Die Traberhof – massatoestroming in Rosenheim

Tot 30 000 hulpsoekende mense het daagliks voor Gröning opgedaag in September 1949

Na afloop van die Heidelbergse ondersoeke gaan Bruno Gröning in Augustus 1949 na Suid-Duitsland. Hy wou ontkom aan die opskudding wat rondom sy persoon geskep is en het homself teruggetrek na 'n privaat landgoed by Rosenheim, naby München. Aanvanklik kon hy sy teenwoordigheid geheim hou. Nadat die eerste koerante egter oor sy aankoms berig het, het 'n massa toestroming gevolg.

Tot 30 000 mense het daagliks op die Traberhof by Rosenheim toegesak. Die pers, radio en nuusfilms het daaroor berig. Selfs 'n film is gemaak met die titel "Gröning" wat die gebeurtenisse rondom hom gedokumenteer het.

Bybelse tonele

In 'n spesiale uitgawe in die tweede week van September berig die koerant Zeitungsblitz: "Intussen het meer as tienduisend mense versamel wat in bloedige hitte op die groot oomblik wag dat Gröning op die balkon sou verskyn, met die menigte praat en sy genesende krag uitstraal. Dig opmekaar staan die mense saamgepak om die volle werking van sy 'genesende strale' op te vang. Gou begin die reaksies by die ernstigste siekes in hulle rystoele en drastoele te werk of by die alleenstaandes op die rand van die skare. Weer begin halfblindes te sien, weer staan mense op wat voorheen nie kon loop nie, weer beweeg die verlamdes hulle stywe ledemate. Honderdes berig van verergerde pyne in die aangetaste dele, van trekkings, steke en krieweling, van 'n onbeskryflike 'gevoel van ligtheid' of van hoofpyne wat skielik verdwyn."

Nie net by Traberhof het Bybelse tonele hulle afgespeel nie. Waar Gröning ookal verskyn het was hy omring van ontelbare siekes. Anita Höhne beskryf die toestand rondom Gröning in haar boek Geistheiler heute (Geloofsgenesers vandag): "As Gröning net maar sy koms aankondig, begin daar reeds pelgrimstogte. Tipiese tonele wat deur die joernalis Rudolf Spitz opgeteken is by so'n besoek van Gröning in September 1949 aan München:

'Om 19:00 staan duisende in die Sonnenstrasse. Om 22:30 staan hulle nog daar. Ek het in vyf jaar van oorlog baie meegemaak, nooit was ek egter meer getref nie as in die vier ure waarin ek regoor Bruno Gröning gesit het en 'n ontsettende parade van ellende en lyding ervaar het. Epileptici, blindes, en verlamdes op krukke het om hom saamgedrom. Moeders het hulle verlamdekinders opgehou. Daar was floutes, 'n geroep het opgeklink, daar was desperate hulpgeroep, smekings, wense, diepe sugte.'"

Staatsinstansies betuig welbehae

Anita Höhne haal die joernalis Rudof Spitz verder aan: "'Siekes op draagbare, verlamdes en 'n groot mensemassa is waargeneem deur 'n ander joernalis van München, dr. Kurt Trampler, ook by die Traberhof by Rosenheim waar Bruno Gröning destyds gewoon het. Trampler het as verslaggewer van die weekblad Münchner Allgemeine gekom - 'n nugtere joernalis wat slegs weergegee het wat hy self gesien en gehoor het: 'Van die balkon hoor ons 'n stem wat nie Gröning s'n is nie, en haas ons na die venster. Die polisiehoof van München, Pitzer, is besig om die versameldes toe te spreek. Hy verklaar dat hy reeds jare aan heupjig gely het, wat nou in die teenwoordigheid van Gröning beter geword het. Pitzer is beslis nie iemand wat homself aan hipersensitiewe verbeelding sal oorgee nie, maar wat hy self ondervind het, daarvan kan hy getuig. Nou gee hy openlike erkenning aan Gröning en die CSU-afgevaardigde Hagen volg met 'n soortgelyke verklaring.'"

Ook die Beierse owerhede was Bruno Gröning goedgesind. Die dagblad Münchner Merkur berig op 7 September 1949 onder die opskrif "Welwillendheid teenoor Gröning": "Die ministerpresident Dr. Ehard het op Maandag by 'n perskonferensie verklaar dat 'n mens die werking van so'n 'uitsonderlike verskynsel' soos Bruno Gröning nie as gevolg van 'n paar paragrawe op papier moet laat skipbreuk ly nie. Volgens sy mening isdaar geen groot probleme om Gröning toe te laat om in Beiere te werk nie.

Die ministerie van binnelandse sake in Beiere het by ons terperse gaan bekend gemaak dat aanvanklike ondersoek van die aktiwiteite van Bruno Gröning getoon het dat dit as 'n vrye liefdestaak beskou kan word en dus nie toestemming vereis onder die wet op alternatiewe geneespraktyk nie."

