Η μεγάλη δίκη (1955 – 1957)

Κατηγορία για ακούσια ανθρωποκτονία και αθώωση συνοδευόμενη από οριστική απαγόρευση ιάσεων

Στις 4 Μαρτίου 1955 το δημόσιο υπουργείο κατηγόρισε πάλι τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Γιά μια ακόμη φορά του προσήψαν μια παράβαση του νόμου περί των παραϊατρικών πρακτικών ιατρών. Τον κατηγόρησαν επί πλέον για ανθρωποκτονία εξ αμελείας σε μια άλλη περίπτωση.

Ο Γκρένινγκ διαψεύδει τον ισχυρισμό ότι υποσχέθηκε μια ίαση και ότι απαγόρευσε την επίσκεψη σε γιατρό

Μετά την λήψη της έγκλησης σε δίκη, απευθύνθηκε στους φίλους του: «Αγαπητοί φίλοι μου! Τώρα τελευταία, όλος ο τύπος και το ραδιόφωνο διέδωσαν ένα νέο που αφορά κατά το μάλλον ή ήττον εμένα για να σας πληροφορήσει ότι το δημόσιο υπουργείο του Μονάχου στήριζε μια κατηγορία για ανθρωποκτονία εξ αμελείας εναντίον του. Ότι τάχα, υποσχέθηκα στα τέλη του 1949, την ίαση σε μια νέα κοπέλα 17 ετών η οποία έπασχε από TBC και την εμπόδισα να δει έναν γιατρό και να πάει σε σανατόριο. Ότι ήμουν υπεύθυνος για τον θάνατο αυτού του νέου ατόμου. Όποιος άκουσε ή διάβασε αυτά τα νέα με καθαρό νου θα έχει αναγνωρίσει ποιόν σκοπό επιδιώκουν: να προκαλέσουν την σύγχυση στους φίλους μου και να εμποδίσουν όλα τα άτομα σε αναζήτηση βοήθειας να ενδιαφερθούν στενώτερα για τις προσπάθειές μας και για την γνώση που διαδίδω. Επιζητούν με όλα τα μέσα να φρενάρουν τόσο την δραστηριότητά μου όσο και την δική σας και εκείνην του συλλόγου Γκρένινγκ. Είναι πολύ προφανές ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά απ’ ότι τα παρουσιάζουν! Δεν έχω καμμιά ανάγκη να δώσω εξηγήσεις στους φίλους μου γι’ αυτό το θέμα. Αυτοί γνωρίζουν ότι δεν δίνω ‘υποσχέσεις ίασης’ και δεν αποτρέπω ποτέ κανέναν από το να συμβουλευτεί έναν γιατρό.»

Περιέργως καθυστερημένη συνέχιση της δικαστικής έρευνας

Ο Γκρένινγκ συνεχίζει: «Αθωώθηκα το 1952. Δεν είναι παράξενο το ότι η ‘υπόθεση Kuhfuss’, η οποία συνέβη στα τέλη του1949/1950, δεν έχει ήδη εξεταστεί κατά την δίκη του 1951/1952 τότε που είχαν συγκεντρωθεί όλα τα αποδεικτικά στοχεία; Δεν προκαλεί έκπληξη ότι η ανάκριση για το νέο άνοιγμα μιας δίκης εναντίον μου έλαβε χώραν ακριβώς την στιγμή που το κοινό μάθαινε ότι στις 22 Νοεμβρίου 1953 ότι ο σύλλογος Γκρένινγκ είχε ιδρυθεί στο Murnau! Διότι από τον Ιανουάριο του 1954, πολλοί αρχηγοί κοινότητας, φίλοι και μέλη του συλλόγου παρακολουθήθηκαν και ανακρίθηκαν από την αστυνομία.»

Μάρτυρες υπεράσπισης μη δεκτοί, μάρτυρες κατηγορίας ευπρόσδεκτοι

Η δίκη πραγμάτωση της δίκης διήρκεσε αρκετά πέραν των δύο ετών. Η υπεράσπιση του Μπρούνο Γκρένινγκ εμποδίστηκε με σφοδρότητα. Σχεδόν όλοι οι μάρτυρες υπεράσπισης δεν έγιναν δεκτοί, αντιθέτως εκείνοι της κατηγορίας έγιναν δεκτοί. Ανάμεσά τους βρισκόταν επίσης δύο παλιοί συνεργάτες του Γκρένινγκ: ο Ευγένιος Enderlin και ο Otto Meckelburg. Ιδιαιτέρως ο Meckelburg – συγκατηγορούμενος κατά την πρώτη δίκη – επιτέθηκε με αιχμηρούς όρους κατά του Γκρένινγκ. Χρησιποποίησε όλα τα μέσα για να τον βλάψει. Έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο ως προς την κατηγορία για ακούσια ανθρωποκτονία. Η περίπτωση συνέβη όταν αυτός ήταν «μάνατζερ» του Μπρούνο Γκρένινγκ.

Ο χειρισμός της διαφοράς της Ρούθ Κούφους

Τον Νοέμβριο του 1949, ο υπάλληλος του Ταμιευτηρίου, Εμίλιος Κούφους, και η θυγατέρα του Ρούθ, ηλικίας 17 ετών, πάσχουσα από μία αμφοτερόπλευρη πνευμονική φυματίωση, είχαν έρθει σε μία διάλεξη του Μπρούνο Γκρένινγκ. Ο Γκρένινγκ είχε διαπιστώσει αμέσως ότι δεν μπορούσε κανείς να την βοηθήσει πλέον και εξέφρασε αυτήν την διαπίστωση σ’ έναν παρευρισκόμενο γιατρό. Ωστόσο ο Meckelburg τον ενοχλούσε έντονα και απαιτούσε να αναλάβει την περίπτωση. Έτσι έλαβε χώρα μια προσωπική συνάντηση μεταξύ του Μπρούνο Γκρένινγκ και της Ρούθ Κούφους μετά την διάλεξη. Ο Γκρένινγκ παρώτρυνε την ασθενή και προέτρεψε τον πατέρα της να πάνε για μια ιατρική εξέταση μετά από εννέα ημέρες. Ήθελε να πετύχει μ’ αυτόν τον τρόπο να τεθεί η νέα κοπέλα, η οποία δεν ήθελε πλέον τίποτε ν’ ακούσει για τους γιατρούς, υπό ιατρικό έλεγχο. Ο πατέρας είχε διαβεβαιώσει ότι θα το αναλάβανε.

Η ανταλλαγείσα αλληλογραφία κατά την περίοδο που ακολούθησε κανονίστηκε από τον Meckelburg και δεν έφτασε μέχρι τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Δεν ξανάκουσε να γίνεται συζήτηση για την Ρούθ Κούφους παρά τον Μάιο του 1950. Στο μεσοδιάστημα, ο πατέρας της είχε στείλει θερμές παρακλήσεις στον Γκρένινγκ, ικετεύοντάς τον να τους επισκεφθεί. Ο Meckelburg δεν είχε μεταφέρει τα γράμματα αλλά οργάνωσε αυτοβούλως – εν αγνοία του Γκρένινγκ – μια συνάντηση με τον κύριο Κούφους. Είχε πληροφορήσει γι’ αυτήν τον Γκρένινγκ λίγο πρίν από την ορισθείσα ημερομηνία και τον είχε εξαναγκάσει να τον συνοδεύσει.

Ο Meckelburg είχε υποστηρίξει αργότερα ότι ο Μπρούνο Γκρένινγκ είχε υποσχεθεί στην νεαρή κοπέλα ότι θα την θεραπεύσει. Στην πραγματικότητα, ήταν ο ίδιος (ο Meckelburg) ο οποίος είχε διαβεβαιώσει τον πατέρα ότι θα εξανάγκαζε τον Γκρένινγκ να το κάνει. Ο Meckelburg είχε δει σ’ αυτόν τον υπάλληλο του Ταμιευτηρίου μια καλή χρηματική πηγή από την οποία θέλησε να επωφεληθεί, αλλά γι’ αυτό είχε την ανάγκη του Γκρένινγκ. Λίγο μετά απ’ αυτήν την επίσκεψη ο Γκρένινγκ αποχωρίστηκε τον Meckelburg.

Μια μεγάλη κατηγορία που έγινε εναντίον του Γκρένινγκ ήταν ότι είχε απαγορεύσει στην Ρούθ Κούφους να ζητήσει την φροντίδα ενός γιατρού. Αλλά, εντελώς τουναντίον, είχε ο ίδιος στείλει την νεαρή κοπέλα σ’ έναν γιατροό, πράγμα που ακόμη και μάρτυρες κατηγορίας επιβεβαίωσαν, από την πρώτη κι όλας συνάντηση. Σε μια διαδιφωνική εκπομπή το φθινόπωρο του 1949, είχε συμβουλεύσει επίσης στον κόσμο να προβαίνουν σε μια ιατρική εξέταση μέχρι τέλους». Συμβούλευε πάντοτε στα άτομα που ζητούσαν βοήθεια να έχουν εμπιστοσύνη στους γιατρούς των.

Η Ρούθ Κούφους, που είχε ήδη υποστεί πολλές οδυνηρές θεραπείες, είχε αρνηθεί κάθε επί πλέον θεραπευτική αγωγή. Πέθανε στις 30 Δεκεμβρίου 1950 από την ασθένεια.

