Zeitzeugen
Interview met getuige uit die tijd mevrouw E. Süffert
Genezing van astma in München
Een buurvrouw bracht mij met de heer Gröning in München in contact. Zij wist dat ik al 14 jaar lang aan een zware astma leed en daardoor had ik vaak de moed om te leven verloren.
Ik werd vriendelijk ontvangen. Bruno Gröning zat achter een bureau, ik ervoor, de armen en benen niet over elkaar geslagen. Bruno Gröning vroeg me om rustig en diep adem te halen. Dat deden we allebei, hetgeen ik komisch en lachwekkend vond. In - uit, in - uit. Toen kreeg ik een heet gevoel in mijn benen. De heer Gröning begon te spreken over een operatie bij mij waarbij alles goed genas. Daar was door mij voordien met geen woord over gerept. Hij legde mij uit dat hij alles aan zichzelf voelt en zo de kennis verkrijgt. Hij wist van mijn vroegere infectueuze geelzucht, dat ik 's nachts vaak moest opstaan om te plassen en dat ik dikwijls dagenlang geen stoelgang kon hebben. Bruno Gröning wist eenvoudig alles. Nu verging mij het lachen. Hij moedigde me aan door te gaan met ademhalen. Vervolgens kreeg ik een erge aanval en ik had het gevoel alsof er een rotsblok op mij lag. De heer Gröning haalde net zo luid adem als ik. Plotseling, kort voor het stikken, kreeg ik het gevoel alsof er door mijn lichaam van het hoofd tot in mijn buik energie stroomde. Daarop kon ik goed en vrij ademhalen. 's Nachts sliep ik zo rustig, dat mijn man mij wakker maakte. Hij wilde zien of ik nog leefde. Vroeger zat ik meer in bed dan ik lag. Ik hoorde mezelf piepen, alsof er een D-trein het station van München binnenliep.
Bij de ontmoeting vond ik Bruno Gröning zeer ingetogen. Ik beleefde een geestelijke verbinding van hem naar mij. Bruno Gröning gaf mij drie blaadjes zilverpapier, die ik op borst en buik moest leggen. Hij zei dat ik dan goed zou kunnen ademhalen. Dat deed ik ook. Sinds die tijd heb ik nooit meer een aanval gekregen.
Meningen over Bruno Gröning
Prominente persoonlijkheden bepalen hun standpunt ten aanzien van Bruno Gröning
|
|
„Gröning is een eenmalige verschijning, bij geen psychotherapeutische, psychologische school onder te brengen. Ik denk dat hij een diep religieus mens was. Een bescheiden, geloofwaardige, goedaardige, hulpvaardige man.“ Helmut Kindler, uitgever |
|
|
„Vanuit het meebeleven en het diepe inzicht in de leer van Bruno Gröning, de daaruit resulterende genezingen en zijn kennis vol wijsheid, zijn eenvoudige en godsvruchtige aard, zijn kracht en zekerheid uitstralende persoonlijkheid, veroorlooft dit mij een oordeel uit te spreken: Zo klein van postuur hij ook is, zo machtig groot is hij, omdat hij zijn gehele wil en unieke kunnen en kennis voor het welzijn van de mensheid geeft.“ Anny barones Ebner von Eschenbach |
|
|
„Het bleek dat de heer Gröning niemand die bij hem kwam onderzocht. Mij is geen geval bekend geworden, waarin Gröning een patient lichamelijk heeft aangeraakt. Nooit is mij bekend geworden, dat hij een zieke probeerde over te halen af te zien van de hulp van de specialist. Hij schreef ook geen medicijnen voor (...). Mij is geen geval bekend geworden waarbij de heer Gröning van een door hem behandeld mens geld verlangd heeft (...). Ik heb hem niet voor een charlatan gehouden. Niet in twijfel te trekken was voor mij, dat van hem krachten uitgingen die genezing bij de mens bewerkstelligden.“ Bisschop dr. Hermann Kunst uit Herford, 1949 |
|
|
