Genezing van drugs- en alcoholverslaving (polytoxicomanie)
I.M. (47), Uelzen (Duitsland)
Mijn vader stierf toen ik 8 jaar oud was. Mijn moeder liet me heel beschermd opgroeien. Toen ik ouder werd, bracht dat confrontaties met zich mee. Bij mij uitte zich dat in depressies en onrust. Daarom had mijn huisarts me Tranxilium voorgeschreven.
Rond mijn 13de jaar kwam ik voor het eerst in aanraking met drugs. Na school was er altijd de gelegenheid om het wachten op de bus met een joint te overbruggen. In onze groep werd geld bij elkaar gelegd en iedereen kreeg daar wat van. Ook stimulerende middelen als AN1 leerde ik hierdoor kennen. Mijn moeder wist daar niets van. Na een heftige ruzie met haar heb ik een hele verpakking Traxilium ingenomen. Ik wilde een einde aan mijn leven maken. Maar de volgende ochtend werd ik weer wakker en ging ik ook naar school.
Na de middelbare school ging ik voor een jaar naar een boerderij. Door een verwaarloosde verkoudheid kreeg ik een natte borstvliesontsteking. Gedurende een daaropvolgend verblijf in een sanatorium kwam ik door een medepatiënt voor het eerst in aanraking met LSD.
Verslaafd aan heroïne
In september 1975 begon ik met mijn opleiding tot verpleegkundige. Ik hoorde al snel bij een groepje van studiegenoten die heroïne spoten. Ik wilde eindelijk wel eens weten, wat daar zo geweldig aan was. Dus nam ik het ook. Het spul was toen relatief voordelig te verkrijgen en ik beschikte al over mijn kleine opleidingsvergoeding. Om de zaak onder “controle” te houden, spoot ik in eerste instantie alleen in die mate, dat ik lichamelijk niet verslaafd werd. In de winter van 1975 kreeg ik hepatitus B. Na de ziekenhuisopname kwam ik weer met mijn oude omgeving in contact, viel terug en spoot weer. Vanwege de zich verslechterende leverwaarden werd ik weer ziek verklaard. Totaal vermagerd en nu vol met drugs, had ik niet eens door, hoe ziek ik was. Dat was in april 1976. In deze toestand kreeg ik bezoek van mijn moeder en heb ik haar alles opgebiecht. Voor haar was het een klap in haar gezicht. Zij liet me daarop naar huis halen. Het ziekenhuis hoorde van mijn verslaving en ik moest mijn opleiding tot verpleegkundige afbreken.
Thuis werd ik verder behandeld door onze huisarts. Het ging zeer slecht met me en de leverwaarden waren sterk verhoogd. Ik weigerde om naar het ziekenhuis te gaan, omdat ik bang was voor ontwenningsverschijnselen. Met Valoron overbrugde ik de ontwenningsverschijnselen, totdat mijn arts weigerde me de druppels nog langer voor te schrijven. Ik hield het niet lang bij mijn moeder uit en ging weer naar Uelzen terug. Daar begon ik ook snel weer heroïne te spuiten.
Therapie – terugval - “cold turkey” ontwennen
Ik trof een verslaafde vriend, die me vertelde, dat hij een therapie wilde gaan doen. Hij vertelde me over een consultatiebureau voor drugs in Lüneburg. Ik was door doodsangst overvallen, omdat de leverwaarden snel weer slechter werden en daarom ging ik dan ook naar dit consultatiebureau. Verrassend snel kreeg ik een therapieplaats voor langere tijd in de buurt van Lüneburg. Na 18 maanden sloot ik de therapie succesvol af. Mijn beste vriendin en enige anderen uit de therapie vielen weer terug. Ik wilde echter clean blijven en besloot uit deze omgeving weg te vluchten en ging in 1979 naar Berlijn.
Daar viel ik na ongeveer een half jaar ook terug en was snel weer verslaafd. Ik nam een jongeman in mijn woning op die altijd heroïne bij zich had. Huur en eten heeft hij mij in “natura” (heroïne) betaald. Ik ging nog naar mijn werk, maar merkte, dat het lichamelijk steeds slechter ging. De jongeman werd als dealer door de politie gearresteerd en ik met hem.
Van 8 februari tot 24 november 1980 was ik in voorarrest. Daar had ik een vreselijke “cold turkey”, dat wil zeggen, er kwam geen medische hulp en ik verbleef in een vervuilde cel, vol angst en geheel op mezelf aangewezen. De belevenissen van deze tijd met de gevolgen van de drugsverslaving en deze vernederende situatie nog vers in het geheugen, hadden in mij de wens opgeroepen: nooit meer harddrugs!
