Bruno Gröning - Lia vorto forigas malsanon

Das Neue Blatt, 1957.05.09

raporto de d-ro Horst Mann

Tuj komence oni diru tute klare: ne temas pri la karaktero de Bruno Gröning. Das Neue Blatt ne volas enviciĝi en la ĥoron de aŭ tiuj, kiuj senmezure laŭdas lin kiel saniganton, aŭ tiuj, kiuj denuncas lin kiel ĉarlatanon. Nia tasko estis: esplori la sanigojn de Bruno Gröning – kritike kaj nekorupteble, gvidataj nur de honesta klopodado fine atingi la veron. Ĉar ĉiuj suferantoj rajtas ekscii tiun veron.

Das Neue Blatt per tio malfermas ekscitan ĉapitron de nia senpera nuntempo. Ĉar jen la faktoj:

1. Dum pli ol jardeko Bruno Gröning pruveble atingas sanigojn. La nombro da ili ne estas taksebla. Temas pri miloj.
2. Plurfoje tiu viro staris antaŭ tribunalo pro sia metodo. Oni devis deklari lin senkulpa. Kun fido li anticipas ankaŭ nun novan, tre pridisputatan proceson.
3. Ĉie en Germanio ekzistas Gröning-societoj. Iliaj membroj rigardas kun admir-respekto la viron, kiu donis al ili ne nur sanigon sed ankaŭ animan trankvilon.

Das Neue Blatt parolis kun tiuj homoj. Kritike ni esploris la sanigosukcesojn. Ni demandis kuracistojn kaj sciencistojn, kaj ni parolis kun Bruno Gröning mem. Senrezerve li disponigis al ni materialon, kiu ĝis nun estis alirebla de neniu alia.

Estis la 27-a de novembro 1953, en la vilaĝeto Ostenfeld, 14 km de Husum. Peza streĉiteco ŝvebis super la ebena areo de la vilaĝa drinkejo. Ĝi kroĉiĝis kvazaŭ fera krampo la korojn de la homoj, kiuj sidis en densaj vicoj sur benkoj kaj seĝoj. Eble ili estis cent, eble ankaŭ cent kvindek.
Ili venis el Ostenfeld kaj el la ĉirkaŭaj vilaĝoj inter Rendsburg kaj Ŝlesvigo, Husum kaj Kappeln. La informo rapide disvastiĝis: Bruno Gröning estas ĉe ni! Laŭdire li sanigis refoje malsanulojn. Eble li povus helpi ankaŭ min aŭ la patron kun sia podagro aŭ la infano tiel malsana, ke la kuracisto povas nur ŝultrumi pri ĝi. Eble tiaj estis la pensoj de la homoj, kiuj ĉi-vespere ariĝis ĉi tie.

La febla lumo apenaŭ penetris la ĉambron. Ĝi falis sur vizaĝojn plenajn je atendado kaj kredemo. Sed ĝi trafis ankaŭ okulojn de skeptikuloj kaj scivoluloj. Ili atendis nenion apartan. Ili volis nur ĉeesti por povi poste diri sian opinion en la longaj vintrovesperoj de 1954. Ja, en la vilaĝoj okazis tiel malmulto. La konversacioj ripetis ĉiam la samajn temojn: la veteron, la rikolton, la brutojn kaj – la malsanojn. Jes, kaj fine ĉiu povas malsaniĝi – eble Gröning montros eskapvojon …

La murmurado de la voĉoj resaltis de la plafono de la troplena ĉambro kaj traboris la fumvualon. Unuj havis kramfe rigidajn manojn, kvazaŭ ili preĝus. La aliaj faris ŝercojn por sin liberigi de la interna streĉiteco. Aliaj prizorgis siajn malsanajn parencojn.
Nur en la lastaj seĝovicoj estis tre silente. Oni enportis severe malsanan homon. La doloroj tiel amare turmentis lin, ke li eĉ ne povis sidi. Oni sternis sur la plankon tukkovrilojn por li kaj pretigis kuŝlokon. La homoj konis lin. Li estis la kamparulo Thies Paasch el Norby. Ili konis ankaŭ lian kruelan sorton, la dolorojn, kiujn katenis lin, kaj foje devigis lin resti semajnojn en la lito.

Subite la murmurado ĉesis. Bruno Gröning eniris la halon. Li aspektis malaltkreska, preskaŭ 170 cm alta, preskaŭ gracia, kiam li iris per rapidaj paŝoj sur ebenan podion. Liaj vestoj estis tiaj, kiajn oni konas de multaj fotoj. Atentokapta estis nur la masiva kapo kun la onduma hararo kaj la grandaj brilantaj okuloj, kiuj vere brulis en la senkarna, pala vizaĝo.

