Lia lasta vojo

La 26-an de januaro 1959 Bruno Gröning mortis en Parizo

Diagnozo: stomaka kancero en malfrua stadio

En malfrua aŭtuno de 1958 Bruno Gröning veturis kun sia dua edzino Josette, kiun li edzinigis en majo 1955, al Parizo kaj aranĝis, ke la amika kancerspecialisto d-ro Pierre Grobon ekzamenu lin. La analizo de pluraj rentgenaj bildoj donis la rezulton: stomaka kancero en malfrua stadio. D-ro Grobon volis tuj operacii, sed Bruno Gröning rifuzis.

Li reveturis al Germanio kaj preparis la kristnaskan celebron de la komunumo. La 4-an de decembro li parolis sur tonbendon, kaj la registraĵo devos esti aŭdigata ĉe ĉiuj kristnaskaj celebroj. Poste li ree veturis kun sia edzino al Parizo. D-ro Grobon intertempe informis la renoman specialiston pri kanceroperacioj, d-ron Bellanger. En ties ĉi kliniko en strato Henner, proksime al Montmartre, okazis operacio la 8-an de decembro. La rezulto estis por la kuracistoj ŝoka: la stato estis multe pli malbona, ol pensigus la rentgenaj bildoj – ne plu operaciebla. La vundo estis tuj fermita.

Mirige rapida renormaliĝo

Josette Gröning skribis tiurilate: "Ili ne povis kompreni, ke la ekstera aspekto de Bruno perfidas tiel malmulte pri lia terura interna suferado, ke li ankoraŭ povas normale spiri, ke lia metabolismo ankoraŭ funkcias senmanke, ke liaj sangomezuroj estas elstare bonaj. En tiu malfrua stadio daŭre okazas ripetiĝanta vomado je la plej eta enpreno de manĝaĵo, kaj la severe suferanta paciento devas malrapide morti pro malsato. Ĉe Bruno ne estis tiel."

Je la mirego de siaj kuracistoj li renormaliĝis tre rapide kaj reveturis al Germanio, kie li spertis la kristnaskan feston. Meze de januaro 1959 li renkontis dum tri tagoj la estrojn de la nova asocio kaj decidis, kiel la agado estu disvastigata. La du estroj ne suspektis, ke tio estas ilia lasta renkontiĝo kun Bruno Gröning.

Operacio en Parizo akompanata de fulmotondro

La 21-an de januaro li refoje flugis al Parizo. Pro fermiĝo de la kurbiĝo de la granda intesto operacio estis nepra. La 22-an de januaro 1959 je 9h matene – je la sama horo, kiam en Munkeno komenciĝis la revizia proceso  – oni operaciis Brunon Gröning. Li devis akcepti en si mem tion, kion li evitigis al sennombraj homoj, li nek povis nek rajtis helpi sin mem.

Dum li kuŝis tiun matenon narkotita, subite falis sur Parizon fortega fulmotondro. La edzino de Gröning raportis: "Miriga estas ankaŭ jena naturfenomeno. La 22-an de januaro, dum mia edzo kuŝis narkotita, la malpeza kaj hela tagatmosfero en Parizo subitege malheliĝis pro eksplodinta fulmotondro.  Tiel malheliĝis, ke oni devis meze de la tago ekfunkciigi lampon. La flegistinoj esprimis sian miregon pri tiel fortega fulmotondro. En la tagoj post la operacio la temperaturo de Bruno, lia sangopremo, lia pulso estis komplete normalaj. Li ekstaris ankorau du fojojn kaj eksidis en fotelon."

"Plena interna forbrulo"

La 25-an li enkomatiĝis, kaj la postan tagon, la 26-an de januaro 1959, je 13,46h Bruno Gröning mortis en la kliniko Henner pro kancero – kiel skribis la kuracisto sur la mortdokumenton. Ĉu vere estis kancero? D-ro bellanger diris post la dua operacio: "La detruado en la korpo de Bruno estas terura, temas pri plena interna forbrulo. Kiel li povis tiel longe vivi sen suferi la akutegajn dolorojn, estas enigme al mi."

Bruno Gröning diris multajn jarojn antaŭe: "Se oni malpermesos al mi agadi, mi brulos interne."

Nekrologoj

Kiel Bruno Gröning eltenis tiun amaran sorton, atestas letero, kiun d-ro Grobon skribis la 26-an de februaro 1959 al la vidvino: "Tiuj [klopodoj de la kuracistoj dediĉitaj al Bruno Gröning] estis nur naturaj, kaj mi kredas, ke mi rajtas diri, ke ili ricevis potencan apogon de la kuraĝo, la volforto, kaj la eminenta personeco de Bruno Gröning […]"

D-ro Bellanger esprimis sian admiron de Bruno Gröning ree en decembro 1974 en letero: "Bruno Gröning estis bonkora viro, valora homo, kiu ne cedis sian dignon; kaj lia digno malgraŭ la suferado kaj la morto elvokas ankoraŭ hodiaŭ admiron."

Post cindrigo de la kadavro oni rezignis pri definitiva verdikto

La kadavro de Bruno Gröning estis cindrigita en kremaciejo en Parizo kaj la urno entombigita en la arbara tombejo en Dillenburg.

La proceso estis deklarita fermita pro la forpaso de la akuzito, kaj definitiva verdikto neniam estis donita.

Ĉiu povas sperti helpon kaj saniĝon el si mem

La "mirakla kuracisto de Herford", kiu alportis saviĝon al miloj kaj miloj da homoj, mortis soleca kaj forlasita en eta strateto de Parizo. Kial tio devis okazi? Kial li devis alfronti tiel amaran suferadon? Kial li ne povis sin helpi?

Grete Häusler (1922 – 2007), sanigitino, multjara kunlaborantino de Bruno Gröning kaj fondintino de la "Bruno-Gröning-Amikaro", skribis pri tio en sia libro Sperti saviĝon, tio estas la vero: "Bruno Gröning atingis multe da bono dum la mallonga tempo de sia ĉeestado sur tiu ĉi Tero. La donaco povi helpi kaj sanigi li ricevis jam en la bebo-lulilo. Ĉie, kien li iris, okazis mirindaj aferoj, kiujn oni ne povas klarigi per rezonado. Li aperis publike en 1949. Post la grandaj sanigoj, kiuj okazis en Herford, kaj post kiam li estas konversacitemo en ĉies buŝo en Germanio kaj alilande, oni donis al li tri monatojn poste malpermeson kuraci. Oni persekutis lin kaj agitadis kontraŭ li, oni faris grandan proceson kontraŭ li kaj volis puni kaj kondamni lin. Kial? Al kiu li faris ion malbonan? Al neniu, sed al miloj kaj miloj da homoj li faris tiom da bono, kiom ili ne povintus ricevi de iu ajn alia homo. Lin senkulpulon oni volis puni! Oni rifuzis lasi lin, senkulpulon, fari tion, kion Dio komisiis al li fari – helpi homojn! Li devis elteni tiun amaran malicon en Parizo en strato Henner en la kancerkliniko! Kun amaraj doloroj li interne brulis pro la saniga energio (Heilstrom), kiun li ne rajtis pludoni. La homa leĝaro volis malpermesi al li tion en Germanio. Inter ĉiaj mensogoj kaj kalumniado li staris kiel akuzito kaj krimulo! Silenta kaj sola, neniu amiko sciis pri tio, li eltenis la suferadon de la homaro. Kaj ja estis eltenado, li ne faris ĝin sennecese. Devis tiel okazi, alimaniere ne plu eblis helpi homojn."

Kaj en sia libro Mi vivas, ke la homaro povu pluvivi ŝi skribis: "Kiam ni uzas la vorton ‘viktimo’, ni homoj devas esti tre singardaj. Sed tiukaze, kiam Bruno Gröning mortis en Parizo, tiu vorto estas en sia tuta peza signifo la vera. "

Nur tiel eblis, ke lia diro povis plenumiĝi, kiel pruvas hodiaŭ la sennombraj sukcesraportoj: "Kiam mi ne plu estos sur la Tero, t.e., kiam mi formetos mian korpon, tiam la homaro estos tiel evoluinta, ke ĉiu povas sperti helpon kaj saniĝon el si mem."

Evoluo de la granda proceso

Apelacia proceso kaj revizio

Malavantaĝa ekirpunkto de Gröning

Ĉe la apelacia proceso en januaro 1959 estis malavantaĝo por Bruno Gröning, ke ne li, sed la prokuroro petis revizion. Sed ne nur tiu malagemo de lia tiutempa advokato damaĝis lin, ankaŭ ties ĉi hezita transdono de la aktoj al la nova defendanto de Gröning malhelpis preparadon por la proceso.

Plua malavantaĝo kompare kun la unua proceso estis, ke la akuzatestantoj multe pli memfide sin prezentis. Ŝajnas, ke ili interkonsentis koncentriĝi pri la punkto "malpermeso [far Gröning] konsulti kuraciston".

