Dio estas la plej potenca kuracisto

Ne ekzistas nesanigebla

Fido kaj kredo – antaŭkondiĉo de saniĝo

Vere sanigi povas nur Dio, neniu homo. Dio estas la plej granda kuracisto. Por Li ne ekzistas nesanigeblo kaj neeblo. Ĉiam denove Bruno Gröning diris: "Fidu kaj kredu, helpas, sanigas la dia forto!"

La sola afero, kiun li atendas de helposerĉanto, estas la preteco doni al li fidon kaj akcepti la kredon je Dio, je ties saniga forto kaj je la propra saniĝo. Se homo plenumas ĉi tiun antaŭkondiĉon, tiam Bruno Gröning povas helpi. Eĉ se la kredo de unuopulo estas tro malforta, li proponas sian helpon: "Se vi hodiaŭ ankoraŭ ne povas kredi, tiam mi volas fari tion por vi, ĝis vi vere kredas. Kaj se vi hodiaŭ ankoraŭ ne petas, ankoraŭ ne povas peti, tiam mi volas fari ankaŭ tion por vi."

Dio ne estas punanta juĝisto

Tiel pere de Bruno Gröning ĉiu homo, kiu akceptas la kredon je sano, povas ricevi la helpon de Dio.  Al ĉiuj estu helpite. La homoj spertu, ke Dio ne estas punanta juĝisto, sed amoplena Patro. Ĉiuj homoj estas Liaj infanoj, kaj Li estas por ili amiko kaj redemptoro.

Pere de Bruno Gröning homo povas denove sperti la miraklojn de Dio. Dio estas por ĉiuj homoj la plej granda kuracisto kaj helpanto. Por li nenio estas malebla. Bruno Gröning diris: "Ekzistas multo, kio ne estas klarigebla, sed nenio, kio ne povas okazi."

Homo estas spirito

Korpo estas nur surtera ujo por spirito kaj animo

Bruno Gröning klerigis siajn aŭskultantojn pri la vera eco de homo: "Kiu estas vi?" li demandis. Neniu el liaj aŭskultanoj sciis respondon krom la diro de sia nomo. Sed Bruno Gröning ne akceptis tion kiel valida. "Ĉu vi estas via korpo?" Li esploris plu. Post nia silentado li klarigis al ni, ke ekde ĉiam ni ne estas korpo, sed spirito. Nian korpon ni ricevis prunte de Dio por nur ĉi tiu surtera vivo, ricevitan je la naskiĝo kaj redonendan al la tero, kiam ni iros hejmen. Nia animo faras la ligon inter spirito kaj korpo kaj kunprenas la bonajn kaj malbonajn spertojn de ĉi tie kun si en la transmondon. La animo estas la portilo de la dia fajrero, kiu ebligas la rilaton al Dio en tiu momento, en kiu la homo malfermas sin en la kredo. Se la animo fermas sin en nekredo, tiam la ligo al Dio restas fortranĉita.

Do korpo ne estas la esenco de homo, sed nur surtera kovrilo por spirito kaj animo. Pro tio per la mortado de la korpo ne ĉio estas finita, kion nuntempe multaj homoj kredas, sed la vivo plu daŭras. Ĝi ne estas ligita al la korpo.

Homo ne estas malbona – nur kiam li sin neglektas, li iĝas viktimo de la malbono

Homo estas spirito, lia korpo estas donaco, kiun Dio disponigis al li por unu surtera vivo kiel ilon. La origina destino de la homo estas uzi la korpon por bono kaj pere de ĝia helpo realigi bonajn pensojn. Sed pere de la libera volo homo havas ankaŭ la eblon uzi ĝin por malbono, por ŝteli, por mortigi, por detrui. Laŭ la agoj de homo oni povas legi, al kiu li havas ligon, en kies servo li staras: en la servo de Dio aŭ en la servo de Satano. Tio ne signifas, ke homo kiel tia estas bona aŭ malbona, sed:

"Homo estas kaj restas dia, neniam li estas diabla, neniam li estas satana, neniam  homo estas malica, sed li povas esti tia nur, se li forlasas Dion, se li neglektas sin mem, li povas esti makulita de malbono. La malbono kaptas lin kaj tiam li devas servi al la malbono. Ne la homo estas, kiu faras malbonon, sed la malbono. De la malbono estas atendebla nenio bona! Sed same de Dio nenio malbona!"

"Se li [homo] estas tro malforta, li estas kaptita de la malbono, tiam li defalas, tiam li ne povas iri tiun vojon, kiu gvidas supren, tie mankas forto, li defalas kaj falas en la brakojn de la malbono kaj tiam li estas elmetata al la malbono. Se tie ne venas savanta, helpanta mano kaj eltiras lin tien, tiam li estas perdita por longa tempo. Tiam li devos servi al la malbono."

