Sy laaste weg

Op 26 Januarie 1959 sterf Bruno Gröning in Parys

Diagnose: maagkanker in ’n gevorderde stadium

In die laatherfs van 1958 reis Bruno Gröning met sy tweede vrou Josette, met wie hy in Mei 1955 getroud is, na Parys en laat hom ondersoek deur 'n bevriende kankerspesialis dr Pierre Grobon. Na vele X-straal opnames was die uitslag maagkanker in 'n gevorderde stadium. Dr. Grobon wou dadelik opereer maar Bruno Gröning het dit van die hand gewys.

Hy reis terug na Duitsland en berei hom voor vir Kersfeesviering met die groepe. Op 4 Desember maak hy 'n bandopname wat by al die Kersfeesvieringe gespeel moes word. Daarna reis hy met sy vrou opnuut na Parys. Dr. Grobon het intussen die hoogaangeskrewe kankerchirurg dr. Bellanger ingelig. In sy kliniek, nie ver van Montmartre nie, is 'n operasie gedoen op 8 Desember. Die resultaat was vir die dokters skokkend: dit was nog veel erger as wat die X-strale hulle laat vermoed het - nie meer opereerbaar nie. Die wond is net so weer toegewerk.

Verbasend vinnige herstel

Josette Gröning het daaroor geskryf: "Hulle kon nie verstaan dat Bruno Gröning se uiterlike voorkoms so min van sy vreeslike innerlike lyding kon verberg nie, dat hy nog normaal kon asemhaal, dat uitskeiding nog in die laaste weke sonder probleme kon funksioneer, dat sy bloedtoestand uitstekend was. In hierdie gevorderde stadium is daar gewoonlik gereelde braking by die geringste voedselinname, en die swaar beproefde pasiënt moet stadigaan verhonger. By Bruno was dit nie die geval nie."

Tot die verbasing van sy dokters herstel hy vinnig en reis terug na Duitsland waar hy Kersfees deurbring. Middel Januarie 1959 vergader hy drie dae lank met die leiers van die nuwe vereniging en bepaal hoe die werk voortgesit moes word. Hulle het nie vermoed dat dit die laaste samekoms met Bruno Gröning sou wees nie.

Operasie in Parys tesame met onweer in die natuur

Op 21 Januarie vlieg hy weer terug na Parys. Weens verstopping van die dikderm was 'n operasie onvermydelik. Op 22 Januarie om 9:00 in die oggend - op dieselfde oomblik toe in München die hersieningsaak begin het - word Bruno Gröning opnuut geopereer. Hy moes dit ondergaan wat hy talle ander mense gespaar het, hy kon en durf homself nie help nie.

Terwyl hy daardie oggend onder narkose was, het daar skielik 'n swaar donderstorm oor Parys losgebars. Gröning se vrou berig daaroor: "Die volgende natuurverskynsel was ook merkwaardig: Op 22 Januarie 1959 terwyl my man onder narkose was, het 'n skielike storm met blits en donderweer die helder dag verdonker. Dit het so donker geword dat 'n mens helder oordag die ligte moes aanskakel. Die verpleegsters het hulle verbasing uitgespreek oor die swaar weer. In die dae wat sou volg op die operasie was Bruno se temperatuur, sy bloeddruk en polsslag heeltemal normaal. Hy het selfs tweemaal opgestaan en in 'n stoel gesit."

"Totaal verbrand van binne"

Op die 25ste verval hy in 'n koma en op die volgende dag, 26 Januarie 1959 sterf Bruno Gröning in die Henner kliniek aan kanker, soos deur die dokter op die doodsertifikaat aangedui. Was dit werklik kanker? Na die tweede operasie het dr. Bellanger gesê: "Die vernietiging in Bruno Gröning se liggaam is vreeslik, daar is totale inwendige verbranding. Hoe hy so lank en sonder om van die vreeslike pyn te beswyk, nog aan die lewe kon bly, is vir my 'n raaisel."

Bruno Gröning het reeds 'n jaar van te vore gesê: "As die werking my verbied word, sal ek van binne verbrand."

Doodsberig

Hoe Bruno Gröning hierdie bittere stryd gedra het, getuig 'n brief wat Dr. Grobon op 26 Februarie 1959 aan sy weduwee skryf: "Hierdie [behandeling van Bruno Gröning deur die dokters] was net natuurlik, en ek kan sê, dit het sterk ondersteuning gekry deur die moed en wilskrag van die besondere persoon Bruno Gröning.[...] "

In Desember 1974 het dr. Bellanger sy bewondering vir Bruno Gröning nogmaals in 'n brief uitgedruk: "Bruno Gröning was 'n man met 'n hart, 'n waardevolle mens, wat homself kon laat geld en sy waardigheid in die aangesig van lyding en die dood dwing vandag nog bewondering af."

Na verassing van die oorskot kom ’n finale regsuitspraak

Die liggaam van Bruno Gröning is in 'n krematorium in Parys veras en die as in 'n kruik ter ruste gelê in die boskerkhof van Dillenburg.

Weens oorlye van die aangeklaagde, is die hofsaak ter syde gestel en 'n finale oordeel is nooit gelewer nie.

Elkeen kan vanuit homself hulp en genesing ontvang

Die "Wonderdokter van Herford" wat duisende mense genees het, sterf eensaam en verlate in 'n agterstraatjie van Parys. Hoekom moes dit gebeur? Hoekom moes hy so 'n bittere lyding dra? Hoekom kon hy homself nie help nie?

In haar boek Ondervinding van genesing, dit is die waarheid skryf Grete Häusler (1922-2007), jarelange medewerker en geneesde van Bruno Gröning en stigter van die Bruno Gröning Vriendekring: "Bruno Gröning het in sy kort lewe op aarde baie wat goed is bewerkstellig. Die gawe van hulp en genesing is hom reeds van geboorte af geskenk. Orals waar hy gekom het, het wonderlike dinge gebeur wat nie met die menslike verstand te verklaar is nie. In 1949 het hy in die openbare oog gekom. Drie maande na die groot genesings in Herford en nadat hy in Duitsland sowel as buitelands op almal se lippe was, is hy verbied om genesing te doen. Hy is vervolg, belaster en aangekla en die mense wou hom straf en veroordeel. Waarom? Aan wie het hy kwaad gedoen? Aan niemand nie, maar aan duisende het hy meer goed gedoen as wat enigiemand anders ooit kon doen. As onskuldige wou die mense hom straf en hom keer om dit te doen waartoe God hom geroep het - om die mense te help! In bitterheid moes hy hierdie kwaadwilligheid verdra in die kankerkliniek in die rue Henner in Parys! Onder bittere pyn het hy van binne af deur die heilstroom verbrand wat hy nie meer mog uitstuur nie. Die menslike wet wou hom dit verbied in Duitsland. Onder alle leuens en laster het hy as aangeklaagde daar gestaan soos 'n misdadiger! Stil en alleen, geen vriend het daarvan geweet nie, het hy die leed van die mensheid gedra. Dit was nie tevergeefs nie. Dit moes so gebeur, anders was dit nie moontlik dat hy die mensheid kon help nie."

In haar boek Ek lewe, sodat die mensheid kan verder leef skryf sy: "Ons moet versigtig wees om die woord 'slagoffer' te gebruik. Maar hier in Parys wanneer Bruno Gröning sterf, is hierdie woord in al sy ernstigheid, die waarheid."

Slegs só was dit moontlik dat sy woord in vervulling kon gaan, soos vandag gestaaf word deur ontelbare suksesberigte: "Wanneer ek nie meer as mens op hierdie aarde is nie, d.w.s. wanneer ek my menslike liggaam verlaat het, dan sal die mensdom sover wees dat elkeen die hulp en genesing kan ervaar."

Voortsetting van die hofsaak

Appèl en hersiening

Nadelige uitkoms vir Gröning

By die appèlsaak van Januarie 1959 was dit tot Bruno Gröning se nadeel dat nie hy nie, maar die staatsaanklaer die appèlsaak aanhangig gemaak het. Dit was egter nie net hierdie nalatigheid van sy prokureur wat hom skade berokken het nie maar ook lg. se vertraging met die vrystelling van die dossier aan sy nuwe regsverteenwoordiger wat voorbereiding van die saak belemmer het.

'n Verdere nadeel was die veel meer sekere optrede van teengetuies, in teenstelling met die eerste verhoor. Hulle was skynbaar verenig oor die punt van "Verbod van die dokter."

Gevangenis en boete opgeskort, "’n Skande" sonder opklaring van die genesingsvraag

Hierdie keer was die vonnis: Agt maande gevangenis weens manslag deur nalatigheid en 5000 DM boete weens verbreking van die wet op alternatiewe genesing. Die vonnis is opgeskort.