Mallibereja restado kaj monpuno suspenditaj, "hontindaĵo", sen klarigo rilate la demandon pri kuracado

Ĉi-foje la verdikto tekstis: okmonata mallibero pro mortigo pro neglekto kaj monpuno de 5 000 markoj pro krimo kontraŭ la leĝo pri naturkuracado. La verdikto estis suspendita.

Anny baronino Ebner von Eschenbach, kiu kunspertis kaj la unuan kaj la duan procesojn kiel observantino, nomis la verdikton "hontindaĵo por Germanio".

Bruno Gröning deklaris, ke li estas punata pro tio, ke li faras bonaĵojn. Li plendis, ke dum la tuta proceso neniu interesiĝis pri tio, kiel saniĝo okazas, eĉ ne liaj propraj advokatoj. Se oni estus spurinta tiun demandon, estus evidentiĝinte, ke lia agado havas nenion komunan kun medicina traktado. La proceson oni devintus fermi. Sed la klarigo de tiu demando interesis neniun en la tribunalo. Oni havis antaŭformitan opinion kaj ne pretis ŝanĝi ĝin.

Peto pri revizio mallonge antaŭ la morto

Sed ankaŭ tio ne estis la fino de la proceso. Ĉi-foje Bruno Gröning petis revizion. La dato de la proceso estis fiksita je 22-a de januaro 1959 antaŭ la ĉefprovinca tribunalo en Munkeno. Sed tio ne okazos, ĉar Bruno Gröning mortis en tiu sama monato.

"Lia vorto forigas malsanojn"

La sanigoj daŭre okazas – spite al la procesoj kaj la malpermeso kuraci

Ekstera saniĝo kaj interna transformiĝo

Dum tiuj disputoj kaj luktoj la agado de Bruno Gröning daŭradis. La medicina fakĵurnalisto d-ro Horst Mann raportis en 1957 en sia artikolserio en Das Neue Blatt sub la titolo "Lia vorto forigas malsanojn" i.a.:

"La postan matenon mi veturis de Hameln al Springe, malgranda urbeto ĉe Deister. Ankaŭ tie oni fondis Gröning-komunumon. La origino de tio estis la saniĝoj de aro da homoj. Kaj ankaŭ tie mi spertis, same kiel antaŭe en diversaj lokoj en Ŝlesvigo-Holŝtejno, en Aŭgsburgo, en Hameln, en Vieno, Plochingen, kaj aliaj urboj: homoj ekstaris kaj raportis al mi pri siaj malsanoj. Ili nomis la kuracistojn, kiuj ilin traktis. Ili rakontis pri siaj saniĝoj, pro kiuj ili dankis Gröning. Kaj ĉiam ili pretis levi la manon kaj konfirmi siajn eldirojn per ĵuro.

‘Jam kiam mi estis bebo miaj gamboj mislokiĝis ĉe la koksoartiko,’ rakontis al mi Julie Prohnert el Hanovro. ‘Poste mi povis iri nur pere de apogiloj. La kuracisto povis nur mildigi mian suferadon. Kiam mi aŭdis prelegon de s-ro Gröning, mi sentis fortan reagon. Mia dorso, kiu estis jam plene tordita, iĝis rekta. Mi povis refoje marŝi. Mi ne suferis regreson …’

‘Mi havis reŭmaton de la artikoj kaj estis daŭre turmentata de ekzemoj kaj abscesoj. S-ro Gröning liberigis min je tio,’ diris Wilhelm Gabbert el Hameln.

‘Mia doloro en la galo povis esti eltenata nur pere de morfino,’ raportis Kurt Severit el Evestorf. ‘Mi dankas Brunon Gröning, ke li liberigis min je tiu suferado.’

‘Mi havis altgradan diabeton,’ raportis Robert Thies el Springe. ‘Sed eĉ pli danĝera estis malforto de kormuskolo. Ambaŭ suferoj ne plu suferigas min hodiaŭ. Pro tio mi dankas s-ron Gröning.’

La listo povus esti daŭrigata. Temis pri homoj de ĉiuj aĝgrupoj, kiuj raportis al mi. Viroj, virinoj, infanoj. Oni parolis pri multaj malsanoj, de kapdoloroj tra nerv-inflamo, iskiato, ren- kaj galsuferoj, ĝis korproblemoj kaj lameco.

Sed estis io alia, kio tre kortuŝis min. Multaj rakontis malkaŝe antaŭ ĉiuj aŭskultantoj, ke ili spertis pere de Gröning internan transformiĝon. La ĉaso al sukceso kaj egoisma sinteno cedis al interna trankvilo kaj sereneco kaj pensado pri la komunumo."

Fido al si mem ebligas ĉe ĉiu homo sanigsukceson

D-ro Horst Mann daŭrigis: "Dum ĉi ĉiuj konversacioj kun homoj, kiuj sentis, ke ili estas sanigitaj de Bruno Gröning, demando daŭre plifortiĝis en mi: ĉu sanigsukceso eblas ĉe ĉiu homo – aŭ eĉ pli aŭdace – ĉe ĉiu malsano? Kie estas la limoj de la forto, kiu elradiis el Gröning? Ĉu ne estas ĉi-kune danĝeroj? […]

Ĉe mia lasta vizito mi faris al li tiun demandon. ‘Mi nek povas nek volas devigi homon,’ li respondis al mi. ‘Se iu sin fermas kaj ne havas en si la pretecon disvolvi la forton al ordo, tiam ankaŭ al mi mankas preteco interveni. Mi nur konsdilas al tiuj homoj rompi la riglilon de la malbono, kiu obstaklas saviĝon.’

Mi havis ankoraŭ unu demandon: ‘Ĉiu malsano estas diversgrade danĝera,’ mi diris. ‘Supozu, ke severe malsana homo, prirezignita de pluraj kuracistoj, petas vin veni pere de kuracisto, kiu ankoraŭ luktas por sia paciento. Ĉu vi povus helpi?’

‘Jes,’ diris Gröning. Li diris tion senhezite. ‘Se la malsanulo tion kredas kaj la kuracisto fidas sian vojon, sukceso ne mankos. La reciproka fido evoluigos en la malsanulo nesupozatajn fortojn. Ofte sukceso venis plej rapide ĝuste, kiam la malsana homo pro malespero volas iel enmanigi la lastan savilon.’"

Apartiĝo disde la Gröning-Ligo

Tempo por taksi la damaĝon

Etmensa burokrateco senage ignoras la monpunon de Gröning

En oktobro 1957 okazis konflikto inter Bruno Gröning kaj la estraro de la Gröning-Ligo. Per etmensa burokrateco la Ligo tre damaĝis al Bruno Gröning. La katalizilo de la disputo estis la procesa verdikto, laŭ kiu Bruno Gröning devos pagi monpunon de 2 000 markoj ene de mallonga tempo. Ĉar li ne akceptis monon pro sia agado kaj do ne disponis pri sufiĉaj financaj rimedoj, la estraro de la Gröning-Ligo decidis jam komence de la proceso porti la necesajn kostojn. Ĉu tio inkluzivos la monpunon, estis temo de malkonsento en la estraro. Oni volis sur longedaŭra burokrata vojo testi, ĉu entute la Ligo estas devigita pagi la 2 000 markojn. Nur poste oni klopodos havigi la monon. Do estis antaŭvideble, ke la necesa sumo atingintus Brunon Gröning – se entute – multe tro malfrue. La Ligo do senage observis, ke Bruno Gröning, se li ne pagos la fiksitan punmonon, devos kompense eniri malliberejon. Pro tio estiĝis malkaŝa disputo kaj fine rompo de la rilatoj.

Falsaj amikoj

Bruno Gröning en sia 62-paĝa Bilanco de la agado de la Ligo alparolis ĉiujn punktojn, en kiuj la Ligo damaĝis al li. Resume li deklaris: "Se mi hodiaŭ komparas mian iaman ĉirkaŭaĵon (la profitavidulojn Meckelburg, Enderlin, Schmidt kaj Hülsmann) kaj mian nunan ĉirkaŭaĵon (anojn de la estraro de la Ligo), mi venas al sama rezulto: hodiaŭ finfine la rezulto estas la sama kiel antaŭe. Hodiaŭ estiĝis pere de tiuj, kiuj asertis esti miaj plej grandaj, intimaj kaj bonaj amikoj, nenio alia ol pli frue. Tiutempe mi estis prfraŭdita de aĉkvalitaj metiistoj. Hodiaŭ malsukcesis miaj amikoj, trankvile observante, ke mi pro tio, ke mi devis trairi proceson kaj kondamnon, pro tio, ke mi ricevis nenian helpon, pro tio, ke mi ne povis veturi al mia komunumo pro manko de aŭto, pro tio, ke oni nenion faris kontraŭ la agitaĉado de la gazetaro, pro tio, ke oni kreis nur konfuzon, pro tio, ke oni simple ne ĉeestis por mi, kiam mi bezonis homojn, kiuj laŭ sia akademia sciaro kaj rango en la monduma vivo povintus kaj devintus min apogi, pro ĉi ĉio ne povis okazi, ke mi faru tion, pro kio mi ja estas sur tiu ĉi Tero.