Ĉiu penso havas efikon

La devo de ĉiu homo estas teni sian korpon en ordo. Sed ĉiu negativa penso, ĉiu malbono vorto kaj ĉiu malbona ago efikas damaĝe al la korpo, t. e., se la spirito ne estas ligita kun Dio kaj sin donas al la negativaj fortoj, tio povas kaŭzi malsanon ĉe la korpo.

Sed se la animo denove malfermas sin al la enfluo de la dia forto kaj denove ligas sin al la spirito, tiam la saniĝo de la korpo estos la sekvo. Tial la propra spirita sinteno estas ege decida. Neniam saniĝo estu promesita. Ĉiam dependas de la homo mem, kiel li malfermas sin al la bono kaj internigas la instruon de Bruno Gröning. Kuracado de la korpo povas kontraŭbatali nur la efikon, sed ne povas forigi la kaŭzon. Tion kapablas nur la homo mem per realigo de la "granda transformiĝo".

Pensoj estas fortoj

Pozitiva penso konstruas, negativa penso detruas

Bruno Gröning ofte admonis siajn aŭskultantojn ekzameni siajn proprajn pensojn kaj akcepti nur la bonajn. Dio kaj Satano estas fontoj ne nur de fortoj, sed ankaŭ de pensoj. Ili senĉese dissendas pensojn: Dio bonajn, Satano malbonajn. Homo mem ne povas - tiel diris Bruno Gröning - produkti pensojn, sed li posedas nur la kapablon akcepti ilin.

"Estas ege grave, kiajn pensojn la homo akceptas, ĉar pensoj estas fortoj. Se la homo volas bonon, Dio lin helpas, se li volas malbonon, Satano lin helpas."

La homo ne estas senvole elmetata al ĉio, kio venas en lian kapon. Li mem decidas, kiajn pensojn li permesas kaj kiajn ne. La elekton li ja faru konscience, ne supraĵe. Malantaŭ ĉiu penso staras forto: pozitiva penso konstruas, negativa penso detruas; ĝojiga novaĵo feliĉigas, malĝojiga forprenas esperon. Pensoj estas spiritaj fortoj. Ili havas en si forton, pri kiu la nuntempa homaro apenaŭ ion ajn suspektas. Penso ĝerminta en la amo povas instigi homon doni sian vivon por alia. Sed tia fontinta el malamo povas peli lin al mortigo de alia. "Gardu vin kontraŭ ĉiu malbona penso!"

"Ĉio, kion vi enprenas en vin, vi devas ree fordoni"

"Vi devus nun, hodiaŭ, konscii ke, se vi akceptas eĉ unu malbonan penson, pluaj fiaj pensoj penetris en vin kaj vi poste ankaŭ diris fivortojn. Do ĉio, kion vi enprenas en vin, vi devas ree fordoni."

"Se vi akceptis eĉ nur unu fipenson, vi iĝas servanto de la malbonulo, vi vere iĝas servanto de Satano! Akceptu tion, kion mi diris al vi!"

Homo agas laŭ sia volo

Sed kion homo povas fari kontraŭ deprimaj, dubigaj, timo- aŭ devigopensoj, kiel rezisti kontraŭ ili? Ili aperas subite el nenie, atakas lin kaj volas ekkapti lian animon. Kion li faru?

Satano volas gvidi la homon al konfuzo per  negativaj pensoj - egale de kiu eco - deviigi lin for de la dia vojo. Li volas, ke homo timu, ĉagreniĝu, dubu pri la bono kaj peku kontraŭ la ordonoj de Dio. Por atingi tion li volas kredigi al li, ke homo estas ludpilko de malbonaj pensoj kaj sentoj, ke li estas senhelpe elmetata al ili. Sed tio estas mensogo kaj trompo.

Dio kreis homon tiel, ke li mem povas decidi pri sia pensado, parolado kaj agado. Se aperas malbona penso antaŭ lia interna okulo, tiam li povas rifuzi ĝin trankvile sed emfaze. Se li tiam rezistas, la malbono devas cedi kaj ne povas gajni potencon super li. Homo decidas mem pri sia sorto per sia libera volo. "Homo agas laŭ sia volo. Kia la volo, tia la penso. Penso instigas  homon al ago."

Unue la volo saniĝi devas ĉeesti

Per simpla ekzemplo Bruno Gröning montris, kian grandan signifon havas la pensoj. Ĉe konstruado de domo la unua puŝo estas la volo aŭ la deziro konstrui domon. Poste ĉiam pli konkretiĝas la penso, ĝis preciza plano estas farita. Ĝis tiam la konstruaĵo ekzistas nur en la fantazio de la domposedonto. La vera konstruado de la domo estas sur longa vojo nur la lasta paŝo, kiun antaŭas multnombraj pripensoj kaj preparoj.

Same estas pri saniĝo. Unue devas ekzisti la volo saniĝi, poste okazu pensa disiĝo de la malsano kaj estu akceptita kredo je la saniĝo. Nur la lasta paŝo estas la okazanta saniĝo. Sed ĝi ne estas ago de homo, sed graca ago de Dio. Homo ne povas ĝin meriti, sed ja akiri.

