شاهد عينی خانم سُوفِرت

شفايابی از تنگی نفس

يکی از همسايگانمان مرا با آقای گرونينگ در شهر مونيخ آشنا نمود. همسايه ما از تنگی نفس سختی که بالغ بر چهارده سال دامن گير من بود و اغلب توان زندگی را از من سلب ميکرد با اطلاع بود.

در آنجا از من با خوشروئی ومهربانی استقبال و پذيرائی شد. برونو گرونينگ پشت يک ميز تحرير نشسته بود، ومن بدون اينکه دست ها و پاها را روی هم انداخته باشم، در طرف مقابل ميز نشسته بودم. برونو گرونينگ از من تقاضا کرد که آرام و عميق نفس بکشم. ما هر دو به بدين حالت به تنفس ادامه داديم. اين حالت برايم مُضحِک و خنده دار می آمد. دم، باز دم، دم، باز دم. ولی در يک آن پاهايم داغ شدند. آقای گرونينگ از عمل جرّاحی موفقيت آميزی که من پشت سر داشتم سخن راند. قبلاً هيچ حرفی در اين باره به ميان نيآمده بود. او به من گفت که همۀ اين ها را در وجود خود احساس کرده و کسب اطلاع می نمايد. او از بيماری يرقان( بيماری زردی) اطلاع داشت، و می دانست که من شب ها مجبور به دستشوئی رفتن بودم و روزهای مُتمادی ساعت ها در دستشوئی محبوس می ماندم. آقای گرونينگ از همه چيز خبر داشت. بعد از آن، تصوّرات مَضحَکه آميز از سرم ستُرده شد. او از من خواست که به تنفس آرام و عميق ادامه بدهم. سپس حالم در يک لحظه بشدّت گرفته شد. من احساس می کردم که صَخره ای را بر روی سينه ام نهاده اند. آقای گرونينگ نيز عين من بلند نفس می کشيد. کم مانده بود که خفه بشوم، که ناگاه احساس کردم که نوعی انرژی از فرق سرم به طرف شکم، و از آنجا به سمت پاهايم به جريان افتاد. بعداز آن من قادر به تنفُّس راحت و معمولی گشتم. همان شب من چنان راحت و آسوده خوابيده بودم که شوهرم مرا از خواب بيدار کرد. او می خواست که از زنده بودن من مطمئن شود. قبل ها اکثر اوقات، به عوض دراز کشيدن، بر روی رختخواب نشسته می ماندم، و صدای نفس هايم چنان بود که گوئی لکوموتيو گازوئيلی وارد ايستگاه مرکزی راه آهن مونيخ می گردد.

در آن مُلاقات من آقای برونو گرونينگ را در يک حالت روحانی يافتم. در من پيوندی باطنی نسبت به وی به وجود آمد. برونو گرونينگ سه ورقه کوچک آلومنيومی به من داد و گفت که اين ها را بر روی سينه و شکم خود قرار بدهم. او گفت که اين ها باعث راحتی بيشتر تنفُّس من خواهد بود. من نيز به همان طريق عمل نمودم. من از آن تاريخ به بعد از حَملات آسمی و تنگی نفس در امان بوده ام.