Na naamskending tot by mediese dokumentasie van die genesings

By die Traberhof het 'n groot geskarrel om Gröning ontstaan. Daar was besigheids­mense wat uit sy vermoëns wou geldmaak. Hulle het sy naam en aansien skade aangedoen en 'n distansiëring van die owerhede veroorsaak. Toe die toestande onhoudbaar word, trek Gröning homself terug na die berge van Beiere. Hy wou 'n paar aanbiedings oor die oprigting van genesingsentra oorweeg. Dit was sy doelstelling om inrigtings daar te stel waar hulpsoekers op geordende wyse genesing kon ontvang. Dokters sou voor- en na-ondersoeke doen volgens die Heidelbergse voorbeeld en die genesings dokumenteer.

Die "fenomeen Gröning" en die wetenskap

Mediese toetse in Heidelberg belowe skriftelike sertifisering

In hierdie Herfordse tyd begin mediese medewerkers van die tydskrif Revue om Gröning se genesingswelslae te ondersoek. Prof. dr. H. G. Fischer, sielkundige en medikus van Marburg, reis met 'n aantal spesiale korrespondente na Herford. Daar voer hy onderhoude met mense wat genees is en moes tot sy verrassing vasstel dat Gröning se "metode" inderdaad suksesvol was. Daarop besluit die Revue om saam te werk om 'n wetenskaplike verklaring te probeer kry van die "fenomeen Gröning." In die universiteitskliniek te Heidelberg moes die "geneesmetode" van die "wonderdokter" ondersoek word.

Bruno Gröning gaan akkoord met die voorstelle van Fischer want hy word 'n positiewe getuigskrif belowe as die ondersoeke goed afloop. Gröning het gehoop om hierdeur 'n manier te vind om sy werk weer vrylik te kan doen.

Genesings voor die oë van die dokters – "Bruno Gröning is geen kwaksalwer nie"

Op 27 Julie begin die ondersoeke. Die persone op wie hy sy vermoë moet bewys, word gekies uit oor die 80 000 siekes wat smeekbriewe aan hom geskryf het. Daarby kom nog 'n paar pasiënte van die LudolfKrehl kliniek in Heidelberg. Hulle word almal sorgvuldig ondersoek voor die tyd en noukeurige diagnoses word opgestel. Daarna gaan hulle na Gröning wat sy "metode" op hulle moet toepas. Daar was die hele tyd dokters teenwoordig. Hulle word getuies daarvan hoe siektes gedeeltelik spontaan verdwyn. Dit word na die tyd deur ondersoeke in die kliniek bevestig. Selfs ongeneesbare siektes soos Bechterewse siekte word genees.

In die getuigskrif wat in die Revue verskyn, verklaar Prof. dr. Fischer uitdruklik dat Bruno Gröning geen kwaksalwer is nie maar op 'n natuurlike manier 'n begaafde sielkundige is. Daardeur probeer hy om die "fenomeen Gröning" vanuit sy sienswyse te verklaar sonder om billik te wees teenoor hom.

Gröning weier kommersialisering

Die finale sertifikaat sou opgestel word nadat al die gebeurtenisse ondersoek is. Bruno Gröning is belowe dat hy sy genesende vermoë weer vrylik sou kon toepas. Intussen maak die professore Fischer en Weizsäcker (onder wie se beskerming die hele onderneming gestaan het) aan Bruno Gröning die volgende voorstel: Spesiale genesingsentra sou opgerig word waar hy saam met dokters moes werk. Leiding en keuse van pasiënte sou hulle egter vir hulself voorbehou.

Hierop Bruno Gröning se antwoord: "Die finansiële voorwaardes wat in hierdie verband deur Prof. F. aan my gemaak is, was vir my onaanvaarbaar. Natuurlik is heelwat besprekings hieroor gevoer, ook met mense wat die werk wou finansier. Ek kon my nie met die voorstelle van Prof. F vereenselwig nie en het dit van die hand gewys omdat ek eerstens nie oor 'n enkele pennie geld beskik het nie en dus ook geen finansiële verpligting op my kon neem wat ek nie sou kon nakom nie; en tweedens nooit daaraan sou dink om 'n besigheid uit hierdie plan te maak nie. Dit was dus alles vir my 'n onmoontlike versoek. Buitendien wou ek net dit doen waartoe ek geroepe was: om hulpsoekers te help en my dus tot die beskikking van dokters en psigoterapeute te stel maar nooit daaruit 'n besigheid te maak nie."

