Το «φαινόμενο Γκρένινγκ» και η επιστήμη

Ιατρική επαλήθευση και υπόσχεση έκθεσης πραγματογνωμοσύνης

Την εποχή του Χέρφορντ, οι ειδικοί στα ιατρικά θέματα του περιοδικού Revueάρχισαν να επαληθεύουν τις ιάσεις που γινόταν από τον Γκρένινγκ. Ο ψυχολόγος και ιατρός του Μαρβούργου, ο καθηγητής Διδάκτωρ H.G. Fischer, πήγε στο Χέρφορντ με μια ομάδα ειδικών απεσταλμένων. Είχε συνομιλίες με ιαθέντα άτομα και χρειάστηκε να διαπιστώσει με έκπληξη ότι η «μέθοδος» του Γκρένινγκ είχε πράγματι στεφθεί με επιτυχία. Επ’ αυτού, το Revue, υποχρεώθηκε να διευκρινίσει επιστημονικά το «φαινόμενο Γκρένινγκ». Η «μέθοδος ίασης» του «γιατρού θαύμα» έπρεπε να μελετηθεί στο νοσοκομειακοπανεπιστημιακό κέντρο της Χαϊδελβέργης.

Ο Μπρούνο Γκρένινγκ έδωσε συνέχεια στις προτάσεις του Fischer διότι αυτός του υποσχέθηκε μια θετική έκθεση πραγματογνωμοσύνης στην περίπτωση που η υπόθεση διαδραματιζόταν ευνοϊκά. Ο Γκρένινγκ ήλπιζε ότι έχει βρει κατ’ αυτόν τον τρόπο μία δίοδο για να δραστηριοποιηθεί ελεύθερα.

Ιάσεις ενώπιον των γιατρών - «ο Μπρούνο Γκρένινγκ δεν είναι τσαρλατάνος»

Στις 27 Ιουλίου, οι εξετάσεις άρχισαν. Τα άτομα πάνω στα οποία όφειλε να αποδείξει τις ικανότητές του επελέγησαν ανάμεσα σε 80.000 γραπτά αιτήματα βοήθειας τα οποία του είχαν απευθυνθεί. Σ’ αυτά προστέθηκαν μερικοί ασθενείς της κλινικής Ludolf-Krehl της Χαϊδελβέργης. Όλα τα άτομα εξετάστηκαν ευσυνειδήτως εκ προϊμίου και καταστρώθηκαν ακριβείς διαγνώσεις. Έπειτα πήγαν στον Γκρένινγκ ο οποίος άφησε να ενεργήσει επάνω τους «τη μέθοδός του», πάντοτε στην παρουσία των γιατρών. Αυτοί έγιναν μάρτυρες μερικών αυθορμήτων ιάσεων. Οι μετέπειτα εξετάσεις ελέγχου που έγιναν στην κλινική επιβεβαίωσαν τις ιάσεις. Ακόμη και ανίατες νόσοι όπως εκείνη του Μπέτσερεβ ιάθηκαν.

Σε μια έκθεση προκαταρκτικής πραγματογνωμοσύνης που δημοσιεύθηκε στο Revue, ο καθηγητής Fischer εξήγησε ρητά ότι ο Μπρούνο Γκρένινγκ δεν ήταν τσαρλατάνος αλλά γιατρός της ψυχής προικισμένος μ’ ένα φυσικό χάρισμα. Έτσι προσπάθησε να εξηγήσει το «φαινόμενο Γκρένινγκ» όπως το κατάλαβε χωρίς ωστόσο να είναι δίκαιος απέναντί του.

Ο Γκρένινγκ αρνείται κάθε κερδοσκοπική μεταχείρηση

Η οριστική έκθεση επρόκειτο να βγεί μετά από την ανάλυση όλων των αποτελεσμάτων. Βεβαίωσαν τον Μπρούνο Γκρένινγκ ότι ο δρόμος θα ήταν οριστικά ελεύθερος για την μελλοντική δραστηριότητά του. Εν τω μεταξύ οι καθηγητές Fischer και von Weizsäcker (ο οποίος ήταν επικεφαλής όλου του εγχειρήματος) έκαναν στον Μπρούνο Γκρένινγκ την εξής πρόταση: ήθελαν να δημιουργήσουν οίκους υγείας στους οποίους θα μπορούσε να λειτουργήσει πλάϊ στους γιατρούς. Επεφύλασσαν ωστόσο για τον εαυτό τους την διεύθυνση και την επιλογή των ασθενών.