Kaj tiam ĉio estis alia, ol ili atendis, tiuj, kiuj venis pro scivolo aŭ sencaciavido. "Miaj karaj geamikoj!" Gröning direktis siajn vortojn al la ariĝintoj. Kaj tiu voĉo estis mola kaj melodia, sen dramo kaj patoso. Kaj ĝi parolis ne pri la sanigoj, pri la mirakloj, kiujn ĝia posedanto atingis. Ĝi ne laŭdis lin aŭ gloris lin kiel Mesion, kiu estas reviviĝinta por alporti saviĝon al la malesperantoj. Gröning parolis pri kredo kaj ĝia potenco. Li diris tion per simplaj vortoj, kiujn ĉiu komprenis kaj akceptis kaj pripensis. Li parolis bildoplene kaj faris komparojn, sed li ne pentris per trobrilaj koloroj kaj eventoj.

Eble duonhoron Gröning parolis. Neniu rigardis sian horloĝon aŭ sentis, ke li ne estas alparolata. Tiam li sin turnis al individuaj aŭskultantoj. "Ĉu vi sentis ion?" li demandis. Mallaŭte, hezite aŭ ĝoje kaj jese venis la respondoj. Kelkaj tenis en siaj kramfaj manoj staniolbuletojn, kiujn oni antaŭe disdonis, kaj raportis pri unika varmosento. Aliaj rakontis pri tremetado aŭ dolorpuŝoj. Aliaj nur skuis nee la kapon.

Kelkaj volis rakonti pri sia historio de malsanoj. Sed ne ĉiam la viro kun la malhela silka ĉemizo kaj la granda kravatnodo estis atentema aŭskultanto. Foje li preskaŭ abrupte interrompis ilin: "Mi traktas neniun malsanon! Malsano estas malordo. Atingu ordon kun vi mem kaj kun Dio, kaj la saniĝo ne mankos. Ni parolu ja pri io bona. Sentu vin bone en nia rondo!"

jen mi renkontis la bieniston Thies Paasch en Norby apud Rendsburg, sanan kaj plena je laborforto. "Tion mi ŝuldas al Bruno Gröning!" li diris.

Bruno Gröning iris de tablo al tablo, de seĝo al seĝo. Tiam li turnis sin for. Krio el la lasta vico obstaklis lian paŝon. "S-ro Gröning, vi forgesis iun!" Parolis la vilaĝestro kaj intendanto Owschlag, kiu nun ekstaris kaj atentigis pri Thies Paasch, kiu kuŝis malantaŭ li surplanke.

Gröning aliris la malsanulon, kliniĝis kaj faris la demandon, kiun li direktis al la aliaj aŭskultantoj: "Ĉu vi sentis ion dum la prelego?" La viro, kiun doloroj premis surplanken, kapjesis. "Jes," li diris. "Subite iĝis tre varme al mi. Nur la maldekstra kruro restis duone glacimalvarma. Kaj tiam piketadis en la dekstra mano." Gröning kapjesis. Nur tio. Neniu moviĝo, neniu konsolo, neniu instrukcio. Rapidpaŝe li transiris la halon.

De meze inter la aŭskultantoj iu ekkriis: "Ni dankas s-ron Gröning per ekstaro de niaj sidlokoj!" Segokruroj skrapis la plankon, tabloj estis movitaj. Kaj tiam okazis la nekredeblaĵo. Thies Paasch sin levis. Li ekstaris, same kiel la aliaj sanuloj. Lia vizaĝo estis subite kvazaŭ liberigita. Per ambaŭ manoj li rifuzis helpon de siaj apuduloj. Kaj li kapablis, senpene, senstreĉe – sen doloroj.

Vertikale li staris kaj rigardis ridante, preskaŭ triumfe al la mirantaj vizaĝoj de la homoj ĉirkaŭ li. Tiam li marŝis firmapaŝe al la servotablo. "Brandon, s-ro drinkejestro," li petis. Li preskaŭ kriis tion per voĉo plenplena je senpeziĝo, espero, jubilo: "Brandon, s-ro drinkejestro!"

Norby, la 18-an de aprilo 1957

Antaŭ mi kuŝas dosierujo kun dankleteroj al Bruno Gröning. Ĝi enhavas 58 malsan-raportojn de homoj, kiuj ĉiuj vidas en tiu viro sian saniginton kaj savinton el severa suferado. Ili loĝas en malgranda distrikto, en Ostenfeld kaj la ĉirkaŭaj vilaĝoj. La raportoj datumas el vintro de 1953 ĝis printempo de 1954. Ili estas skribitaj de kamparuloj, de dommastrinoj, kamionistoj, masonistoj kaj aliaj metiistoj. Ili rakontas ankaŭ pri mirindaj saniĝoj de infanoj.

