Genezing van veneuze insufficiëntie (spataderen)
Jean Vanthournout (79), Lille (Frankrijk)
Het begon al op mijn twaalfde levensjaar dat ik pijn in mijn benen kreeg. Deze pijn kwam met name op wanneer ik lang moest staan. In de loop van de jaren werden de klachten erger. Uiteindelijk zwollen mijn benen bij lang staan op, later zelfs bij het zitten. Op de leeftijd van 45 jaar had ik na enkele uren kantoorwerk gezwollen enkels. Mijn benen deden pijn. Ik moest opstaan en lopen om verlichting te krijgen. Door de artsen werd een veneuze insufficiëntie (spataderen) vastgesteld.
Ik kreeg steunkousen. Deze gaven mij altijd weer verlichting. Ik trok ze elke morgen direct aan. De arts raadde mij aan zo vaak als mogelijk de benen omhoog te leggen en lang staan te vermijden. Ook schreef hij mij medicijnen voor, die de bloedcirculatie in de benen zouden moeten verbeteren.
Geen hulp tegen de pijn
In 1993 werd ik geopereerd. Bij mijn rechterbeen werd een ader verwijderd. Maar ook deze operatie, de steunkousen en de medicijnen konden het voortschrijden van de ziekte niet verhinderen. In de loop van de jaren werd het zo erg, dat, wanneer ik bijvoorbeeld in de trein moest staan, ik dit maar maximaal 15 minuten kon uithouden. Dan werd de pijn en de druk in mijn benen zo hevig, dat ik moest gaan zitten. Maar ook bij het zitten kon ik het na enige tijd niet meer uithouden. Wanneer ik bijvoorbeeld enkele uren auto had gereden, traden krampen in mijn benen op. De kuiten werden zo hard dat ik moest stoppen. Bijzonder erg waren de klachten bij zomerhitte. De pijn was uiteindelijk voortdurend aanwezig, nam toe bij het staan en het langere zitten – werd minder wanneer de benen omhoog lagen. Zelfs het lopen was moeizaam geworden – na 50 meter hield ik het niet meer uit van de pijn. Fietsen en sport beoefenen waren voor mij ondenkbaar. Bij het traplopen moest ik veel pauzes inlassen. Toen ik 57 jaar was, stuurde men mij vanwege de ziekte met vervroegd pensioen. Ik had mij bij de pijn in mijn benen neergelegd.
De genezing treedt in
In februari 2003 las ik in een tijdschrift over Bruno Gröning en zijn leer. De woorden "Genezing langs geestelijke weg" en "Ongeneeslijk bestaat niet" wekten mijn nieuwsgierigheid. In april bezocht ik een informatieve lezing die gegeven werd door een arts. Vanaf toen ging ik mij einstellen op het ontvangen van de Heilstrom. In eerste instantie veranderde er niets. Vanaf oktober 2003 nam ik regelmatig deel aan de gemeenschapsbijeenkomsten van de Vriendenkring. In juli 2004 gebeurde waar ik op gehoopt had: alle pijn verdween.
Ik kon voor de eerste keer in mijn leven aan een wandelweek in Oostenrijk deelnemen. Daar liep ik vele kilometers zonder klachten. Ik kon zelfs blijven staan om van het mooie uitzicht te genieten – en dat zonder pijn! Het was hoogzomer en het was zeer heet en toch traden geen van de vroegere klachten meer op! Steunkousen en medicamenten kon ik nu weglaten. Kan iemand het bevatten, wat het betekent om na een leven vol pijn nu op deze leeftijd hiervan vrij te zijn?
Medisch commentaar:
Bijna 65 jaar lang leed de heer Vanthournout aan een bijzondere symptomatische veneuze insufficiëntie. Hij kreeg pijn in zijn benen bij een staande houding, evenals oedeem aan de enkels, die zich bij inspanning verergerde en in de loop van de jaren heviger werd. De genezing van de veneuze insufficiëntie vond plaats na het einstellen via de leer van Bruno Gröning. Deze genezing is heel ongewoon en onverklaarbaar, omdat mettertijd een verdere verslechtering van de toestand normaal is, in het bijzonder in een zo vergevorderd stadium als beschreven.
Dr. E.G., arts, Frankrijk
