Lia lasta vojo
La 26-an de januaro 1959 Bruno Gröning mortis en Parizo
Diagnozo: stomaka kancero en malfrua stadio
En malfrua aŭtuno de 1958 Bruno Gröning veturis kun sia dua edzino Josette, kiun li edzinigis en majo 1955, al Parizo kaj aranĝis, ke la amika kancerspecialisto d-ro Pierre Grobon ekzamenu lin. La analizo de pluraj rentgenaj bildoj donis la rezulton: stomaka kancero en malfrua stadio. D-ro Grobon volis tuj operacii, sed Bruno Gröning rifuzis.
Li reveturis al Germanio kaj preparis la kristnaskan celebron de la komunumo. La 4-an de decembro li parolis sur tonbendon, kaj la registraĵo devos esti aŭdigata ĉe ĉiuj kristnaskaj celebroj. Poste li ree veturis kun sia edzino al Parizo. D-ro Grobon intertempe informis la renoman specialiston pri kanceroperacioj, d-ron Bellanger. En ties ĉi kliniko en strato Henner, proksime al Montmartre, okazis operacio la 8-an de decembro. La rezulto estis por la kuracistoj ŝoka: la stato estis multe pli malbona, ol pensigus la rentgenaj bildoj – ne plu operaciebla. La vundo estis tuj fermita.
Mirige rapida renormaliĝo
Josette Gröning skribis tiurilate: "Ili ne povis kompreni, ke la ekstera aspekto de Bruno perfidas tiel malmulte pri lia terura interna suferado, ke li ankoraŭ povas normale spiri, ke lia metabolismo ankoraŭ funkcias senmanke, ke liaj sangomezuroj estas elstare bonaj. En tiu malfrua stadio daŭre okazas ripetiĝanta vomado je la plej eta enpreno de manĝaĵo, kaj la severe suferanta paciento devas malrapide morti pro malsato. Ĉe Bruno ne estis tiel."
Je la mirego de siaj kuracistoj li renormaliĝis tre rapide kaj reveturis al Germanio, kie li spertis la kristnaskan feston. Meze de januaro 1959 li renkontis dum tri tagoj la estrojn de la nova asocio kaj decidis, kiel la agado estu disvastigata. La du estroj ne suspektis, ke tio estas ilia lasta renkontiĝo kun Bruno Gröning.
Operacio en Parizo akompanata de fulmotondro
La 21-an de januaro li refoje flugis al Parizo. Pro fermiĝo de la kurbiĝo de la granda intesto operacio estis nepra. La 22-an de januaro 1959 je 9h matene – je la sama horo, kiam en Munkeno komenciĝis la revizia proceso – oni operaciis Brunon Gröning. Li devis akcepti en si mem tion, kion li evitigis al sennombraj homoj, li nek povis nek rajtis helpi sin mem.
Dum li kuŝis tiun matenon narkotita, subite falis sur Parizon fortega fulmotondro. La edzino de Gröning raportis: "Miriga estas ankaŭ jena naturfenomeno. La 22-an de januaro, dum mia edzo kuŝis narkotita, la malpeza kaj hela tagatmosfero en Parizo subitege malheliĝis pro eksplodinta fulmotondro. Tiel malheliĝis, ke oni devis meze de la tago ekfunkciigi lampon. La flegistinoj esprimis sian miregon pri tiel fortega fulmotondro. En la tagoj post la operacio la temperaturo de Bruno, lia sangopremo, lia pulso estis komplete normalaj. Li ekstaris ankorau du fojojn kaj eksidis en fotelon."
"Plena interna forbrulo"
La 25-an li enkomatiĝis, kaj la postan tagon, la 26-an de januaro 1959, je 13,46h Bruno Gröning mortis en la kliniko Henner pro kancero – kiel skribis la kuracisto sur la mortdokumenton. Ĉu vere estis kancero? D-ro bellanger diris post la dua operacio: "La detruado en la korpo de Bruno estas terura, temas pri plena interna forbrulo. Kiel li povis tiel longe vivi sen suferi la akutegajn dolorojn, estas enigme al mi."
Bruno Gröning diris multajn jarojn antaŭe: "Se oni malpermesos al mi agadi, mi brulos interne."