„Gröning is een buitengewoon fenomeen, wetenschappelijk niet te bevatten. Hij kan worden vergeleken met Socrates, Jeanne d’Arc, Gandhi en Albert Schweitzer, omdat ook hij zich geheel voor het welzijn van de gemeenschap opoffert. Zijn wonderbaarlijke successen zijn zo uniek, dat hij reeds uitgegroeid is tot een historische persoonlijkheid. Komende generaties zullen zich met hem en zijn werk bezighouden.“ Josef Hohmann, directeur van een middelbare school, historicus en grenswetenschapper 1957 |
|
|
„Als Bruno door bepaalde kringen volledig miskend en verloochend werd, dan niet in de laatste plaats omdat hij aan zijn tijdgenoten te eenzijdig als wondergenezer werd afgeschilderd. Zijn eerlijk gemeende liefde voor de mens werd al te duidelijk naar buiten toe zichtbaar, ja, versluierde zijn eigenlijke, zeer veelzijdige aard: de boodschapper en verkondiger. De kern van zijn levensinhoud en zijn streven was slechts aan weinigen, zeer weinigen bekend.“ Hella Emrich, arts |
|
|
„Het fenomeen Gröning heeft mij als arts dermate geïnteresseerd, dat ik sinds vele weken vaak dag en nacht aan de zijde van Gröning heb doorgebracht. Gröning geeft ons artsen raadsels op. Ten eerste kan hij zieken met de ernstigste kwalen, waaronder zelfs blindheid – ik heb het zelf meebeleefd – door persoonlijk contact en de diepste concentratie in korte tijd genezen of hen toch tenminste verlichting geven. Ten tweede kan Gröning door de hem zo genoemde genezing op afstand dezelfde resultaten bereiken, namelijk volledige genezing of aanzienlijke verbetering. Ook heb ik genezingen op afstand meebeleefd. Wij artsen kunnen en moeten zeer veel van Gröning leren want het is bij honderden gevallen overtuigend bewezen dat de kleine Gröning daar geholpen heeft en geheel en al genezen heeft, waar de wetenschap en het kunnen van de artsen al faalden.“ Dr. Zetti, arts |
|
|
„Het kan door niemand worden ontkend, dat Bruno Gröning al veel zieken heeft genezen, die tot dan toe als ongeneeslijk golden. De reguliere kennis haast zich te verklaren dat dit niets buitengewoons is, voorzover het om ziekten gaat die een psychische oorzaak hebben. Waarom echter de reguliere geneeskunde tot nu toe zo weinig succes heeft met deze behandelmethode, wordt niet gezegd. Of zijn deze gevallen zo sporadisch dat men er liever helemaal over zwijgt? De ‘nieuwe geneesmethode’ in Herford is in elk geval de ophef waard die men ervan maakt.“ Dr. A. Kaul, filosoof |
Getuige uit die tijd barones Anny Ebner von Eschenbach
„Alsof de arts eerst weer moest wennen aan de aanblik van zijn gezonde echtgenote“
In 1950-51 hield Bruno Gröning een tijdlang toespraken in het kleine pension Weikersheim in Gräfelfing. Anny barones Ebner von Eschenbach heeft een aantal van deze toespraken bezocht en verschillende gebeurtenissen schriftelijk vastgelegd. Hier een voorbeeld:
„Op een keer werd een jonge vrouw met een lijkbleek gezicht in een rolstoel binnengereden. Gedurende de toespraak verloor ze het bewustzijn en zag er uit alsof ze dood was. Bruno Gröning wierp slechts een korte blik op haar en stelde de aanwezigen om haar heen, die zich een beetje zorgen begonnen te maken, gerust, vooral de man aan haar zijde.
Na amper een half uur ontwaakte zij, strekte zich uit, had rode wangen en kwam uit de rolstoel en ging naar Bruno Gröning toe, nog een beetje onzeker, maar met een stralende, verbaasde uitdrukking in de ogen.
