De vrije wil

De mens beslist zelf of hij in de ziekte of de gezondheid gelooft

Een innerlijke strijd

Als er tijdens het genezingsproces pijn komt, is het niet altijd gemakkelijk om in Regelungen te denken. Veel mensen worden onzeker: „Is het pijn door Regelungen of zijn het ziektesymptomen?“ Er begint een innerlijke strijd om het geloof. Hier wordt beslist of de mens de genezing verkrijgt, respectievelijk hoe lang het genezingsproces duurt. Het komt er op aan wie hij meer geloof schenkt, de gedachte aan ziekte of de gedachte aan genezing. Gelooft hij verder in de ziekte, dan zal hij deze ook houden, maar vecht hij door om het geloof in de gezondheid, dan zal het genezingsproces zich voltrekken. De mens beslist zelf.

Niemand kan tot genezing gedwongen worden, men kan slechts vrijwillig beslissen

Dit is een belangrijk punt in de leer van Bruno Gröning. Steeds weer bracht hij naar voren dat de mens een onaantastbare vrije wil heeft, het grootste geschenk dat God aan een levend wezen kan geven. De vrije wil verheft de mens van het niveau van een gericht schepsel tot het niveau van een vrij kind, dat de geboden van de Vader niet gedwongen, maar vrijwillig volgt. Maar de vrije wil maakt het hem ook mogelijk om aan de wetten van God voorbij te gaan.

Bruno Gröning respecteerde de vrije wil van de mens ten zeerste. Daarom kan hij slechts degene helpen die zich laat helpen, die bereid is zich van de ziekte los te maken. Hij mag de mens alleen maar dat afnemen, wat deze hem krachtens zijn vrije wil geeft. Wie op zijn ziekte zit, er voortdurend aan denkt en erover spreekt, zal vergeefs op een genezing wachten. Bruno Gröning zei hierover: „Ik mag een mens helpen, de weg naar het goede te vinden, maar ik mag hem de beslissing daarover noch afnemen, noch hem ook maar tot het goede dwingen. Ieder moet zijn weg zelf vinden.“

De „Regelungen“

De reiniging van het lichaam kan eerst pijn veroorzaken

De „Regelungen“ zijn deel van een reinigingsproces

Sommige mensen krijgen bij het opnemen van de Heilstrom pijn. Dit fenomeen duidde Bruno Gröning aan als „Regelung“. Dit is een teken van de beginnende omschakeling in het lichaam. De pijn door Regelungen is met de pijn van de ziekte niet te vergelijken. De rijn door Regelungen wordt door de Heilstrom bewerkstelligd en is de uiting van een reiniging van de zieke organen. Kurt Trampler (zelf genezen, tijdelijk medewerker van Bruno Gröning, journalist en auteur) schrijft daarover: „Ook de pijn door Regelungen brengt de hulpzoekenden dikwijls nogal in de war. De pijn door Regelungen moet er zijn". Vaak maakte het sommige mensen angstig, als de pijn door Regelungen kwam, dat er een terugval was begonnen. Ze werden bang en zeiden: ‚Het is nog erger, laten we naar de arts gaan.‘ Gröning: ‚Daarom maak ik u erop attent, als de pijn door Regelungen komt, deze te verdragen. Er gebeurt niets ergs, maar alleen maar dat de mens gezond wordt.‘“

De vorm van de Regelungen kan volstrekt verschillend zijn. De pijn kan dezelfde zijn als die van de ziekte, soms zelfs erger. Deze kan echter ook heel anders tot uiting komen. Dat is van geval tot geval verschillend, omdat ieder menselijk lichaam individueel op de genezende kracht reageert.

De pijn door Regelungen kan de mens niet bespaard worden. Deze is een deel van het reinigingsproces, waarbij het vuil van de ziekte langs geestelijke weg uit het lichaam wordt verwijderd.