La kontraŭaĵoj "bono" kaj "malbono"

Homo vivas inter ili kaj ĉiam havas elekton

Se homo povas decidi per la libera volo, tiam leviĝas la demando: kiaj estas la alternativoj, inter kiuj li povas elekti? Pri tio Bruno Gröning diris: "Ne mistaksu kaj ne forgesu, geamikoj, ke homo vivas inter bono kaj malbono. Inter tiuj li vivas, tie la bono, tie la malbono, intere estas la homo, li decidas."

Homo povas elekti. Li povas fari bonon aŭ malbonon. Kiam unu el liaj proksimuloj estas en mizero, tiam li povas helpi, li povas senatente preterpasi lin aŭ eĉ ekspluati la mizeron de alia por si mem. Li povas fari, kion li volas. Ĉiam en sia vivo homo staras - konscie aŭ nekonscie - antaŭ voj-forkiĝoj, ĉe kiuj li devas decidi por la bona aŭ la malbona vojeto. Plej ofte estas ĉiutagaj okazaĵoj, kiuj destinas la vojon de la sorto.

Kiel estas ekzemple, se oni pro furiozo pri vera diro rompas kun amiko, pro ĉagreno pri la ĉefo ĉesigas sian postenon, aŭ pro ofendita fiero malakceptas unikan oferton? Kiel ofte estas spontanaj decidoj, kiujn oni poste bedaŭras, sed ne plu povas malfari. Unu malgrandega momento povas destini la pason de la tuta plua vivo, al la bono aŭ al la malbono.

Konstruaj kaj detruaj fortoj

Sed kiel tio okazas? Kio estas malantaŭ la esprimoj "bono" kaj "malbono"? Ĉu ne la tuta vivo estas produkto de blinda hazardo, al kiu la homo estas senhelpe elmetata?

La bono - tiel Bruno Gröning klarigas - venas de Dio, la malbono de Lia kontraŭulo: de Satano! Tiu vere ekzistas, kaj li donis al si la celon detrui ĉion bonan, dian. Bruno Gröning: "Kiu faras tion, kiu preterlasas neniun ŝancon por detrui la bonon, la dian. De kie venas la malsano, la malsano je tio, kio kreskas ĉi tie sur ĉi tiu Tero? Prenu, kion vi volas, ian frukton aŭ iun alian vivaĵon, Satano konstante kaj senĉese provas detrui ĉion. Krome li sukcesis ronĝi je la homo."

"Satano, kiu ekzistas sur ĉi tiu Tero, preterlasis nenion por detrui la bonon, la dian."

"Kie Dio, tie la amo; militoj tie, kie Satano."

En la spirita mondo la du polusoj kontraŭstaras unu la alian: Dio kiel la vivo mem kaj Satano, kiu volas detrui ĝin. Flanke de ili troviĝas armearoj da spiritaj estaĵoj, kaj la batalo estas farata kun ĉia rigoreco. Ambaŭ flankoj disponas pri enormaj energioj. Ĝian econ Bruno Gröning priskribis per simplaj vortoj: "La dia forto estas konstrua, kaj la malbona, diabla, satana estas detrua."
Homo povas enpreni en sin ambaŭ kaj lasi ilin efiki, kaj en la korpo kaj en la animo. Unu efikas fortiga kaj konstrua, la alia malfortiga kaj detrua. La pozitiva forto kaŝas en si sanon, la negativa malsanon.

Malsano ne estas puno far Dio, sed la sekvo de falsaj pensoj kaj faroj

Bruno Gröning diris, ke malsano venas de la malbonulo kaj ne estas - kio ofte estas asertata - puno de Dio. Tiajn pensojn li nomis mensogoj kaj forte malakceptis ilin. Dio ne punas! Malsano estas sekvo de malbonaj pensoj kaj agoj. Kiam la kaŭzo estas forigita, tiam ankaŭ la efiko malaperos, kaj tio estas la volo de Dio.

"Ne pravas, kion homoj kredas, ke malsano estus puno de Dio. Oni komparu ĝin kun tio, kiam infano forlasas la gepatran domon. Tiam la gepatroj ne plu povas superteni la manojn, ili ne plu povas protekti la infanon. Tiel ankaŭ ni forlasis nian Patron. Ni devas ne forgesi, ke ni estas solaj nur infanoj de Dio. Nur Li povas helpi al ni! Kaj Li helpos al ni, kiam ni estos retrovinta la vojon al Li."

La libera volo

Homo mem decidas, ĉu li kredas je malsano aŭ bona sano

Interna konflikto

Kiam  dum la sanigprocezo aperas doloroj, tiam ne ĉiam estas facile pensi pri Regelungen. Multaj homoj fariĝas malcertaj: "Ĉu estas (Regelungen) aŭ simptomoj de malsano?" Komenciĝas interna konflikto pri la kredo. Ĉi tie estas decidite, ĉu homo ricevas saniĝon aŭ ne aŭ kiel longe la sanigprocezo daŭros. Dependas de tio, al kio li donas pli fortan kredon, la penso pri malsano aŭ la penso pri saniĝo. Se li plu kredas je malsano, tiam li konservas ĝin, sed se li luktas por la kredo je bona sano, tiam la saniĝoprocezo okazos. Homo decidas mem.