Barones Anny Ebner von Eschenbach wat die eerste sowel as die tweede verhoor as toeskouer in die hof meegemaak het, het dievonnis beskryf as "'n skande vir Duitsland".

Bruno Gröning het verklaar dat hy bestraf word omdat hy goed gedoen het. Hy het dit betreur dat tydens die hele verhoor niemand daarin geïnteresseerd was oor hoe 'n genesing plaasvind nie, nie eers sy eie prokureurs nie. As 'n mens op hierdie vraag ingegaan het, sou mens sien dat sy werking niks in gemeen gehad het met mediese behandeling nie. Die saak sou teruggetrek moes word. Dog die antwoord op hierdie vraag het niemand by die gereg geïnteresseer nie. Daar was 'n voorop gestelde opinie omtrent Gröning en niemand was bereid om daarvan af te sien nie.

Opdrag vir revisie kort voor sy dood 

Dog ook dit was nie die einde van die saak nie. Hierdie keer het Bruno Gröning geappelleer. Die appèlsaak sou op die 22 Januarie 1959 in die Hooggeregshof van München verhoor word. Daar het egter niks van gekom nie omdat Bruno Gröning in dieselfde maand oorlede is.

"Sy woord verdryf die siekte"

Die genesings het voortgegaan ten spyte van die hofsake en die genesingsverbod

Uitwendige gesondmaking en innerlike verandering

Tydens hierdie dispute en stryd het die werking van Bruno Gröning gewoon verder gegaan. So berig die mediese joernalis Dr. Horst Mann o.a. in 1957 in 'n artikel in Neuen Blatt onder die titel "Sy woord verdryf die siekte":

"Die volgende oggend ry ek van Hamelin na Springe, 'n klein dorpie op die walle van die Deister rivier. Ook hier is daar reeds 'n Gröning gemeenskap gestig. Die oorsaak daarvoor was die genesing van ’n hele aantal mense. Ook hier het ek ervaar wat ek reeds voorheen in verskeie plekke in Schleswig-Holstein gesien het, soos Augsburg, Hameln, Wien, Plochingen en andere: Mense het opgestaan en my van hulle siektes vertel. Hulle noem die dokters wat hulle behandel het. Hulle vertel van hulle genesing te danke aan Gröning. En altyd was hulle bereid om dit onder eed te bevestig.

'Reeds as baba was beide my heupgewrigte uit potjie', vertel die vyftigjarige Julie Prohnert uit Hannover. 'Later kon ek slegs met krukke loop. Die dokter kon my lyding slegs verlig. Toe ek 'n voordrag van mnr Gröning hoor, ondervind ek 'n sterk reaksie. My rug, wat reeds heeltemal kromgetrek was, het weer reguit geword. Ek kon weer loop. Ek het geen terugslae meer gehad nie...'

'Ek het gewrigsrumatiek gehad en was voortdurend gepla met uitslag en absesse. Mnr Gröning het my daarvan bevry,' sê Wilhelm Gabbert uit Hameln.

'My lyding aan gal kon slegs deur morfien draaglik gemaak word,' berig Kurt Severit uit Evestorf. 'Te danke aan Bruno Gröning is ek van hierdie siekte bevry.'

'Ek het hoë bloedsuiker gehad,' berig Robert Thies uit Springe. 'Nog meer bedreigend was hartversaking. Beide kwale is vandag geen kwelling vir my meer nie. Daarvoor het ek Bruno Gröning om te bedank.'

Hierdie lys kan nog verder uitgebrei word. Dit was mense van alle ouderdomme wat my vertel het, mans, vrouens en kinders. Baie siektes is genoem, beginnende by hoofpyn, deur senuweeontsteking, heupjig, nier en galblaas probleme, tot hartversteurings en verlamming.

Maar daar was nog iets anders wat my diep getref het. Vrymoediglik vertel heelwat van die toehoorders dat hulle deur Gröning 'n innerlike verandering ondergaan het. Dienajaag van sukses en 'n egoïstiese houding het plek gemaak vir innerlike rus, aanvaarding en gemeenskapdienende denke."

Eie vertroue maak suksesvolle genesing my elke mens moontlik

Dr. Horst Mann verder: "By al hierdie gesprekke met mense wat deur Bruno Gröning genees is, het een vraag al sterker na vore getree. Was die genesing by enigiemand of meer nog, by enige siekte moontlik? Waar was die grense van die krag wat van Gröning uitgegaan het? Was daar nie ook gevare daaraan verbonde nie? [...]

By my laaste besoek stel ek hierdie vraag aan hom. 'Ek kan, en wil geen mens dwing nie,' antwoord hy. 'As iemand hom afsluit en nie die bereidwilligheid in hom omdra om die krag te laat werk nie, dan ontbreek die bereidheid ook by my om in te gryp. Ek vra hierdie mense slegs om die grendel van die bose te ontsluit, wat die heil verhinder.'

Ek het nog 'n vraag gehad: 'Elke siekte is op 'n ander manier gevaarlik', sê ek. 'Veronderstel 'n swaar sieke, deur 'n aantal dokters reeds opgegee, ontbied u deur middel van 'n dokter wat nog nie opgegee het nie. Sou u kon help?'

'Ja', sê Gröning. Hy sê dit sonder huiwering. 'As 'n sieke daaraan glo en sy dokter vertrou, sal sukses nie uitbly nie. Die gesamentlike vertroue sal in die sieke ondenkbare kragte opwek. Dikwels kom die sukses juis die vinnigste daar waar die pasiënt uitvertwyfeling na die laaste grashalm gryp.'"

Skeiding met die Gröning verbond

Tyd om die skade in oënskou te neem

Bekrompe burokrasie lê Gröning sommer ’n boete op

In Oktober 1957 was daar 'n woordewisseling tussen Bruno Gröning en die bestuur van die Gröning verbond. Deur bekrompe burokrasie het die vereniging Bruno Gröning heelwat skade berokken. Oorsaak van die dispuut was die hofuitspraak, waarvolgens Bruno Gröning binne 'n kort periode 2000 DM boete moes betaal. Omdat hy nooit geld vir sy werk gevra het nie en dus geen noemenswaardige fondse tot sy beskikking gehad het nie, het die bestuur van die Gröning verbond reeds voor die begin van die hofsaak besluit om alle kostes te dra. Of die boete egter daarby ingesluit sou wees, was binne die bestuur 'n twispunt. Deur middel van 'n lang uitgerekte burokratiese proses wou hulle vasstel of die vereniging wel aanspreeklik sou wees vir die boete van 2000 DM. Eers daarna sou hulle hulle bekommer oor waar die geld vandaan moes kom. Hieruit was dit duidelik dat die geld, indien hoegenaamd, Bruno Gröning telaat sou bereik. Die vereniging sou dus stilswyend toesien, sonder om enige aksie te neem, dat Bruno Gröning tronk toe gestuur sou moes word omdat hy nie die boete kon betaal nie. Hierdeur het dit tot ’n openlike konflik gekom en uiteindelik ’n breuk met die bond.

Valse vriende 

In sy omvattende geskrif van 62 bladsye oor die Balans oor die aktiwiteit van die bond het hy alle punte aangespreek waarin die bond hom skade berokken het. Samevattend verklaar hy: "As ek vandag 'n vergelyking maak tussen my vroeëre omgewing (Die profytmakers Meckelburg, Enderlin, Schmidt en Hülsmann) en vandag se omgewing (die verenigingsbestuurslede) kom ek tot dieselfde gevolgtrekking: Vandag is die eindresultaat dieselfde as destyds. Vandag, deur die werk van diegene wat veronderstel is om my beste en intiemste vriende te wees, is niks anders bereik as destyds nie. Destyds is ek bedrieg deur die gemene dade van daardie werkers. Vandag het vriende my verraai deurdat ek geen hulp ontvang het nie, deurdat ek die gemeenskappe nie kon opsoek nie omdat ek sonder vervoer was, deurdat niemand enigiets gedoen het teen die negatiewe pers aksie nie, deurdat net verwarring geskep is, deurdat niemand daar was vir my toe ek mense nodig gehad het nie. Mense wat deur hulle kennis en posisie in die lewe my sou kon en moes ondersteun, sodat bereik kon word waarvoor ek op hierdie aarde is.