Het proces van de Regelung

Bruno Gröning legde het fenomeen van de regelingen uit door het voorbeeld van een vuile melkkan. Hij vroeg wat gedaan moet worden als de zure, stinkende melk in de kan vervangen moet worden door verse. Het antwoord ligt voor de hand. Eerst moet de slechte melk eruit worden gegoten, dan moet de kan gereinigd worden. Helemaal eender - figuurlijk gezien - is het bij de mens. Laten we het lichaam als kan nemen, de ziekte als slechte en de gezondheid als goede melk, dan moet de mens zich eerst in gedachten van de ziekte losmaken - de slechte melk eruit gieten. Daarna wordt het lichaam van het „vuil“ van de ziekte gereinigd - dat zijn de Regelungen. Pas het gezuiverde vat kan gevuld worden met de verse melk - de gezondheid komt bij de mens naar binnen.

In een ander voorbeeld vergelijkt hij de mens met een fruitschaal: „Neem een schaal, die zomaar ergens mee gevuld is, voor mijn part met fruit, dat dagenlang staat, dat wil zeggen heeft gestaan en niemand heeft zich erom bekommerd en niemand wist dit te verzorgen, en het is slecht geworden. U kunt van dit fruit niet meer genieten. En als er nu iemand komt en u nieuw, gezond fruit wil geven, dan zou het erg dom zijn, als men het goede, nieuwe, gezonde fruit op dit slechte zou leggen, want dit goede zou ook in dezelfde toestand overgaan, waarin het slechte al is. Wanneer u het gezonde fruit wilt hebben, dan moet u toch eerst het slechte, het ongezonde, het niet meer eetbare wegdoen. Maar dat niet alleen, u moet ook de fruitschaal zelf schoonmaken, om dan het gezonde te ontvangen. Vergelijkt u dit, deze schaal, met uw lichaam en het fruit met uw zieke organen en het gezonde is dat, waarop u hoopt. Maar het is onmogelijk, als u het slechte niet van u af kunt werpen, wat in dit geval betekent, als u zich met uw ziekte bezighoudt.“

Het „Einstellen“

De juiste lichaams- en geesteshouding voor het opnemen van de goddelijke Heilstrom

Als Heilstrom duidde Bruno Gröning de geestelijke kracht aan, die de genezing bewerkstelligt. Als synoniem gebruikte hij ook de termen genezende golf en goddelijke kracht. Hoe echter kan de mens de Heilstrom in zich opnemen, hoe zich openen voor de goddelijke kracht? Bruno Gröning beval de hulpzoekenden de volgende zithouding aan: armen en benen niet kruisen of over elkaar en de handpalmen naar boven geopend op de bovenbenen leggen. Naast dit uiterlijke is het belangrijk om alle storende gedachten uit te schakelen en zich geheel te concentreren op wat in het lichaam gebeurt. Een open, gelovige geesteshouding is de basisvoorwaarde. Op deze manier kan de mens zich openen voor het binnenstromen van de genezende kracht. Bruno Gröning zei: „God geeft ons al het goede, alleen moeten wij al het Zijne, dat Hij ons zendt, in ons opnemen. Dus - doet u het!“

Waarom de lichaamshouding zo belangrijk is, verklaart hij als volgt: „Wie nog een vrij beweeglijk lichaam hebben, die verkrampen het dikwijls zo graag, dat is ook de macht, de macht der gewoonte. De benen kruisen, over elkaar slaan; zeker kan hij eens lummelig gaan zitten, dat wil zeggen zijn lichaam eens lekker uitrekken, maar niet dan, wanneer hij het goede, het Goddelijke wil ontvangen. Dan moet hij vrij zijn, met open handen, met lege handen moet hij daar zitten of staan.“

Kurt Trampler (zelf genezen, tijdelijk medewerker van Bruno Gröning, journalist en auteur) schreef in zijn boek De grote ommekeer: „Belangrijk [...] is naast de innerlijke voorbereiding ook een schijnbaar kleine, maar toch zeer wezenlijke uiterlijkheid. Men moet met vrije rug zitten en benen noch handen mogen elkaar raken. Als de handen elkaar raken, ontstaat er volgens Grönings opvatting kortsluiting van de levensstroom in het bovenlichaam, als de benen elkaar raken of zelfs over elkaar geslagen zijn, leidt dit tot dezelfde schade in het onderlichaam. Wie zulke fouten uit gewoonte maakt, zou zelfs, op langere termijn gezien, echt onaangename ziekten naar zich toe trekken.“