Neniu el tiuj amikoj engaĝiĝis persone por lukte liberigi min, neniu havis la kuraĝon vere lukti por mi. Nenio okazis. Etmense burokrate oni faris rezoluciojn. Neniu vere luktis por mi, neniu vere ĉiurimede engaĝiĝis tutforte por forpreni de mi ĉiujn disputojn dum la procesoj, kontraŭ la gazetaro, por trovi helpan forton, por funkciigi aŭton paneintan, pro forpreni de mi la malpuraĵojn kaj kalumniojn, ktp ktp, ke mi povu tion fari, pro kio mi estas sur ĉi tiu Tero: por peri al homoj la forton de la vivo kaj konduki homojn al la kredo.

Ke mi tiucele bezonas trankvilon kaj ne daŭre estu obstaklita de eksteraj, ĉi-mondaj influoj, ke mi bezonas veran protektan remparon por sen interrompo igi agadi tion, kio estis donita al mi – neniu pensis pri tio, neniu el miaj amikoj, el tiuj, kiuj asertas, ke ili volas esti miaj amikoj. Kaj tio estas la hontindaĵo kaj por mi la desapontaĵo:

- La profitemuloj volis tiri sian avantaĝon, ili estas konataj kiel malbonuloj.
- Amikoj de la Gröning-Ligo estas tro senmotivaj, tro indiferentaj, tro pigraj, mi ne volas diri malicaj.

Kaj la rezulto estas la sama: mi ne liberiĝis. Multaj amikoj de la estraro de la Gröning-Ligo ne plenumis siajn promesojn. Oni nur ŝtopis mian buŝon ĉiumaniere."

Fiasko de la vojo per asocio

Weisser eksiĝis kaj la Gröning-Ligo, kiu neniam sukcesis esti enskribita en la registro de asocioj, post mallonge malfondiĝis. Ĝin anstataŭis la Asocio por antaŭenigi anim-spiritajn kaj naturajn vivprincipojn. Ĉi estis fondita en 1958, kaj ĝiaj estroj estis Erich Pelz por Germanio kaj Alexander Loy por Aŭstrio. Sed ankaŭ tiu asocio, la lasta fondita dum lia vivo, ne atingis tion, kion li esperis de ĝi. En la konstitucio lia nomo eĉ ne aperis.

La granda proceso (1955-1957)

Akuzo pri mortigo pro neglekto kaj absolvo kun definitiva malpermeso kuraci

La 4-an de marto 1955 la prokuroro refoje faris akuzon kontraŭ Bruno Gröning. Refoje la akuzo kontraŭ li temis pri krimo kontraŭ la leĝo pri naturkuracado. En aldona akuzero oni asertis, ke li kulpas pri unu kazo de mortigo pro neglekto.

Gröning parolas kontraŭ asertitaj promeso pri sanigo kaj malpermeso de kuracista traktado

Post kiam la akuzdokumento estis sendita al li, li sin turnis al siaj geamikoj: "Miaj karaj geamikoj! Lastatempe la tuta gazetaro kaj radiostacioj diskonigis en pli-malpli tendenca formo informojn pri mi, ke la munkena prokuroro II preparas akuzon kontraŭ mi pri mortigo pro neglekto. Laŭaserte mi fine de 1949 promesis al deksepjara knabino malsana je tuberkulozo saniĝon kaj malhelpis, ke ŝi iru al sanatorio kaj konsultu kuraciston. Mi do estas kulpa pri la morto de tiu juna homidino.Kiu legis aŭ aŭdis tiujn informojn kun klara komprenpovo, konstatos, kion oni celas per ili: nome estigi konfuzon inter miaj geamikoj kaj obstakli al ĉiuj serĉantoj, ke ili pli proksime okupiĝu pri niaj streboj kaj la sciaro anoncita de mi. Ĉiurimede oni provas malebligi miajn aktivaĵojn kaj tiujn de la Gröning-Ligo kaj viajn. Memkompreneble la vero estas tute alia ol la versio prezentata! Ne necesas, ke mi faru klarigojn al miaj geamikoj tiuteme, ili scias, ke mi ne faras ‘promesojn sanigi’ kaj ke mi neniam malkonsilas kuracistan traktadon."

Mirige malfrua disvolviĝo de la esplorado

Gröning krome diris al siaj geamikoj: "Mi estis absolvita en 1952. Ĉu ne estas mirige, ke la ‘kazo Kuhfuß’, kiu okazis jam fine de 1949/komence de 1950, ne estis jam disvolvita en la proceso kontraŭ mi en 1951/1952, kvankam ĉiuj dokumentoj estis jam tiam haveblaj? Ĉu ne estas okulfrape, ke la esploroj por enkonduki novan proceson kontraŭ mi ekis ekzakte je tiu momento, kiam iĝis publike konate, ke la 22-an de novembro 1953 en Murnau la Gröning-Ligo fondiĝis! Ekde januaro 1954 multaj lokaj komunumgvidantoj kaj geamikoj kaj liganoj estis pridemanditaj de la polico kaj gvatataj."

Atestantoj por la defendo rifuzitaj, atestantoj por la akuzo bonvenaj

La preparoj por la proceso daŭris multe pli ol du jarojn. La sindefendo de Bruno Gröning estis severe malfaciligita. Preskaŭ ĉiuj atestantoj por la defendo estis rifuzitaj, sed atestantoj por la akuzo allasitaj. Inter ili troviĝis ankaŭ du iamaj kunlaborantoj de Gröning: Eugen Enderlin kaj Otto Meckelburg. Speciale Meckelburg – en la unua proceso mem kunakuzito – agis en aparte akra formo kontraŭ Gröning. Li provis ĉiamaniere damaĝi lin. Rilate la akuzeron mortigo pro neglekto li ludis decidan rolon. Temis pri kazo okazinta en la tempo, kiam li estis la "manaĝero" de Gröning.

La manipulata konflikto pri Ruth Kuhfuß

En novembro 1949 la bankoficisto Emil Kuhfuß kun sia deksepjara filino Ruth, kiu suferis ambaŭpulman tuberkulozon, iris al prelego de Bruno Gröning. Gröning tuj konstatis, ke ne eblas helpi la knabinon, kaj esprimis tiun opinion al ĉeestanta kuracisto. Sed Meckelburg akre premis lin kaj postulis, ke li transprenu la kazon. Do post la prelego okazis persona renkontiĝo de Bruno Gröning kaj Ruth Kuhfuß. Gröning parolis kuraĝige al la malsanulino kaj konsilis al la patro, ke li aranĝu fakkuracistan ekzamenon post naŭ tagoj. Per tio li celis atingi, ke la knabino, kiu ne plu volis rilati al kuracistoj, refoje submetiĝu al medicina prizorgado. La patro certigis, ke li klopodos tion fari.

La korespondado, kiu sekvis, estis regata de Meckelburg kaj ne atingis Brunon Gröning. Nur en majo 1950 li refoje aŭdis pri Ruth Kuhfuß. La patro estis sendinta petegajn leterojn al Gröning kaj petis pri vizito. Meckelburg ne pludonis la leterojn, sed proprapersone aranĝis – sen scio de Gröning – renkontiĝon kun s-ro Kuhfuß. Nur mallonge antaŭ la fiksita vizitdato Meckelburg informis Gröning kaj devigis lin kuniri.

Poste Meckelburg asertis, ke Gröning promesis al la knabino sanigon. Tamen estis li mem, kiu certigis al la patro, ke li aranĝos, ke Gröning sanigu lian filinon. Meckelburg vidis en la bankoficisto bonan monfonton, kiun li volis ekspluati, sed tiucele li bezonis Gröning. Mallonge post tiu vizito Gröning apartiĝis de Meckelburg.

Grava akuzo, kiun oni faris kontraŭ Bruno Gröning, estis, ke li malpermesis al Ruth Kuhfuß traktadon far kuracisto. Kontraŭ tiu akuzo estis tamen la fakto, ke li – kiel konfirmis eĉ atestantoj por la akuzo – sendis la knabinon jam ĉe la unua renkontiĝo al kuracisto. Kaj dum radioparolado en aŭtuno 1949 li instigis la homojn "ĝisfine submeti sin al kuracista postesploro". Al helposerĉantoj li ĉiam konsilis, ke ili fidu siajn kuracistojn.

Ruth Kuhfuß, kiu jam traspertis kelkajn dolordonajn sed sensukcesajn kuracojn, rifuzis permesi pluajn traktadojn al si. La 30-an de decembro 1950 ŝi mortis pro la sekvoj de la malsano.