Nie een van hierdie vriende het moeite gedoen om ter wille van my te veg vir myvryheid nie. Niemand het die moed gehad om werklik vir my in die bresse te tree nie. Niks het gebeur nie. Die een besluit na die ander is deur kleinlike burokrasie geneem. Niemand het werklik namens my opgetree nie, niemand het homself ten volle aangebied om my vir eens en altyd te bevry van die stryd teen die hofsake, teen die pers, vir 'n assistent, vir die kar wat stukkend was, teen die smeerveldtog en laster ens. ens. Daar was niemand wat vir my kom optree sodat ek dit kon doen waarvoor ek op die aarde gekom het nie, naamlik om die krag van die lewe aan die mense oor te dra en hulle te lei in die geloof.

Niemand het daaraan gedink dat ek daarvoor rus nodig gehad het en nie altyd deur uiterlike wêreldlike invloede onderbreek moes word nie, dat ek 'n werklike skans nodig gehad het sodat ek my gawe ongestoord kon laat werk. Niemand nie, ook nie onder my vriende, of diegene wat wou voorgee dat hulle my vriende wou wees nie. En dit is vir my mees teleurstellende en beskamende:

- Die profytmakers wat voordeel wou trek, is deur almal as slegte mense erken.
- Die vriende van diem Gröning verbond is te halfhartig, te ongeërg, te gemaklik, ek wil nie sê kwaadwillig nie.

Maar die resultaat is dieselfde: Ek is nie vry nie. Baie vriende van die Gröning verbond se bestuur het nie hulle belofte gehou nie. Ek is deur alle maatreëls slegs aan bande gelê."

Mislukking van die vereniging benadering

Weisser het uitgetree en die Gröning verbond, wat nooit daarin kon slaag om as amptelike vereniging geregistreer te word nie, is kort daarna ontbind. In die plek daarvan het die Vereniging vir die bevordering van geestelike en natuurlike lewensbeginsels gekom. Dit is gestig in 1958 en die leiers was Erich Pelz in Duitsland en Alexander Loy in Oostenryk. Maar ook hierdie vereniging, die laaste wat nog gedurende Bruno Gröning se lewe gestig is, kon nie lewer wat daarvan verwag is nie. Bruno Gröning se naam het nie eers in die konstitusie daarvan voorgekom nie.

Die groot hofsaak (1955-1957)

Aanklag van onopsetlike manslag en vryspraak met finale genesingsverbod

Op 4 Maart 1955 het die staatsaanklaer 'n nuwe klag teen Bruno Gröning gelê. Weer is hy daarvan beskuldig dat hy die wet op alternatiewe genesing verbreek het. 'n Verdere aanklag was dat hy deur nalatigheid die dood van iemand veroorsaak het.

Gröning weerspreek die veronderstelde genesingsbelofte en die verbod op doktersbehandeling

Nadat die dagvaarding op hom bestel is, het hy hom tot sy vriende gewend: "My liewe vriende, In hierdie dae het die hele pers en die radio min of meer bekendgemaak dat die staatsaanklagkantoor II van München 'n saak teen my gemaak het as sou ek weens nalatigheid die dood van iemand veroorsaak het. Ek sou 'n sewentienjarige meisie wat aan tering gely het teen einde 1949 genesing belowe het en haar verhinder het om na 'n sanatorium te gaan en 'n dokter te gaan sien. Ek is glo skuldig aan die dood van hierdie meisie. Wie met helder verstand hierdie verklarings gelees het of gehoor het, sou herken het wat daarmee bedoel word: Om verwarring onder my vriende te saai en alle hulpsoekendes daarvan te weerhou om enigsins nader aan die strewe en kennis te kom wat ek verkondig het. Met alle middele word probeer om myself en die Gröning verbond sowel as julle aktiwiteitean bande te lê. Vanselfsprekend is dinge anders as wat hier voorgestel word! Ek hoef geen verduideliking aan my vriende te gee nie, hulle weet dat ek nooit enige 'genesingsbelofte' maak nie en nooit iemand afraai om doktersbehandeling te ondergaan nie."

Merkwaardige laat voorlegging van die ondersoeke

Gröning vêrder aan sy vriende: "Ek is in 1952 vrygespreek. Is dit nie eienaardig dat die "geval Kuhfuss" wat reeds aan die einde 1949, begin 1950 voorgekom het, destyds nie in die saak van 1951/1952 voorgelê is nie, al was alle dokumente daarvoor reeds voorberei en ter tafel gelê! Is dit nie opvallend dat die nuwe aanklagte teen my presies saamval met die tydstip waarop dit bekend gemaak is dat op 22 November 1953 in Murnau die Gröning verbond gestig is nie! Sedert Januarie 1954 is naamlik talle gemeenskapsleiers en vriende sowel as lede van die vereniging deur die polisie ondervra en dopgehou."

Vryspraak getuies weggewys, teengetuies welkom

Die voorbereiding van die saak het oor twee jaar gestrek. Bruno Gröning se verdediging is heelwat in die wiele gery. Omtrent allegetuies wat vir hom kon getuig is verbied, terwyl getuies vir die staat almal toegelaat is. Onder hulle was ook twee voormalige medewerkers van Gröning: Eugen Enderlin en Otto Meckelburg. In die besonder Meckelburg - in die eerste saak nog mede-aangeklaagde - het nou skerp teen Gröning gedraai. Hy het alles in sy vermoë gedoen om hom skade aan te doen. In die aanklag van dood deur nalatigheid het hy 'n beduidende rol gespeel. Dit was 'n geval wat afgespeel het in die tyd toe Meckelburg as "bestuurder" vir Gröning opgetree het.

Die gemanipuleerde geval van Ruth Kuhfuss

In November 1949 was die bankamptenaar Emil Kuhfuss met sy sewentienjarige dogter Ruth wat aan tuberkulose in albei longe gely het, by een van Bruno Gröning se voordragte. Gröning het dadelik besef dat niks meer vir die meisie gedoen kon word nie en dit ook aan 'n dokter wat teenwoordig was, genoem. Meckelburg het egter heftig aangedring dat Bruno Gröning die geval moes behandel. Na die voordrag was daar gevolglik 'n persoonlike ontmoeting tussen Bruno Gröning en Ruth Kuhfuss. Gröning het die sieke moed ingepraat en die vader versoek om 'n ondersoek deur 'n spesialis te laat doen na nege dae. Hy wou daarmee bewerkstellig dat die meisie weer onder mediese toesig kon kom aangesien sy niks meer van dokters wou weet nie. Die vader het verseker dat hy dit sou doen.

Korrespondensie wat daarna plaasgevind het is deur Meckelburg gehanteer en het nooit by Bruno Gröning uitgekom nie. Eers in Mei 1950 het hy weer van Ruth Kuhfuss gehoor. Die vader het intussen heelwat versoekbriewe om hulp aan Gröning gerig en om 'n besoek gesmeek. Meckelburg het die briewe egter nooit aangestuur nie maar op eie houtjie en sonder Gröning se medewete, 'n afspraak met Kuhfuss gemaak. Eers kort voor die afspraak het hy vir Gröning ingelig en hom gedwing om saam te kom.

Later het Meckelburg beweer dat Bruno Gröning aan die meisie 'n genesingsbelofte gemaak het. In der waarheid was dit Meckelburg self wat die vader verseker het dat hy Gröning so ver sou kry om sy dogter te genees. Meckelburg het in die bankamptenaar 'n goeie geldbron gesien wat hy kon melk, dog daarvoor het hy Gröning nodig gehad. Kort na hierdie besoek het Gröning hom van Meckelburg gedistansieer.

'n Erger aanklag wat teen Bruno Gröning gemaak is, was dat hy Ruth Kuhfuss verbied het om doktersbehandeling te ontvang. Daarteenoor staan egter die feit - en dit is deur getuies bevestig - dat hy die meisie reeds by die eerste ontmoeting na 'n dokter gestuur het. Ook in 'n radiopraatjie in die herfs van 1949 het hy die mense opgeroep om "hulle tot die einde aan 'n na-ondersoek deur 'n dokter te onderwerp". Hy het hulpsoekers steeds aangeraai om vertroue in hulle dokters te hê.

Ruth Kuhfuss, wat reeds 'n paar pynlike en onsuksesvolle behandelings agter die rug gehad het, het steeds geweier om verdere behandeling te ondergaan. Op 30 Desember 1950 sterf sy aan die gevolge van haar siekte.