Ο Μπρούνο Γκρένινγκ είπε σχετικά με αυτό το θέμα: «Οι οικονομικές προϋποθέσεις που έθετε ο καθηγητής F. ήταν επινοημένες κατά τέτοιο τρόπο που ήταν απαράδεκτες για μένα. Βεβαίως υπήρξαν πολλές συζητήσεις γι’ αυτό το θέμα, καθώς και με κυρίους οι οποίοι θέλησαν να χρηματοδοτήσουν αυτό το έργο. Δεν μπόρεσα να συμφωνήσω μ’ αυτές τις προτάσεις και τις αρνήθηκα για τους εξής λόγους: 1. Δεν είχα δεκάρα και δεν μπορούσα ως εκ τούτου να αναλάβω χρηματικές υποχρεώσεις τις οποίες δεν θα μπορούσα να κρατήσω· 2. Δεν είχα ποτέ σκεφθεί να εμπορευτώ μέσω αυτού του σχεδίου. Ως εκ τούτου, όλο αυτό ήταν για μένα μια αδύνατη απαίτηση. Εξ άλλου δεν ήθελα παρά να κάνω αυτό που ο προορισμός μου μου επέτρεπε: να βοηθώ τα άτομα σε αναζήτηση βοήθειας και να τίθεμαι στη διάθεση των γιατρών και των ψυχοθεραπευτών, αλλά ποτέ να το κάνω όλο αυτό εμπόριο.»

Η μη επίδοση της έκθεσης πραγματογνωμοσύνης και η προκύπτουσα σύγκρουση με την νομοθεσία

Οι καθηγητές κατέληξαν να μην ενδιαφερθούν πια για τον Μπρούνο Γκρένινγκ ύστερα από την αρνητική στάση του. Η υποσχεθείσα έκθεση πραγματογνωμοσύνης ουδέποτε καταστρώθηκε. Αντί να του δώσουν την δυνατότητα να δραστηριοποιείται ελεύθερα, του έφερναν συνεχώς ακόμη περισσότερα εμπόδια. Κατά τις εξετάσεις, ο «τρόπος του να θεραπεύει» σχολιάστηκε με εκφράσεις όπως «αγωγή», «ασθενής», κ.λπ. και χαρακτηρίστηκε ως ιατρική δραστηριότητα. Ως εκ τούτου, μία σύγκρουση με τον διέποντα την δραστηριότητα των θεραπευτών νόμο έγινε αναπόφευκτη.

1949 – στο επίκεντρο της δημοσιότητας

Η δράση του Μπρούνο Γκρένινγκ στο Χέρφορντ

Χιλιάδες ασθενών και άτομα σε αναζήτηση βοήθειας «πολιορκούν» τον Γκρένινγκ

Ο Dieter Hülsmann, ηλικίας ενέα ετών, ήταν ήδη κλινήρης από πολύ καιρό. Υπέφερε από προοδευτική μυϊκή δυστροφία και κανείς ανάμεσα στους συμβουλευθέντες γιατρούς και καθηγητές δεν είχε μπορέσει να τον βοηθήσει. Αφού ασχολήθηκε μαζί του ο Μπρούνο Γκρένινγκ, το παιδί μπόρεσε πάλι να βαδίσει. Ο μηχανικός Hülsmann, πολύ εντυπωσιασμένος από την ξαφνική ίαση του γιού του, παρακάλεσε τον προσκεκλημένο του να παραμείνει. Θέλησε να προσκαλέσει κι άλλους ασθενείς ώστε ο “άνθρωπος θαύμα” - όπως τον αποκαλούσε ο Hülsmann – να τους βοηθήσει.