Mia komprenpovo ne volas akcepti, kion la okuloj legas. Estas simple nekompreneble. La homoj listas siajn suferojn, kaj raportas pri perturboj de koroj kaj sangocirkulado, pri reŭmato, varikozo, gapantaj vundoj, kapdoloroj, ekzemoj, trombozo, inflamo de koksartikoj, troa dikeco, lameco, akrosklerozo, difekto de intervertebraj diskoj, galmalsanoj kaj tuberkulozo. Kruela skalo de malsanoj – ĉiuj laŭdire sanigitaj de Bruno Gröning.

Mia spirado paŭzas. Miaj okuloj falas sur la nomon de Thies Paasch, de la viro, kiu antaŭ preskaŭ tri jaroj subite ekstaris post prelego de Bruno Gröning kaj sentis sin sanigita. Mi legas: "Ekde 1944, do de antaŭ plenaj dek jaroj, mi suferis je teruraj reŭmataj doloroj, kiuj venis al mi dum la milito en Orienta Prusio. Pluraj kuracistoj, naturterapiistoj; kuracado per herba teo estis farita, sed ĉio celis nur mildigon kaj ne sanigon. En la pasinta aŭtuno la doloroj estis tiaj, ke mi ne plu povis moviĝi. La kuracisto diagnozis difekton de la intervertebraj diskoj kaj inflamon de la iskia nervo. Kiam mi estis kuŝinta dum kvar semajnoj, sen senti pliboniĝon, mi venis al la decido veturi la 27-an de novembro al Ostenfeld, kie s-ro Gröning mem tiutempe estis. Ĉar mi povis nek marŝi nek sidi, mi kuŝis du horojn surplanke. Kiam s-ro Gröning eniris la ĉambron, mi tuj sentis mildigon. Kaj kiam s-ro Gröning finis sian paroladon al homamaso de 200, mi sola ekstaris kaj povis sen apogilo foriri de la halo. Kvazaŭ per miraklo mi estas nun sana kaj povas plenumi mian laboron. Mian elkoran dankon al s-ro Gröning, ke pere de li mi atingis refoje plenan bonsanon. Thies Pasch, Norby."

Kio evoluis ĉe tiu viro? Ĉu la spontana saniĝo montriĝis esti fakte definitiva? Ĉu vere estas mirakla sanigo, aŭ ĉu nur la potenco de la momento, la kredo subite estigita de Bruno Gröning, ŝtopis la fonton de la doloroj, kiuj poste refoje kaj eble eĉ pli forte sentiĝis?

Kelkajn horojn poste mi sidas vidalvide de li en la bona ĉambro de lia biendomo en Norby. Freŝa, gaja viro, kiu povus esti aŭ 40- aŭ 50-jara. Li ĵus revenis per trajno kaj biciklo el Husum, kie li kompletigis veturig-kurson.

Senkaŝe li rakontas. Kaj jam lia unua diraĵo sennecesigas al mi demandi, ĉu la saniĝo daŭras. "Mi estas el la tuta koro dankema al s-ro Gröning. Mi ŝuldas al li, ke hodiaŭ la laboro ree plaĉas al mi kaj mi estas sana."

Thies Paasch havas fortan motivon por tio. Ĉar kiam li refoje elvokis sian periodon de suferado, mi konsciis pri la plena pezo de lia malsano. Post la unua kolapso dum la milito li provis ĉion. Sed la reŭmato plukreskis. Kurbiĝo de la spino estiĝis. La kuracistoj povis nur mildigi per injektoj.

"Tiam mi ne plu vidis elirvojon," diris Thies Paasch. "Mi suferis tro da sortobatoj. Kiam tiutempe trafis mian orelon la nomo Gröning, mi sciis kaj mi sentis: nur li povas savi min! Mi kredis je tio, kiam oni portis min en la aŭton por veturi al Ostenfeld kaj mi subpremis miajn dolorojn."

"Ĉu intertempe vi estis ĉe kuracisto?" mi demandis la brunigitan kamparulon, kiu intertempe ree faras sian certe ne facilan laboron. Thies Paasch ridis. "Kial mi faru tion?" estis lia reĵet-demando. "Mi min sentas sana, tute sana!"

Tamen mi poste demandis kuraciston, kiu dum longa tempo traktis lin per injektoj. "Pravas," li diris. "S-ro Paasch estis malsana. Li havis i.a. inflamon de la nervoj. Por ricevi saniĝon li bezonis fortan impulson. Tion Gröning eble donis al li."

Mia scivolo estis vekita. Ĉu tiu kazo estis escepto, unika sukceso? Mi serĉis aliajn pacientojn – kaj mi spertis novajn surprizojn. Pri tio mi raportos en la venonta semajno.