روح و انسان

پيکر انسان پوشينۀ دنيوی برای روح و روان است

برونو گرونينگ سعی می کرد، مُستمعان خود را از اصل وجود انسان بيآگاهاند: او روزی از حاضرين يک جلسه پرسيد : شما کی هستيد؟ همه اسم خود را باز گفتند. ولی برونو گرونينگ به اين راضی نشده و باز سئوال نمود: شما پيکرتان هستيد؟ بعد از مکث و تحيُّر گفتند: آری. برونو گرونينگ اين جواب را نيز قاطعانه رد نموده و باز پرسيد: شما واقعاً کی هستيد؟ و چون همه سکوت نمودند، برونو گرونينگ چنين شرح داد که ما از اَزل روح بوده و هستيم. و کالبدمان را موقع تولّد، محض زندگی در اين دنيای خاکی از خالق مان به وديعه دريافت داشته ايم، و موقع وفات بايستی به خاکش بسپاريم. روان ما بر قرار کننده ارتباط بين روح و جسم مان است، و تجربيات خوب و بد را از دارِ فانی به عالم باقی می برد. روان حامل انوار الهی است. زمانی که انسان از روی اعتقاد بسوی خدا روی می آورد، نور ايمان ارتباط او را با خالقش ممکن ميسازد. و اما وقتی که روان خود را در بی اعتقادی محصور بسازد، ارتباطش با خدا قطع خواهد گرديد.

بنا براين، پيکر انسانی اساس نيست، بلکه اين کالبد تنها جايگاه خاکی روح و روان می باشد. با اين وصف، با درگذشت انسان، بر عکس تصوّرات برخی از افراد، جريان خاتمه نمی يابد، بلکه ادامه يافته، و وابسته به جسم نيست.

انسان ذاتاً شرير نيست ـ فقط در اثر اهمال ورزی و بی توجُّهی به خويشتن به دام شرير می افتد.

انسان در اصل روح است، و کالبد او هديه ای است الهی، که خداوند بعنوان ابزار زندگی خاکی در اختيار وی نهاده است. و در اصل چنين مُقرّر گرديده، که انسان پيکر خود را در راه خوبی بکار گيرد، و به کمک آن افکار خوب و پسنديده را در عمل پياده کند. و امّا انسان به خاطر دار بودن آزادی اختيار، امکان سؤ استفاده از آن را نيز دارد، مثل تخريب و قتل و دزدی. بر حسب اعمال يک انسان، می توان ديد که او با کدامين منبع در ارتباط است، در خدمت چه کسی ست، در خدمت خدا، و يا در خدمت شيطان. ولی اين خود حاکی از آن نيست که انسان بد است، بلکه بنا به گفته برونو گرونينگ:

" انسان موجودی ست الهی و الهی خواهد ماند، او هرگز شيطانی نيست، اصل او از ابليس نيست، او در اصل بد نيست، بلکه انسان فقط وقتی که از خدا دور بشود، و از مسير الهی خارج گردد، و اهمال نمايد، آن موقع است که ابليس در وی رسوخ نموده ، و او را تحت انقياد خود در می آورد. اين انسان نيست که بدی می کند، بلکه ابليس است که بدی را باعث می شود. از شيطان نبايد هرگز انتظار خوبی داشت، و از خدا هرگز انتظار بدی!"

" ضعف و سُستی، انسان را گرفتار بدی می نمايد. بعد از سقوط، قدرت بالا رفتن از راهی که بسوی بالا ست را نخواهد داشت، زيرا که او ديگر صاحب توان کافی نيست. او به دام افتاده است، به دام اهريمن، او اسير بدی ست. هر گاه دست رهاننده ای نباشد که او را از اين دام برهاند، و نجاتش دهد، او برای مدّتی بَس مَديد از دست رفته، درمانده و سرگردان گشته، و مجبور به خدمتگذاری به اهريمن و بدی ست."

هر فکری تأثير گذار است

هر فردی موظّف است که به پيکر خود توجّه لازم را نموده، و در نگهداری خوب آن کوشا باشد. هر فکر منفی و ناهنجار، هر حرف بد، هر ناسزا، هر عمل ناروا، بر روی پيکر انسان تأثير بد گذاشته، و بدان صدمه می زند، يعنی هرگاه ارتباط روحی انسان با خوبی، با خدا و درگاه الهی، قطع گردد، و به سوی بدی کشانده شود، امکان ابتلاء تن انسان به بيماری فراهم می آيد.

و امّا هر گاه که روان انسان، دوباره خود را در مسير جريان نيروی قُدسی قرار دهد، و ارتباط روح و روان بر قرار گردد، حاصل آن شفاء يابی، و تندرستی انسان خواهد بود. بدين لحاظ، طرز انديشه، دارای نقشی بسيار اساسی ست. هرگز به کسی نمی توان قول سلامتی داد، زيرا شفايابی هر فرد منوط به سمت گيری روحی و معنوی و پيروی او از آموزش های برونو گرونينگ می باشد. درمان و معالجه عضوی، می تواند تأثيرات مرض را بزُدايد، ولی قادر به براندازی عامل مرض نيست. فقط خود انسان است که قادر به براندازی و بر طرف نمودن عامل مرض، می باشد، به شرط اينکه به بدی پشت نموده و بسوی خدا باز گردد.