Neniu povas esti devigita saniĝi, li povas nur libervole decidi

Tio estas grava punkto en la instruo de Bruno Gröning. Ripetfoje li akcentas, ke la homo havas netuŝeblan liberan volon, la plej altan donacon, kiun Dio povas doni al vivestaĵo. Ĝi levas la homon de la ŝtupo de direktita kreaĵo al tiu de libera infano, kiu sekvu la ordonojn de Dio ne devigite, sed libervole. Sed la libera volo ebligas al li ankaŭ peki kontraŭ la leĝoj de Dio.

Bruno Gröning respektis la liberan volon de la homo plej alte. Pro tio li povas helpi nur al tiu, kiu lasas sin esti helpata, kiu estas preta por disiĝi de malsano. Li rajtas depreni de la homo nur tion, kion tiu donas al li per sia propra volo. Kiu "sidas sur" sia malsano, ĉiam pensas pri ĝi kaj parolas pri ĝi, tiu vane atendos sian saniĝon. Bruno Gröning diris: "Mi rajtas helpi al homo trovi la vojon al la bono, sed mi rajtas nek transpreni de li la decidon pri tio, nek devigi lin al la bono. Ĉiu devas mem trovi sian vojon."

"Regelungen"

Purigo de la korpo povas unue kaŭzi dolorojn

La "Regelungen" estas parto de la puriga procezo

Dum la akceptado de la saniga energio kelkaj homoj ricevas dolorojn. Tiun fenomenon Gröning nomis "Regelung". Ĝi estas signo de komenco de ŝanĝiĝo en la korpo. La normaligaj doloroj ne estas kompareblaj kun tiuj de la malsano. Ili estas kaŭzitaj de la Heilstrom kaj estas esprimo de purigo de la malsaniĝintaj organoj. Kurt Trampler (sanigito, iama kunlaboranto de Bruno Gröning, ĵurnalisto kaj libroaŭtoro) skribas pri tio: "Ankaŭ la normaliga doloro sufiĉe ofte konfuzas la helposerĉantojn. La normaliga doloro devas esti. Ofte unuopaj homoj timis, kiam ekestis la normaliga doloro, ke aperis denova atako. Ili timis kaj diris: ‘Fariĝis pli malbone, ni iru al kuracisto.’ Gröning: ‘Pro tio mi atentigas vin: kiam aperas la normaliga doloro, eltenu tion. Ne okazas io malbona, sed nur, ke la homo saniĝas.’"

La formoj de la Regelungen povas esti diversaj. La doloroj povas esti similaj al tiuj de la malsano, kelkfoje eĉ pli fortaj. Sed ili povas montri sin ankaŭ tute alimaniere. Estas diverse de kazo al kazo, ĉar ĉiu homa korpo reagas al la saniga forto individue.

La normaliga doloro ne povas esti ŝparita al la homo. Ĝi estas parto de la puriga procezo, per kiu la malpuraĵo de la malsano estas spirite forigata el la korpo.

La procezo de Regelung

Bruno Gröning klarigis la fenomenon de la Regelungen per ekzemplo de malpurigita laktujo. Li demandis, kion oni faru, se la acidan, odoraĉan lakton en la ujo anstataŭus freŝa. La respondo estas evidenta: unue oni devas elverŝi la malbonan lakton, poste purigi la ujon. Tute simile - en metafora senco - estas ĉe homoj. Se oni rigardus la korpon kiel ujon, la malsanon kiel la malbonan kaj la sanon kiel la bonan lakton, tiam la homo unue devas spirite disiĝi de la malsano - forverŝi la malbonan lakton. Poste la korpo estas purigata de la "malpuraĵo" de la malsano - tio estas la Regelungen. Nur en la purigitan ujon oni povas meti la freŝan lakton - la sano eniras la homon.

Per alia bildo li komparas la homon kun fruktopelvo: "Prenu pelvon, kiu estas plenigita, egale de kio, eble per fruktoj, kiuj multajn tagoj kuŝas tie, t.e. kuŝis, kaj neniu okupiĝis pri ili, kaj neniu sciis trakti ilin kaj ili fariĝis malbonaj. Vi ne plu povas manĝi tiujn fruktojn. Kaj nun venas iu, kaj volas doni al vi novajn, sanajn fruktojn, tiam estus granda malsaĝo, se oni metus la bonajn, la novajn, la sanajn fruktojn sur tiujn malbonajn, ĉar ankaŭ la bonaj transirus en la staton, kiun havas la malbonaj. Se vi volas havi la sanajn fruktojn, tiam vi ja devas unue forĵeti la malbonajn, la malsanajn, la ne plu manĝeblajn; sed ne nur tio: vi devas ankaŭ purigi tiun fruktopelvon mem por tiam ricevi la sanajn. Komparu tion, la pelvon, kun via korpo kaj la fruktojn kun viaj malsanaj organoj, kaj la sano estas tio, kion vi esperas, sed tio estas neebla, se vi la malbonon ne povas forĵeti, t. e. ĉi-kaze, se vi okupiĝas pri via malsano."