Mediese sertifisering bevestig genesing hopeloos

Uit 'n mediese oogpunt het dr. med Otto Freihofer in 'n verklaring as deskundige getuie die geval Ruth Kuhfuss toegelig: "By nugtere ondersoek moet elke leek tot die oortuiging kom dat 'n genesing in die lig van die 'baie ernstige toestand' wat volgens doktersbevinding 'lewensbedreigend' was, menslik gesien buite die kwessie was. Dit is bevestig deur die gesondheidsowerhede van Säckingen. Net so sou elke eerlike regdenkende dokter in besit van die nuutste medisyne, en nie te selfvoldaan om te dink dat hy die kragte van die natuur kan ignoreer nie, met die deskundige getuienis van Prof Lydtin van München moes saamstem dat voor 5 November 1949 'daar nie 'n hoë waarskynlikheid vir genesing was nie.' Dit is in my opinie meer as wonderlik dat die pasiënt hoegenaamd nog tot 30 Desember 1950 aan die lewe kon bly. Die invloed van Gröning kon dus tog 'n mate van lewensverlenging gehad het. Samevattend wil ek dus my getuienis daarmee afsluit dat die idees dat: 'daar 'n vooruitsig van genesing was', 'of 'dat die lewenstyd van die pasiënt Kuhfuss nog verleng sou kon word as mnr Gröning nie in die nabyheid was nie' nòg met sekerheid voorspelbaar, nòg geregverdig is."

Mislukte regsuitspraak 

Einde Julie 1957 het die saak toe voorgekom in die Münchense distrikshof. Onder die aanklag van dood deur nalatigheid is Bruno Gröning vrygespreek. Onder die aanklag van verbreking van die wet op alternatiewe genesing is 'n boete van 2000 DM opgelê.

Alhoewel die uitspraak by eerste oogopslag positief voorkom, was dit vir Gröning onaanvaarbaar. Dit het effektief neergekom op 'n finale verbod op sy werk. Deur 'n oordeelsfout van sy prokureur, wat die vonnis heelwat meer positief beskou het as Gröning self, appelleer nie hy nie, maar wel die staatsaanklaer. Die tweede saak het in die middel van 1958 weer in München plaasgevind.

Die Gröning verbond

Hoop op vrye werking deur ’n vereniging

Om ten spyte van die geneesverbod so veel as moontlik mense te bereik het Bruno Gröning reeds aan die begin van die vyftiger jare plaaslike groepe gestig. Hier het hy van tyd tot tyd voordragte gelewer e alles daarvoor ingespan om sy kennis aan hulpsoekers oor te dra.

Wetlike beskerming en beroemde bestuur

As oorkoepelende organisasie stig hy op 22 November 1953 in Murnau/Seehausen die Gröning verbond. Die verbond moes as vereniging geregistreer word en Bruno Gröning so wettige ondersteuning vir sy werk bied. Hierdeur sou verdere konflik met die wet op alternatiewe geneeskunde finaal verhoed word.

Die bestuur van die Gröning verbond het onder andere bestaan uit: graaf Zeppelin, graaf Matuschka, Anny barones Ebner von Eschenbach, argitek en ingenieur Hermann Riedinger en direkteur Konstantin Weisser met aan die begin ook Rudolf Bachmann as stigterslid, van wie die verbond egter heel gou afgeskei het. Lewenslange president was Bruno Gröning.

Verslaggewer stel sy eie winsbejag bo die welsyn van die siekes

Sekretaris vir die verbond was die Heidelbergse joernalis en lektor Egon Arthur Schmidt. Hy was reeds in Herford na aan die "wonderdokter" en het die vereniging Ring van Bruno Gröning vriende gestig. Dit het egter nie opgetree soos Bruno Gröning verlang het nie en is na 'n kort tydjie ontbind. Gröning het hom destyds van Schmidt gedistansieer omdat laasgenoemde geldbydraes verduister het.

In 1952 wend Schmidt hom opnuut tot Gröning en verklaar dat hy sy dwaling ingesien het. Hy vra om toegelaat te word om weer by die opbou van die werk betrokke te wees en Bruno Gröning neem hom weer as medewerker aan. So het Schmidt weer die geleentheid gekry om te wys of hy die welsyn van die siekes werklik op die hart gedra het of maar weer net in sy eie finansiële voordeel belanggestel het.

In 1955 het Bruno Gröning finaal met Schmidt gebreek aangesien laasgenoemde nie sy gesindheid verander het nie. Hy het weer soos voorheen probeer om uit die vermoëns van Gröning te profiteer. Na die skeiding maak Schmidt ook 'n aantaldagvaardigings aanhangig teen Gröning. Hy wou ook met terugwerkende krag geld vir sy vrywillige medewerking afdwing.

Wie is nou vir wie daar – die verbond vir Gröning se werking of Gröning se werking vir die verbond?

Konstantin Weisser en Hermann Riedinger het gesamentlik bestuur van die verbond oorgeneem. Aan die eenkant was dit belowend want hulle het heelwat ondervinding gehad en hulle opleiding kon tot Bruno Gröning se voordeel gebruik word. Aan die ander kant weer, was daar die gevaar dat hulle hulself verhewe bo die eenvoudige arbeider sou beskou en dus teen sy wil sou optree omdat hy nie tot dieselfde vlak as hulle opgelei was nie.

Mettertyd het dinge inderdaad in hierdie rigting ontwikkel en was dit vir beide swaar om hulle enigiets deur Bruno Gröning te laat voorsê. Hulle skyn te vergeet het dat die verbond nie alleen die naam van Gröning gedra het nie maar ook ter wille van hom bestaan het. Vir hulle word die Gröning verbond al hoe meer 'n doel in sigself. Van sy eintlike doelstelling, naamlik om die noodlydendes te help, vergeet hulle heeltemal. Dit het gelyk asof hulle nie meer besef het dat die genesings deur Gröning plaasgevind het nie en nie die verbond nie.

So ontwikkel die Gröning verbond alhoemeer in die teenoorgestelde rigting as waarvoor dit oorspronklik bedoel was. Vir die man wie se naam dit gedra het, word dit 'n gevangenis wat in plaas van hom vry te maak, meer beperk.

Die eerste hofsaak oor die genesingsverbod (1951-1952)

Is Bruno Gröning se werking genesingspraktyk in die mediese sin?

Aanklag weens verbode uitoefening van geneeskunde

In 1951/52 staan Bruno Gröning in München vir die eerste keer in die hof, aangekla van verbode uitoefening van genesing. Waar die Beierse ministerie van binnelandse sake voorheen sy doen en late as 'n liefdestaak beskou het, word dit nou as genesing in die mediese sin beoordeel. Die aanklag het berus op die wet op alternatiewe geneeskunde van 1939 wat die vryheid van genesers wat tot daardie tyd gegeld het, verwyder het en in die hande van die nasionaal-sosialistiese (Nazi) dokters geplaas het.

Die ja en nee van die oortreding teen die alternatiewe genesingswet 

Bruno Gröning is op die eerste sowel as die tweede verhoor vrygespreek. Die voorsitter van die streekhof in München het in sy uitspraak van Maart 1952 verklaar:

"Die hof vind dit nie toepaslik om die beskuldigde te veroordeel op die basis van eensydige deskundige getuienis nie. Of die aktiwiteite van Gröning onder die wet op alternatiewe geneeskunde val is twyfelagtig omdat dit onder iets ressorteer waarvan ons vandag heeltemal te min kennis het."

In die appèl is die uitspraak van onskuldig voorbehou maar die aktiwiteite van Gröning is duidelik gedefinieer as synde geneespraktyk onder die wet op alternatiewe geneeskunde:

"Die aangeklaagde het dus sonder permit en sonder om 'n dokter te wees, diagnose, genesing en verligting van siektes, lyding of fisiese skade by mense toegepas, wat onder die wet as genesende aktiwiteit beskryf kan word.[…]"

Eerlike fout ooreenstemmend met genesingsverbod

Die uitspraak verder: "Die aangeklaagde kan egter nie veroordeel word nie omdat hy weens die objektiewe aard van geneespraktyk 'n eerlike oordeelsfout begaan het en dus nie met voorbedagte rade opgetree het nie."

Omdat die eerlike oordeelsfout wat Bruno Gröning sou gemaak het, in die uitspraak genoem is, was dit ten spyte van die onskuldig bevinding 'n effektiewe verbod op sy geneespraktyk. Van hierdie tydstip af het Bruno Gröning geweet dat sy aktiwiteite sou ressorteer onder die geneespraktyk soos vervat in die wet op alternatiewe geneeskunde en dus verbied sou wees. Die werklike inhoud van sy werk wat demonstreer dat sy werksmetode niks te doen gehad het met geneespraktyk in diemediese sin nie, is nie erken nie.

Bedrieërs toegelaat

Bruno Gröning gee alle mense die kans om te verander

Gedwonge geldbetalings – medewerkers wys hulle ware kleure

Oor en oor het mense opgeduik onder die voorwendsel van ondersteuning vir Bruno Gröning. Baie was egter maar net geïnteresseerd daarin om besigheid met sy vermoëns te bedryf. Hy het blykbaar 'n onweerstaanbare aantrekkingskrag vir sulke mense gehad. Wanneer hulle dan nie hulle doelstellings kon bereik nie of hy probeer het om van hulle weg te breek, het hulle dikwels met langdurige hofsake probeer om hom te dwing om hulle te betaal.

