Genezing van zeer zware depressies (PTSS)
R. Z. (43), Gemeenschap Melbourne, Australie
Ik was als kind al depressief. Mijn vader was vaak agressief tegen mij. Ik was altijd heel stil, angstig en sliep slecht. Toen ik 9 jaar was, werd ik misbruikt. De familie wist hiervan, deed er echter niets tegen. Toen ik 16 jaar was, probeerde ik mijzelf van het leven te beroven door het innemen van een overdosis tabletten – “mislukt”. Op school zakte ik voor alle vakken. Daardoor haatte ik mij nog meer en geloofde dat ik voor niets deugde. Toen ik 18 jaar was, ging ik uit huis. Vanaf mijn 22 ste was ik meer dan vier jaar onder psychiatrische behandeling. Ik nam geen medicijnen vanwege de bijwerkingen. Mijn huwelijk ging na drie jaar stuk en de behandelende psychiater vertelde mij, dat hij niets meer voor mij kon doen. Ik ging naar psychologen, psychiaters, artsen, ziekenhuizen, geestelijk genezers en alternatieve genezers. Bij elke herinnering aan mijn verleden verzwakte mijn lichaam. Ik verstopte mij en kreeg zware paniekaanvallen alsof ik een hartinfarct had. Dan was ik urenlang bewusteloos. Ik hield de deuren op slot en huilde mij jarenlang in slaap. De depressies, angsten en paniekaanvallen werden gewoon te erg en in 2003 werd ik in een psychiatrische kliniek opgenomen. Na testen kreeg ik medicatie (Cipramil, later Avanza=Mirtazepam), die ook hielpen. Ik dacht dat nu alles in orde kwam, maar er was nog steeds iets in mijn ziel dat hard schreeuwde. In 2005 probeerde ik met behulp van een psychiater de medicatie te minderen. Toen ik de dosis naar 1 tablet (30 mg) gereduceerd had, begonnen de ontwenningsverschijnselen. Ik leed onder zweetaanvallen, pijnen, angst, trillen, misselijkheid en claustrofobie. Ik besloot het medicijn te blijven innemen. Men schreef mij slaaptabletten en valium voor tegen de ontwenningsverschijnselen, maar toen ik de dosering weer tot 60 mg Avanza verhoogde, hielden alle ontwenningssymptomen op. Dat was een grote teleurstelling voor mij, omdat ik nu zag dat ik heel sterk van deze medicijnen afhankelijk was. Ik had het gevoel, dat ik de rest van mijn leven in therapie en bij artsen in behandeling zou blijven. De depressies waren zo erg, dat ik ook veel huilde, overal pijn had en mijn leven wilde beeindigen. De zelfmoord zou op 1 juli 2007 zijn.
Uiteindelijk rest alleen de hulp van God
Op vrijdag 29 juni 2007 viel ik op een brug in een druk deel van Melbourne op de knieën en vroeg God mij te helpen. Als ik geen teken zou krijgen, dan zou ik op zondag 1 juli 2007 zelfmoord plegen. De dag daarop belde een vriendin mij op die van mijn problemen geen benul had. Ze vroeg of wij ergens een kop koffie konden drinken en ze vertelde mij daarbij van een film over een genezer. Ik vroeg God mij de juiste weg te tonen en zag de film op 1 juli 2007.
De redding
Tijdens de film “Het fenomeen Bruno Gröning” moest ik huilen. Mijn hart was open en ik voelde warmte en liefde. Een tijdgetuige schetste zijn genezing van maagkanker en hij sprak van verlossing. Dat ontroerde mij zeer. Ik voelde hoe de Heilstrom zich door mijn lichaam bewoog. Na de film was ik blij en voelde de energie. Het was mij op dit moment nog niet duidelijk dat ik de genezing had gekregen, maar ik was dankbaar, dat God mijn gebeden had verhoord. Het ging mij met de dag beter. Ik ging weer sporten. Na enige tijd hadden de medicijnen zelfs een tegengestelde werking, d.w.z. ik werd na het innemen van de medicijnen depressief. Na het bezoek aan een bijeenkomst in Sydney in april 2008 kreeg ik sterke Regelungen, had veel meer slaap nodig en had hoofdpijn. Na de Regelungen had ik geen depressies en ontwenningsverschijnselen meer. De angst- en paniekaanvallen waren verdwenen. Nu ging ik ook regelmatig naar de bijeenkomst en ging mij sindsdien twee maal per dag op de Heilstrom einstellen. Ik werd verlost en ben nu vrij van pijn, afhankelijkheid, behandelingen, artsen en het gevoel gekweld te worden. Ik dank God en onze vriend Bruno Gröning dat ik mijn leven weer teruggekregen heb.
Psychologisch commentaar:
Mevrouw R.Z. ontwikkelde al in haar jeugd een recidiverende depressieve storing met suicidaliteit evenals een chronische posttraumatische storing met vermijding van de slechte herinneringen en gelijktijdige flashbacks, dissociatie, angsten, schrikachtigheid en slaapstoornissen. Noch verschillende psychotherapeutische noch psychofarmacologische pogingen om te behandelen leidden tot een lang aanhoudende verbetering van haar toestand. Een plotselinge verandering op het vlak van beleving en gedrag na het contact met de leer van Bruno Gröning is op dat tijdstip uit psychologisch gezichtspunt niet te verklaren en heel bijzonder. Men kan hier uitgaan van een genezing langs geestelijke weg. Mevr. R. B., psycholoog