Weerhouding van die sertifikaat en potensiële konflik met die wet

Die weiering van Bruno Gröning maak dat die professore belangstelling in hom verloor. Die beloofde sertifikaat word nooit gelewer nie. In plaas daarvan om dit vir hom moontlik te maak om sy werk vrylik voort te sit, word dit vir hom nog moeiliker gemaak. Tydens die ondersoeke word begrippe soos "behandeling", "pasiënt" ens. aan sy "geneesmetode" toegevoeg. Hierdeur was konflik met die wet op alternatiewe geneespraktyk natuurlik 'n uitgemaakte saak.

1949 - in die middelpunt van openbare belangstelling

Bruno Gröning se werk in Herford

Duisende siekes en hulpsoekers oorlaai Gröning

Die negejarige Dieter Hülsmann was reeds geruime tyd bedlêend. Hy het aan progressiewe spierdistrofie gely en nie een van die dokters en professore wat geraadpleeg is kon hom help nie. Nadat Bruno Gröning hom oor die kind ontferm het, kon hy weer loop. Ingenieur Hülsmann, oorweldig deur die skielike genesing van sy seun, vra die gas om aan te bly. Hy wou nog ander siekes uitnooi wat – volgens Hülsmann - deur die "wonderman" gehelp moes word. Bruno Gröning neem die aanbod aan en van dag tot dag kom meer en meer hulpsoekers. Meer en meer mense hoor van die wondergebeurtenisse rondom Gröning. Dit duur nie lank nie, of sy naam is op almal se lippe. Koerante berig oor die "wonderdokter" en in die Britse sone word dit 'n daaglikse besprekingspunt. Duisende stroom na die Wilhelmsplatz en die mensemassa pak die huis toe.

Manfred Lütgenhorst van die koerant Münchner Merkur skryf op 24 Junie1949 onder andere: "Toe ek die oggend om 10:30 in Herford aankom, staan daar voor die tweeverdieping huis op die Wilhelmsplatz omtrent 'n duisend mense. Dit was 'n onbeskryflike beeld van ellende. Tallose verlamdes in rystoele, ander wat deur hulle familie gedra word, blindes, doofstommes, moeders met geestelik en fisies gestremde kinders, oumatjies en jongmans, almal drom saam en kreun. Bykans honderd motors, vragmotors en busse was op die plein geparkeer, almal het van heinde en verre gekom."

Verlammings, maagsere, blindheid: "Mnr. Gröning kyk my aan en nou is ek weer ten volle genees."

Manfred Lütgenhorst verder: " 'Glo julle dat julle genees gaan word?' vra ek aan die siekes. Hulle knik. 'Jy moes gister hier gewees het', antwoord een. 'Mnr Gröning was nie hier nie maar in Viersen in die Rynland, en hier voor die huis het vyf verlamdes opgestaan en gesond huistoe gegaan. Afstandsgenesing - die huis het hulle genees.' Die ander siekes bevestig dit.

Ek gaan verder deur die skare en skryf hulle wonderlike vertellings neer. Dit alleen is genoeg om 'n boek vol te maak. Toe ek 'n sigaret aansteek, sê 'n jongman langs my: 'Verkoop asseblief vir my een!' Hy dra 'n uniformjas en lyk soos 'n teruggekeerde uit Rusland. Ek gee hom die sigaret. Hy steek dit aan en sê: 'Sien jy, ek kan alles weer self doen.' Hy beweeg sy regterarms en vingers en sy regterbeen. 'Is jy ook deur Gröning genees?' vra ek. 'Ja, in Rusland het ek verlamming aan die regterkant opgedoen. Mnr Gröning het my aangekyk en nou is ekweer volkome gesond, ek kan dit nog nie glo nie.' Vrolik swaai hy sy ledemate rond.

Ek loop na 'n groep wat om 'n blonde vrou van ongeveer veertig jaar geskaar is. 'Natuurlik', hoor ek die vrou sê, 'is ek ook deur mnr Gröning genees. Ek het enorme maagsere gehad, het al maerder geword en kon van die pyn nie meer slaap nie. Ons was twaalf persone by Gröning. [...] Hy het my aangekyk en skielik was dit asof die maagsere soos klippe na die grond val. Sedertdien het ek geen pyn meer nie, het begin om gewig aan te sit en die X-strale wat ek laat neem het, wys onteenseglik dat die maagsere verdwyn het. Ek het my beskikbaar gestel vir 'n mediese ondersoekkomitee. Ek kan julle verseker dat hulle stomgeslaan was!'