Opletten wat men in het eigen lichaam voelt

Het bewust opnemen van de kracht noemde Bruno Gröning „einstellen“. De mens „stelt zich in“ op de ontvangst van de heilstroom. Waar en wanneer dat plaatsvindt, is niet doorslaggevend. Het is alleen maar belangrijk dat hij rust heeft, alle storende gedachten uitschakelt en nauwkeurig waarneemt wat er in zijn lichaam gebeurt. Bruno Gröning vroeg zijn toehoorders steeds weer wat zij voelden:

„U hebt u er alleen maar op in te stellen, om hier de ware, goddelijke zending te ontvangen, beter gezegd: te verkrijgen. Hoe u deze zending verkrijgt, dat stelt u vast. Maar steeds weer moet ik zeggen, pas dan, als u uw lichaam werkelijk aandacht schenkt, als u oplet, wat daarin gebeurt, nog veel minder er omheen, maar slechts erin, in uw eigen lichaam.“

Ieder mens kan de Heilstrom aan het eigen lichaam voelen. De één neemt een kriebelen waar, de ander een koude of een hete rilling. Weer een ander moet armen of benen bewegen, en een volgende schudt. Zo roept de heilstroom bij afzonderlijke mensen de meest verschillende reacties op.

De „Heilstrom“

Levensstroom uit de goddelijke krachtbron

Gröning als „transformator” tussen de „elektriciteitscentrale” God en de „gloeilamp” mens

Bruno Gröning duidde zichzelf aan als bemiddelaar van een geestelijke kracht, die direct van God komt en genezing bewerkstelligt. Deze goddelijke kracht noemde hij „Heilstrom“.

Om het wezen van de Heilstrom te verklaren, bediende hij zich van een voorbeeld. Hij vergeleek God met een elektriciteitscentrale, de mens met een gloeilamp. Zoals de gloeilamp slechts dan tot zijn doel kan komen, als de stroom uit de centrale hem bereikt, zo kan de mens slechts dan in de goddelijke orde leven, als hij met de kracht van God wordt gevoed. Zichzelf schreef Gröning de taak van een „transformator“ toe. Hij verandert de oneindig hoge goddelijke energieën zo, dat ieder mens alleen maar zoveel krijgt als hij kan opnemen. Zijn vermogen tot het opnemen van kracht was onbeperkt. Zo was het bijvoorbeeld op de Traberhof bij Rosenheim mogelijk, dat duizenden mensen gelijktijdig de genezende kracht voelden en het tot grote massale genezingen kwam.

Toen de verbinding tussen God en mens werd verbroken

Bruno Gröning verklaarde, dat in de oertoestand een directe verbinding bestond tussen de „centrale“ God en de „ontvanger“ mens. De mensen leefden op aarde als kinderen van God in hoogste eenheid met hun Vader. Maar omdat zij zich van God afwendden, vielen ze uit de goddelijke orde en gaven zich prijs aan nood en ellende. De verbinding tussen God en mens werd verbroken. Mettertijd ontstond een steeds dieper wordende kloof, die de mensen vanuit zichzelf niet meer konden overbruggen.

De brug over de kloof tussen God en mens heen naar een nieuw levensgevoel

Bruno Gröning zegt: „En omdat de mens nooit meer op de eigenlijke, op de goddelijke weg terugkon, omdat de brug, die hier naartoe leidde, opgeblazen was, en hij was samengeperst tot een hoopje en dwaalde maar wat rond. De brug naar deze ware, goddelijke weg heb ik gebouwd, heb ik weer opgericht, en als u deze brug benut, als u hierover gaat, komt u op de weg, op de goddelijke weg, waar zelfs u dan de verbinding met het grote, enige, goddelijke werk hebt, waar u dan de ware, de echte, de juiste, de goddelijke levensstroom krijgt, om dan weer goed, allereerst gezond uw leven te kunnen leiden.“