Μια ιατρική πραγματογνωμοσύνη επιβεβαιώνει το αδύνατον της ίασης

Από ιατρικής άποψης, ο Δρ. Freihofer προσπάθησε να διευκρινίσει την περίπτωση Κούφους. Σ’ ένα σχόλιο πραγματογνωμοσύνης, γράφει: «Παρατηρώντας αντικειμενικά τα γεγονότα, κάθε μή σχετικός πρέπει να συμπεράνει, όπως επίσης διετύπωσε το Γραφείο Υγείας του Säckingen, ότι δεν υπήρχε καμμία ελπίδα ίασης, σύμφωνα με ανθρώπινο υπολογισμό, δεδομένης ‘της πολύ σοβαρής κατάστασης’ η οποία, σύμφωνα με μια ιατρική έκθεση, ‘απειλούσε την ζωή’ ή ‘την έθετε σε κίνδυνο’. Ομοίως, κάθε έντιμος γιατρός, μη έχων την οίηση να πιστεύει ότι, έχοντας στην κατοχή του τα πλέον πρόσφατα φάρμακα, θα μπορούσε να αντιπαρέλθει την ανάγκη των δυνάμεων της φύσης, θα πρέπει να επικροτήσει την πραγματογνωμοσύνη του καθηγητή Lydtin του Μονάχου, σύμφωνα με την οποία ‘δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι πριν από τις 5 Νοεμβρίου 1949 μια ίαση ήταν πολύ πιθανή’. Κατά την γνώμη μου, είναι περισσότερο από εκπληκτικό ότι η ασθενής έζησε μάλιστα μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου 1950, εις τρόπον ώστε η επήρεια του Γκρένινγκ έχει προεκτείνει την ζωή της. Συνοπτικά, θα ήθελα να κλείσω το σχόλιο της πραγματογνωμοσύνης λέγοντας ότι οι διαβεβαιώσεις κατά τις οποίες ‘υπήρχαν πιθανότητες ίασης’ και ότι ‘η ζωή της ασθενούς Κούφους θα μπορούσε ακόμη να διαρκέσει περισσότερο αν ο κύριος Γκρένινγκ δεν την είχε ποτέ πλησιάσει’ δεν μπορούν να γίνουν μετά βεβαιότητος ούτε να θεμελειωθούν.»

Άθλια δικαστική κρίση

Στα τέλη του 1957, έλαβε χώρα μία ακρόαση στο κακουργοδικείο του Μονάχου. Ο Μπρούνο Γκρένινγκ αθωώθηκε όσον αφορά την ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Καταδικάστηκε σε πρόστιμο 2000 γερμανικών μάρκων για παράβαση του νόμου περί των παραϊατρικών πρακτικών γιατρών.

Αν και η απόφαση φαινόταν εκ πρώτης όψεως θετική, ήταν κάτι το απαράδεκτο στα μάτια του. Αυτή ισοδυναμούσε με μια οριστική απαγόρευση δράσης. Από λάθος του δικηγόρου του, ο οποίος εκτίμησε την ετυμηγορία πολύ πιο θετική από όσο ο Γκρένινγκ, δεν ήταν αυτός που έκανε έφεση αλλά το δημόσιο υπουργείο. Η δεύτερη ακρόαση έλαβε ξανά χώρα στο Μόναχο στα μέσα Ιανουαρίου 1958.

Ο σύλλογος Γκρένινγκ

Ελπίδα δυνατότητας για ελέυθερη δράση χάρις στον σύλλογο

Για να μπορέσει να έχει πρόσβαση σε ένα μέγιστο αριθμό ατόμων παρά την απαγόρευση ιάσεων ο Μπρούνο Γκρένινγκ είχε δημιουργήσει κοινότητες στις αρχές της δικαετίας του πενήντα. Σ’ αυτές είχε δώσει διαλέξεις και προσανατολίσει όλη την δραστηριότητά του προς την μετάδοση της γνώσης του σ’ εκείνους που αναζητούν βοήθεια.

Νομική προστασία και επανεκλεγείσα διοικητική επιτροπή

Στις 22 Νοεμβρίου 1953, ίδρυσε τον σύλλογο Γκρένινγκ στο Murnau/Seehausen, ο οποίος έπρεπε να εγγραφεί στον κατάλογο των συλλόγων, θέτοντας έτσι την δράση του υπό νομική προστασία. Μεταγενέστερες συγκρούσεις με τον νόμο περί των παραϊατρικών πρακτικών ιατρών έπρεπε έτσι να αποφευχθούν οριστικά.

Το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου Γκρένινγκ απαρτιζόταν, μεταξύ άλλων, από τον κόμητα Zeppelin, τον κόμητα Matuschka, την βαρώνη Anny Ebner von Eschenbach, τον επικεφαλής αρχιτέκτονα Hermann Riedinger και τον διευθυντή Constantin Weisser καθώς και τον Rudolf Bachmann ως συνιδρυτή, από τον οποίο ο σύλλογος αποχωρίστηκε γρήγορα. Ο Μπρούνο Γκρένινγκ διορίστηκε πρόεδρος δια βίου.

Η απληστία για κέρδος του γραμματέα υπερισχύει του συμφέροντος των ασθενών

Ο δημοσιογράφος και λέκτορας της Χαϊδελβέργης, Egon Arthur Schmidt, έγινε ο γραμματέας του συλλόγου. Ήδη στο Χέρφορντ, συντάχθηκε στο πλάϊ του «γιατρού θαύμα» και είχε δημιουργήσει τον σύλλογο των φίλων του Μπρούνο Γκρένινγκ. Αλλά αυτός ο σύλλογος δεν λειτούργησε σύμφωνα με τις προσβλέψεις του Μπρούνο Γκρένινγκ και είχε πολύ γρήγορα διαλυθεί. Ο Γκρένινγκ αποχωρίστηκε από τον Schmidt γιατί αυτός είχε υπεξαιρέσει τα χρήματα των δωρεών.

Το 1952 ο Schmidt απευθύνθηκε πάλι στον Μπρούνο Γκρένινγκ, δηλώνονται ότι έχει αναγνωρίσει τα αδικήματά του. Τον παρακάλεσε να του επιτρέψει να βοηθήσει στην οικοδόμηση του έργου και ο Μπρούνο Γκρένινγκ τον προσέλαβε ως συνεργάτη. Έτσι ο Schmidt είχε μια επιπλέον ευκαιρία να δείξει αν επιθυμούσε το συμφέρον του ασθενούς ή μόνον εκείνο του δικού του βαλαντίου.

Το 1955, ο Μπρούνο Γκρένινγκ αποχωρίστηκε οριστικά από τον Schmidt, καθώς ο τελευταίος δεν άλλαξε τον τρόπο σκέψης του. Προσπαθούσε πάντα να εκμεταλλευτεί τις ικανότητες του Γκρένινγκ. Όπως η κυρία Hülsmann στο παρελθόν, προέβη σε πολλές δίκες εναντίον του, θέλοντας να πάρει πίσω εκ των υστέρων τα οφέλη από την εθελοντική εργασία του.

Ο σύλλογος υπάρχει για να βοηθάει τον Γκρένινγκ ή ο Γκρένινγκ για να βοηθάει τον σύλλογο;

Ο Constantin Weisser και ο Hermann Riedigner ανέλαβαν την διεύθυνση του συλλόγου. Εκ πρώτης όψεως αυτό φάνηκε πολλά υποσχόμενο γιατί ήταν κοινωνικοί άνθρωποι και οι γνωριμίες τους μπορούσαν να είναι χρήσιμες για το έργο. Αλλ’ αυτό περιελάμβανε επίσης τον ρίσκο να ενεργούν ενάντια στην θέληση του απλού εργαζόμενου του οποίου το μορφωτικό επίπεδο δεν αντιστοιχούσε στο δικό τους.

Η εξέλιξη πήγε πράγματι προς αυτήν την κατεύθυνση με το πέρασμα του χρόνου και οι δύο άνδρες δεχόταν όλο και δυσκολότερα τις προτάσεις του Μπρούνο Γκρένινγκ. Φαινόταν να ξεχνούν τελείως ότι ο σύλλογος έφερε όχι μόνον το όνομά του αλλά και ότι υπήρχε για λογαριασμό του. Ο σύλλογος Γκρένινγκ δεν εξυπηρέτησε τελικά τίποτε περισσότερο από τα δικά τους συμφέροντα. Έχασαν τελείως από τα μάτια τους τον σκοπό ο οποίος ήταν να έρχονται εις βοήθειαν των πασχόντων ανθρώπων. Φαινόταν να μην θέλουν να δεχθούν ότι οι ιάσεις διενεργούντο από τον Μπρούνο Γκρένινγκ και όχι από τον σύλλογο.

Έτσι, σιγά σιγά, ο σύλλογος Γκρένινγκ εξελίχθηκε στο αντίθετο απο ό,τι θα έπρεπε. Για τον άνθρωπο του οποίου το όνομα έφερε, έγινε μια φυλακή η οποία, αντί να του παρέχει μια ελευθερία δράσης, τον φίμωνε όλο και περισσότερο.

Η πρώτη δίκη αφορώσα στην απαγόρευση ίασης (1951-1952)

Η δράση του Γκρένιγκ μπορούσε να συγκριθεί με την εξάσκηση της ιατρικής;

Ενοχοποίηση για παράνομη εξάσκηση της ιατρικής

Το 1951/52, ο Μπρούνο Γκρένινγκ εμφανίστηκε για πρώτη φορά μπροστά στο δικαστήριο του Μονάχου για παράνομη εξάσκηση της ιατρικής. Αν, το 1949, η δραστηριότητά του είχε ακόμη θεωρηθεί από το υπουργείο Εσωτερικών της Βαυαρίας ως γνήσια πράξη αγάπης, εξομοιώθηκε εις το εξής με μια θεραπευτική πράξη κατά την ιατρική έννοια του όρου.