Die vrou gaan voort: 'Maar dis nog niks. Die vorige week staan hier 'n blinde man voor die huis. Hy het 'n paar dae en nagte aanmekaar gewag. Omdat ek dikwels hier verbykom, het dit my opgeval. Ek het hom jammer gekry en hom uitgenooi vir ete. 'Nee', wys hy dit van die hand, 'Ek mag die oomblik nie misloop wanneer mnr Gröning hier uitkom nie.' Toe bring ek vir hom broodrolletjies en sê vir hom dat ek sal sorg dat hy na die stasie geneem word. 'Ek het niemand nodig nie want ek sal alleen na die stasie kan stap.' En toe sien ek dit my eie oë. Mnr Gröning kom en die jongman skree 'Ek kan weer sien!' Werklikwaar, die sluier is van sy oë gelig. Hy beskryf aan my die aktetas wat ek in die hand het. Hy sê: 'Daar ry 'n motor, en daar is die nommerplaat', en op sy eie kry hy die pad na die stasie. Al dieomstanders het van vreugde gehuil."

Genesingsverbod deur die owerhede en die medici

Dit duur nie lank nie, of die owerheid - veral die gesondheidsowerhede - begin hulle met die saak bemoei. 'n Ondersoekkommissie word opgestel en Bruno Gröning word verbied om genesing te doen. 'n Paar invloedryke dokters was sy verklaarde vyande. Hulle doen alles in hul vermoë om sy werk in die wiele te ry en eis dat sy genesende vermoë aan wetenskaplike toetsing onderwerp word. Die werklike gesindheid wat agter die genesingsverbod geskuil het, word duidelik uit die volgende uitsprake van die betrokke medici: " Gröning kan bewys wat hy wil, hy sal nie toegelaat word om genesing te doen nie." "Dit druis in teen die professionaliteit van dokters, om hulle met Gröning in te laat." Aan die einde van Junie moes hy Herford finaal verlaat. Alle pogings om die genesingsverbod opgehef te kry het skipbreuk gely.

Loopbaan en besondere stadiums in sy lewe

Voorbereiding vir latere werk

Gedwonge en afgebroke leerjare

Nadat hy in die laerskool tot by die vyfde klas gevorder het, begin Bruno Gröning met handelsopleiding. Op aandrang van sy vader moes hy dit egter na twee en 'n half jaar staak. Die messelaar wou dat sy seun eerder 'n vak in die boubedryf moes leer. Hy laat hom dus oplei as timmerman maar ook hier kom dit nooit tot 'n kwalifikasie nie. Die naoorlogse ekonomiese verwarring sou dit nie toelaat nie. Drie maande voor die beëindiging van sy studietyd moes die firma by wie hy studeer het, sluit weens gebrek aan opdragte. In die daaropvolgende tyd leef hy van die mees verskillende werksaamhede. Egon Arthur Schmidt skryf oor hierdie tyd:

"Elke werk wat hy aangepak het, was ’nsukses"

"Verskeie kollegas van hom het my vertel dat 'n besondere kenmerk van hom was dat alles wat hy aangepak het, suksesvol was, of dit nou horlosies of radios was wat hy reggemaak het of as metaalwerker werksaam was. Hy het 'n besondere aanleg vir tegniese goed gehad. Hy was ook nie bang om die grofste en liggaamlik swaarste werk te doen nie. As hawe-arbeider het hy dieselfde swaar werk gedoen as enige van sy medewerkers. Daarvan het hy geen geheim gemaak nie, dit het immers gehoort by die pad wat deur die dieptes loop om die hoogtes te bereik. 'n Ou Chinese spreekwoord lui: 'Wie nooit deur die moeras gaan nie, kan geen heilige word nie.' Daar is genoeg getuienis van vroeëre metgeselle, waarvan een my eers onlangs bereik het en waarin dit eenvoudig en sonder omhaal staan dat die skrywer, nadat hy vir 'n jaar saam met hom gewerk het, Bruno Gröning onthou het as die bes denkbare en fatsoenlikste kameraad wat hy ooit gehad het."

Huwelik en familie lotgevalle

Op 21 jaar het hy getrou. Sy vrou het egter geen begrip vir hom gehad nie. Sy wou hom in die bekrompenheid van 'n burgerlike familielewe dwing en het die genesings afgemaak as onsin. Die seuns Harald en Günter wat in 1931 en 1939 gebore is, sterf albei op negejarige leeftyd. Alhoewel talle mense reeds genesing deur Bruno Gröning ervaar het, het Gertrud Gröning nie in die genesende krag van haar man geglo nie. Sy het die kinders nie aan hom toevertrou nie maar eerder aan die dokters. Konvensionele mediese behandeling kon hulle egter nie help nie. Die twee seuns is in die hospitaal oorlede, Harald in 1940 in Danzig en Günter in 1949 in Dillenburg. Vir Bruno Gröning was dit swaar slae. Selfs jare daarna was daar nog trane in sy oë as hy oor sy seuns praat.

So was die tyd tussen die twee wêreldoorloë vir hom 'n voorbereiding op sy latere werk. Hy moes menige bittere ervaring meemaak om die mens op alle vlakke van die lewe te kan verstaan en meegevoel met hulle nood te kon hê.

