La nokto de grandaj sanigoj

Zeitungsblitz, septembro 1949: ekstra eldono pri la sukcesoj de Gröning

Per la sekva teksto ni donas al vi objektivan raporton pri faktoj de nia speciala raportisto, kiu kiel reprezentanto de la gazetaro povis ombri la grandan sanig-peranton Brunon Gröning dum la sanigprovoj de multaj centoj da homoj ĉe Traberhof la 27-an kaj 28-an de aŭgusto.

La unuaj sanigoj de la tago

Nia ĵurnalisto raportas: Jam la mateno alportis al la multaj sanigoserĉantoj, kiuj tagmeze ĥore alvokis al "sia Gröning", la grandan feliĉon, ke li sin turnis kun mallonga parolado al la multaj atendantoj. Sed mi ne volas raporti pri tio, sed pri la proper spertitaj, unikaj, kaj neforgeseblaj horoj de la malfrua posttagmezo kaj la vespero.

Ial la etoso estas aparte streĉita, ial hodiaŭ, sabaton, aparte multaj suferantoj kaj scivoluloj ariĝis antaŭ Traberhof kaj en la ĝardeno, kaj tiu streĉiteco kreskas de horo al horo, kiam oni scias, ke s-ro Gröning ĉi-vespere refoje parolos al la atendantoj. Jam oni starigis filmaparatojn sur la balkono, teraso, kaj parkumejo, kaj pli kaj pli da homoj alfluas.

Mi intertempe informiĝas pri la plej novaj sanigoj, pri kiuj mi kredas, ke mi ŝuldas al la leganto kaj la rondo ĉirkaŭ Gröning sobran raporton sen sensaciemo.

S-ino Würstl el Rosenheim, Münchnerstraße 42, raportis al mi kredinde, ke ĝis ĥodiaŭ tagmeze pro lameco ŝi ne povis kliniĝi kaj ne povis levi la piedojn de la planko. Ĝojradiante, post la parolado de Gröning ŝi marŝis la unuan fojon sen helpo de aliaj al sia edzo, kaj povas nun refoje kliniĝi kiel ĉiu sana homo.
Tie ekstaris, simile al s-ro Haas el Munkeno, virino el Endorf en la lifto – ni ĉiuj konis ŝin nur kiel kuŝantinon – kaj faris siajn unuajn provojn marŝi.
Mi eksidis ĉe la tablo de konato, kies edzino, la filmaktorino Karin Lembeck, el Munkeno-Laim, okulfrapa brunhara estulino, estas konata al ĉiuj "permanentaj gastoj". Ŝi rakontis al mi pri saniĝo je multmonata nervparalizo de ŝia maldekstra brako pere de telefona telesanigo matene je la deka horo de Gröning. Ĉe la momento de la alveno en Traberhof la "radiad-cirklo" de Gröning iĝis tuj kaj tiel subitege efika, ke ekfluegoj de sango ondumis varme kaj malvarme tra s-ino L. kaj ŝi devis elkrii "Je Dio, kio estas pri mia brako? Mi ne plu sentas ĝin!" Kaj per la sama brako, "neĉeesta" kaj lama, kiun ŝi antaŭe eĉ ne povis levi ĝis la nivelo de la tablo, ŝi aŭtomate movas al la vizaĝo, kaj kelkajn sekundojn poste tute libere super sian grandan somerĉapelon. Pro interna ekscitiĝo ŝi ekverŝis larmojn de ĝojo kaj de dankemo, larmojn, kiuj devas anstataŭi ĉiujn vortojn. Nur horojn poste ŝi povas skui la manon de s-ro Gröning el koro troplena kaj dankema, sed la granda helpanto modeste rifuzis akcepti tion: "Ne al mi ŝuldiĝas la danko, sed al la Kreinto tie supre, kiu donis al mi la forton ekigi ĉi-matene ĉe la telefon-konversacio kun via edzo ĉi tiun saniĝon, kiun Dio kompletigis en la momento de via alveno sen mia kontribuo. Via kredo helpis vin, mia damo!"

Dua sinjorino, s-ino Wagner el Munkeno-Laim, el la sama rondo de Lembeck, kiu dum kvar jaroj suferas embolozon de la cerbo kun intertempe malpli severa nervoparalizo de la maldekstra flanko, estas "alcelata defore" en la ĝardeno, ĉar Gröning el la supraj ĉambroj okupiĝas pri ŝi. Ni sekvis kun streĉa atento la efikojn, sed la sinjorino ne kapablas sufiĉe koncentriĝi meze de la reganta ĉirkaŭa bruo. Pro la sama kialo ankaŭ posta provo en nokta horo en persona renkontiĝo kun la majstro ne alportas kontentigan rezulton, ĉar la interna preteco, koncentro de la sentoj kaj la refoja prezentiĝo malmultajn horojn post la teletraktado estis tre malhelpaj.