‚Mooi, goede vrouw, als men weer zo op eigen benen kan staan en het hartje weer een normaal ritme slaat! Maar nu niet direct de verloren jaren inhalen – langzaam het lichaam naar zijn plichten leiden!‘
Toen de vrouw wilde bedanken, zei Gröning: ‚Dankt u God! Ik ben alleen zijn kleine helper, bewijst u nu, dat u een echt kind van God bent!‘
De man die haar binnen had gebracht, stond op en sprak met ontroerde stem: ‚Meneer Gröning, ik ben haar echtgenoot en zelf arts, voor mij was mijn vrouw ongeneeslijk, hoewel ik alles in het werk gesteld heb. Maar ze had slechts die ene wens, naar u te gaan. Ik was ervan overtuigd dat ze op weg hierheen zou sterven, want ze had een dusdanige hartkwaal dat elke beweging verbonden was met levensgevaar. Ik ben diep aangegrepen door dit wonder en kan het nauwelijks geloven!‘
Huilend van vreugde reed hij de lege rolstoel naar buiten en ging naast zijn vrouw op een stoel zitten en luisterde aandachtig mee naar de twee uur durende toespraak. Vaak keek hij zijdelings zijn vrouw vragend aan, alsof hij eerst aan de aanblik van zijn gezonde, gelukkige vrouw moest wennen.”
Interview met getuige uit die tijd mevrouw G. Clausen
Bevrijding van jarenlange pijn in het been
In de jaren vijftig woonde ik in de buurt van de luchtmachtbasis in Uetersen. Op een dag liep Bruno Gröning langs ons raam en mijn kinderen maakten me op hem attent. De heer Gröning kenden we uit de krant. Op het ogenblik dat wij de heer Gröning bij het raam zagen, dacht ik: „Waar gaat hij heen?“ Toen ik zag dat hij naar mijn buurvrouw ging, ging ik er achteraan en klopte aan. Ik hoorde dat mijn buurvrouw de zus van Bruno Gröning was. Ik werd naar de keuken gebracht en mocht tegenover Bruno Gröning aan tafel gaan zitten. Tussen ons, aan de brede kant van de tafel, nam zijn zus plaats. Bruno Gröning verzocht me heel vrij te gaan zitten, armen en benen niet over elkaar en er op te letten wat ik voelde. Hij zei: „Neemt u zoveel stroom op als u kunt!“ Toen voelde ik tot mijn verbazing - hij zat immers een eind bij mij vandaan - in mijn handen zo'n waaien alsof iemand in mijn hand blies. Dat kan ik verzekeren. Onverwacht voelde zijn zus pijn in haar been en riep: „Au, au, au!“
Ik dacht: „Dat is toch mijn pijn die mij altijd kwelde.“ Sinds jaren had ik het gevoel alsof mijn been niet bij mij hoorde, alsof het er maar aangeplakt was. Ook doktershulp had me niet van deze toestanden kunnen bevrijden.
Ik riep hard: „Dat is toch mijn pijn, zulke pijn heb ik altijd!“ Bruno Gröning zei daarop slechts één woord: „Gehad!“ Op dat ogenblik was de pijn van zijn zus verdwenen en ik voelde mijn been weer volkomen normaal. Ik was vrij, had geen pijn meer, mijn been hoorde weer bij mij en sindsdien hinkte ik niet meer. Ik was nu gezond en ben het gebleven.
Geld heeft Bruno Gröning niet verlangd, juist het tegendeel, hij gaf me nog een blaadje zilverpapier waarop geschreven stond: „Gods zegen op al uw wegen!“ Een half uur heeft het bezoek geduurd en daarna ben ik geheel gezond naar mijn woning teruggegaan.