So was daar byvoorbeeld mev Hülsmann wat saam met haar man in Maart 1949 Bruno Gröning as gas in hulle huis in Herford ingeneem het uit dankbaarheid vir die genesing van hulle seun. Nadat dit geblyk het dat sy niks geld uit Gröning kon maak nie, kla sy hom voor die arbeidshof aan. Sy bereken die tyd wat sy haarself voorheen vrywillig aan hom beskikbaar gestel het as werksure en eis terugwerkende betaling daarvoor. Tot sy dood toe moes Bruno Gröning haar maandeliks afbetaal. Dit was ook geen enkelgeval nie. Op hierdie of 'n soortgelyke manier wys baie van sy voormaligemedewerkers hulle ware kleure.

"Daar moet ook sulke mense wees om te wys wie die mens is"

Waarom het Bruno Gröning hoegenaamd hierdie sogenaamde helpers so naby aan hom toegelaat? Waarom het hy sulke "besigheidsmense" nie eenvoudig op 'n afstand gehou nie? In 'n voordrag op 31 Augustus 1950 in München laat hy hom hieroor uit: "Wat mense tot dusver nie ongedaan kon laat nie was om te probeer om met hierdie klein man met sy kennis en vermoë geld te verdien. Hulle het geglo dat hier 'n goudmyn was. Hulle het ook gedeeltelik die moontlikheid gehad om geld te verdien maar kon goddank die geleentheid nie benut nie. Sulke mense moet daar ook wees, en weliswaar juis daarom om aan te toon wie die mens is, dat hy oor lyke sal loop en nie omgee of die siekes gehelp word of nie. Daar is mense wat oor lyke sal loop en die siekes eenvoudig sal laat linkslê. Hierdie mense het nooit daarvoor gevra nie, het niks ongedaan gelaat om in my nabyheid te kom nie. Ek weet die vraag het hier en daar opgekom, 'as die man dan soveel weet, hoekom het hy dit nie sien kom nie, miskien weet hy niks nie.' Of en in welke mate ek iets weet sal julle nog later stuk vir stuk agterkom. Hierdie materiaal was juis nodig vir die ontwikkeling om vir julle almal die pad oop te maak."

" – dan weet elkeen wie hulle is"

Grete Häusler (1922-2007), geneesde en medewerker van Bruno Gröning oor baie jare sowel as stigter van die "Bruno Gröning Vriendekring" beskryf in haar boek Hier ist die Wahrheit an und um Bruno Gröning (Hier is die waarheid van en oor Bruno Gröning) die volgende gebeurtenis: "Toe ek eenmaal afskeid van Bruno Gröning neem en hom alles van die beste toewens en sê 'Mnr Gröning, ek wens dat u slegs rus vir die werk sal vind en geen las van valse medewerkers sal hê nie', toe antwoord hy tot my grootste verbasing: 'Nee, heeltemal verkeerd, dit moet so wees!' Ek het dit destyds nie verstaan nie, maar hy het verduidelik hoekom hy dit alles moes doen en deurmaak. Hiermee het hy aan my 'n groot geheim openbaar: 'Ek weet wat 'n mens in hom omdra. As ek egter vir die mense sou sê: 'Daar is 'n leuenaar, daar is 'n bedrieër, 'n dief,' dan sou niemand my glo nie. Wat moet ek doen? Ek moet hierdie mense na my toe trek, om hulle die goeie te leer, hulle tot ommekeer te bring en hulle dan die geleentheid te gee om te lieg, te bedrieg en te steel. As hulle dit dan nogtans doen, dan weet elkeen wie hulle is. Dan laat ek hulle na aan my kom, dan is ek nie bang nie, dan veg ek.'"

Nuwe rigtings en doodloop strate

Sakemanne rondom Gröning

’n Selfbenoemde Gröning-bestuurder met alleenaanspraak

Uit dankbaarheid vir die genesing van sy vrou wou die sakeman Otto Meckelburg uit Wangerooge vir Bruno Gröning ondersteun en lê aan hom konkrete planne voor vir die oprigting van genesingsentra. Bruno Gröning gaan akkoord daarmee en Meckelburg word sy "bestuurder". Aan die einde van Desember gaan hulle altwee na Wangerooge. Hier spreek Gröning byeenkomste toe wat deur Meckelburg gereël is en doen ontelbare gensings. Hy gee sy volle vertroue aan die man. In 'n beëdigde verklaring wat op 8 Januarie 1950 in Wangerooge uirgereik is, lê hy die toekoms van sy werk heeltemal in die hande van Meckelburg:

"Mnr Gröning verklaar sy ooreenstemming met hierdie planne van mnr Meckelburg en is verplig om sy persoon tot die bereiking van hierdie doel ten volle beskikbaar te stel. Hysal alles in sy vermoë doen om die nodige ondersteuning te verleen aan Meckelburg by die stigting van die vereniging en die daaropvolgende aktiwiteite daarvan.

Mnr Gröning neem hierdie verantwoordelikheid in die teenwoordigheid nie alleen van mnr Meckelburg persoonlik nie, maar ook in die teenwoordigheid van diegene betrokke by die stigting van die vereniging met bogemelde doelstellings.

Verder verbind mnr Gröning hom daartoe om hierdie ondersteuning aan geen ander persoon of groep te verleen nie. Hy sal sy aktiwiteite beperk tot voordeel van die vereniging en slegs in ooreenstemming met mnr Meckelburg."

Reeds in Januarie stig Meckelburg die Vereniging vir die navorsing van die genesingsmetodes van Gröning. Hy self word besturende direkteur teen 'n maandelikse salaris van 1000 DM. Bruno Gröning ontvang geen geld nie. Dit blyk dat Meckelburg sy belofte nie nakom nie. Hy sien Gröning slegs as 'n bron van geld en verwys spottend na hom as die "beste perd in die stal." Vir die siekes voel hy vere. Hy het Gröning met 'n kontrak aan hom verbind en die "wonderhelper" moes doen wat hy van hom verlang.

Eers teen Junie 1950 kon Gröning homself van Meckelburg bevry, waarop laasgenoemde wraak gesweer het: "Gröning sal ek nog vernietig, ek breek elke been in syliggaam."

’n Alternatiewe geneser met voordragaanbiedings

Hierna werk Gröning 'n paar maande lank saam met die Münchense alternatiewe geneser Eugen Enderlin. Laasgenoemde het by dieTraberhof genesing ontvang en nooi Bruno Gröning uit om in sy praktyk voordragte te hou. Dog ook Enderlin blyk 'n besigheidsmaker te wees. Dit het nie vir hom gegaan om te help nie, hy wou net uit die "fenomeen Gröning" geldmaak. Teen die einde van die jaar skei Gröning ook van hom en ook 'n daaropvolgende vennootskap van 1952/53 loop ten einde om dieselfde redes.

’n Loopbaan as alternatiewe geneser

In die tyd wat hierop volg, hou Gröning voordragte in die pension Weikersheim in Gräfelfing. Die joernalis dr. Kurt Trampler het hom ingeneem en die byeenkomste georganiseer. Hy het Gröning reeds geken sedert herfs 1949. Destyds was hy verslaggewer van 'n Münchense koerant wat na die Traberhof gekom het en onverwags genesing ontvang het van 'n beenkwaal. Uit dankbaarheid skryf hy die boek Die groot ommekeer en tree namens Gröning by die owerhede op. Net soos by Enderlin is die voordragte in Gräfelfing goed bygewoon. Ongelooflike genesings het plaasgevind. Dog ook die verbinding met Trampler was van korte duur. Op 'n dag het hy gedink dat hy nou genoeg van Gröning geleer het. Hy het van hom weggebreek en begin om selfstandig as alternatiewe geneser op te tree.

Die Traberhof – massatoestroming in Rosenheim

Tot 30 000 hulpsoekende mense het daagliks voor Gröning opgedaag in September 1949

Na afloop van die Heidelbergse ondersoeke gaan Bruno Gröning in Augustus 1949 na Suid-Duitsland. Hy wou ontkom aan die opskudding wat rondom sy persoon geskep is en het homself teruggetrek na 'n privaat landgoed by Rosenheim, naby München. Aanvanklik kon hy sy teenwoordigheid geheim hou. Nadat die eerste koerante egter oor sy aankoms berig het, het 'n massa toestroming gevolg.

