İyileştirme yasağına ilişkin ilk mahkeme davası (1951- 1952)

Gröning'in çalışmaları tıbbi anlamda bir iyileştirme çalışması mıdır?

Yetkisiz tıbbi uygulama nedeniyle bir davanın açılması

1951-52 yılında Bruno Gröning, Münih’te izinsiz tıbbi çalışma yapmaktan ilk kez mahkeme önüne çıktı. Bavyera İçişleri Bakanlığı, onun faaliyetlerini 1949’da „gönüllü sevgi çalışması“ olarak görmüş olsa da, şimdi tıbbi anlamda sağlık uygulaması olarak değerlendiriyordu.

İddianame, o zamana kadar geçerli olan tedavi özgürlüğünün yerine geçerek tıbbın o dönemde nasyonalsosyalist doktorların ellerine teslim edilmesini öngören, 1939’da yürürlüğe giren Alternatif Tıp Yasası‘na dayanıyordu.

Alternatif Tıp Yasası‘nın ihlaline ilişkin evet ve hayır diyenler

Bruno Gröning birinci ve ikinci duruşmalarda beraat etti. Münih Eyalet Mahkemesi’nin başkanı 1952 yılının mart ayında açıklanan kararda şöyle dedi:

„Mahkeme, tek taraflı bilirkişi raporlarına dayanarak sanığı mahkum etmeyi uygun bulmamaktadır. Gröning’in faaliyetlerinin Alternatif Tıp Yasası kapsamına düşüp düşmediği konusu şüpheli olmaktan da ötedir, çünkü günümüzde çok yetersiz araştırılmış olan bir alana aittir.“

Temyiz duruşmasında beraat ettirme kararı onaylandı, ancak Gröning'in faaliyetleri Alternatif Tıp Yasası bağlamında net bir şekilde sağlık çalışması olarak tanımlandı:

„Böylece sanık, izni olmadan ve doktor olmadan, Alternatif Tıp Yasası altında tıp olarak nitelendirilen, insanlarda hastalıkların, rahatsızlıkların veya vücuttaki hasarların tesbit edilmesine, iyileşmesine veya hafifletilmesine yönelik bir çalışma yapmıştır. [...]“

Suç kabul edilmeyen yanılgı iyileştirme yasağı anlamına geliyor

Kararda şöyle devam ediliyor: „Sanığın hüküm giymesi sözkonusu değildir, çünkü kendisi tıbbi uygulama yapma durumunun objektif özellikleri açısından suç kabul edilmeyen bir yanılgı içinde bulunuyordu ve böylece kasıtlı hareket etmemiştir.“

Bruno Gröning’in içinde bulunduğu düşünülen ve suç kabul edilmeyen yanılgı, mahkeme kararıyla açığa kavuşturulduğu için, beraat etmesine rağmen bu, hakim tarafından konulmuş bir iyileşme yasağıyla eş anlama geliyordu. Bundan böyle Bruno Gröning, çalışmalarının Alternatif Tıp Yasası bağlamında tıbbi bir uygulama olarak görüldüğünü ve böylece yasak olduğunu bilmek durumundaydı. Hareket tarzının tıbbi anlamda her hangi bir sağlık uygulaması ile ilgili olmadığını gösteren çalışmalarının gerçek mahiyeti anlaşılmamıştır.