„En wie over deze brug gaat en de ware, goddelijke weg verder loopt, die zal een heel ander gevoel krijgen, die is verbaasd over dat alles, wat daar is, wat hij hier tot nu toe nog niet kon erkennen. Aldaar ontvangt u werkelijk pas de aansluiting met het grote goddelijke werk.“

Wie de leer van Bruno Gröning volgt en zich opent voor de goddelijke kracht, zal de Heilstrom aan zijn eigen lichaam voelen. Een volledig nieuw levensgevoel zal in hem binnentrekken: pijn, zorgen en nood zullen wijken, gezondheid, harmonie en vreugde zullen in hem plaatsnemen. Hij begint te beleven dat God niet als onbarmhartig rechter ver boven de sterren troont, maar als liefdevolle Vader bij de mensen is en hen wil helpen. De kloof is overwonnen. De mens beleeft opnieuw de oertoestand.

De grote ommekeer

Zich van de ziekte losmaken en in de gezondheid geloven

Zich in gedachten met de ziekte bezighouden, betekent deze vasthouden

Steeds weer riep Bruno Gröning de mensen op tot de „grote ommekeer“. Hij spoorde hen aan het geloof in het goede in de daad om te zetten en af te zien van de slechte gewoonten.

Om te beginnen vroeg hij de mensen niet aan de ziekte te denken. Hij bracht steeds naar voren dat de ziekte van het kwade komt en het kwade is. Zich hiermee bezighouden betekent zich met het kwade afgeven. Dit verhindert het genezingsproces en kan het zelfs onmogelijk maken. „Wie zich met de ziekte bezighoudt, houdt deze vast en verspert de goddelijke kracht de weg.“

De mens moet zich van de ziekte losmaken, deze niet als zijn eigendom beschouwen, maar hierin een euvel zien. „De ziekte hoort niet bij de mens!“

De ziekte aan Bruno Gröning afgeven

Bruno Gröning deed de mensen het aanbod, de ziekten van hen af te nemen. „Geeft u mij uw ziekten en uw zorgen! U komt er alleen niet mee klaar. Ik draag ze voor u. Maar geeft u mij deze vrijwillig, stelen doe ik niet!“

„Als u de ziekte blootlegt, dat ik deze van u kan afnemen, is het goed; als u eraan vasthoudt, dan mag ik ook niets doen. Het zevende gebod verbiedt het: ‚Gij zult niet stelen!‘ Als ik de mens met geweld de ziekte zou afnemen, zou ik zondigen. Ik mag niet stelen! Wie van zijn ziekte houdt, houdt deze vast, wie deze kan vergeten, van hem neem ik haar, dat hij haar vrijgeeft, niet slechts in gedachten, ook in daden. U moet naar mijn woord luisteren! Ik wil u niet beïnvloeden. Als u de ziekte vrijgeeft, dan neem ik alle kwalen van u af!“

Allereerst moet de mens een innerlijke ommekeer in zichzelf bewerkstelligen

Hoe belangrijk Bruno Gröning de innerlijke ommekeer van een ieder vond, maakt de volgende passage uit het boek De grote ommekeer van Kurt Trampler (zelf genezen, tijdelijk medewerker van Bruno Gröning, journalist en auteur) duidelijk: „Ook in persoonlijke gesprekken hoorde ik van Gröning dikwijls het besliste standpunt, dat hij de verantwoording voor God draagt, de ‚genezing door zuiver goddelijke kracht‘ slechts aan de zieken te voltrekken, die tenminste van goede wil zijn om volgens de goddelijke wet te leven, en ieder van de genezing uit te sluiten, die niet bereid is van het kwade af te zien. „Ik zou,“ zo zei hij, „een massale genezing ook zo kunnen voltrekken, dat ik zeg: Alle zieken van een stad of van een land worden gezond! Maar zou daarmee niet meer verloren dan gewonnen zijn? Zouden de slechten onder de zieken daarmee tot ommekeer bereid zijn? Zouden zij niet slechts de herwonnen gezondheid misbruiken? Nee, eerst moet de mens een innerlijke ommekeer in zichzelf bewerkstelligen, eerst moet hij bereid zijn het duivelse uit zich te scheuren en de weg naar God te vinden. Pas dan is hij het waard om genezen te worden.“