Help in plaas van skiet – aan die front en in krygsgevangenskap

In die tweede wêreldoorlog word hy in 1943 opgeroep in die leër. Daar het dit tot wrywing gekom met sy meerderes. Weens sy weiering om mense te skiet is hy met die krygshof gedreig. Op die ou end moes hy tog na die front. Hy is gewond, was 'n Russiese krygsgevangene en kom aan die einde van 1945 as staatlose na Wes-Duitsland.

Bruno Gröning se gedrag in die oorlogtyd is gekenmerk deur sy begeerte om te help. Selfs aan die front benut hy elke geleentheid om tot diens te wees van sy kamerade of die burgerlike bevolking.

In 'n Russiese dorp gee hy aan die hongersnood bedreigde mense toegang tot die leër se kosvoorrade. Ten tye van sy gevangeskap beywer hy hom om vir sy kamerade beter klerasie, beter kos en beter verblyf te kry. Talle mense wat aan die gevolge van hongersnood gely het, help hy tot genesing. In die verskrikking van die oorlog het hy niemand gedood nie maar tallose gehelp.

Huwelikskeiding en toewyding aan alle mense

In Desember 1945 word hy uit gevangenskap vrygelaat en begin 'n nuwe bestaan in Dillenburg in die provinse Hessen en bring sy gesin saam. Nadat die tweede seun egter ook oorlede is en sy vrou hom wou verbied om sy helpende werk voort te sit, is hy van haar geskei. Hy het hom verplig gevoel om die genesende kragte waaroor hy beskik het aan die mense beskikbaar te maak. Hy het gesê: "Ek behoort nie aan enkeles nie, ek behoort aan die mensdom."

Aan die begin van 1949 voer sy weg na die Ruhrgebied. Deur berigte oor enkele genesings kom meer en meer mense van Bruno Gröning te hore. Hy trek van huis tot huis, steeds daarheen waar hy nodig was, waar siekes hom om hulp vra. So werk hy in 'n beperkte omgewing totdat hy in Maart 1949 die uitnodiging van 'n ingenieur uit Herford aanvaar om dié se seun te besoek.

Kindertyd en jeug

Gestraf, bespot, misverstaan, beskou as 'n kind anders as die ander

Ontvlugting uit 'n hartelose omgewing na die natuur: "Hier het ek God ervaar."

Bruno Gröning is op 31 Mei 1906 gebore in Danzig-Oliva as die vierde van sewe kinders van die egpaar August en Margarethe Gröning. Sy ouers het vroeg reeds die buitengewone aan hulle seun opgemerk. Diere wat gewoonlik sku is soos hase en bokkies het byvoorbeeld spontaan na hom gekom om gestreel te word sonder enige vrees.

Hoe ouer Bruno Gröning geword het hoe vreemder het sy omgewing vir hom geword. Gröning het vertel dat hy baie keer tuis pimpel en pers geslaan is. Die slae, het hy vertel, het nie sy liggaam seergemaak nie maar hy het misverstaan gevoel.

Deur die harteloosheid van sy omgewing verstoot, het die klein Bruno na die natuur gevlug. Hy was meer aangetrokke tot diere, bome en plante as tot baie mense. Dikwels verdwyn hy urelank in die nabygeleë bos.

"Hier het ek God ondervind, in elke plant, in elke boom, in elke dier, ja selfs in die klippe. Ek kon orals urelank staan en peins - daar was eintlik geen begrip van tyd nie - en steeds was dit vir my asof my hele innerlike lewe tot in die oneindigheid gestrek het."

Aan die wilde bakleiery van sy ouderdoms groep neem hy nie deel nie. So is hy dikwels die voorwerp van kwaadwillige spot en word weens sy andersheid geslaan en bestraf.

Gewilde genesings by mens en dier

Mettertyd het daardie aspek van die wesevan Bruno Gröning herkenbaar geword wat hom later in die openbare kollig sou bring: in sy teenwoordigheid word mense en diere gesond. Veral tydens die eerste wêreldoorlog besoek hy dikwels die veldhospitale waar hy welkom was. Die gewondes voel in sy aanwesigheid goed en vele genees. Siekes laat ook sy moeder roep om met die klein Bruno na hulle toe te kom. In die familie en vriendekring is die genesende werk van die seuntjie baie welkom.

Strewe na selfstandigheid

Bruno Gröning skryf in sy lewensverhaal: "Reeds as jong kind is siek mense in my teenwoordigheid van hulle klagtes bevry, en kinders sowel as volwassenes het by opgewondenheid of rusie deur enkele woorde van my weer rustig geword. Ek het ook as kind tot die gevolgtrekking gekom dat diere wat gewoonlik as sku of kwaai beskou is teenoor my kalm en mak opgetree het. My verhouding met my ouerhuis was daarenteen vreemd en gespanne. Spoedig streef ek na volle selfstandigheid om uit die omgewing van misverstand van my familie weg te kom."