Tot 30 000 mense het daagliks op die Traberhof by Rosenheim toegesak. Die pers, radio en nuusfilms het daaroor berig. Selfs 'n film is gemaak met die titel "Gröning" wat die gebeurtenisse rondom hom gedokumenteer het.

Bybelse tonele

In 'n spesiale uitgawe in die tweede week van September berig die koerant Zeitungsblitz: "Intussen het meer as tienduisend mense versamel wat in bloedige hitte op die groot oomblik wag dat Gröning op die balkon sou verskyn, met die menigte praat en sy genesende krag uitstraal. Dig opmekaar staan die mense saamgepak om die volle werking van sy 'genesende strale' op te vang. Gou begin die reaksies by die ernstigste siekes in hulle rystoele en drastoele te werk of by die alleenstaandes op die rand van die skare. Weer begin halfblindes te sien, weer staan mense op wat voorheen nie kon loop nie, weer beweeg die verlamdes hulle stywe ledemate. Honderdes berig van verergerde pyne in die aangetaste dele, van trekkings, steke en krieweling, van 'n onbeskryflike 'gevoel van ligtheid' of van hoofpyne wat skielik verdwyn."

Nie net by Traberhof het Bybelse tonele hulle afgespeel nie. Waar Gröning ookal verskyn het was hy omring van ontelbare siekes. Anita Höhne beskryf die toestand rondom Gröning in haar boek Geistheiler heute (Geloofsgenesers vandag): "As Gröning net maar sy koms aankondig, begin daar reeds pelgrimstogte. Tipiese tonele wat deur die joernalis Rudolf Spitz opgeteken is by so'n besoek van Gröning in September 1949 aan München:

'Om 19:00 staan duisende in die Sonnenstrasse. Om 22:30 staan hulle nog daar. Ek het in vyf jaar van oorlog baie meegemaak, nooit was ek egter meer getref nie as in die vier ure waarin ek regoor Bruno Gröning gesit het en 'n ontsettende parade van ellende en lyding ervaar het. Epileptici, blindes, en verlamdes op krukke het om hom saamgedrom. Moeders het hulle verlamdekinders opgehou. Daar was floutes, 'n geroep het opgeklink, daar was desperate hulpgeroep, smekings, wense, diepe sugte.'"

Staatsinstansies betuig welbehae

Anita Höhne haal die joernalis Rudof Spitz verder aan: "'Siekes op draagbare, verlamdes en 'n groot mensemassa is waargeneem deur 'n ander joernalis van München, dr. Kurt Trampler, ook by die Traberhof by Rosenheim waar Bruno Gröning destyds gewoon het. Trampler het as verslaggewer van die weekblad Münchner Allgemeine gekom - 'n nugtere joernalis wat slegs weergegee het wat hy self gesien en gehoor het: 'Van die balkon hoor ons 'n stem wat nie Gröning s'n is nie, en haas ons na die venster. Die polisiehoof van München, Pitzer, is besig om die versameldes toe te spreek. Hy verklaar dat hy reeds jare aan heupjig gely het, wat nou in die teenwoordigheid van Gröning beter geword het. Pitzer is beslis nie iemand wat homself aan hipersensitiewe verbeelding sal oorgee nie, maar wat hy self ondervind het, daarvan kan hy getuig. Nou gee hy openlike erkenning aan Gröning en die CSU-afgevaardigde Hagen volg met 'n soortgelyke verklaring.'"

Ook die Beierse owerhede was Bruno Gröning goedgesind. Die dagblad Münchner Merkur berig op 7 September 1949 onder die opskrif "Welwillendheid teenoor Gröning": "Die ministerpresident Dr. Ehard het op Maandag by 'n perskonferensie verklaar dat 'n mens die werking van so'n 'uitsonderlike verskynsel' soos Bruno Gröning nie as gevolg van 'n paar paragrawe op papier moet laat skipbreuk ly nie. Volgens sy mening isdaar geen groot probleme om Gröning toe te laat om in Beiere te werk nie.

Die ministerie van binnelandse sake in Beiere het by ons terperse gaan bekend gemaak dat aanvanklike ondersoek van die aktiwiteite van Bruno Gröning getoon het dat dit as 'n vrye liefdestaak beskou kan word en dus nie toestemming vereis onder die wet op alternatiewe geneespraktyk nie."

Na naamskending tot by mediese dokumentasie van die genesings

By die Traberhof het 'n groot geskarrel om Gröning ontstaan. Daar was besigheids­mense wat uit sy vermoëns wou geldmaak. Hulle het sy naam en aansien skade aangedoen en 'n distansiëring van die owerhede veroorsaak. Toe die toestande onhoudbaar word, trek Gröning homself terug na die berge van Beiere. Hy wou 'n paar aanbiedings oor die oprigting van genesingsentra oorweeg. Dit was sy doelstelling om inrigtings daar te stel waar hulpsoekers op geordende wyse genesing kon ontvang. Dokters sou voor- en na-ondersoeke doen volgens die Heidelbergse voorbeeld en die genesings dokumenteer.

Die "fenomeen Gröning" en die wetenskap

Mediese toetse in Heidelberg belowe skriftelike sertifisering

In hierdie Herfordse tyd begin mediese medewerkers van die tydskrif Revue om Gröning se genesingswelslae te ondersoek. Prof. dr. H. G. Fischer, sielkundige en medikus van Marburg, reis met 'n aantal spesiale korrespondente na Herford. Daar voer hy onderhoude met mense wat genees is en moes tot sy verrassing vasstel dat Gröning se "metode" inderdaad suksesvol was. Daarop besluit die Revue om saam te werk om 'n wetenskaplike verklaring te probeer kry van die "fenomeen Gröning." In die universiteitskliniek te Heidelberg moes die "geneesmetode" van die "wonderdokter" ondersoek word.

Bruno Gröning gaan akkoord met die voorstelle van Fischer want hy word 'n positiewe getuigskrif belowe as die ondersoeke goed afloop. Gröning het gehoop om hierdeur 'n manier te vind om sy werk weer vrylik te kan doen.

Genesings voor die oë van die dokters – "Bruno Gröning is geen kwaksalwer nie"

Op 27 Julie begin die ondersoeke. Die persone op wie hy sy vermoë moet bewys, word gekies uit oor die 80 000 siekes wat smeekbriewe aan hom geskryf het. Daarby kom nog 'n paar pasiënte van die LudolfKrehl kliniek in Heidelberg. Hulle word almal sorgvuldig ondersoek voor die tyd en noukeurige diagnoses word opgestel. Daarna gaan hulle na Gröning wat sy "metode" op hulle moet toepas. Daar was die hele tyd dokters teenwoordig. Hulle word getuies daarvan hoe siektes gedeeltelik spontaan verdwyn. Dit word na die tyd deur ondersoeke in die kliniek bevestig. Selfs ongeneesbare siektes soos Bechterewse siekte word genees.

In die getuigskrif wat in die Revue verskyn, verklaar Prof. dr. Fischer uitdruklik dat Bruno Gröning geen kwaksalwer is nie maar op 'n natuurlike manier 'n begaafde sielkundige is. Daardeur probeer hy om die "fenomeen Gröning" vanuit sy sienswyse te verklaar sonder om billik te wees teenoor hom.

Gröning weier kommersialisering

Die finale sertifikaat sou opgestel word nadat al die gebeurtenisse ondersoek is. Bruno Gröning is belowe dat hy sy genesende vermoë weer vrylik sou kon toepas. Intussen maak die professore Fischer en Weizsäcker (onder wie se beskerming die hele onderneming gestaan het) aan Bruno Gröning die volgende voorstel: Spesiale genesingsentra sou opgerig word waar hy saam met dokters moes werk. Leiding en keuse van pasiënte sou hulle egter vir hulself voorbehou.

Hierop Bruno Gröning se antwoord: "Die finansiële voorwaardes wat in hierdie verband deur Prof. F. aan my gemaak is, was vir my onaanvaarbaar. Natuurlik is heelwat besprekings hieroor gevoer, ook met mense wat die werk wou finansier. Ek kon my nie met die voorstelle van Prof. F vereenselwig nie en het dit van die hand gewys omdat ek eerstens nie oor 'n enkele pennie geld beskik het nie en dus ook geen finansiële verpligting op my kon neem wat ek nie sou kon nakom nie; en tweedens nooit daaraan sou dink om 'n besigheid uit hierdie plan te maak nie. Dit was dus alles vir my 'n onmoontlike versoek. Buitendien wou ek net dit doen waartoe ek geroepe was: om hulpsoekers te help en my dus tot die beskikking van dokters en psigoterapeute te stel maar nooit daaruit 'n besigheid te maak nie."