De oorspronkelijke mens was niet ziek

De volgende woorden van Bruno Gröning verduidelijken deze uitspraak en verklaren het ontstaan van de ziekten:

„Hoe is het er eigenlijk toe gekomen, dat de mens ziek geworden is? De oorspronkelijke mens was niet ziek. De mensen zijn slecht geworden, steeds slechter, van generatie op generatie. De slechtheid heeft zo ver om zich heen gegrepen, dat het spoedig niet meer mogelijk is om te leven. Twist en strijd, zelfs in de gezinnen, meer oorlog dan vrede onder de volkeren! De zorgen brachten het zielenleed over de mensen, en deze hebben zich zo diep geworteld, dat de mensen ziek moesten worden. De één belast via de ziel de ander. De mensen zijn bedorven, ze hebben zich van het natuurlijke verwijderd, velen hebben het geloof in God verloren. Wie echter van de goddelijke weg afraakt, die raakt ook van zijn gezondheid af.“

Wil de mens de gezondheid door Bruno Gröning terugkrijgen, dan moet hij bereid zijn van de „slechtheid“ af te zien. Hij moet het slechte, de ziekte, de rug toekeren, zich daarvan losmaken, niet meer denken „mijn astma, mijn reuma enzovoort“. Dat is niet altijd gemakkelijk. Het vereist een innerlijke verandering. De mens moet zijn denken fundamenteel omschakelen. Hij moet niet zoals gewoonlijk in de ziekte, maar in de gezondheid geloven. Hij moet het geloof opnemen, dat zelfs ongeneeslijke ziekten te genezen zijn.

„Met het verstand kan ik niet begrepen worden”

Wat verwachtte Bruno Gröning daar van de hulpzoekenden! Verzet elk logisch denken zich niet om zo'n eis serieus te nemen? Hoe moeten door reuma misvormde gewrichten weer in orde komen, hoe verlamde ledematen weer in staat te functioneren? Hoe moet het mogelijk zijn om Bruno Gröning ziekten af te geven, zonder dat hij de kleinste behandeling verricht, ja, zonder dat men hem de ziekte ook maar beschrijft? Is dat niet een belediging voor ieder nuchter denkend mens?

Het is inderdaad een grote ommekeer, die Bruno Gröning van de mensen verwacht, het betekent toch elk wetenschappelijk, op het verstand georiënteerd denken aan de kant te zetten en het geloof in iets hogers op te nemen. Zijn leer berust op volledig andere principes dan het tegenwoordig gebruikelijke verstandelijk denken, uit de materialistische tijdgeest voortgekomen. Daarom zei hij dikwijls: „Met het verstand kan ik beslist niet begrepen worden.“

De oorzaak van ziekten

Als de verbinding met de goddelijke krachtbron ontbreekt

Een ziekte is geen toeval

Veel mensen leven tegenwoordig in het geloof dat een ziekte iets toevalligs zou zijn, dat plotseling opduikt en de mens als vanuit het niets overvalt. Bruno Gröning zei daarentegen: „Hoe verder de mens zich van God afwendt, wetend of onwetend, hoe minder leven er in zijn lichaam steekt, zodat er nauwelijks nog zo veel leven in was, dat de organen op hem, zoals hij ze moet bepalen, reageerden. Niet meer met volledige kracht kon hij door het leven gaan. Hij is hier van deze krachtbron afgeraakt. Hij heeft uiteindelijk de verbinding met de grote, goddelijke krachtbron verloren. Hij heeft de kracht van God niet meer in zich kunnen opnemen. En zo werd het, zijn lichaam, tot een wrak.“