Interview met getuige uit die tijd Gottfried Kalz
„Het bericht ‚U kunt lopen!‘ verspreidde zich als een lopend vuurtje“
De moeder van mijn collega was sinds 25 jaar aan een rolstoel gebonden. Toen het gesprek op Bruno Gröning kwam, zei ik: „Probeer het eens, laat de man eens komen...“ Dat was, geloof ik, in 1956. Ze namen contact op met Bruno Gröning en hij zegde voor een ochtend zijn bezoek toe.
Toen Bruno Gröningverscheen, waren er uit nieuwsgierigheid ettelijke kennissen van de familie W. gekomen. De oude mevrouw W. werd uit het bed getild en in de woonkamer tegenover Bruno Gröning in de rolstoel gezet. Niemand mocht in de kamer blijven, allen moesten deze verlaten.
Alleen de oude mevrouw W. en de heer Gröning bleven achter. Gespannen luisterden wij buiten aan de woonkamerdeur of wij ook maar iets konden horen. Plotseling vernamen wij luid en duidelijk de woorden van Bruno Gröning: „Sta op en loop...“ Ik kan er een eed op zweren dat de oude dame voordien nog niet één stap kon lopen! Toen wij nu deze woorden hoorden, kon niets ons meer bij de deur houden. Wij rukten deze open en zagen dat de oude mevrouw W. nu kon lopen. De vrouw van mijn collega wilde behulpzaam de hand van haar schoonmoeder vasthouden, maar Bruno Gröning zei dat mevrouw W. alleen kon lopen. Ze is werkelijk opgestaan en heeft gelopen, vrij, helemaal alleen! Wij hadden allemaal tranen in onze ogen, het was nauwelijks te begrijpen, maar wij hebben het beleefd en met eigen ogen gezien!
Bruno Gröning had de oude mevrouw W. noch gehypnotiseerd, noch aangeraakt, niets. Hij had haar alleen maar vast in de ogen gekeken en gezegd: „Sta op...“ En zie daar, ze liep.
Ik dacht toentertijd: „Bestaat er wel een God?“ Er was geen enkel mens in het vertrek die niet van blijdschap huilde. Het was eenvoudigweg een aangrijpende belevenis. Verder zei Bruno Gröning: „Nu kunt u lopen.“
Mevrouw W. was in de buurt het gesprek van de dag geworden. Dit was een sensatie. Het verhaal ging als een lopend vuurtje: „Ze kan lopen!“ Binnen de kortste keren kwamen er ongeveer 200 mensen die wilden zien hoe mevrouw W. liep. Ze liep de straat op en neer en liet het de mensen zien.
Bruno Gröning heeft voor zijn komst geen geld verlangd. Ik kan alleen maar goede dingen over hem vertellen, hij had een heel bijzondere uitstraling. De genezing van mevrouw W. heeft stand gehouden.
Interview met getuige uit die tijd Christa Hinz
Oorlogsinvalide springt over hek
Van een kennis had ik over het werk van Bruno Gröning op de Traberhof gehoord. Daarop ging ik daar ook voor twee dagen heen. Bij mijn aankomst waren er minstens tien- tot twintigduizend mensen bij de manege en Bruno Gröning was nog niet te zien. We wachtten urenlang tot hij kwam.
Toen kwam hij en sprak vanaf het balkon de mensen toe. Toen heb ik een elektrische stroom en een vibreren, een kriebelen in mijn hele lichaam gevoeld. Ook andere mensen bewogen zich. Zoiets had ik niet geloofd als ik het niet zelf had beleefd. Enkele aanwezigen begonnen te schreeuwen: „Ik heb geen stok meer nodig!“ of: „Ik kan weer zien!“
We stonden allen dicht op elkaar, maar ondanks dat ben ik door de mensenmassa gelopen, omdat het me erg interesseerde wat er allemaal gebeurde.