Bruno Gröning (1906-1959)

'n Buitengewone mens in maatskaplike geskil

In 1949 het die naam van Bruno Gröning oornag wydbekend geword in Duitsland. Berigte het verskyn in die pers, op radio en op nuusfilms. Maande lank het die gebeure rondom die "wonderdoktor" soos hy spoedig bekend sou word, die hele land in rep en roer. 'n Film is oor hom gemaak, wetenskaplike ondersoekkomissies het bymekaargekom en regeringgesag op die hoogste vlak het by die geval Bruno Gröning betrokke geraak. Die welsynsminister van Noordryn-Wesfale het hom laat vervolg weens oortredings van die wet op alternatiewe genesers, terwyl die eerste minister van Beiere daarteenoor verklaar het dat so'n besondere verskynsel nie veroordeel moet word weens 'n paar paragrawe op papier nie. Die Beierse ministerie van binnelandse sake het Gröning se werking beskryf as 'n "kostelose liefdestaak."

Op alle vlakke van die samelewing is daar heftig oor die geval Bruno Gröning gediskuteer. Emosies het hoog geloop. Geestelikes, dokters, joernaliste, regslui, politici en sielkundiges: almal het Bruno Gröning bespreek. Vir party was sy wondergenesings 'n genade van bo, vir ander weer kwaksalwery. Dog die feit van sy genesings is deur mediese ondersoeke bevestig.

Wêreldwye belangstelling in ’n eenvoudige arbeider

Bruno Gröning was 'n eenvoudige arbeider wat in 1906 in Danzig gebore is en na die oorlog as vlugteling na Wes-Duitsland geëmigreer het. Hy het verskeie betrekkings gehad, o.a. skrynwerker, fabrieks- en hawe-arbeider. Skielik was hy die middelpunt van openbare belangstelling. Die nuus van sy wondergenesings het oor die hele wêreld versprei. Siek mense sowel as bedelbriewe en aanbiedings het van oraloor ingestroom. Tienduisende soekers na genesing het pelgrimstogte na sy genesingsoorde aangepak. 'n Ommekeer in die geneeskunde was op hande.

Ingeperk deur verbod, hofsake en winsgierige medewerkers

Daar was egter ook teenkanting. Alles is gedoen om hom te kortwiek. Hy is verbied om genesings te doen en hofsake is aanhangig gemaak. Alle pogings om sy werk in die bestaande sosiale struktuur op te neem, het skipbreuk gely. Enersyds was daar weerstand van die outoriteite, andersyds onvermoë of gierigheid van sy medewerkers. Met sy dood in Parys in 1959 was die laaste hofsaak nog in volle swang. Die verrigtinge is gestaak en 'n finale uitspraak is nooit gelewer nie. Vele vrae bly egter onbeantwoord.

God is die grootste geneesheer

Daar is geen ongeneesbaar nie

Vertrou en glo – ’n voorvereiste vir genesing

Werklik genees kan slegs God, geen mens nie. God is die grootste geneesheer. Vir Hom bestaan daar geen ongeneeslike, geen onmoontlike nie. Steeds weer sê Bruno Gröning: "Vertrou en glo, die goddelike krag help en genees!"

Al wat hy van 'n hulpsoeker verwag is die bereidheid om hom met vertroue tegemoet te kom en die geloof in God en Sy genesende krag en eie genesing op te neem. As 'n mens aan hierdie voorwaarde voldoen, kan Bruno Gröning help. Selfs wanneer die geloof van 'n individuele mens te swak is, bied hy sy hulp aan: "As jy vandag nog nie kan glo nie, wil ek dit vir jou doen totdat jy werklik glo. En as jy vandag nog nie kan vra nie, nie kan bid nie, dan wil ek dit ook nog vir jou doen."

God is geen bestraffende regter nie

So kan die mense wat geloof in gesondheid aanneem die hulp van God verkry deur Bruno Gröning. Almal moet gehelp word. Die mense moet dit beleef dat God nie 'n straffende regter is nie maar 'n liefdevolle Vader. Alle mense is Sy kinders en Hy is hulle vriend en verlosser.

Deur Bruno Gröning kan die mens die wondere van God opnuut beleef. God is vir alle mense die grootste geneesheer en helper. Vir Hom is niks onmoontlik nie. Bruno Gröning sê: "Daar is baie wat nie verklaar kan word nie, maar niks wat nie kan gebeur nie."