Tussen God en de mensen ontstond een grote kloof

Hoe de mens weer tot de gezondheid kan komen, beschreef Bruno Gröning als volgt: „God heeft de mens mooi, goed en gezond geschapen. Zo wil Hij hem ook hebben. Oorspronkelijk waren de mensen geheel met God verbonden, er was alleen maar liefde, harmonie en gezondheid, alles was één. Maar toen de eerste mens naar de stem, naar de kwade, die buiten deze eenheid sprak, luisterde en dat heeft gedaan, toen werd deze verbinding verbroken, en sindsdien staat God hier en de mens daar. Tussen God en de mens ontstond een grote kloof. Er is geen verbinding. De mens - op zichzelf aangewezen - kan nog zo gelovig zijn en bidden, hij zal op zijn levensweg door het kwade aangevallen en in de diepte getrokken worden. U bent op uw levensweg daar aangekomen, daar beneden. U beleeft ongeluk, pijn, ongeneeslijke kwalen. Ik zeg u: gaat u niet nog dieper, maar ik roep u op tot de grote ommekeer! Komt u omhoog, en over de kloof bouw ik voor u een brug! Gaat u van de lijdensweg op de goddelijke weg! Hierop is geen ongeluk, geen pijn, geen ongeneeslijk - daar is alles goed. Deze weg leidt naar God terug!“

De leer van Bruno Gröning

Hulp en genezing langs geestelijke weg

De leer van Bruno Gröning gaat uit van de invloeden van geestelijke krachten op de mens. De invloed van deze krachten is groter dan door de meeste mensen wordt aangenomen.

De mens als „batterij”- om zijn taken te vervullen, moet hij steeds weer nieuwe levensenergieën opnemen

Bruno Gröning vergelijkt de mens met een batterij. In het dagelijkse leven levert ieder kracht in. Toch wordt de benodigde nieuwe levensenergie dikwijls niet meer voldoende opgenomen. Evenals een lege batterij niet in staat is te functioneren, zo kan een krachteloos lichaam zijn taken niet uitvoeren. Uitputting, nervositeit, levensangsten en uiteindelijk ziekte zijn de gevolgen.

Bruno Gröning legde uit hoe ieder weer tot nieuwe energie kan komen. Het geloof in het goede is hiervoor evenzeer voorwaarde als de wil tot de gezondheid. De mens is overal omgeven door genezende golven, die hij slechts hoeft op te nemen. Volgens Bruno Gröning bestaat er geen ongeneeslijke ziekte, hetgeen de medisch onderzochte succesberichten bevestigen. De genezingen vinden hier alleen plaats langs geestelijke weg en zijn daarom niet gebonden aan het materiële lichaam van Bruno Gröning.

Hoe de mens de Heilstrom het beste opneemt

Om deze Heilstrom op te nemen, zit de hulpzoekende met geopende handen, armen en benen niet over elkaar, om het stromen van de Heilstrom niet te belemmeren. Gedachten aan ziekten en zorgen werken storend, gedachten aan iets moois daarentegen helpen.

Als de Heilstrom door het lichaam stroomt, stoot deze op de organen die door ziekte zijn belast en begint daar een reinigende werking. Daarbij kan er pijn optreden, die een aanwijzing is voor de reiniging van het lichaam. Omdat de ziekte in haar aard niet door God gewild is, wordt zij geleidelijk verwijderd. Dat kan in enkele gevallen ook spontaan gebeuren. Hiervoor is het nodig dat de mens zich in gedachten niet meer met de ziekte bezighoudt, maar erin gelooft dat voor God geen ongeneeslijk bestaat.

Om ook verder gezond te blijven, stellen de Bruno Gröning-vrienden zich dagelijks op de ontvangst van de Heilstrom in. Het gezonde lichaam vormt de basis voor een leven in harmonie met de mens zelf, zijn medemensen en met de natuur.

Bruno Gröning geeft de mensen een leer

Het doel van de leer van Bruno Gröning is om iedereen tot een levensblij mens te maken, die vrij is van lichamelijke en psychische belastingen.

Hierover zei Bruno Gröning woordelijk: „Deze, mijn leer is een uitgesproken levenswijsheid, waarnaar reeds veel van mijn vrienden leven en daarmee succes hadden. Door het aannemen van deze leer kwam in hen een volledige omschakeling tot stand, die zelfs in veel gevallen tot een succes met betrekking tot hun gezondheid leidde.“

Bruno Grönings streven gold slechts het ene doel: de noodlijdenden te helpen. Hen gaf hij zijn leer mee op weg, die niet op intellectuele overwegingen berustte, maar ontsproot aan het intuïtief aanvoelen van geestelijke wetmatigheden. Wie zich met deze leer nader bezighoudt, zal een onvermoede complexiteit vinden en erkennen, dat deze leer ver boven het aspect van de genezing uitreikt, doordat de mens niet alleen geneest in zijn lichaam, maar ook geneest in zijn ziel. Hij riep de mensen op in het goede te geloven en het in de daad om te zetten.

