Interview met getuige uit die tijd Christa Hinz
Oorlogsinvalide springt over hek
Van een kennis had ik over het werk van Bruno Gröning op de Traberhof gehoord. Daarop ging ik daar ook voor twee dagen heen. Bij mijn aankomst waren er minstens tien- tot twintigduizend mensen bij de manege en Bruno Gröning was nog niet te zien. We wachtten urenlang tot hij kwam.
Toen kwam hij en sprak vanaf het balkon de mensen toe. Toen heb ik een elektrische stroom en een vibreren, een kriebelen in mijn hele lichaam gevoeld. Ook andere mensen bewogen zich. Zoiets had ik niet geloofd als ik het niet zelf had beleefd. Enkele aanwezigen begonnen te schreeuwen: „Ik heb geen stok meer nodig!“ of: „Ik kan weer zien!“
We stonden allen dicht op elkaar, maar ondanks dat ben ik door de mensenmassa gelopen, omdat het me erg interesseerde wat er allemaal gebeurde.
Rode-Kruismedewerkers hielpen een man zich op te richten, want hij lag op primitieve houten planken. Hij hief hulpzoekend de handen op, het zweet brak hem hierbij uit. Op mijn vraag wat hem mankeerde, antwoordde hij: „Ik ben een oorlogsinvalide.“ Later stond deze man geheel en al van zijn ligplaats op.
Toen zag ik een huilende grootvader die met zijn achtjarig kleinkind daar was. De jongen had niet kunnen lopen. Ze hadden van eenvoudige planken een wagentje getimmerd om de jongen naar de Traberhof naar Bruno Gröning te brengen. De oude man vertelde me in tranen dat zijn kleinkind weer kon lopen.
Een andere man sprong over het hek en ik zei tegen hem: „Nou, u bent hier op de verkeerde plaats!“ Zijn antwoord daarop was: „Op zondag was ik nog verlamd en liep ik met krukken.“ Vijf dagen later sprong deze zelfde man over hekken. Hij straalde een grote gelukzaligheid uit. Toen liet hij me zijn oorlogsinvalidebewijs zien.
Ook ontmoette ik ter plaatse een oude man. Hij zat in een rolstoel. Hij had zijn genezing verloren. Mensen hadden beweerd dat de genezingen niet blijvend zouden zijn en dat Gröning een charlatan was. Deze woorden had hij geloofd.
De mensen waren er dag en nacht. De hele tijd die ik op de Traberhof doorbracht, voelde ik geen honger. De mensenmenigte was niet hysterisch, allen geloofden en hoopten gezond te worden. Toen ik deze mensen daar op planken zag liggen of op krukken zag steunen, was ik zo geschokt dat ik daar geen woorden voor had en het nauwelijks kon aanzien.
Ik geloof dat Bruno Gröning een zeer bijzondere Godverbondenheid had. Ik vond het erg jammer dat ik hem niet vaker kon ontmoeten en ik denk nu nog vaak aan wat ik toen heb meegemaakt.