Ο Μπρούνο Γκρένινγκ δέχτηκε και ο αριθμός των ατόμων σε αναζήτηση βοήθειας αυξήθηκε ημέρα με την ημέρα. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι μάθαιναν τα εκπληκτικά γεγονότα τα σχετικά με τον Γκρένινγκ. Σε λίγο διάστημα το όνομά του βρισκόταν σε όλα τα στόματα. Οι εφημερίδες μίλησαν για τον «γιατρό θαύμα» και στην βρεταννική ζώνη, αποτέλεσε το νέο της ημέρας. Χιλιάδες συνέρευσαν στην πλατεία Βίλχελμ και πλήθη μαζεύτηκαν γύρω από το σπίτι.

Ο Manfred Lütgenhorst από την ημερήσια εφημερίδα Münchner Merkur έγραψε ανάμεσα σε άλλα στις 24 Ιουνίου 1949:«Όταν έφτασα στις 10:30 το πρωί στο Χέρφορντ, μέχρι 1000 άτομα βρισκόταν μμπορστά από το μικρό διώροφο σπίτι της πλατείας Βίλχελμ. Ήταν μια απερίγραπτη εικόνα δυστυχίας. Παράλυτοι σε κυλιόμενες καρέκλες ή μεταφερόμενοι από τους οικείους τους, τυφλοί, κωφάλαλοι, μητέρες με ηλίθια ή παράλυτα παιδιά, μικρόσωμες γριούλες και νέοι άνθρωποι διαγκωνίζονταν και βογγούσαν, αμέτρητοι. Σχεδόν εκατό αυτοκίνητα, φορτηγά και λεωφορεία στάθμευαν στην πλατεία Βίλχελμ και όλα ερχόταν από πολύ μακριά.»

Παραλύσεις, έλκη στομάχου, τυφλότητα: «Ο κύριος Γκρένινγκ με κοίταξε και τώρα έχω πλήρως ιαθεί.»

Ο Manfred Lütgenhorst γράφει ακόμη:«‛Πιστεύετε ότι θα γιατρευτείτε;’ ρώτησα στους ασθενείς. Ένευσαν ναι. Ένας μου απάντησε: ‘Έπρεπε να ήσαστε εδώ χθές· ο κύριος Γκρένινγκ ήταν στο Viersen στην Ρηνανία και εδώ, στην αυλή, πέντε παράλυτοι σηκώθηκαν και έφυγαν θεραπευμένοι για το σπίτι τους. Ίαση εξ αποστάσεως – η αυλή τους γιάτρεψε.’ Οι άλλοι ασθενείς το επιβεβαίωσαν.

Συνέχισα να κυκλοφορώ ανάμεσα στο πλήθος και στενογράφησα τις αφηγήσεις των θαυμάτων τους. Από μόνες τους θα αρκούσαν να γεμίσουν ένα βιβλίο. Ενώ άναβα ένα τσιγάρο, ένας νεαρός πλάι μου μου λέει: ‘σας παρακαλώ, πουλήστε μου ένα!’ Φορούσε μια στρατιωτική χλαίνη και φαινόταν να είναι ένας επαναπατρισθείς από την Ρωσία. Του έδωσα το τσιγάρο. Το άναψε και είπε με υπερμετροέπεια: ‘Βλέπετε, μπορώ πάλι να τα κάνω όλα μόνος μου.’ Συγχρόνως κίνησε το δεξί βραχίονά του καθώς και τα δάχτυλα και το δεξί του πόδι. Τον ρώτησα: ‘Γιατρευτήκατε κι εσείς από τον Γκρένινγκ; - Ναι, στην Ρωσία παρέλυσε η δεξιά μου πλευρά. Ο κύριος Γκρένινγκ με κοίταξε και τώρα είμαι τελείως καλά· δεν καταφέρνω ακόμη να το πιστέψω.’ Ευτυχής κίνησε τα άκρα του.