Η κατηρογία στηρίχτηκε στον νόμο περί παραϊατρικών πρακτικών γιατρών του 1939 ο οποίος καταργούσε την παλαιά ελευθερία να θεραπεύει κανείς, καθώς αυτή προοριζόταν για τους γιατρούς ναζί.

Αυτο που συνηγορεί υπέρ και αυτό που συνηγορεί κατά μιας προσβολής κατά του νόμου περί των παραϊατρικών πρακτικώνγιατρών

Ο Μπρούνο Γκρένιγνκ αθωώθηκε πρωτόδικα και δευτερόδικα. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου του Μονάχου δήλωσε στην ετυμηγορία του τον Μάρτιο του 1952:

«Το Δικαστήριο θα εύρισκε ανόητο να καταδικάσει τον κατηγορούμενο επι τη βάσει μια μονόπλευρης πραγματογνωμοσύνης. Διότι η διαβεβαίωση ότι η δραστηριότητα του Μπρούνο Γκρένινγκ εμπίπτει στον νόμο περί των παραϊατρικών πρακτικών γιατρών είναι περισσότερο από αμφίβολη, δεδομένου ότι αναπτύσσεται σ’ έναν τομέα ακόμη ελάχιστα εξερευνηθέντα σήμερα.»

Κατά την εκδίκαση της έφεσης, η αθωότητα του Μπρούνο Γκρένινγκ επιβεβαιώθηκε πλήρως, αλλά η δραστηριότητά του καθορίστηκε σαφώς ως θεραπευτική πράξη κατά την έννοια του νόμου περί των παραϊατρικών πρακτικών ιατρών:

«Ο κατηγορούμενος εξάσκησε έτσι, χωρίς άδεια και χωρίς να είναι γιατρός, μια δραστηριότητα με στόχο την διαπίστωση, την ίαση ή την ανακούφιση ασθενειών, πόνων ή φυσικών βλαβών σε ανθρώπινα όντα, πράγμα που θεωρείται ως ιατρική δραστηριότητα κατά την έννοια του νόμου περί των παραϊατρικών πρακτικών ιατρών. [...]»

Ένα «λάθος» που αποκλείει την ενοχή σημαίνει απαγόρευση ίασης

Η ετυμηγορία του δικαστηρίου έλεγε ακόμη: «Μια καταδίκη του κατηγορουμένου δεν μπορούσε να επακολουθήσει διότι αυτός έσφαλλε ως προς τα αντικειμενικά χαρακτηριστικά των πράξεων που σχετίζονται με την εξάσκηση της ιατρικής και επομένως δεν ενήργησε κατά τρόπον εσκεμμένον. Αυτό το σφάλμα αποκλείει κάθε ενοχή.»

Το σφάλμα απέκλειε κάθε ενοχή του Μπρούνο Γκρένινγκ και διασαφηνίστηκε με μια απόφαση του δικαστηρίου. Η αθώωση που ακολούθησε ισοδυναμούσε με μια δικαστική απαγόρευση να κάνει ιάσεις. Έκτοτε ο Μπρούνο Γκρένινγκ έπρεπε να γνωρίζει ότι η δράστη του ήταν απαγορευμένη καθότι καθοριζόμενη ως παράνομη εξάσκηση της ιατρικής κατά τους όρους του νόμου. Οι αληθινοί λόγοι της πράξης του, σύμφωνα με τους οποίους ο τρόπος ενέργειάς του δεν έχει καμμία σχέση με την θεραπευτική πράξη υπό την ιατρική έννοια του όρου, δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ.

Απατεώνες τους οποίους ανέχθηκε

Ο Μπρούνο Γκρένινγκ δίνει στον καθένα την ευκαιρία να μεταστραφεί

Χρήμα που πληρώθηκε με εξαναγκασμό – οι συνεργάτες αποκαλύπτουν τον αληθινό χαρακτήρα τους

Με την πρόφαση ότι θέλουν να βοηθήσουν, πολλά άτομα συνεχώς πετύχαιναν να πλησιάσουν τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Πολλοί δεν ζητούσαν πάντως παρά να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητές του. Φαινόταν να ασκεί επάνω τους ακαταμάχητη έλξη. Όταν δεν πετύχαιναν τους σκοπούς τους ή όταν ο Γκρένινγκ τους αποχωριζόταν, προσπαθούσαν πολλές φορές, με μακροχρόνιες δίκες, να τον υποχρεώσουν να πληρώσει.

Έτσι, για παράδειγμα, η κυρία Hülsmann, η οποία, ως ευχαριστήρια για την ίαση του γιού της, είχε δεχθεί με τον σύζυγό της τον Μπρούνο Γκρένινγκ ως φιλοξενούμενο στο σπίτι της στο Χέρφορντ. αφού αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να επωφεληθεί από αυτή την κατάσταση, του επετέθη δικαστικά στο εργατικό δικαστήριο. Υπολόγισε όλο το χρονικό διάστημα που του είχε αφιερώσει προηγουμένως εθελοντικά και απαίτησε εκ των υστέρων έναν μισθό. Ο Μπρούνο Γκρένινγκ χρειάστηκε να της πληρώνει ένα μηνιαίο ποσό μέχρι το τέλος της ζωής του. Αυτή δεν ήταν η μόνη περίπτωση. Πολλοί από τους παλιούς συνεργάτες του έδειξαν μ’ αυτόν τον τρόπο το αληθινό τους πρόσωπο.

«Έπρεπε να συναντήσω αυτούς τους ανθρώπους επίσης για να αποκαλύψω τι υπήρχε στο βάθος του εαυτού τους»

Αλλά γιατί ο Μπρούνο Γκρένινγκ επέτρεπε σ’ αυτούς τους δήθεν συνεργάτες να συγκαταλέγονται στους οικείους του; Γιατί δεν ξεφορτωνόταν απλά αυτά τα «εμπορικά πνεύματα»; Σε μία διάλεξη, στις 31 Αυγούστου 1950 στο Μόναχο, εξήγησε αυτό το θέμα: «Αυτό που ορισμένα άτομα προσπάθησαν μέχρι σήμερα, είναι να κερδίσουν χρήματα χάρις στην γνώση και στις δυνατότητες αυτού του ανθρωπάκου. Πίστεψαν ότι βρήκαν ένα χρυσορυχείο. Είχαν έτσι την ευκαιρία να κερδίσουν χρήματα, αλλά δεν επωφελήθηκαν απ’ αυτό, δόξα τω Θεώ. Έπρεπε να συναντήσω επίσης αυτά τα άτομα για να αποκαλύψω τι υπήρχε στα βάθη του εαυτού τους, ότι ήταν ανενδοίαστα, ότι τους ήταν αδιάφορο αν οι ασθενείς λάβαιναν βοήθεια ή όχι. Υπάρχουν άνθρωποι ανενδοίαστοι που μπορούν να βλέπουν τους ασθενείς χωρίς να αισθάνονται καμμία συμπόνοια. Αυτά τα άτομα δεν ανησύχησαν ποτέ γι’ αυτούς, έκαναν τα πάντα για να παρεισφρύσουν στον περίγυρό μου. Γνωρίζω ότι εδώ κι εκεί προκύπτει το ερώτημα:‘Ε λοιπόν, αν αυτός ο άνθρωπος έχει μια τέτοια γνώση, γιατί δεν το γνώριζε αυτό, μήπως δεν γνωρίζει τίποτε;’ Αν γνωρίζω κάτι και σε ποιό βαθμό το γνωρίζω, θα το ανακαλύψετε προοδευτικά. Αλλά έπρεπε να γίνει έτσι. Αυτό το υλικό έλειπε από την κατασκευή για να ανοίξει ο δρόμος για όλους εσάς.»

«...ο καθένας λοιπόν τότε γνωρίζει ποιοί είναι αυτοί»

Έχοντας επιτύχει η ίδια μια ίαση, η Grete Häusler (1922 – 2007), για πολλά χρόνια συνεργάτης του Μπρούνο Γκρένιγκ και ιδρύτρια του «Κύκλου των Φίλων του Μπρούνο Γκρένινγκ» περιγράφει στο βιβλίο της Ιδού η αλήθεια για τον Μπρούνο Γκρένινγκ τις εξής περιστάσεις: «Κάποτε, όταν την στιγμή που έφευγα, ευχήθηκα το καλύτερο δυνατό στον κύριο Γκρένινγκ λέγοντάς του: ‘Κύριε Γκρένινγκ σας εύχομαι να μπορέσετε να εργαστείτε τώρα ειρηνικά και χωρίς να σας επιτίθενται πλέον ανέντιμοι συνεργάτες’, και μου απάντησε προς μεγάλη μου έκπληξη: ‘όχι αντιθέτως, πρέπει να συμβαίνει αυτό!’ Εκείνο τον καιρό δεν μπόρεσα να το καταλάβω αλλά μου εξήγησε γιατί έπρεπε να ενεργεί έτσι και να υπομένει όλα αυτά. Έτσι μου αποκάλυψε ένα μεγάλο μυστικό: ‘Γνωρίζω τι υπάρχει μέσα σ’ένα άνθρωπο. Αλλά αν έλεγα στους ανθρώπους: ‘αυτός είναι ψεύτης, αυτός είναι απατεώνας, κλέφτης’, κανείς δεν θα με πίστευε. Πώς να το χειριστώ; Οφείλω να προσελκύσω αυτούς τους ανθρώπους, να τους διδάξω το καλό, να τους παροτρύνω στην μεταστροφή κι έπειτα να τους δώσω την ευκαιρία να ψευσθούν, να εξαπατήσουν και να κλέψουν. Άν εν τούτοις το κάνουν, τότε ο καθένας θα γνωρίζει ποιοί είναι. Λοιπόν τότε τους αφήνω να με πλησιάσουν και δεν είμαι δειλός, μάχομαι.’»