Fotogalerie

Foto’s uit het leven van Bruno Gröning

Quotations

Core statements from lectures of Bruno Gröning

Meningen over Bruno Gröning

Prominente persoonlijkheden bepalen hun standpunt ten aanzien van Bruno Gröning

Getuige uit die tijd barones Anny Ebner von Eschenbach

„Alsof de arts eerst weer moest wennen aan de aanblik van zijn gezonde echtgenote“

In 1950-51 hield Bruno Gröning een tijdlang toespraken in het kleine pension Weikersheim in Gräfelfing. Anny barones Ebner von Eschenbach heeft een aantal van deze toespraken bezocht en verschillende gebeurtenissen schriftelijk vastgelegd. Hier een voorbeeld:
„Op een keer werd een jonge vrouw met een lijkbleek gezicht in een rolstoel binnengereden. Gedurende de toespraak verloor ze het bewustzijn en zag er uit alsof ze dood was. Bruno Gröning wierp slechts een korte blik op haar en stelde de aanwezigen om haar heen, die zich een beetje zorgen begonnen te maken, gerust, vooral de man aan haar zijde.

Na amper een half uur ontwaakte zij, strekte zich uit, had rode wangen en kwam uit de rolstoel en ging naar Bruno Gröning toe, nog een beetje onzeker, maar met een stralende, verbaasde uitdrukking in de ogen.

‚Mooi, goede vrouw, als men weer zo op eigen benen kan staan en het hartje weer een normaal ritme slaat! Maar nu niet direct de verloren jaren inhalen – langzaam het lichaam naar zijn plichten leiden!‘
Toen de vrouw wilde bedanken, zei Gröning: ‚Dankt u God! Ik ben alleen zijn kleine helper, bewijst u nu, dat u een echt kind van God bent!‘

De man die haar binnen had gebracht, stond op en sprak met ontroerde stem: ‚Meneer Gröning, ik ben haar echtgenoot en zelf arts, voor mij was mijn vrouw ongeneeslijk, hoewel ik alles in het werk gesteld heb. Maar ze had slechts die ene wens, naar u te gaan. Ik was ervan overtuigd dat ze op weg hierheen zou sterven, want ze had een dusdanige hartkwaal dat elke beweging verbonden was met levensgevaar. Ik ben diep aangegrepen door dit wonder en kan het nauwelijks geloven!‘

Huilend van vreugde reed hij de lege rolstoel naar buiten en ging naast zijn vrouw op een stoel zitten en luisterde aandachtig mee naar de twee uur durende toespraak. Vaak keek hij zijdelings zijn vrouw vragend aan, alsof hij eerst aan de aanblik van zijn gezonde, gelukkige vrouw moest wennen.”

Interview met getuige uit die tijd mevrouw G. Clausen

Bevrijding van jarenlange pijn in het been

In de jaren vijftig woonde ik in de buurt van de luchtmachtbasis in Uetersen. Op een dag liep Bruno Gröning langs ons raam en mijn kinderen maakten me op hem attent. De heer Gröning kenden we uit de krant. Op het ogenblik dat wij de heer Gröning bij het raam zagen, dacht ik: „Waar gaat hij heen?“ Toen ik zag dat hij naar mijn buurvrouw ging, ging ik er achteraan en klopte aan. Ik hoorde dat mijn buurvrouw de zus van Bruno Gröning was. Ik werd naar de keuken gebracht en mocht tegenover Bruno Gröning aan tafel gaan zitten. Tussen ons, aan de brede kant van de tafel, nam zijn zus plaats. Bruno Gröning verzocht me heel vrij te gaan zitten, armen en benen niet over elkaar en er op te letten wat ik voelde. Hij zei: „Neemt u zoveel stroom op als u kunt!“ Toen voelde ik tot mijn verbazing - hij zat immers een eind bij mij vandaan - in mijn handen zo'n waaien alsof iemand in mijn hand blies. Dat kan ik verzekeren. Onverwacht voelde zijn zus pijn in haar been en riep: „Au, au, au!“

Ik dacht: „Dat is toch mijn pijn die mij altijd kwelde.“ Sinds jaren had ik het gevoel alsof mijn been niet bij mij hoorde, alsof het er maar aangeplakt was. Ook doktershulp had me niet van deze toestanden kunnen bevrijden.