Nekrologoj
Kiel Bruno Gröning eltenis tiun amaran sorton, atestas letero, kiun d-ro Grobon skribis la 26-an de februaro 1959 al la vidvino: "Tiuj [klopodoj de la kuracistoj dediĉitaj al Bruno Gröning] estis nur naturaj, kaj mi kredas, ke mi rajtas diri, ke ili ricevis potencan apogon de la kuraĝo, la volforto, kaj la eminenta personeco de Bruno Gröning […]"
D-ro Bellanger esprimis sian admiron de Bruno Gröning ree en decembro 1974 en letero: "Bruno Gröning estis bonkora viro, valora homo, kiu ne cedis sian dignon; kaj lia digno malgraŭ la suferado kaj la morto elvokas ankoraŭ hodiaŭ admiron."
Post cindrigo de la kadavro oni rezignis pri definitiva verdikto
La kadavro de Bruno Gröning estis cindrigita en kremaciejo en Parizo kaj la urno entombigita en la arbara tombejo en Dillenburg.
La proceso estis deklarita fermita pro la forpaso de la akuzito, kaj definitiva verdikto neniam estis donita.
Ĉiu povas sperti helpon kaj saniĝon el si mem
La "mirakla kuracisto de Herford", kiu alportis saviĝon al miloj kaj miloj da homoj, mortis soleca kaj forlasita en eta strateto de Parizo. Kial tio devis okazi? Kial li devis alfronti tiel amaran suferadon? Kial li ne povis sin helpi?
Grete Häusler (1922 – 2007), sanigitino, multjara kunlaborantino de Bruno Gröning kaj fondintino de la "Bruno-Gröning-Amikaro", skribis pri tio en sia libro Sperti saviĝon, tio estas la vero: "Bruno Gröning atingis multe da bono dum la mallonga tempo de sia ĉeestado sur tiu ĉi Tero. La donaco povi helpi kaj sanigi li ricevis jam en la bebo-lulilo. Ĉie, kien li iris, okazis mirindaj aferoj, kiujn oni ne povas klarigi per rezonado. Li aperis publike en 1949. Post la grandaj sanigoj, kiuj okazis en Herford, kaj post kiam li estas konversacitemo en ĉies buŝo en Germanio kaj alilande, oni donis al li tri monatojn poste malpermeson kuraci. Oni persekutis lin kaj agitadis kontraŭ li, oni faris grandan proceson kontraŭ li kaj volis puni kaj kondamni lin. Kial? Al kiu li faris ion malbonan? Al neniu, sed al miloj kaj miloj da homoj li faris tiom da bono, kiom ili ne povintus ricevi de iu ajn alia homo. Lin senkulpulon oni volis puni! Oni rifuzis lasi lin, senkulpulon, fari tion, kion Dio komisiis al li fari – helpi homojn! Li devis elteni tiun amaran malicon en Parizo en strato Henner en la kancerkliniko! Kun amaraj doloroj li interne brulis pro la saniga energio (Heilstrom), kiun li ne rajtis pludoni. La homa leĝaro volis malpermesi al li tion en Germanio. Inter ĉiaj mensogoj kaj kalumniado li staris kiel akuzito kaj krimulo! Silenta kaj sola, neniu amiko sciis pri tio, li eltenis la suferadon de la homaro. Kaj ja estis eltenado, li ne faris ĝin sennecese. Devis tiel okazi, alimaniere ne plu eblis helpi homojn."
Kaj en sia libro Mi vivas, ke la homaro povu pluvivi ŝi skribis: "Kiam ni uzas la vorton ‘viktimo’, ni homoj devas esti tre singardaj. Sed tiukaze, kiam Bruno Gröning mortis en Parizo, tiu vorto estas en sia tuta peza signifo la vera. "
Nur tiel eblis, ke lia diro povis plenumiĝi, kiel pruvas hodiaŭ la sennombraj sukcesraportoj: "Kiam mi ne plu estos sur la Tero, t.e., kiam mi formetos mian korpon, tiam la homaro estos tiel evoluinta, ke ĉiu povas sperti helpon kaj saniĝon el si mem."