Κατευθύνθηκα προς μια ομάδα συγκεντρωμένη γύρω από μια ασπρομάλλα γυναίκα περίπου σαράντα ετών. Την άκουσα να λέει: ‘Βεβαίως, θεραπεύτηκα επίσης από τον κύριο Γκρένινγκ. Είχα μεγάλα έλκη στομάχου, αδυνάτιζα συνεχώς περισσότερο και δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τους πόνους. Είμασταν δώδεκα άτομα στου Γκρένινγκ […] με κοίταξε και είχα την αίσθηση ότι τα έλκη έπεφταν σαν μια πέτρα στο έδαφος. Από τότε δεν έχω πλέον πόνους, ξαναπαίρνω βάρος και οι ακτινογραφίες που έκανα έδειξαν αδιαμφισβήτητα την εξαφάνιση των ελκών.Τέθηκα στην διάθεση της επιτροπής ιατρικής εξέτασης. Μπορώ να σας πω ότι εξεπλάγησαν πολύ!’

Η γυναίκα συνέχισε: ‘Αλλ’ αυτό δεν είναι τίποτα· την προηγούμενη εβδομάδα ένας τυφλός στεκόταν εδώ στην αυλή. Περίμενε πολλές μέρες και πολλές νύχτες. Καθώς έρχομαι συχνά εδώ τον παρατήρησα. Τον λυπήθηκα και τον προσκάλεσα για φαγητό. ‘Όχι, μου απάντησε, δεν πρέπει να χάσω την στιγμή που ο κύριος Γκρένινγκ θα βγεί.’ Τότε του έφερα ψωμάκια και του είπα ότι θα έκαμνα ότι χρειαζόταν για να οδηγηθεί στον σιδηροδρομικό σταθμό. ‘Δεν θα χρειαστώ κανέναν, γιατί θα μπορώ να πάω μόνος μου στον σταθμό’ Και το είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Ο κύριος Γκρένινγκ ήρθε και ο νεαρός ανέκραξε: ‘Μπορώ να ξανά βλέπω!’ Πράγματι, το πέπλο μπροστά από τα μάτια του είχε διαλυθεί. Μου περιέγραψε την τσάντα που είχα στο χέρι μου. Είπε: ‘εκεί κάτω κυκλοφορεί ένα αυτοκίνητο και βλέπω τον αριθμό πινακίδας του.’ και πήγε εντελώς μόνος στον σιδεροδρομικό σταθμό. Όλοι όσοι ήταν κοντά του, έκλαιγαν από χαρά.»

Η διοίκηση και το ιατρικό σώμα αποφαίνονται μια απαγόρευση να θεραπεύει

Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, οι αρχές – και προπάντων εκείνες της υγείας – επιλήφθηκαν της υποθέσεως. Συστάθηκε μια εξεταστική επιτροπή και απαγορεύτηκε στον Μπρούνο Γκρένινγκ να δρά. Μερικοί γιατροί με επιρροή έγιναν οι ορκισμένοι εχθροί του. Κινητοποίησαν τα πάντα για να τερματίσουν την δράση του και απαίτησαν να υποβληθεί σε έναν επιστημονικό έλεγχο ως προς τις ιδιότητές του να θεραπεύει. Οι επόμενες δηλώσεις που έγιναν από τους γιατρούς που συνετέλεσαν σ’ αυτές υπογραμμίζουν σαφώς την πρόθεσή τους η οποία αναδύεται πίσω απ’ αυτήν την απαγόρευση: «Ο Γκρένινγκ μπορεί να αποδείξει ότι θέλει, δεν θα του δοθεί ωστόσο η άδεια να θεραπεύει». «Παραβαίνει την επαγγελματική αξιοπρέπεια των γιατρών το να υποθηκεύεται κανείς με τον Γκρένινγκ». Στα τέλη Ιουνίου, χρειάστηκε να εγκαταλείψει οριστικά το Χέρφορντ. Όλες οι προσπάθειες να επιτύχει μια άδεια να θεραπεύει είχαν αποτύχει.