Medicina ekspertizo konfirmas, ke saniĝo ne eblas

El medicina vidpunkto d-ro med. Otto Freihofer sin esprimis en ekspertizo pri la kazo Ruth Kuhfuß: "Post sobra observado eĉ ĉiu nefakulo devus konkludi, kiel estis krome esprimite de la saninstanco de Säckingen, ke laŭ homa juĝkapablo saniĝo estis neebla pro la ‘tre kriza stato’, kiu laŭ kuracista ekzameno estis ‘vivendanĝeriga’ kaj ĉe kreskanta danĝero. Sammaniere ĉiu honesta kaj senpartie pensanta kuracisto, kiu ne tro memfide kredas, ke li posedas la plej novajn medikamentojn kaj do povas rezigni pri la fortoj de la naturo, konsentos kun la ekspertizo de profesoro Lydtin, Munkeno, laŭ kiu ‘ne eblas diri, ke antaŭ la 5-a de novembro 1949 saniĝo estis altgrade probabla’. Miaopinie estas pli ol mirige, ke la pacientino entute vivis ĝis la 30-a de decembro 1950, tiel ke eblas, ke la influo de Gröning tamen donis ioman plilongigon de la vivo. Resume, mi volas fini mian ekspertizan esprimon per tio, ke la asertoj ‘ke ŝancoj de saniĝo ekzistis’ kaj ‘ke la vivotempo de la pacientino Ruth Kuhfuß povintus esti plilongigita, se s-ro Gröning neniam alproksimiĝintus al ŝi’, estas nek antaŭdireblaj nek pravigitaj."

Erara verdikto

Fine de Julio 1957 okazis la proceso en la ĵuria juĝejo de la asesora tribunalo de la distrikto de Munkeno. Rilate al la akuzero mortigo pro neglekto Bruno Gröning estis absolvita. Sed pro krimo kontraŭ la leĝo pri naturkuracado li ricevis monpunon de 2 000 markoj.

Kvankam unuarigarde la verdikto ŝajnis pozitiva, ĝi estis neakceptebla al li. Ĝi signifis definitivan malpermeson de lia agado. Pro eraro de lia advokato, kiu interpretis la verdikton multe pli pozitive ol Gröning, estis ne li, sed la prokuroro, kiu apelaciis. La dua proceso okazis meze de januaro 1958, refoje en Munkeno.

La Gröning-Ligo

Espero pri libera agado pere de la Ligo

Por povi atingi kiom eble plej da homoj malgraŭ la malpermeso kuraci, Bruno Gröning fondis jam komence de la 50-aj jaroj komunumojn. Tie li donis nur prelegojn kaj direktis sian tutan strebon al pludonado de lia scio al helposerĉantoj.

Jura protekto kaj renoma estraro

La 22an de novembro 1953 en Murnau/ Seehausen li fondigis la Gröning-Ligon. La Ligo estis registrenda en la registrejo pri asocioj kaj devis doni al Bruno Gröning juran protekton ĉe lia agado. Tiel plua konflikto kun la leĝo pri naturkuracado estu definitive forigita.

Al la estraro de Gröning-Ligo apartenis i.a. grafo Zeppelin, grafo Matuschka, Anny baronino Ebner von Eschenbach, Oberbaurat Hermann Riedinger kaj direktoro Konstantin Weisser, komence ankaŭ kiel kunfondinto Rudolf Bachmann, sed la Ligo tre baldaŭ distancigis sin de tiu ĉi. Dumviva prezidanto fariĝis Bruno Gröning.

Profitemo de la sekretario pli gravas ol la bonfarto de malsanuloj

La seretario de la Ligo estis la ĵurnalisto kaj redaktisto el Heidelberg, Egon Arthur Schmidt. Li estis jam en Herford je la flanko de la "mirakla kuracisto" kaj fondis la asocion Ring der Freunde Bruno Grönings, Rondo de geamikoj de Bruno Gröning. Sed tiu asocio ne funkciis tiel, kiel Bruno Gröning intencis, kaj post mallonga tempo estis malfondita. Tiam Gröning apartiĝis de Schmidt, ĉar tiu ĉi malversaciis mondonacojn.

En 1952 Schmidt denove turnis sin al Gröning kaj deklaris, ke li ekkonis siajn erarojn. Li petis la rajton povi helpi ĉe la disvastigo de la agado, kaj Bruno Gröning refoje akceptis lin kiel kunlaboranton. Do Schmidt ree havis ŝancon montri, ĉu vere gravas al li la bonfarto de malsanuloj aŭ la propra financa avantaĝo.

En 1955 Bruno Gröning definitive apartiĝis de Schmidt, ĉar li ne ŝanĝis sian sintenon. Same kiel antaŭe li provis profiti el la kapabloj de Gröning. Post la apartiĝo Schmidt provis kelkfoje okazigi proceson kontraŭ Gröning. Li volis havigi al si monon pro sia volontula kunlaboro.

Kiu servas al kiu kaj kial – la Ligo al la agado de Gröning aŭ la agado de Gröning al la Ligo?

La sekretariecon de la Ligo transprenis Konstantin Weisser kaj Herman Riedinger. Tio ŝajnis unuflanke tre promesoplena, ĉar ili estis spertaj pri la mondo kaj ilia klereco povis servi al la agado de Bruno Gröning. Sed tio enhavis ankaŭ la danĝeron, ke ili povus orgojle agi kontraŭ la volo de la simpla laboristo, ĉar lia eduknivelo estis malsupera al ilia.

Kun la tempo la evoluo fakte iris en tiun direkton, kaj por ambaü viroj konstante fariĝis pli malfacile akcepti instrukciojn de Bruno Gröning. Ŝajnas, ke ili tute forgesis, ke la Ligo ne nur portas lian nomon, sed ke ĝi ekzistas pro li. Por ili la Gröning-Ligo alprenis pli kaj pli memservan celon. Ĝian veran celon, helpi al la suferantoj de mizero, ili tute pretervidis. Ŝajnis, ke ili ne volas akcepti, ke estis Gröning, pere de kiu okazis la sanigoj kaj ne pere de la Ligo.

Tial la Gröning-Ligo iĝis pli kaj pli la malo de tio, kio ĝi fakte devis esti. Por la viro, kies nomon ĝi portis, la Ligo iĝis malliberejo, kiu anstataŭ doni al li liberon pli limigis lin.

La unua proceso pri la malpermeso sanigi (1951 – 1952)

Akuzo pri malpermesita praktikado de saniga arto

Ĉu la agado de Gröning estis saniga praktiko en medicina senco?

La unuan fojon Bruno Gröning staris antaŭ tribunalo en Munkeno en 1951/52 pro malpermesita kuracado. La bavaria ministerio pri internaj aferoj en 1949 ankoraŭ rigardis lian agadon kiel liberan am-agadon, sed nun lia sanigado estis konsiderata en la medicina senco.

La akuzo apogiĝis sur la leĝo pri naturkuracado el la jaro 1939, kiu anstataŭis la ĝis tiam validan liberecon de kuracado kaj kiu tiutempe gvidu la kuracadon en la manojn de naziaj kuracistoj.

La jeso kaj neo pri krimo kontraŭ la leĝo pri naturkuracado

Kaj en la unua kaj en la dua proceso Bruno Gröning estis absolvita. La prezidanto de la provinca tribunalo de Munkeno deklaris en sia verdikto en marto 1952:

"La tribunalo taksus nekonvene kondamni la akuziton pro unuflankaj ekspertizoj. Ĉu la agado de Gröning rilatas al la leĝo pri naturkuracado, estas pli ol dubinde, ĉar ĝi apartenas al tereno, kiu hodiaŭ estas ankoraŭ tro malmulte esplorita."

En la apelacia proceso la absolvo estis konfirmita, sed la ago de Bruno Gröning estis senambigue nomita kuracado en la senco de la leĝo pri naturkuracado:

"Sen permeso kaj sen esti registrita kiel kuracisto la akuzito faris agadon por diagnozi, sanigi aŭ mildigi malsanojn, suferojn aŭ korpajn damaĝojn ĉe homoj, kaj tio estas konsiderenda kiel kuracado en la senco de la leĝo pri naturkuracado. [...]"

Eraro, kiu senkulpigas, egalas al malpermeso sanigi

La verdikto pluen: "Sed kondamno de la akuzito ne povis okazi, ĉar rilate al la objektiva cirkonstanco pri la kuracado, li estis en senkulpiga eraro kaj  tial ne agis kun intenco."

Ĉar la senkulpiga eraro, en kiu Bruno Gröning laŭdire troviĝis, estis klarigita per tribunala verdikto, malgraŭ tiu absolvo la verdikt’apitro egalis al juĝista malpermeso sanigi. Ekde tiam Gröning devis scii, ke lia agado estas kuracado en la senco de la leĝo pri naturkuracado, kaj kiel tia ĝi estas malpermesita. La veraj interrilatoj de lia agado, laŭ kiuj lia agomaniero ne havis ian ajn rilaton al kuracado en la medicina senco, ne estis agnoskita.

Fraŭduloj tolerataj

Bruno Gröning donis al ĉiuj homoj la ŝancon transformiĝi

Devigitaj pagoj – kunlaborantoj montras sian veran karakteron

Fojon post fojo homoj aliris Brunon Gröning kun la preteksto apogi lin. Sed multaj interesiĝis nur pri ekspluatado de liaj kapabloj. Ŝajnis, ke li nerezisteble altiras tiajn homojn. Se ili ne atingis siajn celojn aŭ kiam li apartiĝis de ili, ili ofte provis per longedaŭraj procesoj devigi lin pagi monon al ili.