Ik riep hard: „Dat is toch mijn pijn, zulke pijn heb ik altijd!“ Bruno Gröning zei daarop slechts één woord: „Gehad!“ Op dat ogenblik was de pijn van zijn zus verdwenen en ik voelde mijn been weer volkomen normaal. Ik was vrij, had geen pijn meer, mijn been hoorde weer bij mij en sindsdien hinkte ik niet meer. Ik was nu gezond en ben het gebleven.

Geld heeft Bruno Gröning niet verlangd, juist het tegendeel, hij gaf me nog een blaadje zilverpapier waarop geschreven stond: „Gods zegen op al uw wegen!“ Een half uur heeft het bezoek geduurd en daarna ben ik geheel gezond naar mijn woning teruggegaan.

Interview met getuige uit die tijd Gottfried Kalz

„Het bericht ‚U kunt lopen!‘ verspreidde zich als een lopend vuurtje“

De moeder van mijn collega was sinds 25 jaar aan een rolstoel gebonden. Toen het gesprek op Bruno Gröning kwam, zei ik: „Probeer het eens, laat de man eens komen...“ Dat was, geloof ik, in 1956. Ze namen contact op met Bruno Gröning en hij zegde voor een ochtend zijn bezoek toe.

Toen Bruno Gröningverscheen, waren er uit nieuwsgierigheid ettelijke kennissen van de familie W. gekomen. De oude mevrouw W. werd uit het bed getild en in de woonkamer tegenover Bruno Gröning in de rolstoel gezet. Niemand mocht in de kamer blijven, allen moesten deze verlaten.

Alleen de oude mevrouw W. en de heer Gröning bleven achter. Gespannen luisterden wij buiten aan de woonkamerdeur of wij ook maar iets konden horen. Plotseling vernamen wij luid en duidelijk de woorden van Bruno Gröning: „Sta op en loop...“ Ik kan er een eed op zweren dat de oude dame voordien nog niet één stap kon lopen! Toen wij nu deze woorden hoorden, kon niets ons meer bij de deur houden. Wij rukten deze open en zagen dat de oude mevrouw W. nu kon lopen. De vrouw van mijn collega wilde behulpzaam de hand van haar schoonmoeder vasthouden, maar Bruno Gröning zei dat mevrouw W. alleen kon lopen. Ze is werkelijk opgestaan en heeft gelopen, vrij, helemaal alleen! Wij hadden allemaal tranen in onze ogen, het was nauwelijks te begrijpen, maar wij hebben het beleefd en met eigen ogen gezien!

Bruno Gröning had de oude mevrouw W. noch gehypnotiseerd, noch aangeraakt, niets. Hij had haar alleen maar vast in de ogen gekeken en gezegd: „Sta op...“ En zie daar, ze liep.

Ik dacht toentertijd: „Bestaat er wel een God?“ Er was geen enkel mens in het vertrek die niet van blijdschap huilde. Het was eenvoudigweg een aangrijpende belevenis. Verder zei Bruno Gröning: „Nu kunt u lopen.“

Mevrouw W. was in de buurt het gesprek van de dag geworden. Dit was een sensatie. Het verhaal ging als een lopend vuurtje: „Ze kan lopen!“ Binnen de kortste keren kwamen er ongeveer 200 mensen die wilden zien hoe mevrouw W. liep. Ze liep de straat op en neer en liet het de mensen zien.

Bruno Gröning heeft voor zijn komst geen geld verlangd. Ik kan alleen maar goede dingen over hem vertellen, hij had een heel bijzondere uitstraling. De genezing van mevrouw W. heeft stand gehouden.