Διανυθείσα διαδρομή και καθοριστικά στάδια της ζωής του

Προετοιμασία για την μελλοντική δράση του

Έτη μαθητείας επιβεβλημένα και διακοπέντα

Στο τέλος του δημοτικού σχολείου, ο Μπρούνο Γκρένινγκ φοίτησε σε μια εμπορική σχολή. Αλλά χρειάστηκε να διακόψει την εκπαίδευσή του ύστερα από δυόμισι έτη κατά την επιτακτική απαίτηση του πατέρα του. Ο αρχιτεχνίτης κτίστης θέλησε ο γιός του να μάθει επίσης το επάγγελμα του κτίστη. Έμαθε λοιπόν εκείνο του ξυλουργού αλλά ούτε και σ’ αυτό έφτασε στο τέλος της εκπαίδευσής του. Οι μεταπολεμικές οικονομικές διαταραχές τον εμπόδισαν. Τρεις μήνες πριν από την περάτωση της μαθητείας του, η εταιρία στην οποία εκπαιδευόταν χρειάστηκε να κλείσει λόγω έλλειψης παραγγελιών. Στη συνέχεια έβγαζε το επιζήν με τις πιό ποικίλες δραστηριότητες. Ο Egon Arthur Schmidt γράφει γι’ αυτήν την περίοδο:

«Είχε επιτυχία σε όλες τις εργασίες που αναλάμβανε»

«Διάφοροι συνάδελφοι στην εργασία του μου διηγήθηκαν ότι είχε την ιδιαιτερότητα να έχει επιτυχία με όλες τις εργασίες που αναλάμβανε, είτε επιδιώρθωνε ωρολόγια, συσκευές ραδιοφώνου είτε εργαζόταν ως κλειδαράς. Ήταν ιδιαίτερα χαρισματικός στα τεχνικά θέματα. Ούτε ποτέ δίστασε να κάνει τις πιο σκληρές εργασίες και τις πιο εξουθενωτικές σωματικά. Ως λιμενεργάτης τραβούσε το σκοινί όπως οποιοσδήποτε από τους συντρόφους του. Αυτό δεν το θεωρούσε μυστήριο γιατί αυτό αποτελούσε μέρος της διαδρομής που τον περνούσε μέσα από τις βαθιές κοιλάδες πριν να τον κάνει να φτάσει στις κορυφές. Ένα παλιό κινεζικό γνωμικό λέει: “Όποιος δεν πέρασε ποτέ από τη 'λάσπη' (χαμημλά), δεν θα γίνει ποτέ άγιος”. Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες παλιών του συντρόφων μία από τις οποίες έφτασε σε μένα πρόσφατα και κατά την οποία το άτομο που είχε εργαστεί ένα χρόνο μαζί με τον Μπρούνο Γκρένινγκ λέει απλά και ανεπιφύλακτα ότι έχει μια καλή ανάμνηση απ’ αυτόν και ότι ήταν ο καλύτερος και ο εντιμότερος συνάδελφος που γνώρισε ποτέ.»

Γάμος και οικογενειακό πεπρωμένο

Παντρεύτηκε εικοσιενός ετών, αλλά η γυναίκα του δεν είχε καθόλου κατανόηση. Θέλησε να τον περιορίσει σε μια ζωή αστικής οικογένειας και θεωρούσε τις ιάσεις σαν μια “τρέλα”. Οι δυό γιοί Χάραλντ και Γκύντερ γεννημένοι το 1931 και 1939 πέθαναν και οι δύο στην ηλικία των 9 ετών. Αν και αμέτρητοι άνθρωποι είχαν ήδη βρει την ίαση μέσω του Μπρούνο Γκρένινγκ, η Γερτρούδη Γκρένινγκ δεν πίστεψε στην θεραπευτική δύναμη του συζύγου της. Δεν εμπιστεύτηκε σ’ αυτόν τα παιδιά αλλά στους γιατρούς. Αλλά η παραδοσιακή ιατρική δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα. Τα δύο αγόρια πέθαναν στο νοσοκομείο, ο Άραλντ το 1940 στο Ντάντσιχ, ο Γκύντερ το 1949 στο Ντίλλενμπουργκ. Για τον Μπρούνο Γκρένινγκ ήταν βαριές δοκιμασίες. Χρόνια ακόμη αργότερα δάκρυζε όταν μιλούσε για τους γιούς του.