Ekzemplo de tio estis s-ino Hülsmann, kiu pro dankemo pri la sanigo de sia filo en marto 1949 kune kun sia edzo akceptis Bruno Gröning kiel gaston ĉe si. Post kiam evidentiĝis, ke ŝi ne povas enspezi per Gröning, ŝi akuzis lin antaŭ la labortribunalo. Ŝi fakturigis kiel labortempon la tempon, kiun ŝi iam senpage disponis al li kaj retrospekte postulis ian salajron. Ĝis sia vivofino Bruno Gröning devis pagi al ŝi monatan sumon. Tiu ne estis unika kazo. En tiu aŭ simila maniero multaj el liaj ekskunlaborantoj montris sian veran karakteron.

"Ankaŭ tiuj homoj necesas por vidigi, kiu estas homo"

Kial Bruno Gröning permesis al tiuj ŝajnaj helpantoj tiel alproksimiĝi al li? Kial li ne metis distancon inter si kaj tiaj "profitemuloj"? En prelego de 31-an de aŭgusto 1950 en Munkeno li sin esprimis pri tiu demando: "Kion homoj ĝis nun nepre provis, estas enspezi monon per tiu ĉi eta homo kun sia scio kaj kapablo. Ili kredis, ke ili trovis orminejon. Ili parte havis la eblon enspezi monon, sed dank’ al Dio tio ne utilas al ili. Ankaŭ tiuj homoj necesis, kaj pro tio, vidigi kiu estas homo, ke homo pretas surtreti kadavrojn kaj ne demandas, ĉu tio helpas malsanulon aŭ ne. Estas homoj, kiuj surmarŝas kadavrojn, ili facilanime pretervidas kuŝantan malsanulon. Tiaj homoj neniam demandis, ili provis ĉiurimede esti proksime al mi. Mi scias, ke ie kaj tie oni levas la demandon: ’Nu, se la viro scias tiom, kial li ne sciis tion, eble li scias nenion.’ Ĉu kaj kiom mi scias, vi iom post iom komprenos. Sed tio devis esti. Tiu materialo mankis al la konstruaĵo por liberigi la vojon al vi ĉiuj."

"… ĉar ĉiu scias, kiuj ili estas"

Grete Häusler (1922 – 2007), saniĝintino, multjara kunlaborantino de Bruno Gröning kaj fondintino de la "Bruno-Gröning-Amikaro" priskribis en sia libro Jen la vero pri kaj ĉirkaŭ Bruno Gröning jenan incidenton: "Kiam iun fojon ĉe ĝis-revido mi deziris al s-ro Gröning ĉion bonan kaj diris: ‘S-ro Gröning, mi deziras por vi, ke nun vi havos trankvilon por agi kaj ne estos  viktimo de falsa kunlaboranto’, li respondis je mia granda miro: ‘Tute false, tio devis esti tiel!’ Tiutempe mi ne komprenis tion, sed li klarigis al mi, kial li devas fari ĉi ĉion kaj elteni. Li konfidis al mi dume grandan sekreton: ‘Mi scias, kio estas en homo. Sed se mi dirus al aliaj homoj, ‘Tiu estas mensogulo, tiu estas fraŭdulo, ŝtelisto’, neniu kredus min. Kion mi devas fari? Mi devas altiri tiajn homojn al mi, instrui al ili la bonon, instigi ilin al transformiĝo, kaj tiam doni al ili la ŝancon fraŭdi kaj ŝteli. Se ili malgraŭ ĉio faras tion, tiam ĉiu scias, kiuj ili estas. Tiam mi permesas al ili veni tre proksimen al mi kaj mi ne malkuraĝas, tiam mi luktas."

Novaj vojoj kaj senelirejoj

Profitemuloj ĉirkaŭ Gröning

Memnomita manaĝero de Gröning kun ekskluzivaj postuloj

Pro dankemo pri la saniĝo de sia edzino la komercisto Otto Meckelburg el Wangreooge volis subteni Brunon Gröning kaj prezentis al li konkretajn planojn por starigi sanigejojn. Bruno Gröning jesis, kaj Meckelburg iĝis lia "manaĝero".

Fine de decembro ambaŭ iris al Wangerooge. Tie Gröning parolis dum aranĝoj organizitaj de Meckelburg kaj estigis sennombrajn saniĝojn. Li plene fidis la viron. En deklaro, dokumentita la 8an de januaro 1950 en Wangerooge, li senrezerve metis la estontaĵon de sia agado en la manojn de Meckelburg:

"S-ro Gröning deklaras sian akcepton pri la plano de s-ro Meckelburg kaj devigas sin plene disponi sian personon por la atingo de la celo, doni ĉian necesan subtenon al s-ro Meckelburg ĉe la intenca fondo de asocio kaj doni ĉiun necesan apogon dum sia posta aktivado, kaj ĝenerale fari ĉion en sia kapablo por servi la jam menciitaj celoj. Ĉi tiun devigon s-ro Gröning transprenas persone al s-ro Meckelburg kaj ankaŭ al la fondata asocio kun la supre menciita celo. S-ro Gröning devigas sin krome doni tiun subtenon al neniu alia persono kaj al neniu alia personaro. Li faros sian agadon nur kadre de la asocio kaj nur kun konsento de s-ro Meckelburg."

Jam en januaro Meckelburg fondis Verein zur Erforschung der Gröning’schen Heilmethoden [Societon por la esplorado de la sanigmetodoj de Gröning]. Li mem fariĝis la direktoro kaj ricevis monatan salajron de 1000 markoj. Gröning ne ricevis monon. Montriĝis, ke Meckelburg ne plenumis siajn promesojn. Li vidis en Gröning nur monfonton kaj moke nomis lin sia ‚plej bona ĉevalo en la stalo’. Pri la malsanuloj li estis indiferenta. Li ja ligis Gröning al si per la kontrakto, kaj la ‚miraklosaniganto’ devis fari, kion li postulis.

Nur en junio 1950 Gröning sukcesis apartiĝi de Meckelburg, pro kio tiu ĵuris venĝon: "Gröning mi certe ruinigos, mi rompos ĉiujn liajn ostetojn."

Naturkuracisto kun preleg-proponoj

Poste Gröning kunlaboris kelkajn monatojn kun la munkena naturkuracisto Eugen Enderlin. Tiu ĉi ricevis ĉe Traberhof saniĝon kaj proponis, ke Gröning prelegu en lia konsultejo. Sed Enderlin montriĝis esti profitemulo. Lia celo ne estis helpado, sed li volis enpoŝigi monon el la ‚fenomeno Gröning’. Fine de la jaro Gröning apartiĝis de li, kaj refoja kunlaboro en 1952/1953 fiaskis pro la samaj kaüzoj.

Sanigisto-karieristo

En la sekva tempo Gröning faris prelegojn en pensiono Weikersheim en Gräfelfing. La ĵurnalisto d-ro Kurt Trampler gastigis lin ĉe si kaj organizis renkontiĝojn. Li konis Gröning jam ekde aŭtuno 1949. Tiutempe li venis al Traberhof kiel raportisto de munkena gazeto kaj neatendite ricevis saniĝon de krura sufero. Pro dankemo li skribis la libron La granda transformiĝo kaj pledis por Gröning ĉe la instancoj. Simile kiel ĉe Enderlin ankaŭ la prelegoj en Gräfelfing havis multajn aŭskultantojn. Okazis nekredeblaj saniĝoj. Sed ankaŭ la ligo kun Trampler rompiĝis. Iun tagon li kredis, ke li jam lernis sufiĉon de Gröning, apartiĝis de li kaj establis sin kiel sendependan sanigiston.

Traberhof – homamasa alfluo en Rosenheim

Ĝis 30 000 helposerĉantoj ĉiutage ariĝis antaŭ Gröning en septembro 1949

Post la fino de la kontroloj en Heidelberg Bruno Gröning turnis sin en aŭgusto 1949 al Sud-Germanio. Li volis eviti la multan bruon, kiu estis farita ĉirkaŭ lia persono, kaj retiriĝis al privata bienego apud Rosenheim proksime al Munkeno. Komence eblis kaŝi lian restadon. Sed post kiam la unuaj gazetoj raportis pri lia alveno en Bavario, ekis vera homamasa alfluo.

Ĉiutage venis ĝis 30 000 homoj al Traberhof apud Rosenheim. Raportis la gazetaro, radio kaj semajna filmbulteno. Estis produktita eĉ kinofilmo, kiu portis la titolon "Gröning" kaj dokumentadis la eventojn ĉirkaŭ li.