Νέοι δρόμοι και νέες αδιέξοδοι

Επιχειρηματίες γύρω από τον Γκρένινγκ

Ένας αυτοδιορισθείς μάνατζερ του Γκρένινγκ με ιδιαίτερες απαιτήσεις (αποκλειστικές)

Ως ευχαριστήρια για την ίαση της γυναίκας του, ένας επιχειρηματίας του Wangerooge θέλησε να συμπαρασταθεί στον Μπρούνο Γκρένινγκ και του υπέβαλε συγκεκριμένα σχέδια για την οικοδόμηση οίκων υγείας. Ο Μπρούνο Γκρένινγκ δέχτηκε και ο Meckelburg έγινε ο «μάνατζέρ» του.

Στα τέλη Δεκεμβρίου, και οι δύο πήγαν στο Wangerooge. Ο Γκρένινγκ πήρε τον λόγο σε εκδηλώσεις που οργανώθηκαν από τον Meckelburg και συνέβησαν αμέτρητες ιάσεις. Έδωσε πλήρη εμπιστοσύνη σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Σε μια επικυρωμένη ως αυθεντική δήλωση χρονολογούμενη στις 8 Ιανουαρίου του 1950, άφησε το μέλλον του έργου του ολοκληρωτικά στα χέρια του Meckelburg:

«Ο κύριος Γκρένινγκ δηλώνει ότι είναι σύμφωνος με το σχέδιο του κυρίου Meckelburg και αναλαμβάνει την υποχρέωση να τεθεί στην απόλυτη διάθεση αυτού του σκοπού, να υποστηρίξει τον κύριο Meckelburg κατά την προβλεπόμενη ίδρυση του συλλόγου και κάθε μεταγενέστερη αυτής δραστηριότητα και κατά γενικό τρόπο να κάνει ό,τι του είναι δυνατόν για να υπηρετήσει τον σκοπό του συλλόγου. Αυτή η υποχρέωση δεσμεύει τον κύριο Γκρένινγκ έναντι του κυρίου Meckelburg προσωπικά καθώς και έναντι του μελλοντικού συλλόγου και των ανωτέρω αναφερθέντων στόχων. Ο κύριος Γκρένινγκ λαμβάνει επι πλέον την υποχρέωση να μην παράσχει αυτή την υποστήριξη σε κανένα άλλο πρόσωπο ή κύκλο προσώπων. Δεν θα ασκήσει την δραστηριότητά του παρά μόνον μέσα στα πλαίσια του συλλόγου και με την σύμφωνη γνώμη του κυρίου Meckelburg».

Ήδη από τον Ιανουάριο, ο Meckelburg δημιούργησε τον Σύλλογο για την έρευνα των κατά Γκρένινγκ μεθόδων ίασης. Διορίστηκε γενικός γραμματέας και χορήγησε στον εαυτό του έναν μηνιαίο μισθό 1000 γερμανικών μάρκων. Ο Μπρούνο Γκρένινγκ δεν ανταμείφθηκε. Απεδείχθη ότι ο Meckelburg δεν κράτησε τις υποσχέσεις του. Δεν είχε δει στον Γκρένινγκ παρά μόνο μια χρηματική πηγή και τον χαρακτήριζε ειρωνικά ως το «καλύτερο άλογο του σταύλου του». Δεν νοιαζόταν για τους ασθενείς. Είχε δεσμεύσει στενά τον Γκρένινγκ μ’ αυτό το συμβόλαιο και ο «θεραπευτής θαύμα» όφειλε να κάνει ό,τι αυτός απαιτούσε απ’ αυτόν.

Ο Γκρένινγκ δεν κατάφερε να διαχωριστεί από τον Meckelburg παρά μόνον τον Ιούνιου του 1950, πράγμα που επέσυρε εναντίον του τις εξής κραυγές εκδίκησης: «Θα εκμηδενίσω αυτόν τον Γκρένινγκ, θα τον κάνω θρύψαλα.»

Ένας θεραπευτής που προτείνει διαλέξεις

Στη συνέχεια ο Γκρένινγκ εργάστηκε μερικούς μήνες με τον πρακτικό γιατρό από το Μόναχο Ευγένιο Enderlin. Αυτός θεραπεύτηκε στο Τράμπερχοφ και του πρότεινε να κάνει διαλέξεις στο ιατρείο του. Αλλά και ο Enderlin αποκαλύφθηκε ότι ήταν απλά ένας επιχειρηματίας. Η πρόθεσή του δεν ήταν να βοηθήσει διότι δεν σκεφτόταν παρά μόνο να πλουτίσει χάρις στο «φαινόμενο Γκρένινγκ». Χωρίστηκαν στα τέλη της χρονιάς και μια νέα συνεργασία το 1952/53 απέτυχε για τους ίδιους λόγους.

Ένας καρριερίστας πρακτικός γιατρός

Στη συνέχεια ο Γκρένινγκ έδωσε διαλέξεις στο πανδοχείο Weikersheim στο Gräfelfing. Ο δημοσιογράφος Δρ. Kurt Trampler τον δέχτηκε στο σπίτι του και οργάνωσε τις συναντήσεις. Γνώριζε τον Γκρένινγκ από το φθινόπωρο του 1949. Εκείνη την εποχή είχε πάει στο Τράμπερχοφ ως ανταποκριτής μιας εφημερίδας του Μονάχου και είχε την ανέλπιστη ίαση μιας πάθησης του ποδιού του. Από ευγνωμοσύνη συνέγραψε το βιβλίο Η μεγάλη μεταστροφή και διαμεσολάβησε υπέρ του Γκρένινγκ στις αρχές. Όπως στην περίπτωση του Enderlin, υπήρξαν πολλοί ενδιαφερόμενοι για τις διαλέξεις του Gräfelfing. Απίστευτες ιάσεις έλαβαν χώρα εκεί. Αλλά οι σχέσεις με τον Tramper κατέληξαν επίσης σε αποτυχία. Μια ωραία πρωία αυτός εδώ εκτίμησε ότι είχε μάθει αρκετά από τον Γκρένινγκ, τον αποχωρίστηκε και ανεκήρυξε τον εαυτό του ανεξάρτητο θεραπευτή.

Το Τράμπερχοφ – διέλευση του πλήθους από το Ρόζενχάϊμ

Τον Σεπτέμβριο του 1949, έως 30 000 άτομα σε αναζήτηση βοήθειας συγκεντρώνονται κάθε μέρα μπροστά τον Γκρένινγκ

Στο τέλος των εξετάσεων της Χαϊδελβέργης, ο Μπρούνο Γκρένινγκ στράφηκε, τον Αύγουστο του 1949, προς την Νότια Γερμανία. Θέλησε να αποφύγει τον θόρυβο γύρω από το πρόσωπό του και αποτραβήχτηκε σ’ ένα ιδιωτικό κτήμα κοντά στο Ρόζενχάϊμ. Στην αρχή κατάφεραν να κρατήσουν την διεύθυνσή του μυστική. Πάντως, μετά την αποκάλυψη των πρώτων εφημερίδων της έλευσής του στην Βαυαρία, μια πραγματική μαζική κίνηση άρχισε ακόμη περισσότερο.

Μέχρι 30.000 άτομα συνέρεαν καθημερινά στο Τράμπερχοφ του Ρόζενχάϊμ. Ο τύπος, το ραδιόφωνο και τα εβδομαδιαία δελτία ειδήσεων ανέρεραν σχετικά. Γύρίστηκε μάλιστα μια ταινία με τίτλο «Γκρένινγκ», δεικνύουσα όλα όσα συνέβαιναν γύρω απ’ αυτόν.

Βιβλικές σκηνές

Η εφημερίδα Zeitungsblitz έγραψε σε μιά ειδική έκδοση της δεύτερης εβδομάδας του Σεπτεμβρίου: «Εν τω μεταξύ, περισσότερα από 10.000 άτομα είχαν συγκεντρωθεί, έχοντας περιμένει από ώρες πριν κάτω από μια ζέστη διακεκαυμένης ζώνης την μεγάλη στιγμή που ο Μπρούνο Γκρένινγκ εμφανίστηκε στο μπαλκόνι, μίλησε στο πλήθος και έκανε να ακτινοβολήσει η θεραπευτική του δύναμη. Οι άνθρωποι ήταν ασφυκτικά συνωστισμένοι για να επωφεληθούν στο μέγιστο βαθμό από τα θεραπευτικά του κύματα. Και ήδη τα αποτελέσματα έγιναν αισθητά στους ασθενείς σε κυλιόμενες καρέκλες ή στα άτομα που βρισκόταν περιμετρικά. Πάλι τυφλοί ξανάβλεπαν, και κινητικά ανάπηροι σηκώθηκαν, παράλυτοι κίνησαν τα άκαμπτα μέλη τους. Εκατοντάδες μίλησαν για αυξημένους πόνους στα ασθενούντα σημεία, τραβήγματα, τσιμπήματα ή μυρμηγκιάσματα, για ένα αίσθημα απερίγραπτης ‘ελαφρότητας’ ή για πονοκεφάλους που εξαφανιζόταν ξαφνικά.»