Die mens is gees

Die liggaam is slegs die aardse omhulsel vir gees en siel

Bruno Gröning verklaar aan sy toehoorders die ware wese van die mens: "Wie is julle?" vra hy. Geeneen van sy toehoorders weet dit behalwe om sy naam te noem nie. Dit tel egter nie by Bruno Gröning nie. "Is jy jou liggaam?" vra hy verder. Op ons swye lê hy vir ons uit dat ons oorspronklik 'n gees is, nie liggaam nie. Ons liggaam is maar slegs aan ons deur God geleen vir die aardse bestaan, verkry by geboorte en om terug te gee aan die aarde by ons dood. Ons siel vorm die verbinding tussen gees en liggaam en neem die ervarings van goed en kwaad saam na die hiernamaals. Die siel is die draer van die goddelike vonk wat die verhouding met God moontlik maak vanaf die oomblik dat die mens hom in die geloof oopstel. As die siel hom in ongeloof afsluit, bly die verbinding met God afgesny.

Die liggaam is dus nie die wese van die mens nie maar slegs die aardse omhulsel van gees en siel. So is met die sterwe van die liggaam alles nie verby, soos deesdae baie mens glo nie, maar gaan die lewe voort. Dit is nie aan die liggaam gebonde nie.

Die mens is nie sleg nie – net as hy homself verwaarloos verval hy in die bose

Die mens is gees, sy liggaam 'n geskenk wat God aan hom beskikbaar stel as werktuig vir sy lewe op aarde. Die eintlike bestemming van die mens is om die liggaam ten goede te benut en met die hulp daarvan goeie gedagtes in dade om te sit. Deur die vrye wil het die mens egter ook die moontlikheid om die liggaam ten kwade te misbruik, om te steel, te dood, te vernietig. Aan die dade van 'n mens kan mens sien met wie hy in verbinding is, in wie se diens hy staan: in diens van God of in diens van Satan. Dit wil nie sê dat die mens as sodanig goed of sleg is nie, maar:

"Die mens is en bly goddelik, hy is nooit duiwels, nooit satanies, nooit sleg nie. Hy kan slegs as hy God verlaat, as hy homself verwaarloos, deur die kwade oorgeneem word. Die kwade gryp hom en hy moet vervolgens die kwade dien. Dit is nie die mens wat die kwade doen nie maar die kwade self. Van die kwade kan ons niks goeds verwag nie, maar eweneens niks kwaads van God nie!"

"As hy [die mens] te swak is, verval hy in die kwade, val hy na benede, dan kan hy hierdie weg wat omhoog voer nie meer bewandel nie. Dit ontbreek hom aan die krag, hy val na benede, val in die arms van die kwade en is aan die kwade oorgelewer. As daar nie 'n reddende helpende hand kom om hom daaruit te trek nie, is hy vir 'n hele tyd verlore. Hy sal daar dan die kwade moet dien."

Elke gedagte het ’n uitwerking

Dit is elke mens se plig om sy liggaam in orde te hou. Elke negatiewe gedagte, elke kwade woord en elke slegte daad doen skade aan die liggaam, d.w.s. wanneer die gees nie met God in verbinding is nie en hom oorgee aan die negatiewe krag, dan kan dit lei tot siekte van die liggaam.

As die siel egter opnuut oopgestel word vir die goddelike krag om in te stroom en met die gees verbind word, sal die genesing van die liggaam volg. Om hierdie rede is die eie geesteshouding so beslissend. Genesing mag nooit belowe word nie. Dit hang van die mens self af hoe hy hom oopstel vir die goeie en hoe hy die leer van Bruno Gröning ter harte neem. Behandeling van die liggaam kan slegs die uitwerking bestry maar nie die oorsaak uit die weg ruim nie. Dit kan die mens slegs self doen deurdat hy die "groot ommekeer" bewerkstellig.

Gedagtes is kragte

’n Positiewe gedagte is opbouend, ’n negatiewe gedagte is afbrekend

Bruno Gröning het sy toehoorders dikwels aangespoor om hulle eie gedagtes te kontroleer en net die goeie op te neem. God en Satan is nie alleen kragbronne nie maar ook gedagtebronne. Hulle stuur onophoudelik gedagtes uit; God goeie, Satan slegte. Die mens kan – volgens Bruno Gröning – nie self gedagtes produseer nie, maar besit slegs die vermoë om hulle op te neem.

"Dit is so belangrik watter gedagtes die mens opneem want gedagtes is kragte. As die mens die goeie wil, dan help God hom, as hy die kwade wil, dan help Satan hom."

Die mens is nie willoos uitgelewer aan alles wat in sy kop opkom nie. Hy besluit self watter gedagtes hy toelaat en watter nie. Hy moet die keuse egter gewetensvol maak, nie oppervlakkig nie. Agter elke gedagte staan 'n krag: 'n positiewe gedagte bou op, 'n negatiewe een breek af; 'n blye berig gee jou vlerke, 'n treurige een ontmoedig. Gedagtes is geestelike kragte. Daar is 'n mag in hulle, waarvan die huidige mensdom nouliks 'n vermoede het. 'n Gedagte wat uit liefde ontstaan het kan 'n mens daartoe bring om sy lewe vir 'n ander te gee. Een wat uit haat ontstaan het kan hom egter daartoe dryf om 'n ander dood te maak. "Waak teen elke slegte gedagte!"