Bibliaj scenoj

La ĵurnalo Zeitungsblitz raportis en la dua septembra semajno en ekstra eldono: "Intertempe ariĝis pli ol dek mil homoj, kiuj ĉiuj jam plurajn horojn atendis en la arda varmego la grandan momenton, kiam Gröning surpaŝis la balkonon, parolis al la amaso kaj dissendis sian sanigan forton.La homoj staris kunpremitaj por plene ĝui liajn ‚sanigajn radiojn’. Jam okazis la reagoj ĉe la plej malsanaj homoj en rulseĝoj kaj foteloj aŭ ĉe unuopuloj ĉe la periferio. Denove duonblinduloj komencis vidi, denove leviĝis homoj ĝis tiam nemarŝipovaj, denove lamuloj movis siajn rigidajn membrojn. Centoj raportis pri fortiĝintaj doloroj ĉe la malsanaj lokoj, pri kuntiriĝo de la karno, piketado, pri nepriskribebla ‚malpezeco’ aŭ subite malaperintaj kapdoloroj."

Ne nur ĉe Traberhof okazis bibliaj scenoj. Ĉie, kie Gröning aperis, li estis fulmorapide ĉirkaŭita de sennombraj malsanuloj. Anita Höhne priskribas la situacion ĉirkaŭ Gröning en sia libro Spiritaj sanigantoj hodiaŭ: "Tuj, kiam Gröning anoncis sian alvenon, jam ekis  pilgrimadoj. Tipaj estis la scenoj, kiujn observis la ĵurnalisto Rudolf Spitz dum vizito de Gröning en septembro 1949 en Munkeno:

‚Je 19h miloj staris en Sonnenstraße. Je 22.30h ili ankoraŭ staris. En kvin jaroj da milito mi spertis multe, sed neniam mi estis pli kortuŝita ol en tiuj kvar horoj, en kiuj mi sidis vidalvide de Bruno Gröning kaj spertis teruran paradon de mizeroj kaj suferoj. Epilepsiuloj, blinduloj kaj lamuloj sur lambastonoj premis sin al li. Patrinoj prezentis al li siajn paralizitajn infanojn. Estis svenintoj, eksonis krioj, petegantaj helpovokoj, petoj, deziroj, ĝemegoj.’"

Instancoj de la ŝtato montras bonvolon

Anita Höhne plu citas la ĵurnaliston Rudolf Spitz: "’Malsanulojn sur brankardoj, paralizulojn, grandan homamason observis alia ĵurnalisto el Munkeno, d-ro Kurt Trampler, ankaŭ ĉe Traberhof apud Rosenheim, kie Bruno Gröning tiutempe vivis. Trampler venis kiel raportisto de Münchener Allgemeine – sobra ĵurnalisto, kiu registris nur tion, kion li mem vidis kaj aŭdis: ‚Nun ni aŭdas de la balkono voĉon, kiu ne estas tiu de Gröning, kaj rapidas al la fenestro. Parolas al la alvenintoj la polica prezidanto de Munkeno Pitzer. Li raportas, ke dum la ĉeesto de Gröning mildiĝis la iskiata sufero, kiu turmentis lin multajn jarojn. Pitzer certe ne estas viro, kiu emas al troemociaj imagoj, sed kion li observis ĉe si mem, tion li povas atesti. Nun li publike agnoskis la aŭtentecon de Gröning, kaj la CSU-parlamentano Hagen sekvis lin per sama deklaro."

Ankaü la bavariaj instancoj rigardis kun bonvolo Brunon Gröning. La tagĵurnalo Münchener Merkur raportis la 7an de septembro 1949 sub la titolo "Bonvolo al Gröning": "Ĉefministro d-ro Ehard deklaris lundon ĉe gazetara konferenco, ke la agado de ‚eksterordinara fenomeno’ kiel Bruno Gröning oni ne malsukcesigu pro paragrafoj. Laŭ lia opinio en Bavario ne estas grandaj malfacilaĵoj kontraŭ permeso de la agado de Gröning.

La bavara ŝtatministerio de internaj aferoj anoncas je la redaktofinoj: el la provizora ekzameno pri la saniga agado de Bruno Gröning rezultis, ke ĝi povas esti rigardata libera am-agado kaj en tiu kadro ne bezonas permeson laü la leĝo pri naturkuracado."

Post kalumnio medicina dokumentado de la sanigoj

Ĉe Traberhof estis farita granda bruo pri Gröning. Aperis multaj profitemuloj, kiuj volis tiri profiton el liaj kapabloj. Ili damaĝis lian nomon kaj reputacion kaj elvokis distanciĝon de la publikaj instancoj. Kiam la cirkonstancoj iĝis neakcepteblaj, Gröning retiriĝis al la bavaraj montoj. Li volis sondi kelkajn ofertojn pri establo de sanigejoj. Lia celo estis krei instituciojn, en kiuj helposerĉantoj povos akiri saniĝon en ordigitaj cirkonstancoj. Kuracistoj faru antaŭ- kaj postekzamenojn laŭ la ekzemplo de Heidelberg kaj dokumentu la okazintajn saniĝojn.

La "fenomeno Gröning" kaj la scienco

Medicina kontrolo en Heidelberg promesas skribitan ekspertizon

En la tempo en Herford la medicinaj fakĵurnalistoj de la magazine Revue komencis kontroli la sanigsukcesojn de Gröning. La psiĥologo kaj medicinisto prof. d-ro H.G. Fischer el Marburg veturis al Herford kun speciala ĵurnalistaro. Tie li konversaciis kun saniĝintoj kaj devis je sia surprizo konstati, ke la "metodo" de Gröning fakte estas sukcesa. Do la Revue decidis kontribui al scienca klarigo de "la fenomeno Gröning". En la universitata kliniko de Heidelberg oni esploru la "sanigmetodon" de la "mirakla kuracisto".

Bruno Gröning akceptis la proponojn de Fischer, ĉar tiu ĉi promesis al li pozitivan ekspertizon en la kazo de bona evoluo. Gröning esperis, ke li trovis vojon al libera agado.

Sanigoj antaŭ la okuloj de la kuracistoj – "Bruno Gröning ne ĉarlatano"

La 27an de julio la esploroj komenciĝis. La personoj, ĉe kiuj li pruvu sian kapablon, estis elektitaj el la aro de tiuj malsanuloj, kiuj per pli ol 80 000 petleteroj direktis sin al li. Aldoniĝis kelkaj pacientoj de la Ludolf-Krehl-Klinik en Heidelberg. Ĉiuj estis zorgeme antaŭekzamenitaj, kaj estis faritaj precizaj diagnozoj. Poste ili iris al Gröning, kiu aplikis "sian metodon" ĉe ili. Dume ĉiam ĉeestis kuracistoj. Ili fariĝis atestantoj, kiel en kelkaj kazoj malsanoj malaperis spontane. La postekzamenoj faritaj en la kliniko konfirmis la saniĝojn. Saniĝis eĉ nesanigeblaj malsanoj, kiel la morbo de Beĥterev.

En antaŭ-ekspertizo presita en Revue prof. d-ro Fischer eksplicite deklaris, ke Bruno Gröning ne estas ĉarlatano, sed denature talenta animkuracisto. Per tio li provis klarigi la "fenomenon Gröning" el sia vidpunkto, sed li ne estis justa al li.

Gröning rifuzas profitavidon

La fina ekspertizo estus laŭpromese farita post la analizado de ĉiuj rezultoj. Oni promesis al Bruno Gröning definitive liberigi la vojon por lia plua agado. En la intertempo  s-roj profesoroj Fischer kaj von Weizsäcker (sub kies protekto estis la tuta afero) prezentis al Bruno Gröning la jenan proponon: ili volis establi sanigejojn, en kiuj li agu flanke de la kuracistoj. Sed la gvidon kaj elekton de la pacientoj ili rezervis al si.

Pri tio Bruno Gröning diris: "La financaj kondiĉoj ĉi-rilate postulitaj de s-ro profesoro F. estis formulitaj tiel, ke ili estis por mi neakcepteblaj. Kompreneble pri tio estis faritaj multaj interparoloj, ankaŭ kun sinjoroj, kiuj volis financi tiun agadon. Mi ne povis konsenti pri la proponoj de s-ro profesoro F. kaj malakceptis ilin, ĉar mi 1. ne disponis pri eĉ unu pfenigo, pro tio mi ne povis transpreni financajn devigojn rilate lin, kiujn mi ne povintus plenumi; 2. neniam  mi pensis fari el la tuta afero negocon. Pro ĉi ĉio estis por mi neebla postulo. Krome mi volis fari nur tion, kio estis donita al mi de mia destino: helpi al helposerĉantoj kaj pro tio disponigi min al la kuracistoj kaj psiĥoterapiistoj, sed neniam fari el la tuta afero negocon."

Manko de ekspertizo kaj potenciala konflikto kun la leĝoj

La malakcepta sinteno de Bruno Gröning perdigis al la profesoroj la intereson pri li. La promesita ekspertizo neniam estis farita. Anstataŭ ebligi al li liberan agadon oni metis al li nur novajn rokojn sur la vojon. Kadre de la ekzamenoj lia "sanigometodo" estis ligitaj al esprimoj kiel "kuracado", "paciento" ktp. kaj estis taksita medicina agado. Tial konflikto kun la leĝo pri naturkuracado estis antaŭprogramita.