"Einstellen"

La ĝusta sinteno de la korpo kaj spirito por akcepti la dian Heilstrom

Bruno Gröning nomis Heilstrom la spiritan forton, kiu atingas sanigon. Li uzis sinonimojn ankaŭ por la konceptoj saniga ondo kaj dia forto. Sed kiel homo enprenu en sin la Heilstrom, kiel sin malfermi al la dia forto? Bruno Gröning konsilis al la helposerĉantoj la sekvan sidmanieron: ne krucu la brakojn kaj gambojn, kaj malfermu la manojn kun la polmoj supre sur la femuroj. Krom tiu fizika detalo gravas, ke oni malŝaltu ĝenajn pensojn kaj tute koncentriĝu pri tio, kio okazas en la korpo. Malfermita, kredanta sinteno de la spirito estas antaŭkondiĉo. Tiamaniere homo povas malfermi sin al la enfluo de la saniga forto. Bruno Gröning diris: "Dio donas al ni ĉion bonan, sed ni devas akcepti en nin ĉion Lian, kion Li sendas al ni. Do - faru tion!"

Kial la pozicio de la korpo estas tiel grava, li klarigas sekve: "La homoj, kiuj ankoraŭ havas moveblan korpon, tiel ofte tre volonte kramfas ĝin, jen la potenco, la potenco de kutimado. Gamboj krucitaj, metitaj unu sur la alian; certe li foje povas sidaĉi laŭplaĉe, sed ne tiam, kiam li volas ricevi la bonon, la dian. Li devas esti libera, kun malfermitaj manoj li devas sidi – aŭ stari!"

Kurt Trampler (sanigito, iama kunlaboranto de Bruno Gröning, ĵurnalisto kaj libroaŭtoro) skribis en sia libro La granda transformiĝo: "Gravas [...] krom la interna preparo ankaŭ ŝajne malgranda, sed tamen tre grava eksteraĵo. Oni sidu kun libera dorso kaj metu kunen nek la krurojn, nek la manojn. La reciproka intertuŝo de la manoj kaŭzas laŭ Gröning kortan cirkviton de la vivofluo en la supra korpoparto. Meti la krurojn kunen aŭ eĉ meti gambon sur alian estigas la saman damaĝon en la malsupra korpoparto. Kiu faras tiajn erarojn pro kutimo, tiu eĉ povas altiri al si en longa perspektivo tre malagrablajn malsanojn."

Atenti, kion oni sentas en la propra korpo

La konscian akcepton de la forto Bruno Gröning nomis "Einstellen". La homo "agordiĝas" al akcepto de la Heilstrom. Kiam kaj kie tio okazas, ne estas nepre grave. Gravas nur, ke li estu trankvila, malŝaltas ĉiujn ĝenajn pensojn kaj ekzakte observas, kio okazas en la propra korpo. Bruno Gröning fojon post fojo demandis siajn aŭskultantojn, kion ili sentas.

"Vi devas agordi vin nur al tio, por ricevi, pli bone dirite por akiri, la veran, dian sendaĵon. Kiel vi akiras tiun sendaĵon, tion vi konstatas. Sed ĉiam denove mi devas diri, nur tiam, kiam vi donas al via korpo veran atenton, kiam vi atentas, kio okazas en ĝi, multe malpli ĉirkaŭ ĝi, sed nur en ĝi, en via propra korpo."

Ĉiu homo povas senti la Heilstrom en sia propra korpo. Unu perceptas elektran flueton, alia alfluon de malvarmo aŭ varmo. Tria devas movi la brakojn kaj gambojn, kvara devas skuiĝi. Tiel la Heilstrom kaŭzas ĉe unuopaj homoj plej diversajn reagojn.

La "Heilstrom"

Vivofluo el la dia fortofonto

Gröning kiel "transformanto" inter la "elektra centralo" Dio kaj la "inkandeska ampolo" homo

Bruno Gröning nomis sin mem peranto de spirita forto, kiu venas rekte de Dio kaj atingas sanigon. Tiun dian forton li nomis "Heilstrom".

Por klarigi la naturon de la saniga energio li uzis bildon. Li komparis Dion kun elektra centralo, la homon kun inkadeska lampo. Same kiel la inkadeska lampo povas plenumi sian celon nur tiam, kiam atingas ĝin la kurento el elektra centralo, la homo povas vivi en la dia ordo nur tiam, kiam li estas nutrata per la forto de Dio. Al si mem Bruno Gröning atribuis la taskon de "transformilo". Li transformis la senfine altajn energiojn tiamaniere, ke ĉiu homo ricevu nur tiom, kiom li povas akcepti. Lia kapablo akcepti la forton estis senlima. Ekzemple ĉe Traberhof apud Rosenheim eblis, ke miloj da homoj samtempe sentu la sanigan forto kaj ke okazu amasaj saniĝoj.

