Voortgang van het grote proces
Proces in hoger beroep en herziening
Nadelige uitgangspositie van Gröning
Tijdens het proces in hoger beroep in januari 1958 strekte het Bruno Gröning tot nadeel, dat niet hij, maar het openbaar ministerie in hoger beroep was gegaan. Niet alleen deze nalatigheid van zijn toenmalige advocaat benadeelde hem; ook diens aarzelende afgifte van het dossier aan de nieuwe rechtsbijstand van Gröning belemmerde de voorbereiding op het proces.
Als verder nadeel bleek het, in vergelijking met het eerste proces, veel zelfbewuster optreden van de getuigen van de tegenpartij. Zij leken het op het punt „verbod van de arts“ eens te zijn geworden.
Voorwaardelijke gevangenisstraf en geldboete „een schande”, zonder opheldering van de genezingskwestie
Zo luidde het oordeel deze keer: Acht maanden gevangenis wegens dood door schuld en 5.000 DM boete wegens overtreding van de Heilpraktikerwet. Het vonnis werd omgezet in een voorwaardelijke straf.
Anny barones Ebner von Eschenbach, die zowel het eerste als het tweede proces als toeschouwster in de rechtszaal bijwoonde, noemde het vonnis een schande voor Duitsland.
Bruno Gröning verklaarde dat hij ervoor gestraft werd, dat hij het goede deed. Hij betreurde het, dat niemand zich tijdens het proces ervoor had geïnteresseerd, hoe een genezing tot stand komt, niet eens zijn eigen advocaten. Zou men deze vraag onderzocht hebben, dan zou zijn gebleken, dat zijn werken niets te maken heeft met medische behandelingswijzen. Het proces had beëindigd moeten worden. Maar de opheldering van deze kwestie interesseerde bij het gerechtshof niemand. Men had een vooropgezette mening over Gröning en was niet bereid hiervan af te wijken.
Aanvraag tot herziening kort voor zijn dood
Maar ook dat was niet het einde van het proces. Deze keer ging Bruno Gröning in cassatie. De zittingsdag van deze behandeling werd op 22 januari 1959 voor het Oberlandsgerechtshof in München vastgesteld. Maar deze zou niet meer plaatsvinden, omdat Bruno Gröning in diezelfde maand overleed.
