Interview met getuige uit die tijd H. Steurer

Bruno Gröning helpt een oorlogsinvalide

Bruno Gröning was vaak per trein naar de hulpzoekenden onderweg, waar zich tijdens een reis het volgende voordeed:
H. Steurer: „De trein waarin Bruno Gröning zat, rolde het station van Innsbruck binnen. Hij stopte daar korte tijd. Bruno Gröning schoof het raam van zijn coupé naar beneden en keek naar buiten. Op hetzelfde moment stond ik op dit perron te wachten. Ik had erge pijn.

Door de artikelen in de krant had ik over Bruno Gröning en zijn werk voor de lijdende mensheid gehoord. Tegenover mij stond de sneltrein waaruit Bruno Gröning keek. Ik ben er naartoe gegaan en vroeg hem of hij mij wilde helpen, want ik had zoveel pijn. Bruno Gröning ging even de coupé in en reikte mij toen uit het raam een kogel van zilverpapier aan. Hij zei dat ik de kogel op de pijnlijke plek moest leggen en moest bidden. Daarna zette de trein zich weer in beweging.

De pijn kwam door een mijnexplosie met de daardoor veroorzaakte verwondingen door de scherven. Sindsdien ben ik mijn rechteroog en een arm kwijt. Ik heb het advies van Bruno Gröning direct opgevolgd en heb de kogel erop gelegd. In heel korte tijd was de pijn verdwenen en deze kwam niet terug. Direct vanaf het eerste moment maakte de heer Gröning op mij een bijzondere en grootse indruk. Ik had het gevoel dat hij een mens was die werkelijk kon helpen. Hij heeft ook geen geld voor de kogel verlangd, maar mij eenvoudig onbaatzuchtig geholpen.“