Kiam la ligo inter Dio kaj homoj ŝiriĝis

Bruno Gröning klarigis, ke en la praa stato ekzistis rekta ligo inter la "centralo" Dio kaj la "ricevanto" homo. La homoj vivis surtere kiel infanoj en plej alta unueco kun sia Patro. Sed forturninte sin de Dio, ili elfalis el la dia ordo kaj elmetis sin al mizero kaj sufero. La ligo inter Dio kaj la homo ŝiriĝis. Kun la tempopaso estiĝis ĉiam pliprofundiĝanta abismo, kiun la homoj per si mem ne povis superponti.

La ponto super la abismo inter Dio kaj homoj direkte al nova vivosento

Bruno Gröning atentigis: "Kaj ĉar la homo ne plu povis reveni sur la originan, sur la dian vojon, ĉar estis eksplodinta la ponto, kiu gvidis al ĉi tiu vojo, kaj li estis kunpuŝata sur etan areon kaj nur vagadis sen orientiĝo - la ponton al ĉi tiu vera, dia vojo mi refoje konstruis, mi restarigis ĝin, kaj se vi uzas  tiun ponton, se vi iras trans ĝin, tiam vi venas sur la vojon, sur la dian vojon, kie eĉ vi havas la ligon al la granda, sola, dia agado, kie vi ricevas la veran, la originan, la ĝustan, la dian vivoenergion, por tiam plu povi bone, antaŭ ĉio sane, pasigi vian vivon."

"Kaj kiu iras trans tiun ponton kaj plupaŝas laŭ la vera, dia vojo, tiu ricevos tute alian senton, tiu miros pri ĉio, kio ekzistas tie, kion li ĝis nun ankoraŭ ne povis ekkoni. Nur tiam vi ricevos tie fakte la ligon al la granda dia agado."

Kiu plenumas la instruon de Bruno Gröning kaj malfermas sin al la dia forto, tiu sentos je la propra korpo la Heilstrom. Tute nova vivosento eniĝas en lin: doloroj, zorgoj kaj mizeroj malaperos, sano, harmonio kaj ĝojo prenos lokon en li. Li komencos sperti, ke Dio ne tronas kiel senkompata juĝisto alte super la astroj, sed ke Li estas kiel amoplena Patro ĉe la homoj kaj volas helpi al ili. La abismo estas venkita. La homo denove spertas la prastaton.

La granda transformiĝo

Disigi sin de malsanoj kaj kredi je bona sano

Okupiĝi pri malsano pense signifas alkroĉiĝi al ĝi

Fojon post fojo Bruno Gröning vokis la homojn al "la granda transformiĝo". Li admonis ilin realigi la kredon je la bono per agado kaj rezigni je malbonaj kutimoj.

Unuavice li postulis, ke homoj ne plu pensu pri malsano. Ĉiam li substrekis, ke malsano venas de la malbono kaj estas la malbono. Okupiĝo pri ĝi signifas okupiĝi pri malbono. Tio malhelpas la sanigoprocezon kaj eĉ povas malebligi ĝin. "Kiu okupiĝas pri la malsano, tiu alkroĉiĝas al ĝi kaj baras la vojon de la Dia forto."

La homo apartigu sin de malsano, ne konsideru ĝin sia propraĵo, sed vidu en ĝi malbonon. "Malsano ne apartenas al la homo!"

Pludoni malsanon al Bruno Gröning

Bruno Gröning proponis al homoj, ke li forprenos de ili malsanojn: "Donu al mi viajn malsanojn kaj viajn zorgojn! Solaj vi ne venkos ilin. Mi portas ilin por vi. Sed donu ilin al mi libervole, mi ne ŝtelas!"

"Se vi liberigas malsanojn, por ke mi povu depreni ilin, tiam estas bone; se vi kroĉiĝas al ili, tiam mi ne rajtas fari ion. La sepa ordono malpermesas tion: ‘Ne ŝtelu!’ Se mi deprenus de homoj malsanon perforte, mi pekus. Mi ne rajtas ŝteli! Kiu amas sian malsanon, tiu kroĉiĝas al ĝi; kiu povas ĝin forgesi, de tiu mi forprenas ĝin, por ke li liberigu ĝin, ne nur pense, sed ankaŭ per agoj. Vi devas atenti miajn vortojn! Mi ne volas influi vin. Se vi liberigas malsanon, tiam mi forprenas de vi ĉiujn suferojn!"

