Genezing van drugsverslaving (gebruik van meerdere drugs)
S.V. (22), Bazel (Zwitserland)
Op mijn twaalfde begon ik met het roken van sigaretten. Dat was in de periode dat mijn ouders scheidden. Later had ik een vriend, die dagelijks hasj rookte. Op een keer probeerde ik het ook, omdat ik wilde weten hoe hij zich voelde wanneer hij hasj rookte. Al snel rookte ik het ook dagelijks en in het weekend kwam er nog alcohol bij. Toen ik 15 jaar was, had een vriendin op een feestje speed bij zich. Ze vroeg me of ik het wilde proberen. Ook bij speed had ik vlug het gevoel dat ik het dagelijks nodig had. Ongeveer twee weken later nam ik op een technoparty de eerste keer XTC. Het duurde niet lang of ik begon dagelijks ’s morgens, tijdens de middagpauze, en na schooltijd sowieso drugs te gebruiken. Soms leefde ik een week lang zonder te slapen en at slechts een beetje brood. In korte tijd verloor ik tien kilogram lichaamsgewicht. Ik zag bleek en was ondervoed.
Ik nam alles behalve heroïne
Ik had al vroeg het ouderlijk huis verlaten, om onaangename vragen te ontwijken. De zin van mijn leven was drugs en party’s geworden en ik verwaarloosde mijn vrienden en familie daardoor steeds meer. De drugs gaven mij iets van een geluksgevoel. Ik werd steeds minder terughoudend tegenover drugs en nam in het weekend alles tegelijk: speed en XTC, samen met alcohol en soms ook doordeweeks op de vakschool. Ik gebruikte alles wat “in” was, behalve heroïne. Desondanks slaagde ik erin de opleiding tot schoenenverkoopster af te ronden. Mijn eerste baan werkte ik in een magazijn. Daarna veranderde ik dikwijls van werk en was steeds vaker afwezig op mijn werk. Ik werd steeds depressiever, was agressief en humeurig.
Het maakte niks uit of ik nu clean was of wel drugs genomen had, het ging steeds slechter met mij. ’s Morgens moest ik altijd huilen. Ik zag in dat het zo niet meer verder kon. Na vier jaar verslaving sprak ik er voor het eerst over met mijn vader en vroeg hem om hulp. Ik ging daarna naar een centrum voor drugsverslaafden en besloot een ambulante therapie te volgen. Eén keer per week had ik gesprekstherapie. Ik boekte vooruitgang en slaagde erin om tijdens die periode geen drugs meer te gebruiken, maar ik beefde dikwijls innerlijk en was nerveus. Mijn gedachten draaiden steeds om de drugs: ik had het gevoel dat ik een beetje nodig had en vroeg me af waar ik iets kon halen. Iets in mij weerhield me er echter telkens weer van om het te doen. Toen mijn therapeut vier weken op vakantie was, had ik een terugval. Ik wilde absoluut een party bezoeken. Toen ik mijn vriend om twee uur ’s ochtends vroeg om te gaan, haalde hij opnieuw stuff. Thuis kon ik dit spul niet meer weerstaan. Na deze terugval wilde ik de therapie niet meer volgen en stopte ermee. Ik nam minder drugs dan voorheen en ook niet meer dagelijks, maar toch weer regelmatig.
Genezing door het zien van de documentairefilm over Bruno Gröning
Op 13 november 2005 bezocht ik samen met mijn vader de documentairefilm “Het fenomeen Bruno Gröning”. Mijn vader wist dat deze film in mijn toenmalige situatie voor mij heel belangrijk zou zijn. Ik was altijd erg sceptisch wanneer hij het over Bruno Gröning had en kon er enkel om lachen, omdat ik niet in God geloofde. De dag ervoor had ik de laatste keer drugs gebruikt.
Toen de film begon, voelde ik een kriebelend gevoel door mijn hele lichaam trekken. Het thema van de film raakte me diep en ik was op het einde zeer, zeer tot nadenken gestemd. Vanaf die dag heb ik geen drugs meer genomen. De nervositeit en het innerlijke beven deden zich niet meer voor, zoals bij de vorige keren dat ik gestopt was. Merkwaardig en volkomen nieuw voor mij was dat ik helemaal niet meer aan drugs dacht. De gedachten daaraan waren als het ware uitgewist, ze waren er gewoon niet meer. Nu voel ik een levensvreugde, zoals ik die nog nooit gevoeld heb. Alles heeft zich ten goede gekeerd.
Psychologisch commentaar:
Op 15-jarige leeftijd begon S.V. verschillende drugs te gebruiken. Binnen korte tijd beheersten drugs haar leven. Gedurende vier jaar draaiden haar gedachten, haar gevoelens en haar handelen om het gebruiken en om de verslaving. Een therapie bracht wel een tijdelijke onthouding van drugs, maar het verlangen ernaar bleef bestaan en het kwam tot een terugval. In november 2005 bezocht ze een filmvoorstelling van de documentaire over Bruno Gröning en werd spontaan bevrijd van elk verlangen naar drugs. Haar leven werd op veel gebieden positief. Ze leidt tot op de dag van vandaag een drugsvrij en gelukkig leven. Vanuit psychologisch standpunt is zo’n spontane genezing onverklaarbaar en in tegenspraak met de klinische ervaringen.
R.B., psychologe