Αυτές οι βιβλικές σκηνές δεν εμφανίστηκαν μόνον στο Τράμπερχοφ. Παντού όπου εμφανίστηκε ο Γκρένινγκ, περικυκλώθηκε αμέσως από ένα πλήθος ασθενών. Η Anita Höhne περιγράφει τις αντιδράσεις γύρω από τον Γκρένινγκ στο βιβλίο της Πνευματικοί θεραπευτές σήμερα: «Ο Γκρένινγκ δεν είχε ακόμη καλά καλά ανακοινώσει την έλευσή του και οι προσκυνηματικές μετακινήσεις ξεκίνησαν. Επρόκειτο για τυπικές σκηνές όπως εκείνες που περιγράφονται από τον δημοσιογράφο Rudolf Spitz κατά μιά επίσκεψή του στον Γκρένινγκ τον Σεπτέμβριο του 1949 στο Μόναχο:

΄Στις 19 η ώρα, χιλιάδες στεκόταν όρθιοι στην ‘Sonnenstrasse’ (οδό του Ήλιου). Στις 22:30 ήταν ακόμη εκεί. Μέσα σε πέντε χρόνια πολέμου έζησα πολλά πράγματα, αλλά ποτέ δεν αναστατώθηκα τόσο όσο κατά τις τέσσερεις ώρες κατά τις οποίες καθόμουν απέναντι στον Γκρένινγκ, βλέποντας μια φρικιαστική παρέλαση αθλιότητας και πόνου. Επιληπτικοί, τυφλοί και παράλυτοι στηριζόμενοι στις πατερίτσες τους συνωθούνταν προς αυτόν. Μητέρες έτειναν προς τον Γκρένινγκ τα παράλυτα παιδιά τους. Υπήρξαν λιποθυμίες, κραυγές, ικεσίες, ευχές, παρακλήσεις και αναστεναγμοί΄».

Τα κρατικά όργανα δεικνύονται ευμενή

Η Ανίτα Höhner συνεχίζει να παραθέτει από τον δημοσιογράφο Rudolf Spitz: «‘Ασθενείς σε φορεία, παράλυτοι, ένα τεράστιο πλήθος παρατηρήθηκε επίσης από έναν άλλο δημοσιογράφο του Μονάχου, τον Διδάκτορα Kurt Trampler, στο Τράμπερχοφ κοντά στο Ρόζενχαιμ όπου ζούσε τότε ο Γκρένινγκ. Ο Trampler ήρθε ως ρεπόρτερ της εβδομαδιαίας εφημερίδας Münchner Allgemeine - ένας αυστηρός δημοσιογράφος ο οποίος δεν ανέφερε παρά μόνο ό,τι είχε ο ίδιος δει και ακούσει: 'Ακούμε τώρα μια φωνή από το μπαλκόνι η οποία δεν είναι εκείνη του Μπρούνο Γκρένινγκ και τρέχουμε στο παράθυρο. Ο αρχηγός της αστυνομίας του Μονάχου, Pitzer, απευθύνεται στο πλήθος. Αναφέρει ότι μια ισχυαλγία που τον καθιστούσε ανάπηρο από χρόνια βελτιώθηκε στην παρουσία του Γκρένινγκ. Ο Pitzer δεν είναι αλήθεια κάποιος που ρέπει προς την υπερβολική ευαισθησία, αλλά μπορεί να φέρει μαρτυρία γι’ αυτό που παρατήρησε στον εαυτό του. Τώρα τάσσεται επίσημα υπέρ του Γκρένινγκ και ο βουλευτής του CSU Hagen ακολουθεί το παράδειγμά του κάνοντας μια παρόμοια δήλωση’»

Η βαυαρική διοίκηση ήταν επίσης ευνοϊκή προς τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Η εφημερίδα Münchner Merkur ανέφερε στις 7 Σεπτεμβρίου 1949 υπό τον τίτλο «Ευμένεια προς τον Γκρένινγκ»: «Ο υπουργός-πρόεδρος Δρ. Ehard δήλωσε την Δευτέρα σε μία συνέντευξη τύπου ότι η δράση μια ‘εξαιρετικής προσωπικότητας’ όπως ο Μπρούνο Γκρένινγκ δεν θα έπρεπε να εμποδίζεται από το γράμμα του νόμου. Σύμφωνα με αυτόν, η άδεια για τον Γκρένινγκ να θεραπεύει στην Βαυαρία δεν έπρεπε να προσκρούει σε μεγάλες δυσκολίες.»

Το βαυαρικό υπουργείο εσωτερικών γνωστοποιεί (αυτό γράφεται στο τέλος της έκδοσης): «η προσωρινή επαλήθευση της δραστηριότητας του Μπρούνο Γκρένινγκ έδειξε ότι μπορεί να θεωρηθεί ως μια απλή πράξη αγάπης και ότι δεν χρειάζεται την προβλεπόμενη άδεια από τον νόμο που ρυθμίζει την δραστηριότητα των θεραπευτών».

Ύστερα από την συκοφαντία, πέρασμα στην ιατρική απόδειξη των ιάσεων

Στο Τράμπερχοφ έγινε ένας μεγάλος θόρυβος γύρω από τον Γκρένινγκ. Εμφανίστηκαν πολλοί καιροσκόποι οι οποίοι θέλησαν να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητές του. Έβλαψαν το όνομα και την φήμη του και οδήγησαν τις αρχές να άρουν την αλληλεγγύη τους. Όταν η κατάσταση έγινε αφόρητη ο Γκρένινγκ αποτραβήχτηκε στα βαυαρικά όρη. Θέλησε να δώσει συνέχεια σε κάποιες προσφορές για την οικοδόμηση οίκων υγείας. Ο σκοπός του ήταν να δημιουργήσει ιδρύματα όπου τα αναζητούντα βοήθεια άτομα θα λάμβαναν την ίαση υπό τακτοποιημένες συνθήκες. Γιατροί θα έπρεπε να κάνουν εξετάσεις πριν και μετά τη προσέλευση, σύμφωνα με το παράδειγμα της Χαϊδελβέργης, και να αποδεικνύουν τις επελθούσες ιάσεις.

Το «φαινόμενο Γκρένινγκ» και η επιστήμη

Ιατρική επαλήθευση και υπόσχεση έκθεσης πραγματογνωμοσύνης

Την εποχή του Χέρφορντ, οι ειδικοί στα ιατρικά θέματα του περιοδικού Revueάρχισαν να επαληθεύουν τις ιάσεις που γινόταν από τον Γκρένινγκ. Ο ψυχολόγος και ιατρός του Μαρβούργου, ο καθηγητής Διδάκτωρ H.G. Fischer, πήγε στο Χέρφορντ με μια ομάδα ειδικών απεσταλμένων. Είχε συνομιλίες με ιαθέντα άτομα και χρειάστηκε να διαπιστώσει με έκπληξη ότι η «μέθοδος» του Γκρένινγκ είχε πράγματι στεφθεί με επιτυχία. Επ’ αυτού, το Revue, υποχρεώθηκε να διευκρινίσει επιστημονικά το «φαινόμενο Γκρένινγκ». Η «μέθοδος ίασης» του «γιατρού θαύμα» έπρεπε να μελετηθεί στο νοσοκομειακοπανεπιστημιακό κέντρο της Χαϊδελβέργης.

Ο Μπρούνο Γκρένινγκ έδωσε συνέχεια στις προτάσεις του Fischer διότι αυτός του υποσχέθηκε μια θετική έκθεση πραγματογνωμοσύνης στην περίπτωση που η υπόθεση διαδραματιζόταν ευνοϊκά. Ο Γκρένινγκ ήλπιζε ότι έχει βρει κατ’ αυτόν τον τρόπο μία δίοδο για να δραστηριοποιηθεί ελεύθερα.

Ιάσεις ενώπιον των γιατρών - «ο Μπρούνο Γκρένινγκ δεν είναι τσαρλατάνος»

Στις 27 Ιουλίου, οι εξετάσεις άρχισαν. Τα άτομα πάνω στα οποία όφειλε να αποδείξει τις ικανότητές του επελέγησαν ανάμεσα σε 80.000 γραπτά αιτήματα βοήθειας τα οποία του είχαν απευθυνθεί. Σ’ αυτά προστέθηκαν μερικοί ασθενείς της κλινικής Ludolf-Krehl της Χαϊδελβέργης. Όλα τα άτομα εξετάστηκαν ευσυνειδήτως εκ προϊμίου και καταστρώθηκαν ακριβείς διαγνώσεις. Έπειτα πήγαν στον Γκρένινγκ ο οποίος άφησε να ενεργήσει επάνω τους «τη μέθοδός του», πάντοτε στην παρουσία των γιατρών. Αυτοί έγιναν μάρτυρες μερικών αυθορμήτων ιάσεων. Οι μετέπειτα εξετάσεις ελέγχου που έγιναν στην κλινική επιβεβαίωσαν τις ιάσεις. Ακόμη και ανίατες νόσοι όπως εκείνη του Μπέτσερεβ ιάθηκαν.

Σε μια έκθεση προκαταρκτικής πραγματογνωμοσύνης που δημοσιεύθηκε στο Revue, ο καθηγητής Fischer εξήγησε ρητά ότι ο Μπρούνο Γκρένινγκ δεν ήταν τσαρλατάνος αλλά γιατρός της ψυχής προικισμένος μ’ ένα φυσικό χάρισμα. Έτσι προσπάθησε να εξηγήσει το «φαινόμενο Γκρένινγκ» όπως το κατάλαβε χωρίς ωστόσο να είναι δίκαιος απέναντί του.