Rode-Kruismedewerkers hielpen een man zich op te richten, want hij lag op primitieve houten planken. Hij hief hulpzoekend de handen op, het zweet brak hem hierbij uit. Op mijn vraag wat hem mankeerde, antwoordde hij: „Ik ben een oorlogsinvalide.“ Later stond deze man geheel en al van zijn ligplaats op.
Toen zag ik een huilende grootvader die met zijn achtjarig kleinkind daar was. De jongen had niet kunnen lopen. Ze hadden van eenvoudige planken een wagentje getimmerd om de jongen naar de Traberhof naar Bruno Gröning te brengen. De oude man vertelde me in tranen dat zijn kleinkind weer kon lopen.
Een andere man sprong over het hek en ik zei tegen hem: „Nou, u bent hier op de verkeerde plaats!“ Zijn antwoord daarop was: „Op zondag was ik nog verlamd en liep ik met krukken.“ Vijf dagen later sprong deze zelfde man over hekken. Hij straalde een grote gelukzaligheid uit. Toen liet hij me zijn oorlogsinvalidebewijs zien.
Ook ontmoette ik ter plaatse een oude man. Hij zat in een rolstoel. Hij had zijn genezing verloren. Mensen hadden beweerd dat de genezingen niet blijvend zouden zijn en dat Gröning een charlatan was. Deze woorden had hij geloofd.
De mensen waren er dag en nacht. De hele tijd die ik op de Traberhof doorbracht, voelde ik geen honger. De mensenmenigte was niet hysterisch, allen geloofden en hoopten gezond te worden. Toen ik deze mensen daar op planken zag liggen of op krukken zag steunen, was ik zo geschokt dat ik daar geen woorden voor had en het nauwelijks kon aanzien.
Ik geloof dat Bruno Gröning een zeer bijzondere Godverbondenheid had. Ik vond het erg jammer dat ik hem niet vaker kon ontmoeten en ik denk nu nog vaak aan wat ik toen heb meegemaakt.
Getuigenbericht uit die tijd
Genezing van verstopping en een embolie - „De gebeurtenis was het gesprek van het dorp“
Terwijl hulpzoekenden op de Wilhelmsplatz op Bruno Gröning wachtten, vonden elders gebeurtenissen plaats zoals de volgende:
De artsen hadden de moeder van onze getuige uit die tijd opgegeven. Zes weken lang was er geen stoelgang geweest. Alle medische inspanningen zoals clysma's, laxeermiddelen enz. waren zonder succes gebleven. Hierbij kwam een embolie.
Getuige uit die tijd: „Wij, dat wil zeggen al onze familieleden, waren doodop. We grepen naar elke strohalm om toch nog hulp en genezing voor onze moeder te vinden. In deze omstandigheid hoorden wij dat Bruno Gröning hier in Herford in de Wittekindstraße bij een ernstig zieke was. Ik ging op weg. Daar waren al ca. 20 andere mensen, die ook allen hulp zochten. Bij de begroeting zei Bruno Gröning mij: ‚Gaat u de keuken binnen, vanavond ga ik mee naar uw moeder.‘ Waarvandaan hij wist dat ik wegens mijn moeder kwam, weet ik niet. Ik had hem niets gezegd.
Tijdens het wachten in de keuken beleefde ik het volgende:In de tussentijd kwam er een moeder met haar kind. Dit kind (een meisje) had vreselijke kinkhoest. Wij hadden dat verschrikkelijke hoesten al van verre gehoord. Het kind werd met de moeder bij ons in de keuken gebracht. Bruno Gröning streek het liefdevol over het haar. Terwijl hij zich tot de moeder wendde, zei hij: ‚Let u op uw kind, want het zal binnen een kwartier geel slijm opgeven.‘ Bruno Gröning verliet daarop de keuken om zich weer aan de anderen te wijden. Opeens begon het kind te kokhalzen. Ik kon het nog net pakken en boven de kolenkit houden, waar het overgegeven heeft. Zo'n braken heb ik van mijn leven nog nooit gezien. Later zei Bruno Gröning tegen de moeder: ‚Het kind is gezond...‘ Ze ging weg en het meisje hoestte niet meer.
