Infana kaj junula aĝoj

Batata, primokata, nekomprenata, akceptita – infano malsama ol la aliaj

Fuĝo el ŝtonkora ĉirkaŭaĵo en la naturon: "Tie ĉi mi spertas Dion"

Bruno Gröning naskiĝis la 31an de majo en Dancigo-Oliva kiel kvara el sep infanoj de la geedzoj August kaj Margarethe Gröning. Liaj gepatroj jam frue rimarkis la eksterordinarecon de sia filo, ekz. bestoj, kiujn oni rigardis fuĝemaj, kiaj leporoj kaj cervoj, spontane aliris lin kaj permesis, ke li frotkaresu ilin.

Ju pli Bruno Gröning kreskis, des pli fremda ŝajnis al li la medio. Gröning rakontis, ke hejme li estis ofte severe batita. La batoj, li diris, ne donis doloron al lia korpo, sed li sentis sin nekomprenata.

Forpuŝite de la malmolkoreco de sia ĉirkauxaĵo, la eta Bruno fuĝis en la naturon. Li sentis sin altirata pli al la bestoj, arboj kaj arbedoj ol al multaj homoj. Ofte li malaperis plurajn horojn en la arbaro.

"Tie mi spertis Dion. En ĉiu arbedo, en ĉiu arbo, en ĉiu besto, jes, eĉ en la ŝtonoj. Ĉie mi povis dum horoj stari kaj mediti -- ja ne ekzistis tempokoncepto -- kaj ĉiam estis al mi, kvazaŭ mia tuta interna vivo vastiĝus ĝis en la senfinecon."

En la sovaĝaj interbatiĝoj de la samaĝuloj li neniam partropenis. Tial li estis ofte la objekto de malica mokado kaj estis batita kaj punita pro sia alispececo.

Volonte vidataj sanigoj ĉe homoj kaj bestoj

Kun la tempopaso tiu karakterizaĵo de Bruno Gröning percepteblis, kiu poste metos lin sub la brillampon de publika atento: en lia ĉeesto homoj kaj bestoj saniĝis. Aparte dum la Unua Mondmilito li ofte vizitis lazareton, kie oni volonte vidis lin. La vunditoj sin sentis en lia ĉeesto bone, kaj multaj resaniĝis. Krome malsanuloj sendis peton al lia patrino, ke ŝi venu kun la eta Bruno al ili. En la familio kaj en la konataro la saniga kapablo de la infano estis volonte akceptita.

Strebo al memstareco

Bruno Gröning skribis en sia vivkroniko: "Jam kiam mi estis infaneto malsanuloj liberiĝis de siaj suferoj en mia ĉirkaŭaĵo, kaj infanoj kaj plenkreskuloj kverelantaj aŭ ekscititaj tute trankviliĝis post kelkaj vortoj de mi. Ankaŭ kiel infano mi povis konstati, ke bestoj, kiuj estis rigardataj fuĝemaj aŭ eĉ malicaj, montriĝis al mi bonvolaj kaj malsovaĝaj. Pro tio miaj rilatoj al la gepatra domo estis strangaj kaj streĉaj. Baldaŭ mi strebis al tuta memstareco, por forlasi la ĉirkaŭaĵon de la 'nekomprenateco' de mia familio."