Ĉi-kaze, kiel en du pluaj kazoj, oni konstatis okulfrapan pruvon, ke refoja penetro en la privatajn ĉambrojn de s-ro Gröning kun la supozo, ke la telepatia traktado ne efikis, estas nur signo de malfido al la granda savodonanto.

Kaj nun subite la tempo venis. Tre kompakte multaj centoj da homoj. Estas 19.30h. Malrapide la vesperaj ombroj eniras. La ĉevaloj estas jam delonge malaperintaj el la kampoj, kaj la suno origas niajn glorajn bluajn montojn. La streĉiteco daŭre kreskas, eĉ iĝas neeltenebla. Tiam Gröning surpaŝas la balkonon, mallonge aplaŭdata, kaj petas pri pacienco dum kelkaj minutoj por silente agordiĝi al la multaj homoj, kiujn li petas ankaŭ koncentriĝi. S-ro S. el lia kunlaborantaro direktas la malsanulojn veni antaŭen por esti videblaj, mallaŭte donas instrukciojn, kiel ili kondutu: la manoj plataj sur la femuroj, neniu kontakto kun alia korpo, pensoj for de malsano, jen liaj konsiloj. Ĝuste tiu streĉoplena atenda silento, tiu interna anima prepariĝo por la momento de la saniga efiko de Gröning donas kiel eble plej grandan sanigosukceson. Apenaŭ flustrado aŭdiĝas en la homamaso. Ne eblas priskribi la situacion kaj la etoson, tiun kredoplenan emocian etoson, en kiu tiuj povraj turmentataj homoj, kun ĉiuj siaj videblaj kaj nevideblaj suferoj, kun sia pli aŭ malpli firma kredo, atendas la momenton de sia saniĝo.

Intertempe pasis 15 minutoj ĉe preparado de dokumenta filmo, minutoj, kiujn oni kredas sperteblaj nur unu fojon, ŝargitaj de tiom da energio, ke oni sentas la batadon de la propra koro kaj samtempe de tiu de la proksimulo. Kunlaboranto de Gröning dume demandas la individuojn, de kie ili venis. Nomoj de lokoj el ĉiuj partoj kaj zonoj de Germanio estas reprezentataj, el Allgäu kaj Ŝvabio, el Kolonjo kaj Frankfurto, el Supra kaj Malsupra Bavario, de Lago Konstanco kaj la Waterkant, jes eĉ el Berlino, kaj kompreneble multaj lokaj homoj ĉeestas. Estas aparta persona ĝojo por s-ro Gröning, ke vizitis lin malnova militkamarado, kiu estis inter la atendantoj, kaj kiu devis kunsperti kun li en Karelio kaj Finnlando la amaran sperton de militkaptiteco en Ruslando. Oni refoje petas la homamason fari neniajn demandojn al s-ro Gröning kaj tute agordiĝi al tio, kion Gröning diros.

 Gröning parolas al la atendantoj

Nun la mallumo estas kompleta. Ĉiuflanke la filmlampoj brilas, la filmaparatoj komencas mallaŭte funkcii. Ĉiu alia sono tute silentiĝas, kaj ĉiuj rigardoj direktiĝas al la balkono, sur kiu je 20.50h s-ro Gröning paŝas en la rondon de siaj gastigantoj, kunlaborantoj, kaj sanigitoj. Minutoj de plej profunda silento sekvas, en kiuj la granda helpanto de la homaro kunmetas la manojn kaj rigradas ĉielen. Tiam li faras kompletan kontakton kun siaj kredantaj sanigoserĉantoj, rigardante al la ekscitita vizaĝo de ĉiu individuo.
Nun Gröning komencas diri per tiu varma, simpatia voĉo, kiu povas fascini tiom la homoj, vortojn plenajn je plej profunda kredo:

"Miaj karaj sanigoserĉantoj! Hodiaŭ same kiel ĉiutage ariĝas ĉi tie homoj, povraj kaj torturataj homoj, kiuj serĉas sanigon kaj ankaŭ trovos ĝin. Sed krom ili aliaj, kiujn nur scivolo pelis tien ĉi, individuoj, kiuj mem scias, ke ili estas skeptikuloj. Mi sentas tion tute ekzakte, kaj mi petas vin malmaski viajn pensojn kaj unue konvinkiĝi pri la faktoj. Ĉi tie ne temas pri spektakloj kaj sordida prezentado de ŝajnmirakloj, la tempo estas tro serioza por tio, kaj la suferado de la homoj ĉirkaŭ mi tro granda.

Mi vokis neniun veni ĉi tien, male, mi petis vin atendi ĝis la tago, kiam helpo en laŭordaj cirkonstancoj povos esti donita al vi. Kiu ne kredas je mi, tiu ne devas veni!

Mi scias, ke inter vi multaj en tiu ĉi momento jam eksaniĝas! Mi intencas resti ĉi tie en Supra Bavario kaj mi petas vin pacienci, ĝis oni donos al mi permeson publike sanigi kaj la sanigejoj estos starigitaj. Sed nur tiu rajtas saniĝi, kiu portas en si la dian kredon. Bedaŭrinde estas homoj, kiuj jam de jaroj perdis tion aŭ mokaĉis pri ĝi.