Legale drug alcohol
Toen ik de gevangenis verliet, onderhield ik contacten met een andere groep, waarin harddrugs geen thema waren. Gedurende ongeveer twee jaar werd mijn leven wat stabieler. Ik werkte weer in een restaurant en had ook weer een eigen woning. Hasj, wat ik geregeld rookte, telde voor mij niet als een harddrug.
Eind 1982 leerde ik een man kennen, van wie ik al gauw een kind verwachtte. Deze man bleek onbetrouwbaar. Ik liet me van hem scheiden. Op 30 oktober 1983 werd mijn zoon geboren. Ik verloor mijn vaste aanstelling en sloeg me er als alleenstaande moeder doorheen. Met mijn familie had ik nauwelijks nog contact.
Door financiële nood kwamen er existentiële angsten in me naar boven. Depressies verlamden me. Steeds meer raakte ik weer in de ban van ‘helpende’ drugs. Naast hasj, speed en cocaïne gleed ik steeds meer weg in de legale alcohol. Ik dronk bij alle gelegenheden tamelijk veel, om het leven van alledag tenminste te kunnen verdragen.
Uit beleefdheid geluisterd
Op 2 april 1986 werd ik door twee vriendinnen in de leer van Bruno Gröning ingeleid. Ik was meer dan sceptisch en luisterde eigenlijk alleen, om niet onbeleefd te zijn tegenover mijn vriendin.
Mijn contact met de Bruno Gröning-gemeenschap was na de inleiding veeleer losjes. Dat ik het niet helemaal verwierp, lag eerder daaraan, dat het een aanbeveling van een vriendin was. Als ik telefonisch voor de gemeenschapsbijeenkomst uitgenodigd werd en het toevallig uitkwam, ging ik er in het begin onregelmatig heen. Het deed me eenvoudig goed, merkte ik. Meestal had ik een “kater” als ik de gemeenschapsbijeenkomst bezocht. Ik ging me alleen einstellen als ik in grote innerlijke nood verkeerde.
Verslaafd aan alcohol
In 1989 trouwde ik met mijn eerste man. Hij is Jamaicaan en wij waren al een tijdje samen. Hij had een studieplek in Berlijn toen wij om een verblijfsvergunning besloten te trouwen. Eind 1989 werd het duidelijk dat ik verslaafd was aan alcohol. Nu had ik ook ontwenningsverschijnselen, die zich uitten in ochtendlijk trillen, transpiratieaanvallen en misselijkheid. Daarbij had ik bij het afkicken totale angsttoestanden, waar ik zelfs ‘s nachts wakker van werd. Bij de eerste slok wodka of cognac waren deze toestanden weer weg. En kon ik verder slapen. Niettemin stond mijn toenmalige echtgenoot – voor mij onbegrijpelijk – trouw aan mijn en mijn zoons zijde. De eerste klinische ontwenningskuur (3 weken) deed ik in december 1989. Maar ik viel terug. Ik ging ook naar een zelfhulpgroep voor alcoholisten. In het jaar 1990 deed ik twee ontwenningskuren – tevergeefs. Na de derde terugval hield mijn man het niet meer vol en zijn we gescheiden. Ook een omscholing tot juridisch medewerkster in 1990 moest ik wegens de alcohol afbreken.
Strijdlust om het toch nog voor elkaar krijgen
In die tijd was ik steeds weer naar de gemeenschapsbijeenkomsten gegaan. De rust en de vrede, die ik in de gemeenschapsbijeenkomsten voelde, deden me goed. Ik ervaarde steeds meer van de leer van Bruno Gröning. Maar zo veel stootte bij mij op onbegrip, bijvoorbeeld als er sprake was van goed en kwaad. Na een gesprek met mevrouw Häusler, de leidster van de Vriendenkring, zag ik alles vanuit een ander standpunt, en door dit inzicht ontwikkelde zich in mij een strijdlust om het toch nog voor elkaar te krijgen.
Aan het eind van het jaar ging ik op vakantie naar Kreta. Ik stond ongeveer een jaar droog en viel toch weer terug! Er deed zich toen een situatie voor, waarin ik ‘s nachts alleen onder de sterrenhemel op een berg zat en mijn leven zo voor me zag. Ik was zo vertwijfeld over het feit dat ik alweer in die neerwaartse spiraal van ellende zat en ik er gewoon niet uit kwam. Uit het diepst van mijn hart kwam de vraag: lieve God, wat moet ik toch doen? Toen kwam heel duidelijk de gedachte: ga naar huis, naar Reddien!
