„Zijn woord bant de ziekte uit“
De genezingen gaan verder – ondanks de processen en het geneesverbod
Uiterlijke genezing en innerlijke verandering
Gedurende deze woordenwisselingen en gevechten ging het werken van Bruno Gröning gewoon door. Zo berichtte de medische-vakjournalist dr. Horst Mann in 1957 in een serie artikelen in het Neue Blatt onder de titel „Zijn woord bant de ziekte uit“ onder andere:
„De volgende ochtend ging ik van Hameln naar Springe, het kleine stadje aan de Deister. Ook hier was een Gröning-gemeenschap ontstaan. De genezing van een rij mensen was het uitgangspunt daarvoor geweest. Ook hier beleefde ik, zoals eerder al in verschillende plaatsen in Sleeswijk-Holstein, in Augsburg, Hameln, Wenen, Plochingen en andere steden: mensen stonden op en vertelden mij over hun ziekten. Ze noemden mij hun artsen die hen behandeld hadden. Ze vertelden over hun gezond-worden, dat zij aan Gröning te danken hadden. En altijd waren zij bereid de hand op te heffen en deze uitspraak onder ede kracht bij te zetten.
‚Bij mij raakten reeds als baby beide benen ontwricht uit de heup,‘ vertelde de vijftigjarige Julie Prohnert uit Hannover. ‚Later kon ik alleen met krukken lopen. De arts kon mijn lijden alleen maar verlichten. Toen ik een toespraak van de heer Gröning hoorde, voelde ik een hevige reactie. Mijn rug, die al totaal verkromd was, werd weer recht. Ik kon weer lopen. Ik heb geen terugval gehad…‘
‚Ik had gewrichtsreuma en werd voortdurend door uitslag en abcessen geplaagd. De heer Gröning heeft mij daarvan bevrijd,‘ zei Wilhelm Gabbert uit Hameln.
‚Mijn galkwaal kon alleen nog maar door morfine draaglijk gemaakt worden,‘ vertelde Kurt Severit uit Evestorf, ‚Ik heb het aan Bruno Gröning te danken, dat hij mij van deze kwaal heeft bevrijd.‘
‚Ik had zwaar suikerziekte,‘ vertelde Robert Thies uit Springe. ‚Nog bedreigender echter was een hartspierzwakte. Van beide kwalen heb ik nu geen last meer. Daarvoor dank ik de heer Gröning.‘
Deze serie berichten zou voortgezet kunnen worden. Het waren mensen van elke leeftijd, die het mij vertelden, mannen, vrouwen en kinderen. Vele ziekten werden opgenoemd, te beginnen met hoofdpijn, via zenuwontstekingen, ischias, nier- en galziekten tot hartstoornissen en verlammingsverschijnselen aan toe.
Maar er was nog iets anders, wat mij diep raakte. Vrijmoedig vertelden velen voor allen te horen, dat zij door Gröning een innerlijke verandering hadden ervaren. Het jagen naar succes en de egoïstische instelling was voor een innerlijke rust en kalmte en gemeenschappelijk denken geweken.“
Het eigen vertrouwen maakt het genezingssucces bij ieder mens mogelijk
Dr. Horst Mann vervolgt: „Bij al deze gesprekken met mensen die zich door Bruno Gröning genezen voelden, werd bij mij een vraag steeds sterker: Was het genezingssucces bij ieder mens - of sterker nog - bij elke ziekte mogelijk? Waar lagen de grenzen van de kracht, die van Gröning uitging? Waren hier geen gevaren? […]
Tijdens mijn laatste bezoek stelde ik hem deze vraag. ‚Ik kan en wil geen mens dwingen,‘ antwoordde hij mij. ‚Als iemand zich afsluit en niet de bereidwilligheid in zich draagt om de kracht tot de orde te ontplooien, dan ontbreekt ook bij mij de bereidheid om in te grijpen. Deze mensen vraag ik alleen maar de grendel van het kwade open te breken, die het heil verhindert.‘
Ik had nog een vraag: ‚Elke ziekte verschilt in risico,‘ zei ik, ‚Aangenomen dat een ernstig zieke, door meerdere artsen opgegeven, u door een arts die nog voor zijn patiënt vecht, laat roepen. Zult u kunnen helpen?‘
‚Ja‘, zei Gröning. Hij zei het zonder aarzelen. ‚Als de patiënt erin gelooft en de arts zelfvertrouwen heeft, zal succes niet uitblijven. Het gezamenlijke vertrouwen zal bij de patiënt onvermoede krachten ontwikkelen. Vaak kwam het succes juist daar het snelst, waar de zieke mens vol wanhoop naar de laatste strohalm greep.‘“