Unue la homo devas estigi internan transformiĝon en si

Kiel grave Bruno Gröning konsideris la internan transformiĝon de unuopuloj, tion montras la sekva eltiraĵo el la libro La granda transformiĝo de Kurt Trampler (sanigito, iama kunlaboranto de Bruno Gröning, ĵurnalisto kaj libro-aŭtoro): "Ankaŭ en privataj interparoloj mi ofte aŭdis de Gröning la decidan konstaton, ke li portas la respondecon antaŭ Dio fari ‘sanigojn per la pure Dia forto’ nur ĉe tiuj suferantoj, kiuj havas almenaŭ bonan volon vivi laŭ la Dia leĝo kaj ekskludi tiujn de la sanigo, kiuj ne estas pretaj por rezigni pri malbono. "Mi povus," li diris,"fari amasan sanigon ankaü tiamaniere, ke mi dirus: ‘Ĉiuj malsanuloj de urbo aŭ de lando saniĝu! Sed ĉu per tio ne estus pli perdite ol gajnite? Ĉu la malbonaj inter la malsanuloj estus per tio pretaj je transformiĝo? Ĉu ili ne nur misuzus la reakiritan sanon? Ne! Unue la homo devas estigi internan transformiĝon en si, unue li devas esti preta por eltiri el si la diablaĵon kaj trovi la vojon al Dio. Nur tiam li estas inda por saniĝi."

La prahomoj  ne estis malsanaj

La sekvaj vortoj de Bruno Gröning komprenigas tiun eldiron kaj klarigas la estiĝon de malsanoj:

"Kiel entute okazis, ke homo malsaniĝis? La prahomoj ne estis malsanaj. La homoj malboniĝis, ĉiam pli malbonaj de generacio al generacio. La malboneco tiel disvastiĝis, ke baldaŭ ne plu estis eble vivi. Kverelado kaj malpaco eĉ en la familioj, pli da milito ol da paco inter la popoloj! La zorgoj portis animan suferon al la homaro, kaj ili tiel enradikiĝis, ke la homoj devis malsaniĝi. Unu ŝarĝas anime alian. La homoj estas misedukitaj, ili apartiĝis de la natureco, multaj perdis la kredon je Dio. Sed kiu devias de la Dia vojo, tiu devias ankaŭ de sia sano."

Se la homo volas reakiri bonan sanon helpe de Bruno Gröning, tiam li devas estis preta rezigni pri "malboneco". Li devas turni la dorson al la malbono, al la malsano, apartiĝi de ĝi, ne plu pensi "mia astmo, mia reŭmatismo, ktp." Tio ne ĉiam estas facila. Tio postulas internan ŝanĝiĝon. La homo devas radikale ŝanĝi sian pensadon. Li ne plu kredu kiel kutime je malsano, sed je sano. Li ekprenu la fidon, ke eĉ nesanigeblaj malsanoj estu sanigeblaj.

"Per la intelekto oni ne povas min kompreni"

Kion Bruno Gröning atendas de la helposerantoj? Ĉu ne ĉia logika pensado rifuzas rigardi serioze tian postulon? Kiel artikoj, misformitaj de reŭmatismo, denove bone ordiĝu, kiel paralizitaj membroj fariĝu funkcikapablaj? Kiel povus esti eble pludoni al Bruno Gröning malsanojn, sen tio, ke li faru eĉ la plej malgrandan kuracon, jes, sen ia ajn klarigo al li pri la sufero? Ĉu tio ne estas insulto al ĉiu sobre pensanta homo?

Fakte estas granda transformiĝo, kion Bruno Gröning atendas de la homoj, tio ja signifas meti flanken ĉiun sciencan, intelekte orientiĝintan pensadon kaj akcepti la kredon je io pli alta. Lia instruo baziĝas sur tute aliaj principoj ol la niatempe kutima intelekta pensado, naskiĝinta en la materiisma spirito de la epoko. Pro tio li ofte diris: "Per la intelekto mi certe ne povas esti komprenata."

La kaŭzo de malsanoj

Kiam la ligo al la dia fortofonto mankas

Malsano ne venas hazarde

Multaj homoj vivas hodiaŭ kun la kredo, ke malsano estas io hazarda, kio subite aperas kaj atakas la homon kvazaŭ el nenie. Bruno Gröning male diris: "Ju pli la homo sin turnas for de Dio, konscie aŭ nekonscie, des malpli da vivo estas en lia korpo, tiel ke estis apenaŭ tiom da vivo en ĝi, ke la organoj reagis al ĝi tiel, kiel la korpo devas decidi pri ili. Ne plu kun plena forto li povis iri tra la vivo. Li apartiĝis de tiu fortofonto. Fine li perdis la ligon al la granda Dia fortofonto. Li ne plu povis akcepti en si la forton de Dio. Kaj tiel ĝi, lia korpo, fariĝis vrako."