In Berlijn aangekomen, ging het met mij nogmaals totaal bergafwaarts - met hasj, alcohol, speed en cocaïne. Er moest iets gebeuren! Toen herinnerde ik me de gedachte van boven op de berg weer. Maar hoe moest dat gaan? Ik wist niet hoe - waar moest ik in Reddien naartoe, aangezien ik toch met mijn moeder gebroken had, zij van het alcoholprobleem niets wist en wij lange tijd niets van elkaar gehoord hadden? Ik had geen geld, geen rijbewijs en wat voor werk kon ik bij ons op het platteland vinden? Ook moest ik van tevoren nog een ontwenningskuur (de vierde) doen. Zou ik een plaats in de kliniek krijgen? Waar laat ik mijn kind zolang?
De weg uit de ellende
Tot zover had ik steeds zelf gevochten om uit de put te komen – maar vrijwel zonder succes. Nu wist ik niet meer hoe het verder moest. Ik ging me einstellen op het ontvangen van de Heilstrom en vroeg Bruno Gröning uit het diepst van mijn hart mij te helpen.
Op deze avond belde mijn moeder me onverwacht zelf op. Vanaf dat moment kwam van het een het andere. Mijn moeder liet de kleine, de kat, de hond en mijn spullen halen. Drie dagen later, op 10 januari 1991, had ik een plaats in een ontwenningskliniek. Het was mij zo menens, dat dit de laatste keer zou zijn. In mijn hart vroeg ik Bruno Gröning of ik mezelf in zijn handen mocht leggen. Daarna heb ik noch alcohol noch andere harddrugs aangeraakt.
Ik ging naar Reddien, ging me regelmatig op de Heilstrom einstellen en bezocht de gemeenschapsbijeenkomsten. Ik leefde 2 jaar bij mijn moeder voor ik in 1993 een klein eigen huisje kon betrekken. In het begin van het jaar haalde ik mijn rijbewijs en begon een opleiding als doktersassistente, die ik in juni 1995 succesvol afsloot. Door twee verdere cursussen tot ICT’er en medisch-secretaresse bouwde ik mijn opleiding verder uit. In 1994 heb ik me van mijn eerste man laten scheiden om ook daar een streep onder mijn verleden te zetten. Op 14 januari 1998 trouwde ik met mijn huidige man. Sinds goed 3 jaar ben ik werkzaam in de wijkverpleging.
Wat hier met een paar jaartallen even kort opgesomd is, laat alleen in grote lijnen zien, dat mijn weg me sinds meer dan 12 jaar gestaag uit de ellende voert. Sinds ik Bruno Gröning als mijn leermeester aangenomen heb, is in mij een tot dan toe ongekende rust en kalmte ingetreden. Ik leef gelukkig en tevreden zonder behoefte aan verdovende middelen en mag me verheugen in een uitstekende gezondheid.
Door de drugs en alcohol kon ik mijn eigen gevoel niet meer vertrouwen. Sinds Bruno Gröning de leiding in mijn leven heeft, heb ik het vertrouwen in mijn eigen gevoel weer gevonden. Mijn leven heeft weer zin: door mijn ervaringen heb ik een overtuiging verworven, waardoor ik ook andere mensen verder mag helpen. Ik zet me nu het bijzonder in voor mensen met verslavingsproblemen in Hamburg en omgeving.
Psychologisch commentaar:
In het middelpunt van de zware drugsverslaving van mevrouw M. staat de steeds terugkerende innerlijke dwang, regelmatig een substantie (drug) te gebruiken. De keuze van een bepaald middel/drug komt bij polytoxicomanie eerder op de tweede plaats. Zo is ook de verschuiving van de verslaving aan heroïne naar alcohol te verklaren. Na drie mislukte klinische ontgiftigingspogingen en een meer dan 20-jarige drugscarrière vindt mevrouw M. in 1986 de weg naar de Bruno Gröning-Vriendenkring. Daardoor wint ze in toenemende mate aan houvast en geloofskracht. Uiteindelijk lukt het haar actiegericht aan een positieve toekomst te werken. In 1991 onderneemt ze een vierde ontgiftigingspoging en is ondertussen intensief bezig met de leer van Bruno Gröning. Zij heeft de kracht van woonplaats te wisselen en zich met haar moeder te verzoenen. In haar geboorteplaats begint zij een nieuw leven, vrij van verdovende middelen.
Dat een paar jaar bij de Bruno Gröning- Vriendenkring een zo moeizame en diep grijpende verslaving aan verschillende stoffen (drugs) tot een nu al meer dan 13 jaar durende stabiliteit bijgedragen heeft, is voor mij als psychologe indrukwekkend en buitengewoon. Ook in crisissituaties heeft mevrouw M. niet meer naar de fles gegrepen. Dat weerspreekt in alle opzichten de gebruikelijke prognose.
Mevr. U.T., psycholoog