Mi informas vin: la sola kuracisto, la kuracisto de ĉiuj homoj estas kaj restas nia Di-Sinjoro! Nur Li sola povas helpi. Sed Li helpas nur kredantojn, kiuj pretas forĵeti de si la malnovan suferadon. Vi ne devas kredi je la malgranda Gröning, sed vi devas havi fidon je mi. Ne mi volas havi vian dankon, sed ĝi apartenas nur al Dio – mi nur faras mian devon!

Ĉar vi ne estas informita, mi donas al vi la scion, ke vi povas lasi hejme timon kaj monon, sed vi devas kunporti vian malsanon kaj multe da tempo, pri kiuj mi prirabos vin. Vi devas ĉiuj esti homo al homo; ne ĉikanemaj, ne falsaj, farantaj malbonon al neniu, kaj neniam enviaj. La plej bona kaj granda donaco en la surtera vivo ne estas riĉeco, ne mono, sed sano, kiu pli valoras ol ĉiuj posedaĵoj de la Tero. Vi aŭdis de mia kunlaboranto, kiel vi sintenu, ke vi sentu la plej grandan efikon ĉe vi. Mi ne volas ĉi tie fari publikan sanigon! Mi devas unue kredinde scii, ke mi rajtas publike helpi. Sed ĝis nun ĉiam estis tiel, ke homoj en mia ĉirkaŭaĵo saniĝis. Vi ne devas rakonti al mi vian suferadon, mi travidas vin kaj scias ĉion pri vi!"

S-ro Gröning montris per kelkaj simplaj ekzemploj sian forton por influi, kiuj estis konfirmitaj per krioj, kaj tiam li daŭrigis: "ĉiu ricevis tion, kion li volis havi: sed nur tiu, kiu sentas sin ligita al sia Di-Sinjoro. Mi volas de tie ĉi, kiel de la praĉelo, se ĉio sukcesos, starigi plurajn sanigejojn en intima kunlaboro kun la kuracistoj por helpi al vi ĉiuj. Al ĉiuj tiuj, kiuj venis al mi pro siaj malsanaj parencoj, mi volas diri: ‘Mi estas jam ĉe ili!’ Kiam vi alvenos hejme, vi konstatos, ke la malsanulo ne plu estas tute sama, kiel li estis kiam vi forlasis!" Longedaŭra aplaŭdado dankis la altruisman viron pro liaj vortoj.

Du reprezentantoj de la registaro por Gröning

Tiam elpaŝis tute neatendite kaj spontane el la fono la munkena policestro Pitzer: "Miaj karaj loĝantoj de Rosenheim! Mi parolas al vi pro mia persona hodiaŭa sperto. Mi venis tien ĉi ĉefe kiel malsanulo, sed ankaŭ kiel bavara oficisto kaj observanto. Neniam en mia vivo mi ricevis tiel bonegan diagnozon, eĉ ne de la plej famaj profesoroj, kiel tiu de s-ro Gröning ene de kelkaj momentoj, kaj li eĉ ne tuŝis mian korpon. Mi mem firme kredas je mia saniĝo kaj mi portas respondecon ĝis la plej altaj registaraj lokoj pri tio, kio okazas ĉi tie, ĉu tio plaĉas aŭ ne plaĉas al certaj sinjoroj – vi jam scias, pri kiuj mi parolas. Decide estas, ke la malsanuloj ricevas helpon. Mi servas jam kvar jarojn tage kaj nokte kaj dume mi ricevis severan suferon, por kies saniĝo mi jam vane oferis duonan sumegon. Mi parolas por mi mem kaj por vi ĉiuj – kaj oni ĉie aŭdu pri tio, ĉar mi devas resti sana por ĉiuj decaj homoj. Mi dankas vin, s-ro Gröning, pro via helpo. Di-Sinjoro donu al vi la forton, ke vi helpu ĉiujn el la multaj homoj, kiuj venas al vi kun forta kredo kaj malfermita koro.

Tenu pluen senrezervan fidon pri la sanigopovo de Gröning kaj ĉiuj helpu venki la lastajn malfacilojn. Mia amiko en la provinca parlamento zorgos pri tio, ke iun tagon, eble baldaŭ, s-ro Gröning ricevu permeson sanigi."

Tiam ekparolis CDU-deputito de la provinca parlamento, Hagn: "Mi fakte ne volis paroli, ĉar mi estis tre skeptika pri la afero Gröning kaj volis persone konvinkiĝi pri tio, kio okazas ĉi tie. Mi spertis hodiaŭ tiom da kapskuaj aferoj, ke mankas al mi vortoj por tion rakonti. Pli mi ne povas diri al vi. Mi petas vin ĉiujn, kredu je la vokiĝo de s-ro Gröning!" Refoje muĝis entuziasma aplaŭdo de la ekscitita homamaso.