1949 - en brillumo de publika atento

La agado de Bruno Gröning en Herford

Miloj da malsanuloj kaj helposerĉantoj sieĝas Gröning

La naŭjara Dieter Hülsmann estis jam dum longa tempo katenita al la lito. Li suferis je progresiva muskola distrofio, kaj neniu el la konsultitaj kuracistoj kaj profesoroj povis helpi al li. Post kiam Bruno Gröning okupiĝis pri la knabo, la infano povis denove marŝi. Inĝeniero Hülsmann – ekstreme impresita de la subita saniĝo de sia filo – petis la gaston resti. Li volis inviti aliajn malsanulojn, kiujn laŭ Hülsmann la miraklulo helpos.

Bruno Gröning akceptis la proponon, kaj de tago al tago venis pli da helposerĉantoj. Ĉiam pli da homoj eksciis pri la mirindaj okazaĵoj ĉirkaŭ Bruno Gröning. Post tre mallonge lia nomo estis ĉies paroltemo. La gazetoj raportis pri la "mirakla kuracisto", kaj en la brita zono li fariĝis la temo de la tago. Miloj venis al Wilhelmsplatz kaj homamasoj sieĝis la domon.

Manfred Lütgenhorst de la tagĵurnalo Münchener Merkur skribis la 24an de junio 1949 i. a.: "Kiam antaŭtagmeze je 10.30h mi alvenis en Herford, staris antaŭ la malgranda duetaĝa domo ĉe Wilhelmsplatz ĝis mil homoj. Estis nepriskribebla bildo de mizero. Sennombraj paralizuloj en rulĉaroj, aliaj , kiuj estis portataj de familianoj, blinduloj, surdmutuloj, patrinoj kun mense vegetantaj kaj paralizitaj infanoj, maljunaj virinetoj kaj junaj viroj amasiĝis kaj ĝemis. Preskaŭ cent aŭtoj, kamionoj, kaj busoj staris sur la placo, kaj ĉiuj venis de malproksime."

Lameco, stomakaj ulceroj, blindeco: "S-ro Gröning alrigardis min, kaj nun mi estas plene sana."

Manfred Lütgenhorst daŭrigis: "’Ĉu vi kredas, ke vi saniĝos?’ mi demandis la malsanulojn. Ili kapjesis. ‚Vi devintus esti ĉi tie hieraŭ’, unu respondis al mi. ‚S-ro Gröning estis en Viersen en Rejnlando, kaj ĉi tie sur la korto kvin paralizuloj ekstaris kaj hejmeniris sanaj. Telesanigo – la korto sanigis ilin.’ La aliaj malsanuloj konfirmis tion.

Mi pluiris tra la amaso kaj stenografis iliajn mirindajn rakontojn. Tiuj ĉi solaj sufiĉus por plenigi libron. Kiam mi ekbruligis cigaredon, juna viro apud mi diris: ‚Bonvolu vendi al mi unu!’ Li portis uniforman jakon kaj aspektis kiel reveninto el Rusio. Mi donis al li la cigaredon. Li ekbruligis ĝin kaj petole diris: ‚Rigardu, nun mi denove povas ĉion fari mem.’ Dume li movis sian dekstran brakon kun la fingroj kaj sian dekstran kruron. ‚Ĉu ankaŭ vi estis sanigita de Gröning?’ mi demandis. ‚Jes, en Rusio mi dekstraflanke paraliziĝis. S-ro Gröning alrigardis min, kaj nun mi estas denove plene sana. Mi ankoraŭ ne povas kompreni tion.’ Feliĉe li svingis siajn membrojn.

Mi direktis min al grupo, kiu ariĝis ĉirkaŭ blankhara, ĉirkaŭ kvardekjara virino. ‚Kompreneble’, mi aŭdis la virinon diri, ‚ankaŭ mi saniĝis pere de s-ro Gröning. Mi havis grandegajn stomakajn ulcerojn, mi ĉiam pli maldikiĝis kaj pro doloroj ne plu povis dormi. Dekduope ni estis ĉe Gröning. [...] Li rigardis min, kaj tiam estis al mi, kvazaŭ la ulceroj falus kiel ŝtonoj sur la teron. Ekde tiam mi ne plu havas dolorojn, ĉiam pli dikiĝas, kaj la rentgen-bildoj, kiujn mi farigis, montris nepridebateble malaperon de la ulceroj. Mi metis min je la dispono de la kuracista ekzamenkomisiono. Mi povas diri al vi, ke ili ege miris!’

La virino daŭrigis: ‚Sed tio estas nenio. Pasintsemajne staris ĉi tie sur la korto blinda viro. Li senĉese atendis plurajn tagojn kaj noktojn. Ĉar mi ofte iras ĉi tien, mi rimarkis lin. Mi havis kompaton al li, kaj mi invitis lin al manĝado. ‚Ne’, li malakceptis. ‚Mi devas ne manki en la momento, kiam s-ro Gröning elvenos.’ Tiam mi alportis por li bulkojn kaj diris al li, ke mi zorgos, ke oni venigu lin al la stacidomo. ‚Mi bezonas nenies helpon, ĉar mi povos iri sola al la stacidomo.’ Kaj tiam mi spertis tion per la propraj okuloj. S-ro Gröning venis, kaj la juna viro ekkriis: ‚Mi denove povas vidi!’ Fakte, la vualo malaperis de antaŭ liaj okuloj. Li pnomis al mi, kian saketon mi portas en la mano. Li diris: ‚Jen aŭto  veturas, kaj tie estas la numerplato’, kaj sola li trovis la vojon al la stacidomo. Ĉiuj ĉirkaŭantoj ploris pro ĝojo.’"

Malpermeso kuraci far instancoj kaj kuracistaro

Post nelonge ankaŭ la instancoj – antaŭ ĉio la saninstancoj – okupiĝis pri la kazo. Estis fondita ekzamenkomisiono, kaj Bruno Gröning ricevis malpermeson kuraci. Kelkaj influohavaj kuracistoj estis liaj memdeklaritaj malamikoj. Ili penis ĉiurimede malebligi lian agadon kaj postulis, ke li submetiĝu al scienca kontrolo de lia sanigkapablo. Sed kia sinteno kaŝiĝis malantaŭ tiu malpermeso, evidentiĝas el la sekvaj diroj de plej gravaj partoprenantaj medicinistoj: "Gröning povas pruvi, kion li volas, oni tamen ne donos al li permeson kuraci." "Okupiĝi pri Gröning lezas la profesian honoron de kuracistoj." Fine de junio li devis definitive forlasi Herford. Ĉiuj penoj por akiri permeson kuraci malsukcesis.

Vivevoluo kaj decidaj etapoj de lia vivo

Preparado por lia posta agado

Devigita kaj ĉesigita metilernado

Post kiam li frekventis bazan lernejon ĝis la kvina klaso, Bruno Gröning komencis komercan metilernadon. Sed post du jaroj kaj duono li devis ĉesigi ĝin pro postulo de la patro. La ĉefmasonisto volis, ke ankaŭ lia filo lernu konstrumetion. Li igis lin studi la profesion de ĉarpentisto, sed ankaŭ tio ne eblis finiĝi per ekzameno. La ekonomia ĥaoso de la postmilita tempo ne permesis tion. Kvaronjaron antaŭ la fino de lia lernado la firmao, ĉe kiu li studis, devis esti malfondita pro manko de mendoj. En la sekva tempo li vivis de plej diversaj laboroj. Egon Arthur Schmidt skribis pri tiu tempo:

"Ĉiu laboro, pri kiu li okupiĝis, sukcesis"

"Diversaj laborkolegoj raportis al mi kiel apartan karakterizaĵon, ke ĉiu laboro, pri kiu li okupiĝis, sukcesis, ĉu li riparis horloĝojn kaj radioaparatojn, ĉu li aktivis kiel meĥanikisto. Teĥnikaĵojn li aparte ŝatis. Li neniam hezitis fari la plej krudajn kaj korpe plej malfacilajn laborojn. Kiel havenportisto li tiris sian ŝnuregon tute same kiel ĉiu alia kamarado. Tion li ne kaŝis, ja tio apartenis al la vojo, kiu kondukis lin en profundaĵojn por atingi altaĵojn. Malnova ĉina proverbo diras: 'Kiu neniam trairis marĉon, tiu ne povas fariĝi sanktulo.' Ekzistas abunde da atestoj de fruaj samvojuloj, el kiuj unu atingis min antaŭ nelonge kaj en kiu tute simple tekstas, ke el unujara kunlaborado Bruno Gröning restas al la raportanto en bona memoro kiel la plej bona kaj plej honesta kamarado imagebla, kiun li iam ajn havis."

Edziĝo kaj sortobatoj familiaj

Dudekunujara li edziĝis. Sed lia edzino ne havis komprenemon por li. Ŝi volis premi lin en la malvastecon de burĝa familia vivo kaj bagateligis la sanigojn kiel "kapricojn". La filoj Harald kaj Günter, naskitaj respektive en 1931 kaj 1939, ambaŭ mortis naŭjara. Kvankam jam sennombraj homoj spertis sanigon pere de Bruno Gröning, Getrud Gröning ne kredis je la saniga forto de sia edzo. Ŝi konfidis la infanojn ne al li, sed al  kuracistoj. Sed la konvencia medicino ne povis helpi. Ambaŭ knaboj mortis en malsanulejo, Harald en 1940 en Dancigo, Günter en 1949 en Dillenburg. Por Bruno Gröning estis pezaj sortobatoj. Eĉ multajn jarojn poste venis ĉe li larmoj, kiam li parolis pri siaj filoj.