Ο Γκρένινγκ αρνείται κάθε κερδοσκοπική μεταχείρηση

Η οριστική έκθεση επρόκειτο να βγεί μετά από την ανάλυση όλων των αποτελεσμάτων. Βεβαίωσαν τον Μπρούνο Γκρένινγκ ότι ο δρόμος θα ήταν οριστικά ελεύθερος για την μελλοντική δραστηριότητά του. Εν τω μεταξύ οι καθηγητές Fischer και von Weizsäcker (ο οποίος ήταν επικεφαλής όλου του εγχειρήματος) έκαναν στον Μπρούνο Γκρένινγκ την εξής πρόταση: ήθελαν να δημιουργήσουν οίκους υγείας στους οποίους θα μπορούσε να λειτουργήσει πλάϊ στους γιατρούς. Επεφύλασσαν ωστόσο για τον εαυτό τους την διεύθυνση και την επιλογή των ασθενών.

Ο Μπρούνο Γκρένινγκ είπε σχετικά με αυτό το θέμα: «Οι οικονομικές προϋποθέσεις που έθετε ο καθηγητής F. ήταν επινοημένες κατά τέτοιο τρόπο που ήταν απαράδεκτες για μένα. Βεβαίως υπήρξαν πολλές συζητήσεις γι’ αυτό το θέμα, καθώς και με κυρίους οι οποίοι θέλησαν να χρηματοδοτήσουν αυτό το έργο. Δεν μπόρεσα να συμφωνήσω μ’ αυτές τις προτάσεις και τις αρνήθηκα για τους εξής λόγους: 1. Δεν είχα δεκάρα και δεν μπορούσα ως εκ τούτου να αναλάβω χρηματικές υποχρεώσεις τις οποίες δεν θα μπορούσα να κρατήσω· 2. Δεν είχα ποτέ σκεφθεί να εμπορευτώ μέσω αυτού του σχεδίου. Ως εκ τούτου, όλο αυτό ήταν για μένα μια αδύνατη απαίτηση. Εξ άλλου δεν ήθελα παρά να κάνω αυτό που ο προορισμός μου μου επέτρεπε: να βοηθώ τα άτομα σε αναζήτηση βοήθειας και να τίθεμαι στη διάθεση των γιατρών και των ψυχοθεραπευτών, αλλά ποτέ να το κάνω όλο αυτό εμπόριο.»

Η μη επίδοση της έκθεσης πραγματογνωμοσύνης και η προκύπτουσα σύγκρουση με την νομοθεσία

Οι καθηγητές κατέληξαν να μην ενδιαφερθούν πια για τον Μπρούνο Γκρένινγκ ύστερα από την αρνητική στάση του. Η υποσχεθείσα έκθεση πραγματογνωμοσύνης ουδέποτε καταστρώθηκε. Αντί να του δώσουν την δυνατότητα να δραστηριοποιείται ελεύθερα, του έφερναν συνεχώς ακόμη περισσότερα εμπόδια. Κατά τις εξετάσεις, ο «τρόπος του να θεραπεύει» σχολιάστηκε με εκφράσεις όπως «αγωγή», «ασθενής», κ.λπ. και χαρακτηρίστηκε ως ιατρική δραστηριότητα. Ως εκ τούτου, μία σύγκρουση με τον διέποντα την δραστηριότητα των θεραπευτών νόμο έγινε αναπόφευκτη.

1949 – στο επίκεντρο της δημοσιότητας

Η δράση του Μπρούνο Γκρένινγκ στο Χέρφορντ

Χιλιάδες ασθενών και άτομα σε αναζήτηση βοήθειας «πολιορκούν» τον Γκρένινγκ

Ο Dieter Hülsmann, ηλικίας ενέα ετών, ήταν ήδη κλινήρης από πολύ καιρό. Υπέφερε από προοδευτική μυϊκή δυστροφία και κανείς ανάμεσα στους συμβουλευθέντες γιατρούς και καθηγητές δεν είχε μπορέσει να τον βοηθήσει. Αφού ασχολήθηκε μαζί του ο Μπρούνο Γκρένινγκ, το παιδί μπόρεσε πάλι να βαδίσει. Ο μηχανικός Hülsmann, πολύ εντυπωσιασμένος από την ξαφνική ίαση του γιού του, παρακάλεσε τον προσκεκλημένο του να παραμείνει. Θέλησε να προσκαλέσει κι άλλους ασθενείς ώστε ο “άνθρωπος θαύμα” - όπως τον αποκαλούσε ο Hülsmann – να τους βοηθήσει.

Ο Μπρούνο Γκρένινγκ δέχτηκε και ο αριθμός των ατόμων σε αναζήτηση βοήθειας αυξήθηκε ημέρα με την ημέρα. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι μάθαιναν τα εκπληκτικά γεγονότα τα σχετικά με τον Γκρένινγκ. Σε λίγο διάστημα το όνομά του βρισκόταν σε όλα τα στόματα. Οι εφημερίδες μίλησαν για τον «γιατρό θαύμα» και στην βρεταννική ζώνη, αποτέλεσε το νέο της ημέρας. Χιλιάδες συνέρευσαν στην πλατεία Βίλχελμ και πλήθη μαζεύτηκαν γύρω από το σπίτι.

Ο Manfred Lütgenhorst από την ημερήσια εφημερίδα Münchner Merkur έγραψε ανάμεσα σε άλλα στις 24 Ιουνίου 1949:«Όταν έφτασα στις 10:30 το πρωί στο Χέρφορντ, μέχρι 1000 άτομα βρισκόταν μμπορστά από το μικρό διώροφο σπίτι της πλατείας Βίλχελμ. Ήταν μια απερίγραπτη εικόνα δυστυχίας. Παράλυτοι σε κυλιόμενες καρέκλες ή μεταφερόμενοι από τους οικείους τους, τυφλοί, κωφάλαλοι, μητέρες με ηλίθια ή παράλυτα παιδιά, μικρόσωμες γριούλες και νέοι άνθρωποι διαγκωνίζονταν και βογγούσαν, αμέτρητοι. Σχεδόν εκατό αυτοκίνητα, φορτηγά και λεωφορεία στάθμευαν στην πλατεία Βίλχελμ και όλα ερχόταν από πολύ μακριά.»

Παραλύσεις, έλκη στομάχου, τυφλότητα: «Ο κύριος Γκρένινγκ με κοίταξε και τώρα έχω πλήρως ιαθεί.»

Ο Manfred Lütgenhorst γράφει ακόμη:«‛Πιστεύετε ότι θα γιατρευτείτε;’ ρώτησα στους ασθενείς. Ένευσαν ναι. Ένας μου απάντησε: ‘Έπρεπε να ήσαστε εδώ χθές· ο κύριος Γκρένινγκ ήταν στο Viersen στην Ρηνανία και εδώ, στην αυλή, πέντε παράλυτοι σηκώθηκαν και έφυγαν θεραπευμένοι για το σπίτι τους. Ίαση εξ αποστάσεως – η αυλή τους γιάτρεψε.’ Οι άλλοι ασθενείς το επιβεβαίωσαν.

Συνέχισα να κυκλοφορώ ανάμεσα στο πλήθος και στενογράφησα τις αφηγήσεις των θαυμάτων τους. Από μόνες τους θα αρκούσαν να γεμίσουν ένα βιβλίο. Ενώ άναβα ένα τσιγάρο, ένας νεαρός πλάι μου μου λέει: ‘σας παρακαλώ, πουλήστε μου ένα!’ Φορούσε μια στρατιωτική χλαίνη και φαινόταν να είναι ένας επαναπατρισθείς από την Ρωσία. Του έδωσα το τσιγάρο. Το άναψε και είπε με υπερμετροέπεια: ‘Βλέπετε, μπορώ πάλι να τα κάνω όλα μόνος μου.’ Συγχρόνως κίνησε το δεξί βραχίονά του καθώς και τα δάχτυλα και το δεξί του πόδι. Τον ρώτησα: ‘Γιατρευτήκατε κι εσείς από τον Γκρένινγκ; - Ναι, στην Ρωσία παρέλυσε η δεξιά μου πλευρά. Ο κύριος Γκρένινγκ με κοίταξε και τώρα είμαι τελείως καλά· δεν καταφέρνω ακόμη να το πιστέψω.’ Ευτυχής κίνησε τα άκρα του.

Κατευθύνθηκα προς μια ομάδα συγκεντρωμένη γύρω από μια ασπρομάλλα γυναίκα περίπου σαράντα ετών. Την άκουσα να λέει: ‘Βεβαίως, θεραπεύτηκα επίσης από τον κύριο Γκρένινγκ. Είχα μεγάλα έλκη στομάχου, αδυνάτιζα συνεχώς περισσότερο και δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τους πόνους. Είμασταν δώδεκα άτομα στου Γκρένινγκ […] με κοίταξε και είχα την αίσθηση ότι τα έλκη έπεφταν σαν μια πέτρα στο έδαφος. Από τότε δεν έχω πλέον πόνους, ξαναπαίρνω βάρος και οι ακτινογραφίες που έκανα έδειξαν αδιαμφισβήτητα την εξαφάνιση των ελκών.Τέθηκα στην διάθεση της επιτροπής ιατρικής εξέτασης. Μπορώ να σας πω ότι εξεπλάγησαν πολύ!’