Έτσι η περίοδος ανάμεσα στους δύο πολέμους ήταν γι’ αυτόν μια προετοιμασία για την μελλοντική δράση του. Χρειάστηκε να περάσει πολλές πικρές εμπειρίες για να μπορέσει να καταλάβει τους ανθρώπους σε οποιαδήποτε κατάσταση και να νοιώσει την αγωνία τους.

Βοηθώντας αντί πυροβολώντας - στο μέτωπο και στην αιχμαλωσία

Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στρατολογήθηκε το 1943 στην Βέρμαχτ. Υπήρξαν προστριβές με τους ανωτέρους του. Καθώς αρνιόταν να πυροβολήσει ανθρώπους, τον απείλησαν με στρατοδικείο. Τελικά χρειάστηκε εν τούτοις να πάει στον μέτωπο. Τραυματίστηκε, φυλακίστηκε από τους Ρώσους και απελάθηκε, διωγμένος από τη πατρίδα, το 1945 στην Δυτική Γερμανία.

Σ’ ένα ρωσικό χωριό, κατέστησε δυνατή την πρόσβαση στα αποθέματα τροφίμων του στρατού για τους άμαχους οι οποίοι απειλούνταν από λιμό. Στην αιχμαλωσία, αγωνίστηκε για να επιτύχει καλύτερο ιματισμό, κατάλυση και διατροφή για τους συντρόφους του. Βοήθησε πολλούς να γιατρευτούν από οιδήματα οφειλόμενα στην κακή διατροφή. Μέσα στην φρίκη του πολέμου, δεν σκότωσε κανέναν αλλά βοήθησε αμέτρητους ανθρώπους.

Χωρισμός του ζεύγους και μέριμνα για τους άλλους

Απελευθερώθηκε τον Δεκέμβριο του 1945, οργάνωσε την καινούρια του ζωή στο Ντίλλενμπουργκ στην Έσση και έφερε εκεί την οικογένειά του. Ωστόσο, μετά τον θάνατο του δεύτερου γιού του και μπροστά στην θέληση της γυναίκας του να του απαγορεύσει κάθε φιλανθρωπική δραστηριότητα, την χώρισε. Αισθανόταν υποχρεωμένος να ενεργήσει έτσι ώστε να επωφεληθούν όλοι οι άνθρωποι από τις θεραπευτικές δυνάμεις τις οποίες διέθετε. Έλεγε: «Δεν ανήκω σε κάποιον ιδιαιτέρως, ανήκω στην ανθρωπότητα.»

Στις αρχές του 1949, ο δρόμος του τον οδήγησε στην περιοχή του Ρούρ. Χάρις στις αφηγήσεις κάποιων ιαθέντων ατόμων, όλο και περισσότεροι άνθρωποι έστρεφαν την προσοχή τους προς τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Πήγαινε από το ένα σπίτι στο άλλο, πάντα εκεί όπου τον χρειαζόταν, όπου ασθενείς ζητούσαν την βοήθειά του. Ενεργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο μέσα σε μια περιορισμένη περίμετρο μέχρι την στιγμή που, τον Μάρτιο του 1949, έλαβε την πρόσκληση ενός μηχανικού από το Χέρφορντ να επισκεφτεί τον γιό του.

Παιδική και νεανική ηλικία

Δερόμενος, λοιδωρούμενος, μη κατανοούμενος, αποδεκτός – ένα παιδί διαφορετικό από τα άλλα

Απέφευγε το σκληρόκαρδο περιβάλλον του καταφεύγοντας στην φύση: «Εδώ, έχω την εμπειρία του Θεού».

Ο Μπρούνο Γκρένινγκ γεννήθηκε στις 30 Μαΐου 1906 στο Ντάντσιχ- Ολίβα ως τέταρτο από τα επτά παιδιά του Αυγούστου και της Μαργαρίτας Γκρένινγκ. Οι γονείς του διαπίστωσαν πολύ νωρίς ότι είχε κάτι το εξαιρετικό. Έτσι δειλά ζώα όπως κουνέλια ή ζαρκάδια ερχόταν σ’ αυτόν και αφηνόταν να τα χαϊδέψει.