's Nachts om 24.00 uur gingen wij dan naar mijn moeder in Bielefeld. Tijdens de rit merkte Bruno Gröning op dat ik mij geen zorgen moest maken, omdat de genezende kracht van God komt. De mens moet in het goede geloven. Verder deelde Bruno Gröning mij mee dat hij zich nu, tijdens de rit, al met mijn moeder bezighield, ja, geestelijk zijn blik op haar richtte.
Toen wij in de slaapkamer van mijn moeder kwamen, ging Bruno Gröning bij haar aan het bed zitten. Tot mijn grote vreugde zag ik dat haar ogen al wezenlijk helderder stonden. Haar buik echter stond nog zo bol als een ton. Bruno Gröning sprak toen met haar en ik zag dat de levensvreugde weer bij mijn moeder terugkeerde. Haar hart stond open voor Bruno Gröning, ze heeft in hem geloofd. Bruno Gröning vroeg om een glas water voor mijn moeder en zei dat dit haar goed zou doen. Ik haalde fris water bij de pomp op het erf en mijn moeder dronk dit. Zich tot mijn vader wendend, zei Bruno Gröning: ‚Let u op de stoelgang en de urine van uw vrouw, u zult zien en u verbazen hoe alles ontslakt en wat er allemaal uitkomt.‘ Mijn vader vroeg Bruno Gröning wat hij hem schuldig was, wat hij moest betalen. Bruno Gröning echter zei slechts: ‚Wij moeten God de Heer danken en in de vorm van een dankschrijven vertellen wat wij hebben beleefd.‘
De volgende dag begon het gerommel in de buik van mijn moeder. Vader zei dat zij zeven ondersteken vol kon kwijtraken. Twee dagen later stond mijn moeder volledig genezen op. Sindsdien waren ook haar open benen en spataderen zonder medisch toedoen genezen. De behandelend arts was sprakeloos. De gebeurtenis was het gesprek van het dorp.
Toen ik Bruno Gröning in de ogen keek, wist ik: daar staat een gelovige! Hij had een unieke uitstraling. Als vroeger iemand mij zo'n belevenis verteld had, zou ik gedacht hebben: ‚Kom, die is niet goed snik!‘ Maar de mens moet zoiets eerst zelf hebben meegemaakt om het te kunnen geloven. Deze gebeurtenis bleef voor mij een buitengewone belevenis.“
Interview met getuige uit die tijd mevrouw L. Schlüter
Genezing van doofheid, blindheid, verlammingen in Herford – Grönings uitstraling zei meer dan duizend woorden
Het Westfaalse Herford was de plaats waar het werk van Bruno Gröning in grote omvang begon. Ook de pers nam er notitie van en bracht verslag uit. Van heinde en verre kwamen de hulpzoekenden bij duizenden om hier hulp en genezing te ervaren. Tussen de vele mensen stond mevrouw Schlüter met haar blinde schoonmoeder, die lichamelijk erg zwak was, voortdurend hulp nodig had, zoals bij het aankleden, de dagelijkse verzorging enz.
Mevrouw Schlüter vertelt het volgende: „Ik vernam door een geïllustreerd weekblad over de vele genezingen. Onder andere waren er ook foto's te zien die het gebeuren daar in Herford weergaven. Ik zei bij mezelf dat ik daar met mijn schoonmoeder naartoe moest!
Dicht opeen gepakt, als haringen in een ton, stonden wij daar temidden van deze vele mensen voor het huis op Wilhelmsplatz nr. 7. Rechts van ons bevonden zich ca. 30 mensen die in rolstoelen zaten. Wij allen wachtten en wachtten. Niemand heeft gesproken. Allen waren vol spanning en keken omhoog naar het balkon waarop Bruno Gröning moest verschijnen. Het was al heel laat in de avond. Daar kwam iemand op het balkon om ons te vertroosten. Hij zei dat Bruno Gröning nog bij andere hulpzoekenden was. ‚Heb geduld! Bruno Gröning komt beslist!‘ En zo volhardden wij drie dagen en nachten.