La tempo inter la mondmilitoj estis por li preparo por lia posta agado. Li devis fari kelkajn amarajn spertojn por kompreni la homojn en ĉiaj vivsituacioj kaj por povi kunsenti iliajn mizerojn

Helpi anstataŭ pafi – al la armefronto kaj en militkaptiteco

Dum la Dua Mondmilito li devis soldatiĝi en 1943. Tie okazis konfliktoj kun liaj superuloj. Pro lia rifuzo pafi al homoj oni minacis lin per milita tribunalo. Sed fine li tamen devis iri al la fronto. Li estis vundita, iris en rusan militkaptitejon kaj fine de 1945 venis kiel forpelito el la hejmregiono al okcidenta Germanio.

La konduto de Bruno Gröning en la milita tempo estis karakterizita de lia deziro helpi. Eĉ ĉe la fronto li uzis ĉiun eblon por agi por siaj kamaradoj aŭ por la civilularo.

En rusa vilaĝo li ebligis al homoj minacataj de morto pro malsato aliron al armea provianto. En la kaptitejo li streb-akiris por siaj kamaradoj pli bonajn vestojn, pli bonajn manĝaĵojn kaj pli bonajn restadejojn. Sennombrajn homojn, kiuj suferis je malsat-edemoj, li helpis al saniĝo. Dum la hororoj de la milito li mortigis neniun homon, sed al sennombraj homoj li helpis.

Apartiĝo de la geedzoj kaj sinturno al ĉiuj homoj

En decembro 1945 li estis liberigita el kaptiteco, estigis novan vivobazon en la heslanda Dillenburg, kaj venigis al si sian familion. Sed post kiam mortis lia dua filo kaj kiam lia edzino volis malpermesi al li ĉian help-agadon, li apartiĝis de ŝi. Li sentis sin devigita doni la sanigajn fortojn, kiujn li posedis, al ĉiuj homoj. Li diris: "Mi ne apartenas al unuopuloj, mi apartenas al la homaro."

Komence de 1949 lia vojo gvidis al la Rur-regiono. Pere de raportoj de kelkaj saniĝintoj ĉiam pli da homoj atentis pri Bruno Gröning. Li iris de domo al domo, ĉiam tien, kie li estis bezonata, kie malsanuloj petis pri lia helpo. Tiel li agadis en malgranda rondo, ĝis en marto 1949 li akceptis la inviton de inĝeniero el Herford viziti lian filon.

Infana kaj junula aĝoj

Batata, primokata, nekomprenata, akceptita – infano malsama ol la aliaj

Fuĝo el ŝtonkora ĉirkaŭaĵo en la naturon: "Tie ĉi mi spertas Dion"

Bruno Gröning naskiĝis la 31an de majo en Dancigo-Oliva kiel kvara el sep infanoj de la geedzoj August kaj Margarethe Gröning. Liaj gepatroj jam frue rimarkis la eksterordinarecon de sia filo, ekz. bestoj, kiujn oni rigardis fuĝemaj, kiaj leporoj kaj cervoj, spontane aliris lin kaj permesis, ke li frotkaresu ilin.

Ju pli Bruno Gröning kreskis, des pli fremda ŝajnis al li la medio. Gröning rakontis, ke hejme li estis ofte severe batita. La batoj, li diris, ne donis doloron al lia korpo, sed li sentis sin nekomprenata.

Forpuŝite de la malmolkoreco de sia ĉirkauxaĵo, la eta Bruno fuĝis en la naturon. Li sentis sin altirata pli al la bestoj, arboj kaj arbedoj ol al multaj homoj. Ofte li malaperis plurajn horojn en la arbaro.

"Tie mi spertis Dion. En ĉiu arbedo, en ĉiu arbo, en ĉiu besto, jes, eĉ en la ŝtonoj. Ĉie mi povis dum horoj stari kaj mediti -- ja ne ekzistis tempokoncepto -- kaj ĉiam estis al mi, kvazaŭ mia tuta interna vivo vastiĝus ĝis en la senfinecon."

En la sovaĝaj interbatiĝoj de la samaĝuloj li neniam partropenis. Tial li estis ofte la objekto de malica mokado kaj estis batita kaj punita pro sia alispececo.

Volonte vidataj sanigoj ĉe homoj kaj bestoj

Kun la tempopaso tiu karakterizaĵo de Bruno Gröning percepteblis, kiu poste metos lin sub la brillampon de publika atento: en lia ĉeesto homoj kaj bestoj saniĝis. Aparte dum la Unua Mondmilito li ofte vizitis lazareton, kie oni volonte vidis lin. La vunditoj sin sentis en lia ĉeesto bone, kaj multaj resaniĝis. Krome malsanuloj sendis peton al lia patrino, ke ŝi venu kun la eta Bruno al ili. En la familio kaj en la konataro la saniga kapablo de la infano estis volonte akceptita.

Strebo al memstareco

Bruno Gröning skribis en sia vivkroniko: "Jam kiam mi estis infaneto malsanuloj liberiĝis de siaj suferoj en mia ĉirkaŭaĵo, kaj infanoj kaj plenkreskuloj kverelantaj aŭ ekscititaj tute trankviliĝis post kelkaj vortoj de mi. Ankaŭ kiel infano mi povis konstati, ke bestoj, kiuj estis rigardataj fuĝemaj aŭ eĉ malicaj, montriĝis al mi bonvolaj kaj malsovaĝaj. Pro tio miaj rilatoj al la gepatra domo estis strangaj kaj streĉaj. Baldaŭ mi strebis al tuta memstareco, por forlasi la ĉirkaŭaĵon de la 'nekomprenateco' de mia familio."

Bruno Gröning (1906 - 1959)

Eksterordinara homo en publiko disputo

En 1949 la nomo Bruno Gröning tranokte saltis sub la brillampon de la germana publiko. Gazetaro, radio kaj semajnaj kinobultenoj raportis. Dum monatoj la okazaĵoj ĉirkaŭ la "mirakla kuracisto", kiel li estis baldaŭ nomata, streĉe tenis la atenton de la tuta respubliko Estis produktita kinofilmo, ekfonditaj sciencaj ekzameno-komisionoj, kaj la publikaj instancoj okupiĝis pri la kazo Bruno Gröning ĝis en la plej altaj tavoloj. La social-ministro de Nordrejn-Vestfalio persekutigis Brunon Gröning pro malobservo de la leĝo pri naturkuracado, aliflanke la bavara ministroprezidento klarigis, ke oni ne malsukcesigu tian "esceptan fenomenon" kiel Gröning pro paragrafoj. La bavara ministerio pri internaj aferoj nomis la agadon de Gröning "libera am-agado".

En ĉiuj popoltavoloj oni forte kaj akre disputis pri la kazo. La emociaj ondoj ĵetiĝis alten. Ekleziuloj, kuracistoj, ĵurnalistoj, politikistoj kaj psikologoj: ĉiuj parolis pri Bruno Gröning. Por unuj liaj miraklaj sanigoj estis gracaj donacoj de pli alta forto, por la aliaj ĉarlatanaĵoj. Sed la aŭtenteco de la sanigoj estis pruvita per medicinaj ekzamenoj.

Mondvasta intereso pri simpla laboristo

Gröning, naskite en 1906 in Dancigo kaj post la milito enmigrinte en okcidentan Germanion kiel forpelito el sia hejmregiono, estis simpla laboristo. Li vivis de plej diversaj laboroj, estis i.a. ĉarpentisto, fabrik- kaj havenlaboristo. Nun li subite staris en la centro de publika intereso. La informoj pri miraklaj sanigoj disvastiĝis tutmonden. El ĉiuj landoj venis malsanuloj, petleteroj kaj ofertoj. Dekmiloj da helposerĉantoj pilgrimis al liaj agolokoj. Revolucio en la medicino komenciĝis.

En vajco de malpermesoj, procesoj, kaj profitavidaj kunlaborantoj

Sed ankaŭ kontraŭfortoj ekzistis. Ili ĉiurimede agitis por malhelpi la agadon de Bruno Gröning. Malpermesoj sanigi sekvis lin, procesoj estis instigitaj kontraŭ li. Malsukcesis ĉiuj penoj por konduki lian agadon en ordigitajn vojojn. Unuflanke pro la rezisto de influaj sociaj fortoj, aliflanke pro la nekompetenteco aŭ profitavido de liaj kunlaborantoj. Kiam Bruno Gröning mortis en 1959 en Parizo, la lasta proceso kontraŭ li estis en plena disvolviĝo. La proceso estis ĉesigita, neniam estis eldirita fina verdikto. Sed multaj demandoj restis neresponditaj.