شاهد عينی خانم گ. کلاوزن

رهائی از درد پای چندين ساله

در سال های پنجاه ميلادی من در منطقۀ پايگاه هوائی در اؤترسِن زندگی می کردم. روزی برونو گرونينگ از جلو پنجرۀ ما رد شد، بچه ها مرا از آن امر با خبر نمودند. ما آقای گرونينگ را از طريق روزنامه ها می شناختيم. در آن لحظه که من آقای گرونينگ را از پنجره ديدم، با خودم گفتم که: "او کجا می خواهد برود؟" وقتی که متوجّه شدم که او به خانه همسايه مان وارد شد، من هم پشت سر او رفته و در زدم، و اطلاع يافتم که همسايۀ ما خواهر آقای برونو گرونينگ است. مرا به آشپزخانه راهنمائی کرده و سر ميز آشپزخانه، روبروی آقای گرونينگ جا دادند. خواهر آقای گرونينگ، در سمت ديگر ميز، بين من و او روی صندلی نشست. آقای گرونينگ از من خواست که راحت بنشينم، و دست و پاهايم را روی همديگر نياندازم، و به آنچه که بعد از آن در وجودم خواهد گذشت دقّت کنم. او گفت: "از انرژی يی که جاری ست، هر قدر که می توانيد، برگيريد!" من به يک باره و با تعجب متوجّه نسيمی که در دست های من شروع بوزيدن نموده بود گرديدم؛ مثل اين بود که گوئی کسی در دستهايم فوت می کند. آقای گرونينگ البته در آن سر ميز آرام نشسته بود. قسم می خورم که اين چنين بود. سپس و به ناگاه خواهر آقای گرونينگ احساس درد شديدی در پاهای خود نموده و شروع به آه و ناله نمود.

من در آن حال به فکرم خطور کرد: "اين دردها، دردهائی هستند که مرا هميشه عذاب داده اند." من سال ها بود احساس می کردم، پاهايم از آن من نيستند، و گوئی آنها را به تن من چسبانده و وصل نموده اند. تمامی کوشش های پزشکان جهت رفع اين وضع بی ثمر مانده بود.

من با صدای بلند گفتم: اين دردها، دردهای من هستند، من هميشه اين دردها را دارم." آقای گرونينگ در جوابم فقط گفت: "داشتيد!" در اين لحظه درد های خواهرش پايان يافت، و من احساس کردم که پاهايم دوباره حالت کاملاً طبيعی خود را دارا شده اند. من از آن وضع خلاص شده بودم، ديگر دردی نداشتم، و پاهايم دوباره به من تعلُّق داشتند، و از آن تاريخ ديگر نلنگيده ام. من سالم گشته بودم و سالم نيز مانده ام.

آقای گرونينگ از من پولی نخواست، بلکه برعکس به من يک ورقه آلومينيومی يی که بر روی آن نوشته شده بود "رحمت و برکت خدا هميشه با شما باد" را به من هديه داد. این مُلاقات بيش از نيم ساعت طول نکشيد، و من کلاملاً سالم وسلامت به آپارتمانمان برگشتم.