Opeens stond Bruno Gröning daar, ieder verheugde zich. Bruno Gröning zei dat wij allen de hulp en de genezing zoeken en dat God de grootste Arts van alle mensen is. Daarna moedigde hij de verlamden aan de rolstoelen te verlaten. ‚Jullie kunnen lopen, sta op!‘ Niemand deed het. Opnieuw bemoedigde Bruno Gröning de verlamden om vertrouwen in God te hebben en op te staan. ‚Geloof toch dat jullie het kunnen, sta op!‘ Toen stond de één na de ander uit zijn rolstoel op. Ze konden lopen! Niemand kon het begrijpen. Allen waren sprakeloos. De mensen huilden bij deze aanblik.
Toen zei Bruno Gröning: ‚De blinden en doofstommen vraag ik naar de ingang van het huis te komen.‘ Nu ging ik daar met mijn schoonmoeder heen, waar hij ondermeer ook met haar sprak. Daar bij de ingang van het huis nam Bruno Gröning ook bij een moeder haar ca. twee jaar oud doofstom kindje van de arm. De heer Gröning streelde het kind en sprak ermee. Later hield hij een stemvork bij het oor van het kind. Daarop draaide het kind zijn hoofd. Het was nu duidelijk te zien dat het kind nu kon horen. Een ander kind werd ziende. Dat waren de aangrijpendste taferelen die ik ooit in mijn leven gezien heb.
Later gingen wij weer naar huis. Mijn schoonmoeder is zo ver ziende geworden, dat ze zich vrij en alleen in huis kon bewegen. Haar algemene toestand werd beter, zodat ze geen hulp bij het aankleden en de dagelijkse verzorging meer nodig had.
Bruno Gröning was bescheiden en eenvoudig gekleed, zoals iedereen. Toch straalde hij liefde uit zoals geen ander. Men kon onmiddellijk vertrouwen in hem hebben. Zijn uitstraling zei eenvoudig meer dan duizend woorden.“
Interview met getuige uit die tijd H. Steurer
Bruno Gröning helpt een oorlogsinvalide
Bruno Gröning was vaak per trein naar de hulpzoekenden onderweg, waar zich tijdens een reis het volgende voordeed:
H. Steurer: „De trein waarin Bruno Gröning zat, rolde het station van Innsbruck binnen. Hij stopte daar korte tijd. Bruno Gröning schoof het raam van zijn coupé naar beneden en keek naar buiten. Op hetzelfde moment stond ik op dit perron te wachten. Ik had erge pijn.
Door de artikelen in de krant had ik over Bruno Gröning en zijn werk voor de lijdende mensheid gehoord. Tegenover mij stond de sneltrein waaruit Bruno Gröning keek. Ik ben er naartoe gegaan en vroeg hem of hij mij wilde helpen, want ik had zoveel pijn. Bruno Gröning ging even de coupé in en reikte mij toen uit het raam een kogel van zilverpapier aan. Hij zei dat ik de kogel op de pijnlijke plek moest leggen en moest bidden. Daarna zette de trein zich weer in beweging.
De pijn kwam door een mijnexplosie met de daardoor veroorzaakte verwondingen door de scherven. Sindsdien ben ik mijn rechteroog en een arm kwijt. Ik heb het advies van Bruno Gröning direct opgevolgd en heb de kogel erop gelegd. In heel korte tijd was de pijn verdwenen en deze kwam niet terug. Direct vanaf het eerste moment maakte de heer Gröning op mij een bijzondere en grootse indruk. Ik had het gevoel dat hij een mens was die werkelijk kon helpen. Hij heeft ook geen geld voor de kogel verlangd, maar mij eenvoudig onbaatzuchtig geholpen.“