Όσο ο Μπρούνο Γκρένινγκ μεγάλωνε, τόσο το περιβάλλον του του φαινόταν παράξενο. Ο Γκρένινγκ διηγείτο ότι τον έδερναν άσχημα στο σπίτι. Τα χτυπήματα δεν τον έκαναν να υποφέρει σωματικά, έλεγε, αλλά ένοιωθε ότι δεν τον καταλάβαιναν.

Απωθούμενος από την σκληροκαρδία του περιβάλλοντός του, ο μικρός Μπρούνο κατέφευγε στην φύση. Αισθανόταν να ελκύεται περισσότερο από τα ζώα, τα δένδρα και τους θάμνους παρά από ορισμένους ανθρώπους. Συχνά εξαφανιζόταν για ώρες μέσα στο γειτονικό δάσος.

«Εκεί διέκρινα τον Θεό μέσα σε κάθε θάμνο, μέσα σε κάθε δέντρο, μέσα σε κάθε ζώο, ναι ακόμη και μέσα στις πέτρες. Μπορούσα να μείνω παντού για ώρες – δεν είχα πλέον την αίσθηση της έννοιας του χρόνου – και να διαλογίζομαι, και πάντα είχα την αίσθηση ότι όλη η εσωτερική ζωή μου εκτεινόταν έως το άπειρο.»

Δεν συμμετείχε ποτέ στις σκληρές αψιμαχίες των νέων της ηλικίας του. Έτσι γινόταν συχνά το αντικείμενο μοχθηρών χλευασμών, τιμωρούμενος και δερόμενος λόγω της διαφορετικότητάς του από τους άλλους.

Εκτιμηθείσες ιάσεις ανθρώπων και ζώων

Με τον καιρό άρχισαν να διακρίνουν σ’ αυτόν το είδος της φύσης του στο οποίο όφειλε αργότερα την μεγάλη διασημότητά του. Στην παρουσία του οι άνθρωποι και τα ζώα ανακτούσαν την υγεία. Ιδιαιτέρως κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου πήγαινε συχνά στα στρατιωτικά νοσοκομεία όπου ήταν πάντα ευπρόσδεκτος. Οι τραυματίες αισθανόταν καλά στην παρουσία του και πολλοί γιατρευόταν. Οι ασθενείς ζητούσαν την μητέρα του, παρακαλώντας την να έρθει μαζί με τον μικρό Μπρούνο. Στην οικογένεια και στο στενό περιβάλλον αποδέχτηκαν πρόθυμα την ιδιότητα του να γιατρεύει, που ήδη την είχε το νέο αγόρι.

Επιθυμία για την ανεξαρτησία

Ο Μπρούνο Γκρένινγκ έγραψε στην βιογραφία του: «Όταν ήμουν ακόμη πολύ μικρό παιδί, ασθενείς απηλλάγησαν από τις παθήσεις τους στην παρουσία μου και τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες σε εκνευρισμό κατά τις διαμάχες τους ηρεμούσαν μετά από μερικές λέξεις από μέρους μου. Διαπίστωσα επίσης ως παιδί ότι ζώα, συνήθως θεωρούμενα δειλά ή φημολογούμενα επικίνδυνα, εμφανιζόταν ήμερα και υπάκουα σ’ εμένα. Οι σχέσεις μου με την οικογένειά μου ήταν ως εκ τούτου παράδοξες και τεταμένες. Πολύ γρήγορα, πρόσβλεψα σε μια πλήρη ανεξαρτησία για να μπορέσω να εγκαταλείψω αυτό το οικογενειακό περιβάλλον όπου ένοιωθα να μη με καταλαβαίνουν.»