Η γυναίκα συνέχισε: ‘Αλλ’ αυτό δεν είναι τίποτα· την προηγούμενη εβδομάδα ένας τυφλός στεκόταν εδώ στην αυλή. Περίμενε πολλές μέρες και πολλές νύχτες. Καθώς έρχομαι συχνά εδώ τον παρατήρησα. Τον λυπήθηκα και τον προσκάλεσα για φαγητό. ‘Όχι, μου απάντησε, δεν πρέπει να χάσω την στιγμή που ο κύριος Γκρένινγκ θα βγεί.’ Τότε του έφερα ψωμάκια και του είπα ότι θα έκαμνα ότι χρειαζόταν για να οδηγηθεί στον σιδηροδρομικό σταθμό. ‘Δεν θα χρειαστώ κανέναν, γιατί θα μπορώ να πάω μόνος μου στον σταθμό’ Και το είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Ο κύριος Γκρένινγκ ήρθε και ο νεαρός ανέκραξε: ‘Μπορώ να ξανά βλέπω!’ Πράγματι, το πέπλο μπροστά από τα μάτια του είχε διαλυθεί. Μου περιέγραψε την τσάντα που είχα στο χέρι μου. Είπε: ‘εκεί κάτω κυκλοφορεί ένα αυτοκίνητο και βλέπω τον αριθμό πινακίδας του.’ και πήγε εντελώς μόνος στον σιδεροδρομικό σταθμό. Όλοι όσοι ήταν κοντά του, έκλαιγαν από χαρά.»

Η διοίκηση και το ιατρικό σώμα αποφαίνονται μια απαγόρευση να θεραπεύει

Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, οι αρχές – και προπάντων εκείνες της υγείας – επιλήφθηκαν της υποθέσεως. Συστάθηκε μια εξεταστική επιτροπή και απαγορεύτηκε στον Μπρούνο Γκρένινγκ να δρά. Μερικοί γιατροί με επιρροή έγιναν οι ορκισμένοι εχθροί του. Κινητοποίησαν τα πάντα για να τερματίσουν την δράση του και απαίτησαν να υποβληθεί σε έναν επιστημονικό έλεγχο ως προς τις ιδιότητές του να θεραπεύει. Οι επόμενες δηλώσεις που έγιναν από τους γιατρούς που συνετέλεσαν σ’ αυτές υπογραμμίζουν σαφώς την πρόθεσή τους η οποία αναδύεται πίσω απ’ αυτήν την απαγόρευση: «Ο Γκρένινγκ μπορεί να αποδείξει ότι θέλει, δεν θα του δοθεί ωστόσο η άδεια να θεραπεύει». «Παραβαίνει την επαγγελματική αξιοπρέπεια των γιατρών το να υποθηκεύεται κανείς με τον Γκρένινγκ». Στα τέλη Ιουνίου, χρειάστηκε να εγκαταλείψει οριστικά το Χέρφορντ. Όλες οι προσπάθειες να επιτύχει μια άδεια να θεραπεύει είχαν αποτύχει.

Διανυθείσα διαδρομή και καθοριστικά στάδια της ζωής του

Προετοιμασία για την μελλοντική δράση του

Έτη μαθητείας επιβεβλημένα και διακοπέντα

Στο τέλος του δημοτικού σχολείου, ο Μπρούνο Γκρένινγκ φοίτησε σε μια εμπορική σχολή. Αλλά χρειάστηκε να διακόψει την εκπαίδευσή του ύστερα από δυόμισι έτη κατά την επιτακτική απαίτηση του πατέρα του. Ο αρχιτεχνίτης κτίστης θέλησε ο γιός του να μάθει επίσης το επάγγελμα του κτίστη. Έμαθε λοιπόν εκείνο του ξυλουργού αλλά ούτε και σ’ αυτό έφτασε στο τέλος της εκπαίδευσής του. Οι μεταπολεμικές οικονομικές διαταραχές τον εμπόδισαν. Τρεις μήνες πριν από την περάτωση της μαθητείας του, η εταιρία στην οποία εκπαιδευόταν χρειάστηκε να κλείσει λόγω έλλειψης παραγγελιών. Στη συνέχεια έβγαζε το επιζήν με τις πιό ποικίλες δραστηριότητες. Ο Egon Arthur Schmidt γράφει γι’ αυτήν την περίοδο:

«Είχε επιτυχία σε όλες τις εργασίες που αναλάμβανε»

«Διάφοροι συνάδελφοι στην εργασία του μου διηγήθηκαν ότι είχε την ιδιαιτερότητα να έχει επιτυχία με όλες τις εργασίες που αναλάμβανε, είτε επιδιώρθωνε ωρολόγια, συσκευές ραδιοφώνου είτε εργαζόταν ως κλειδαράς. Ήταν ιδιαίτερα χαρισματικός στα τεχνικά θέματα. Ούτε ποτέ δίστασε να κάνει τις πιο σκληρές εργασίες και τις πιο εξουθενωτικές σωματικά. Ως λιμενεργάτης τραβούσε το σκοινί όπως οποιοσδήποτε από τους συντρόφους του. Αυτό δεν το θεωρούσε μυστήριο γιατί αυτό αποτελούσε μέρος της διαδρομής που τον περνούσε μέσα από τις βαθιές κοιλάδες πριν να τον κάνει να φτάσει στις κορυφές. Ένα παλιό κινεζικό γνωμικό λέει: “Όποιος δεν πέρασε ποτέ από τη 'λάσπη' (χαμημλά), δεν θα γίνει ποτέ άγιος”. Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες παλιών του συντρόφων μία από τις οποίες έφτασε σε μένα πρόσφατα και κατά την οποία το άτομο που είχε εργαστεί ένα χρόνο μαζί με τον Μπρούνο Γκρένινγκ λέει απλά και ανεπιφύλακτα ότι έχει μια καλή ανάμνηση απ’ αυτόν και ότι ήταν ο καλύτερος και ο εντιμότερος συνάδελφος που γνώρισε ποτέ.»

Γάμος και οικογενειακό πεπρωμένο

Παντρεύτηκε εικοσιενός ετών, αλλά η γυναίκα του δεν είχε καθόλου κατανόηση. Θέλησε να τον περιορίσει σε μια ζωή αστικής οικογένειας και θεωρούσε τις ιάσεις σαν μια “τρέλα”. Οι δυό γιοί Χάραλντ και Γκύντερ γεννημένοι το 1931 και 1939 πέθαναν και οι δύο στην ηλικία των 9 ετών. Αν και αμέτρητοι άνθρωποι είχαν ήδη βρει την ίαση μέσω του Μπρούνο Γκρένινγκ, η Γερτρούδη Γκρένινγκ δεν πίστεψε στην θεραπευτική δύναμη του συζύγου της. Δεν εμπιστεύτηκε σ’ αυτόν τα παιδιά αλλά στους γιατρούς. Αλλά η παραδοσιακή ιατρική δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Τα δύο αγόρια πέθαναν στο νοσοκομείο, ο Άραλντ το 1940 στο Ντάντσιχ, ο Γκύντερ το 1949 στο Ντίλλενμπουργκ. Για τον Μπρούνο Γκρένινγκ ήταν βαριές δοκιμασίες. Χρόνια ακόμη αργότερα δάκρυζε όταν μιλούσε για τους γιούς του.

Έτσι η περίοδος ανάμεσα στους δύο πολέμους ήταν γι’ αυτόν μια προετοιμασία για την μελλοντική δράση του. Χρειάστηκε να περάσει πολλές πικρές εμπειρίες για να μπορέσει να καταλάβει τους ανθρώπους σε οποιαδήποτε κατάσταση και να νοιώσει την αγωνία τους.

Βοηθώντας αντί πυροβολώντας - στο μέτωπο και στην αιχμαλωσία

Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στρατολογήθηκε το 1943 στην Βέρμαχτ. Υπήρξαν προστριβές με τους ανωτέρους του. Καθώς αρνιόταν να πυροβολήσει ανθρώπους, τον απείλησαν με στρατοδικείο. Τελικά χρειάστηκε εν τούτοις να πάει στον μέτωπο. Τραυματίστηκε, φυλακίστηκε από τους Ρώσους και απελάθηκε, διωγμένος από τη πατρίδα, το 1945 στην Δυτική Γερμανία.

Σ’ ένα ρωσικό χωριό, κατέστησε δυνατή την πρόσβαση στα αποθέματα τροφίμων του στρατού για τους άμαχους οι οποίοι απειλούνταν από λιμό. Στην αιχμαλωσία, αγωνίστηκε για να επιτύχει καλύτερο ιματισμό, κατάλυση και διατροφή για τους συντρόφους του. Βοήθησε πολλούς να γιατρευτούν από οιδήματα οφειλόμενα στην κακή διατροφή. Μέσα στην φρίκη του πολέμου, δεν σκότωσε κανέναν αλλά βοήθησε αμέτρητους ανθρώπους.

Χωρισμός του ζεύγους και μέριμνα για τους άλλους

Απελευθερώθηκε τον Δεκέμβριο του 1945, οργάνωσε την καινούρια του ζωή στο Ντίλλενμπουργκ στην Έσση και έφερε εκεί την οικογένειά του. Ωστόσο, μετά τον θάνατο του δεύτερου γιού του και μπροστά στην θέληση της γυναίκας του να του απαγορεύσει κάθε φιλανθρωπική δραστηριότητα, την χώρισε. Αισθανόταν υποχρεωμένος να ενεργήσει έτσι ώστε να επωφεληθούν όλοι οι άνθρωποι από τις θεραπευτικές δυνάμεις τις οποίες διέθετε. Έλεγε: «Δεν ανήκω σε κάποιον ιδιαιτέρως, ανήκω στην ανθρωπότητα.»