Weerhouding van die sertifikaat en potensiële konflik met die wet

Die weiering van Bruno Gröning maak dat die professore belangstelling in hom verloor. Die beloofde sertifikaat word nooit gelewer nie. In plaas daarvan om dit vir hom moontlik te maak om sy werk vrylik voort te sit, word dit vir hom nog moeiliker gemaak. Tydens die ondersoeke word begrippe soos "behandeling", "pasiënt" ens. aan sy "geneesmetode" toegevoeg. Hierdeur was konflik met die wet op alternatiewe geneespraktyk natuurlik 'n uitgemaakte saak.

1949 - in die middelpunt van openbare belangstelling

Bruno Gröning se werk in Herford

Duisende siekes en hulpsoekers oorlaai Gröning

Die negejarige Dieter Hülsmann was reeds geruime tyd bedlêend. Hy het aan progressiewe spierdistrofie gely en nie een van die dokters en professore wat geraadpleeg is kon hom help nie. Nadat Bruno Gröning hom oor die kind ontferm het, kon hy weer loop. Ingenieur Hülsmann, oorweldig deur die skielike genesing van sy seun, vra die gas om aan te bly. Hy wou nog ander siekes uitnooi wat – volgens Hülsmann - deur die "wonderman" gehelp moes word. Bruno Gröning neem die aanbod aan en van dag tot dag kom meer en meer hulpsoekers. Meer en meer mense hoor van die wondergebeurtenisse rondom Gröning. Dit duur nie lank nie, of sy naam is op almal se lippe. Koerante berig oor die "wonderdokter" en in die Britse sone word dit 'n daaglikse besprekingspunt. Duisende stroom na die Wilhelmsplatz en die mensemassa pak die huis toe.

Manfred Lütgenhorst van die koerant Münchner Merkur skryf op 24 Junie1949 onder andere: "Toe ek die oggend om 10:30 in Herford aankom, staan daar voor die tweeverdieping huis op die Wilhelmsplatz omtrent 'n duisend mense. Dit was 'n onbeskryflike beeld van ellende. Tallose verlamdes in rystoele, ander wat deur hulle familie gedra word, blindes, doofstommes, moeders met geestelik en fisies gestremde kinders, oumatjies en jongmans, almal drom saam en kreun. Bykans honderd motors, vragmotors en busse was op die plein geparkeer, almal het van heinde en verre gekom."

Verlammings, maagsere, blindheid: "Mnr. Gröning kyk my aan en nou is ek weer ten volle genees."

Manfred Lütgenhorst verder: " 'Glo julle dat julle genees gaan word?' vra ek aan die siekes. Hulle knik. 'Jy moes gister hier gewees het', antwoord een. 'Mnr Gröning was nie hier nie maar in Viersen in die Rynland, en hier voor die huis het vyf verlamdes opgestaan en gesond huistoe gegaan. Afstandsgenesing - die huis het hulle genees.' Die ander siekes bevestig dit.

Ek gaan verder deur die skare en skryf hulle wonderlike vertellings neer. Dit alleen is genoeg om 'n boek vol te maak. Toe ek 'n sigaret aansteek, sê 'n jongman langs my: 'Verkoop asseblief vir my een!' Hy dra 'n uniformjas en lyk soos 'n teruggekeerde uit Rusland. Ek gee hom die sigaret. Hy steek dit aan en sê: 'Sien jy, ek kan alles weer self doen.' Hy beweeg sy regterarms en vingers en sy regterbeen. 'Is jy ook deur Gröning genees?' vra ek. 'Ja, in Rusland het ek verlamming aan die regterkant opgedoen. Mnr Gröning het my aangekyk en nou is ekweer volkome gesond, ek kan dit nog nie glo nie.' Vrolik swaai hy sy ledemate rond.

Ek loop na 'n groep wat om 'n blonde vrou van ongeveer veertig jaar geskaar is. 'Natuurlik', hoor ek die vrou sê, 'is ek ook deur mnr Gröning genees. Ek het enorme maagsere gehad, het al maerder geword en kon van die pyn nie meer slaap nie. Ons was twaalf persone by Gröning. [...] Hy het my aangekyk en skielik was dit asof die maagsere soos klippe na die grond val. Sedertdien het ek geen pyn meer nie, het begin om gewig aan te sit en die X-strale wat ek laat neem het, wys onteenseglik dat die maagsere verdwyn het. Ek het my beskikbaar gestel vir 'n mediese ondersoekkomitee. Ek kan julle verseker dat hulle stomgeslaan was!'

Die vrou gaan voort: 'Maar dis nog niks. Die vorige week staan hier 'n blinde man voor die huis. Hy het 'n paar dae en nagte aanmekaar gewag. Omdat ek dikwels hier verbykom, het dit my opgeval. Ek het hom jammer gekry en hom uitgenooi vir ete. 'Nee', wys hy dit van die hand, 'Ek mag die oomblik nie misloop wanneer mnr Gröning hier uitkom nie.' Toe bring ek vir hom broodrolletjies en sê vir hom dat ek sal sorg dat hy na die stasie geneem word. 'Ek het niemand nodig nie want ek sal alleen na die stasie kan stap.' En toe sien ek dit my eie oë. Mnr Gröning kom en die jongman skree 'Ek kan weer sien!' Werklikwaar, die sluier is van sy oë gelig. Hy beskryf aan my die aktetas wat ek in die hand het. Hy sê: 'Daar ry 'n motor, en daar is die nommerplaat', en op sy eie kry hy die pad na die stasie. Al dieomstanders het van vreugde gehuil."

Genesingsverbod deur die owerhede en die medici

Dit duur nie lank nie, of die owerheid - veral die gesondheidsowerhede - begin hulle met die saak bemoei. 'n Ondersoekkommissie word opgestel en Bruno Gröning word verbied om genesing te doen. 'n Paar invloedryke dokters was sy verklaarde vyande. Hulle doen alles in hul vermoë om sy werk in die wiele te ry en eis dat sy genesende vermoë aan wetenskaplike toetsing onderwerp word. Die werklike gesindheid wat agter die genesingsverbod geskuil het, word duidelik uit die volgende uitsprake van die betrokke medici: " Gröning kan bewys wat hy wil, hy sal nie toegelaat word om genesing te doen nie." "Dit druis in teen die professionaliteit van dokters, om hulle met Gröning in te laat." Aan die einde van Junie moes hy Herford finaal verlaat. Alle pogings om die genesingsverbod opgehef te kry het skipbreuk gely.

Loopbaan en besondere stadiums in sy lewe

Voorbereiding vir latere werk

Gedwonge en afgebroke leerjare

Nadat hy in die laerskool tot by die vyfde klas gevorder het, begin Bruno Gröning met handelsopleiding. Op aandrang van sy vader moes hy dit egter na twee en 'n half jaar staak. Die messelaar wou dat sy seun eerder 'n vak in die boubedryf moes leer. Hy laat hom dus oplei as timmerman maar ook hier kom dit nooit tot 'n kwalifikasie nie. Die naoorlogse ekonomiese verwarring sou dit nie toelaat nie. Drie maande voor die beëindiging van sy studietyd moes die firma by wie hy studeer het, sluit weens gebrek aan opdragte. In die daaropvolgende tyd leef hy van die mees verskillende werksaamhede. Egon Arthur Schmidt skryf oor hierdie tyd:

"Elke werk wat hy aangepak het, was ’nsukses"

"Verskeie kollegas van hom het my vertel dat 'n besondere kenmerk van hom was dat alles wat hy aangepak het, suksesvol was, of dit nou horlosies of radios was wat hy reggemaak het of as metaalwerker werksaam was. Hy het 'n besondere aanleg vir tegniese goed gehad. Hy was ook nie bang om die grofste en liggaamlik swaarste werk te doen nie. As hawe-arbeider het hy dieselfde swaar werk gedoen as enige van sy medewerkers. Daarvan het hy geen geheim gemaak nie, dit het immers gehoort by die pad wat deur die dieptes loop om die hoogtes te bereik. 'n Ou Chinese spreekwoord lui: 'Wie nooit deur die moeras gaan nie, kan geen heilige word nie.' Daar is genoeg getuienis van vroeëre metgeselle, waarvan een my eers onlangs bereik het en waarin dit eenvoudig en sonder omhaal staan dat die skrywer, nadat hy vir 'n jaar saam met hom gewerk het, Bruno Gröning onthou het as die bes denkbare en fatsoenlikste kameraad wat hy ooit gehad het."