Inter Dio kaj la homoj estiĝis granda abismo

Kiel homo povas rehavigi sian bonan sanon, tion Gröning priskribis jene: "Dio kreis la homon bela, bona kaj sana. Tiel Li volas, ke li estu. Origine la homoj estis tute ligitaj kun Dio, tiam estis nur amo, harmonio kaj sano, ĉio estis unuaĵo. Sed kiam la unua homo aŭskultis la voĉon, la malican, kiu parolis de ekster tiu unuaĵo, aŭdis kaj faris tion, tiam  tiu ligo rompiĝis, kaj ekde tiam Dio staras ĉi tie kaj tie la homo. Inter Dio kaj la homoj estiĝis granda abismo. Tie ne estas ligo. La homo - dependa nur de si mem – eĉ se li estas ege kredanta kaj preĝas, li estas atakata sur sia vivovojo de la malbonulo kaj tirata en la profundon. Vi alvenis sur via vivovojo tie, tie malsupre. Vi spertas malfeliĉon, dolorojn, nesanigeblajn suferojn. Mi diras al vi: ne iru ankoraŭ pli profunden, sed mi vokas vin al la granda transformiĝo! Venu supren, kaj trans la abismon mi konstruas por vi ponton! Iru for de la sufera vojo sur la Dian vojon! Sur ĉi tiu ne ekzistas malfeliĉo, doloroj, nesanigeblo - tie ĉio estas bona. Ĉi tiu vojo gvidas reen al Dio!"

La instruo de Bruno Gröning

Helpo kaj sanigoj sur spirita vojo

La instruo de Bruno Gröning baziĝas sur la influo de spiritaj fortoj sur la homo. La graveco de ili estas pli granda ol la plej multaj homoj supozas.

La homo kiel "baterio" – por plenumi siajn taskojn li devas ĉiam akcepti fojon post fojo novajn vivenergiojn

Gröning komparas la homon kun baterio. Dum la ĉiutaga vivo ĉiu fordonas forton. Sed ofte oni ne sufiĉe akceptas la necesan novan vivenergion. Same kiel malplena baterio ne kapablas funkcii, senforta korpo ne kapablas plenumi siajn taskojn. Laceco, nervozeco, vivotimoj kaj fine malsano estas la sekvoj.

Bruno Gröning klarigas, kiel ĉiu homo kapablas rericevi novajn energiojn. La kredo je la bono estas antaŭkondiĉo same kiel la volo por saniĝi. Ĉie la homon ĉirkaŭas sanigaj ondoj, kiujn li devas nur akcepti. Laŭ Bruno Gröning ne ekzistas nesanigebla malsano, kion konfirmas la sukcesraportoj atestitaj de kuracistoj. La saniĝoj okazas nur per spiritaj fortoj kaj tial ili ne estas ligitaj al la materia korpo de Bruno Gröning.

Kiel homo plej bone akceptas la  (Heilstrom)

Por akcepti ĉi tiun sanigan energion (Heilstrom), la helposerĉanto sidas kun malfermitaj manoj. La brakoj kaj gamboj ne krucu sin por ne malebligi la fluadon de la saniga energio. Pensoj pri malsano kaj zorgoj efikas malhelpe, aliflanke pensoj pri io bela helpas.

Kiam la (Heilstrom) trafluas la korpon, ĝi atingas la organojn, kiuj estas suferantaj, kaj tie komenciĝas ĝia puriga efiko. Dume eblas apero de doloroj, kio estas signo de la purigo en la korpo. Ĉar malsano laŭ sia naturo ne estas laŭ la volo de Dio, ĝi iom post iom malaperas. En kelkaj kazoj tio povas okazi eĉ spontane. Por tio estas necese, ke la homo ne plu pense okupiĝu pri la malsano, sed ke li kredu, ke por Dio ne ekzistas "nesanigeblo".

Por daŭre resti sanaj, la geamikoj de Bruno Gröning ĉiutage agordiĝas por ricevi la Heilstrom. Sana korpo estas la bazo por vivo en harmonio kun si mem, la kunhomoj, kaj la naturo.

Bruno Gröning donas al homoj instruon

La celo de la instruo de Bruno Gröning estas konverti ĉiun al vivoĝoja homo, kiu estu libera je korpaj kaj animaj ŝarĝoj.

La vortoj de Bruno Gröning ĉi-rilate: "Ĉi tiu mia instruo estas elparolata vivsaĝo, laŭ kiu jam multaj el miaj geamikoj vivas kaj atingis sukceson. Per la akcepto de ĉi tiu instruo okazis en ili plena transformiĝo, kiu en multaj kazoj gvidis al sukcesa saniĝo."

La strebo de Bruno Gröning havis nur unu celon: helpi al suferantoj. Al ili li donis sian instruon sur la vojo, kiu ne baziĝis sur intelektaj aŭ sciencaj pripensoj, sed fontis el intuicia sentado de la spiritaj leĝoj. Kiu pli intense okupiĝas pri ĝi, trovos neatenditan kompleksecon kaj ekscios, ke ĝi multe preteriras la kampon de saniĝo per tio, ke homo iĝas ne nur sana korpe sed sana ankaŭ en sia animo. Li alvokis homojn kredi je la bono kaj realigi ĝin per agado.