Στις αρχές του 1949, ο δρόμος του τον οδήγησε στην περιοχή του Ρούρ. Χάρις στις αφηγήσεις κάποιων ιαθέντων ατόμων, όλο και περισσότεροι άνθρωποι έστρεφαν την προσοχή τους προς τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Πήγαινε από το ένα σπίτι στο άλλο, πάντα εκεί όπου τον χρειαζόταν, όπου ασθενείς ζητούσαν την βοήθειά του. Ενεργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο μέσα σε μια περιορισμένη περίμετρο μέχρι την στιγμή που, τον Μάρτιο του 1949, έλαβε την πρόσκληση ενός μηχανικού από το Χέρφορντ να επισκεφτεί τον γιό του.

Παιδική και νεανική ηλικία

Δερόμενος, λοιδωρούμενος, μη κατανοούμενος, αποδεκτός – ένα παιδί διαφορετικό από τα άλλα

Απέφευγε το σκληρόκαρδο περιβάλλον του καταφεύγοντας στην φύση: «Εδώ, έχω την εμπειρία του Θεού».

Ο Μπρούνο Γκρένινγκ γεννήθηκε στις 30 Μαΐου 1906 στο Ντάντσιχ- Ολίβα ως τέταρτο από τα επτά παιδιά του Αυγούστου και της Μαργαρίτας Γκρένινγκ. Οι γονείς του διαπίστωσαν πολύ νωρίς ότι είχε κάτι το εξαιρετικό. Έτσι δειλά ζώα όπως κουνέλια ή ζαρκάδια ερχόταν σ’ αυτόν και αφηνόταν να τα χαϊδέψει.

Όσο ο Μπρούνο Γκρένινγκ μεγάλωνε, τόσο το περιβάλλον του του φαινόταν παράξενο. Ο Γκρένινγκ διηγείτο ότι τον έδερναν άσχημα στο σπίτι. Τα χτυπήματα δεν τον έκαναν να υποφέρει σωματικά, έλεγε, αλλά ένοιωθε ότι δεν τον καταλάβαιναν.

Απωθούμενος από την σκληροκαρδία του περιβάλλοντός του, ο μικρός Μπρούνο κατέφευγε στην φύση. Αισθανόταν να ελκύεται περισσότερο από τα ζώα, τα δένδρα και τους θάμνους παρά από ορισμένους ανθρώπους. Συχνά εξαφανιζόταν για ώρες μέσα στο γειτονικό δάσος.

«Εκεί διέκρινα τον Θεό μέσα σε κάθε θάμνο, μέσα σε κάθε δέντρο, μέσα σε κάθε ζώο, ναι ακόμη και μέσα στις πέτρες. Μπορούσα να μείνω παντού για ώρες – δεν είχα πλέον την αίσθηση της έννοιας του χρόνου – και να διαλογίζομαι, και πάντα είχα την αίσθηση ότι όλη η εσωτερική ζωή μου εκτεινόταν έως το άπειρο.»

Δεν συμμετείχε ποτέ στις σκληρές αψιμαχίες των νέων της ηλικίας του. Έτσι γινόταν συχνά το αντικείμενο μοχθηρών χλευασμών, τιμωρούμενος και δερόμενος λόγω της διαφορετικότητάς του από τους άλλους.

Εκτιμηθείσες ιάσεις ανθρώπων και ζώων

Με τον καιρό άρχισαν να διακρίνουν σ’ αυτόν το είδος της φύσης του στο οποίο όφειλε αργότερα την μεγάλη διασημότητά του. Στην παρουσία του οι άνθρωποι και τα ζώα ανακτούσαν την υγεία. Ιδιαιτέρως κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου πήγαινε συχνά στα στρατιωτικά νοσοκομεία όπου ήταν πάντα ευπρόσδεκτος. Οι τραυματίες αισθανόταν καλά στην παρουσία του και πολλοί γιατρευόταν. Οι ασθενείς ζητούσαν την μητέρα του, παρακαλώντας την να έρθει μαζί με τον μικρό Μπρούνο. Στην οικογένεια και στο στενό περιβάλλον αποδέχτηκαν πρόθυμα την ιδιότητα του να γιατρεύει, που ήδη την είχε το νέο αγόρι.

Επιθυμία για την ανεξαρτησία

Ο Μπρούνο Γκρένινγκ έγραψε στην βιογραφία του: «Όταν ήμουν ακόμη πολύ μικρό παιδί, ασθενείς απηλλάγησαν από τις παθήσεις τους στην παρουσία μου και τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες σε εκνευρισμό κατά τις διαμάχες τους ηρεμούσαν μετά από μερικές λέξεις από μέρους μου. Διαπίστωσα επίσης ως παιδί ότι ζώα, συνήθως θεωρούμενα δειλά ή φημολογούμενα επικίνδυνα, εμφανιζόταν ήμερα και υπάκουα σ’ εμένα. Οι σχέσεις μου με την οικογένειά μου ήταν ως εκ τούτου παράδοξες και τεταμένες. Πολύ γρήγορα, πρόσβλεψα σε μια πλήρη ανεξαρτησία για να μπορέσω να εγκαταλείψω αυτό το οικογενειακό περιβάλλον όπου ένοιωθα να μη με καταλαβαίνουν.»

Μπρούνο Γκρένινγκ (1906 – 1959)

Ένας έξω από τα συνήθη άνθρωπος αμφισβητούμενος μέσα στην κοινωνία

Το 1949, το όνομα του Μπρούνο Γκρένινγκ βρέθηκε από την μια μέρα στην άλλη στο πρώτο θέμα όλων των γερμανικών εφημερίδων. Μέσα ενημέρωσης, ραδιόφωνο και δελτία ειδήσεων μιλούσαν γι’ αυτόν. Γιά μήνες τα σχετικά γεγονότα με τον «Γιατρό Θαύμα», όπως τον αποκαλούσαν, πάθιαζαν την καινούρια δημοκρατία. Γυρίστηκε μία ταινία, συστάθηκαν επιτροπές επιστημονικής έρευνας, και η διοίκηση, μέχρι και τις ανώτατες αρχές, ενδιαφέρθηκε γι΄ αυτήν την περίπτωση. Ο Υπουργός των Κοινωνικών Υποθέσεων της Ρηνανίας και Βόρειας Βεστφαλίας τον μήνυσε για παράβαση του νόμου ο οποίος ρυθμίζει την δραστηριότητα των πρακτικών ιατρών. Αντιθέτως, ο Υπουργός Πρόεδρος της Βαυαρίας δήλωσε ότι κανείς δεν είχε το δικαίωμα να εκμηδενίζει τις δραστηριότητες μιας προσωπικότητας, τόσο εξαιρετικής όσο ο Μπρούνο Γκρένινγκ, μέσω διαταγμάτων. Το βαυαρικό Υπουργείο Εσωτερικών χαρακτήριζε την δράση του Γκρένινγκ ως «αφιλοκερδές φιλανθρωπικό έργο αγάπης».

Σε όλα τα κοινωνικά στρώματα γινόταν έντονες συζητήσεις υπέρ ή κατά του Μπρούνο Γκρένινγκ. Κύματα συγκίνησης διέλαυναν. Εκκλησιαστικοί, γιατροί, δικαστικοί, πολιτικοί και ψυχολόγοι: όλοι μιλούσαν για τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Οι θαυματουργές ιάσεις του εθεωρούντο χάρις εκ του ουρανού για τους μέν, τσαρλατανισμός για τους δε. Ωστόσο οι ιατρικές εξετάσεις απεδείκνυαν την πραγματικότητα των ιάσεων.

Ενδιαφέρον σε ολόκληρο τον κόσμο για έναν απλό εργάτη

Ο Μπρούνο Γκρένινγκ γεννήθηκε στο Ντάντσιχ το 1906. Εξορισθείς στο τέλος του πολέμου, μετανάστευσε στην Δυτική Γερμανία. Ήταν απλός εργάτης. Για την επιβίωση του είχε εξασκήσει τα πλέον ποικίλα επαγγέλματα. Υπήρξε επιπλοποιός, εργάτης σε εργοστάσιο και λιμενεργάτης. Και ξαφνικά, βρέθηκε στο επίκεντρο του γενικού ενδιαφέροντος. Τα νέα των θαυματουργικών ιάσεών του έκαναν το γύρο του κόσμου. Ασθενείς, παρακλητικές επιστολές και αιτήματα έφθαναν απ’ όλες τις χώρις. Χιλιάδες άνθρωποι αναζητούντες βοήθεια πήγαιναν ως προσκυνητές στα μέρη της δράσης του. Μια επανάσταση στην ιατρική διαφαινόταν.

Πιασμένος στη μέγγενη των απαγορεύσεων, των δικών και των κερδοσκόπων συνεργατών

Δεν υπολόγισε τις αντίρροπες δυνάμεις. Αυτές κινητοποίησαν τα πάντα για να αντισταθούν στην δράση του. Ένα διάταγμα απαγόρευσης ίασης τον εμπόδισε να δράσει, του έγιναν μηνύσεις. Όλες οι προσπάθειές του να δομήσει την δραστηριότητά του απέτυχαν, αφ’ ενός λόγω της αντίθεσης καθοριστικών κοινωνικών δυνάμεων, αφ’ ετέρου λόγω της απληστίας ή της αναρμοδιότητας των συνεργατών του. Όταν ο Μπρούνο Γκρένινγκ πέθανε στο Παρίσι το 1959, η δίκη του βρισκόταν στην κορυφαία φάση της. Σταμάτησε η διαδικασία της, όμως μια οριστική απόφαση δεν απαγγέλθηκε ποτέ. Ωστόσο πολλά ερωτήματα παρέμειναν αναπάντητα.