Huwelik en familie lotgevalle

Op 21 jaar het hy getrou. Sy vrou het egter geen begrip vir hom gehad nie. Sy wou hom in die bekrompenheid van 'n burgerlike familielewe dwing en het die genesings afgemaak as onsin. Die seuns Harald en Günter wat in 1931 en 1939 gebore is, sterf albei op negejarige leeftyd. Alhoewel talle mense reeds genesing deur Bruno Gröning ervaar het, het Gertrud Gröning nie in die genesende krag van haar man geglo nie. Sy het die kinders nie aan hom toevertrou nie maar eerder aan die dokters. Konvensionele mediese behandeling kon hulle egter nie help nie. Die twee seuns is in die hospitaal oorlede, Harald in 1940 in Danzig en Günter in 1949 in Dillenburg. Vir Bruno Gröning was dit swaar slae. Selfs jare daarna was daar nog trane in sy oë as hy oor sy seuns praat.

So was die tyd tussen die twee wêreldoorloë vir hom 'n voorbereiding op sy latere werk. Hy moes menige bittere ervaring meemaak om die mens op alle vlakke van die lewe te kan verstaan en meegevoel met hulle nood te kon hê.

Help in plaas van skiet – aan die front en in krygsgevangenskap

In die tweede wêreldoorlog word hy in 1943 opgeroep in die leër. Daar het dit tot wrywing gekom met sy meerderes. Weens sy weiering om mense te skiet is hy met die krygshof gedreig. Op die ou end moes hy tog na die front. Hy is gewond, was 'n Russiese krygsgevangene en kom aan die einde van 1945 as staatlose na Wes-Duitsland.

Bruno Gröning se gedrag in die oorlogtyd is gekenmerk deur sy begeerte om te help. Selfs aan die front benut hy elke geleentheid om tot diens te wees van sy kamerade of die burgerlike bevolking.

In 'n Russiese dorp gee hy aan die hongersnood bedreigde mense toegang tot die leër se kosvoorrade. Ten tye van sy gevangeskap beywer hy hom om vir sy kamerade beter klerasie, beter kos en beter verblyf te kry. Talle mense wat aan die gevolge van hongersnood gely het, help hy tot genesing. In die verskrikking van die oorlog het hy niemand gedood nie maar tallose gehelp.

Huwelikskeiding en toewyding aan alle mense

In Desember 1945 word hy uit gevangenskap vrygelaat en begin 'n nuwe bestaan in Dillenburg in die provinse Hessen en bring sy gesin saam. Nadat die tweede seun egter ook oorlede is en sy vrou hom wou verbied om sy helpende werk voort te sit, is hy van haar geskei. Hy het hom verplig gevoel om die genesende kragte waaroor hy beskik het aan die mense beskikbaar te maak. Hy het gesê: "Ek behoort nie aan enkeles nie, ek behoort aan die mensdom."

Aan die begin van 1949 voer sy weg na die Ruhrgebied. Deur berigte oor enkele genesings kom meer en meer mense van Bruno Gröning te hore. Hy trek van huis tot huis, steeds daarheen waar hy nodig was, waar siekes hom om hulp vra. So werk hy in 'n beperkte omgewing totdat hy in Maart 1949 die uitnodiging van 'n ingenieur uit Herford aanvaar om dié se seun te besoek.

Kindertyd en jeug

Gestraf, bespot, misverstaan, beskou as 'n kind anders as die ander

Ontvlugting uit 'n hartelose omgewing na die natuur: "Hier het ek God ervaar."

Bruno Gröning is op 31 Mei 1906 gebore in Danzig-Oliva as die vierde van sewe kinders van die egpaar August en Margarethe Gröning. Sy ouers het vroeg reeds die buitengewone aan hulle seun opgemerk. Diere wat gewoonlik sku is soos hase en bokkies het byvoorbeeld spontaan na hom gekom om gestreel te word sonder enige vrees.

Hoe ouer Bruno Gröning geword het hoe vreemder het sy omgewing vir hom geword. Gröning het vertel dat hy baie keer tuis pimpel en pers geslaan is. Die slae, het hy vertel, het nie sy liggaam seergemaak nie maar hy het misverstaan gevoel.

Deur die harteloosheid van sy omgewing verstoot, het die klein Bruno na die natuur gevlug. Hy was meer aangetrokke tot diere, bome en plante as tot baie mense. Dikwels verdwyn hy urelank in die nabygeleë bos.

"Hier het ek God ondervind, in elke plant, in elke boom, in elke dier, ja selfs in die klippe. Ek kon orals urelank staan en peins - daar was eintlik geen begrip van tyd nie - en steeds was dit vir my asof my hele innerlike lewe tot in die oneindigheid gestrek het."

Aan die wilde bakleiery van sy ouderdoms groep neem hy nie deel nie. So is hy dikwels die voorwerp van kwaadwillige spot en word weens sy andersheid geslaan en bestraf.

Gewilde genesings by mens en dier

Mettertyd het daardie aspek van die wesevan Bruno Gröning herkenbaar geword wat hom later in die openbare kollig sou bring: in sy teenwoordigheid word mense en diere gesond. Veral tydens die eerste wêreldoorlog besoek hy dikwels die veldhospitale waar hy welkom was. Die gewondes voel in sy aanwesigheid goed en vele genees. Siekes laat ook sy moeder roep om met die klein Bruno na hulle toe te kom. In die familie en vriendekring is die genesende werk van die seuntjie baie welkom.

Strewe na selfstandigheid

Bruno Gröning skryf in sy lewensverhaal: "Reeds as jong kind is siek mense in my teenwoordigheid van hulle klagtes bevry, en kinders sowel as volwassenes het by opgewondenheid of rusie deur enkele woorde van my weer rustig geword. Ek het ook as kind tot die gevolgtrekking gekom dat diere wat gewoonlik as sku of kwaai beskou is teenoor my kalm en mak opgetree het. My verhouding met my ouerhuis was daarenteen vreemd en gespanne. Spoedig streef ek na volle selfstandigheid om uit die omgewing van misverstand van my familie weg te kom."

Bruno Gröning (1906-1959)

'n Buitengewone mens in maatskaplike geskil

In 1949 het die naam van Bruno Gröning oornag wydbekend geword in Duitsland. Berigte het verskyn in die pers, op radio en op nuusfilms. Maande lank het die gebeure rondom die "wonderdoktor" soos hy spoedig bekend sou word, die hele land in rep en roer. 'n Film is oor hom gemaak, wetenskaplike ondersoekkomissies het bymekaargekom en regeringgesag op die hoogste vlak het by die geval Bruno Gröning betrokke geraak. Die welsynsminister van Noordryn-Wesfale het hom laat vervolg weens oortredings van die wet op alternatiewe genesers, terwyl die eerste minister van Beiere daarteenoor verklaar het dat so'n besondere verskynsel nie veroordeel moet word weens 'n paar paragrawe op papier nie. Die Beierse ministerie van binnelandse sake het Gröning se werking beskryf as 'n "kostelose liefdestaak."

Op alle vlakke van die samelewing is daar heftig oor die geval Bruno Gröning gediskuteer. Emosies het hoog geloop. Geestelikes, dokters, joernaliste, regslui, politici en sielkundiges: almal het Bruno Gröning bespreek. Vir party was sy wondergenesings 'n genade van bo, vir ander weer kwaksalwery. Dog die feit van sy genesings is deur mediese ondersoeke bevestig.

Wêreldwye belangstelling in ’n eenvoudige arbeider

Bruno Gröning was 'n eenvoudige arbeider wat in 1906 in Danzig gebore is en na die oorlog as vlugteling na Wes-Duitsland geëmigreer het. Hy het verskeie betrekkings gehad, o.a. skrynwerker, fabrieks- en hawe-arbeider. Skielik was hy die middelpunt van openbare belangstelling. Die nuus van sy wondergenesings het oor die hele wêreld versprei. Siek mense sowel as bedelbriewe en aanbiedings het van oraloor ingestroom. Tienduisende soekers na genesing het pelgrimstogte na sy genesingsoorde aangepak. 'n Ommekeer in die geneeskunde was op hande.

Ingeperk deur verbod, hofsake en winsgierige medewerkers

Daar was egter ook teenkanting. Alles is gedoen om hom te kortwiek. Hy is verbied om genesings te doen en hofsake is aanhangig gemaak. Alle pogings om sy werk in die bestaande sosiale struktuur op te neem, het skipbreuk gely. Enersyds was daar weerstand van die outoriteite, andersyds onvermoë of gierigheid van sy medewerkers. Met sy dood in Parys in 1959 was die laaste hofsaak nog in volle swang. Die verrigtinge is gestaak en 'n finale uitspraak is nooit gelewer nie. Vele vrae bly egter onbeantwoord.