Μπρούνο Γκρένινγκ (1906 – 1959)

Ένας έξω από τα συνήθη άνθρωπος αμφισβητούμενος μέσα στην κοινωνία

Το 1949, το όνομα του Μπρούνο Γκρένινγκ βρέθηκε από την μια μέρα στην άλλη στο πρώτο θέμα όλων των γερμανικών εφημερίδων. Μέσα ενημέρωσης, ραδιόφωνο και δελτία ειδήσεων μιλούσαν γι’ αυτόν. Γιά μήνες τα σχετικά γεγονότα με τον «Γιατρό Θαύμα», όπως τον αποκαλούσαν, πάθιαζαν την καινούρια δημοκρατία. Γυρίστηκε μία ταινία, συστάθηκαν επιτροπές επιστημονικής έρευνας, και η διοίκηση, μέχρι και τις ανώτατες αρχές, ενδιαφέρθηκε γι΄ αυτήν την περίπτωση. Ο Υπουργός των Κοινωνικών Υποθέσεων της Ρηνανίας και Βόρειας Βεστφαλίας τον μήνυσε για παράβαση του νόμου ο οποίος ρυθμίζει την δραστηριότητα των πρακτικών ιατρών. Αντιθέτως, ο Υπουργός Πρόεδρος της Βαυαρίας δήλωσε ότι κανείς δεν είχε το δικαίωμα να εκμηδενίζει τις δραστηριότητες μιας προσωπικότητας, τόσο εξαιρετικής όσο ο Μπρούνο Γκρένινγκ, μέσω διαταγμάτων. Το βαυαρικό Υπουργείο Εσωτερικών χαρακτήριζε την δράση του Γκρένινγκ ως «αφιλοκερδές φιλανθρωπικό έργο αγάπης».

Σε όλα τα κοινωνικά στρώματα γινόταν έντονες συζητήσεις υπέρ ή κατά του Μπρούνο Γκρένινγκ. Κύματα συγκίνησης διέλαυναν. Εκκλησιαστικοί, γιατροί, δικαστικοί, πολιτικοί και ψυχολόγοι: όλοι μιλούσαν για τον Μπρούνο Γκρένινγκ. Οι θαυματουργές ιάσεις του εθεωρούντο χάρις εκ του ουρανού για τους μέν, τσαρλατανισμός για τους δε. Ωστόσο οι ιατρικές εξετάσεις απεδείκνυαν την πραγματικότητα των ιάσεων.

Ενδιαφέρον σε ολόκληρο τον κόσμο για έναν απλό εργάτη

Ο Μπρούνο Γκρένινγκ γεννήθηκε στο Ντάντσιχ το 1906. Εξορισθείς στο τέλος του πολέμου, μετανάστευσε στην Δυτική Γερμανία. Ήταν απλός εργάτης. Για την επιβίωση του είχε εξασκήσει τα πλέον ποικίλα επαγγέλματα. Υπήρξε επιπλοποιός, εργάτης σε εργοστάσιο και λιμενεργάτης. Και ξαφνικά, βρέθηκε στο επίκεντρο του γενικού ενδιαφέροντος. Τα νέα των θαυματουργικών ιάσεών του έκαναν το γύρο του κόσμου. Ασθενείς, παρακλητικές επιστολές και αιτήματα έφθαναν απ’ όλες τις χώρις. Χιλιάδες άνθρωποι αναζητούντες βοήθεια πήγαιναν ως προσκυνητές στα μέρη της δράσης του. Μια επανάσταση στην ιατρική διαφαινόταν.

Πιασμένος στη μέγγενη των απαγορεύσεων, των δικών και των κερδοσκόπων συνεργατών

Δεν υπολόγισε τις αντίρροπες δυνάμεις. Αυτές κινητοποίησαν τα πάντα για να αντισταθούν στην δράση του. Ένα διάταγμα απαγόρευσης ίασης τον εμπόδισε να δράσει, του έγιναν μηνύσεις. Όλες οι προσπάθειές του να δομήσει την δραστηριότητά του απέτυχαν, αφ’ ενός λόγω της αντίθεσης καθοριστικών κοινωνικών δυνάμεων, αφ’ ετέρου λόγω της απληστίας ή της αναρμοδιότητας των συνεργατών του. Όταν ο Μπρούνο Γκρένινγκ πέθανε στο Παρίσι το 1959, η δίκη του βρισκόταν στην κορυφαία φάση της. Σταμάτησε η διαδικασία της, όμως μια οριστική απόφαση δεν απαγγέλθηκε ποτέ. Ωστόσο πολλά ερωτήματα παρέμειναν αναπάντητα.