"Alles wat jy in jou opneem moet jy weer afgee"

"Daarvan sou jy tot nou reeds bewus moes wees - as jy slegs 'n enkele slegte gedagte opneem, sou jy tog weer en weer vasgestel het dat nog meer slegte gedagtes binnedring en dat jy daarna ook slegte woorde gespreek het. Dus, alles wat jy in jouself opneem, moet jy weer afgee."

"Neem slegs één bose gedagte op en jy word 'n dienaar van die bose, word werklik 'n dienaar van Satan! Onthou dit!"

Die mens handel volgens sy wil

Wat kan 'n mens egter doen teen depressiewe, twyfel-, angs- en dwanggedagtes, hoe moet die mens homself daarteen verweer? Hulle duik plotseling uit die niet op, storm op jou af dreig om jou gemoed aan te gryp. Wat moet jy doen? Satan wil die mens met negatiewe gedagtes – van watter aard en nuanse ook - in verwarring bring, hom aflei van die goddelike weg. Hy wil dat die mens bang word, hom vererg, aan die goeie twyfel en die gebooie van God oortree. Om dit te bereik maak hy hom wys dat die mens 'n speelbal is van slegte gedagtes en gevoelens en magteloos daaraan uitgelewer is. Dit is alles egter leuens en bedrog.

God het die mens so geskape dat hy self kan beskik oor sy denke, spreke en handel. As daar 'n slegte gedagte voor sy geestesoog opkom, kan hy dit rustig maar beslis afwys. As hy daarby standvastig bly moet die kwade wyk en kan dit geen mag oor hom uitoefen nie. Met sy vrye wil besluit die mens self oor sy lot. "Die mens handel volgens eie wil. Soos die wil is, so is die gedagte. Die gedagte bring die mens tot aksie."

Vir eers moet die wil vir gesondheid daar wees

Aan die hand van 'n eenvoudige voorbeeld laat Bruno Gröning sien van watter groot betekenis gedagtes is. By die bou van 'n huis is die eerste stap die wil, d.w.s die wens om 'n huis te bou. Daarna word die gedagte steeds meer werklikheid wanneer 'n noukeurige plan opgetrek word. Tot dan bestaan die bouwerk slegs in die fantasie van die toekomstige huiseienaar. Die eintlike bou van die huis is slegs die laaste stap op 'n lang pad voorafgegaan deur talle oorwegings en voorbereidings.

Net so is dit met die genesing. Eers moet die wil tot gesondheid teenwoordig wees, dan moet daar in die gedagte 'n skeiding met die siekte plaasvind en die geloof in genesing opgeneem word. Eers die laaste stap is die genesing wat in die liggaam begin. Dit is seer seker nie die werk van die mens nie maar 'n handeling van genade van God. Die mens kan dit nie verdien nie maar verkry.

Goed en kwaad

Die mens leef daartussen en het steeds die keuse

Wanneer die mens deur vrye wil die moontlikheid van keuse het, duik die vraag op: Wat is die alternatiewes waartussen hy kan kies? Hieroor sê Bruno Gröning: "Neem dit in ag en moenie vergeet nie, vriende, dat die mens tussen goed en kwaad leef. Daartussen leef hy, hier die goeie, daar die kwade en tussenin staan die mens, hy besluit."

Die mens het die keuse. Hy kan iets goed of iets kwaads doen. As een van sy naastes in nood verkeer, dan kan hy hom help, hy kan agteloos aan hom verby gaan of selfs die nood van die ander vir homself uitbuit. Hy kan doen wat hy wil. Die mens staan in sy lewe - bewus of onbewus - voor vurke in die pad waar hy moet besluit op die goeie of die slegte pad. Meesal is dit alledaagse gebeurtenisse wat die verloop van sy lot bepaal.

Hoe is dit byvoorbeeld as mens uit woede oor 'n eerlik gesproke woord met 'n vriend afbreek of uit ergernis met die baas 'n werk opgee of deur gekrenkte trots 'n unieke aanbod van die hand wys? Hoe dikwels is dit nie impulsiewe beslissings, waaroor mens later spyt is, maar nie meer ongedaan kan maak nie. 'n Nietige oomblik kan die verloop van jou hele latere lewe bepaal, ten goede of ten kwade.

Opbouende of afbrekende kragte

Maar hoe kom dit sover? Wat staan agter die begrippe "goed" en "kwaad"? Is die hele lewe nie 'n produk van blinde toeval waaraan mense magteloos uitgelewer is nie? Die goeie - so verklaar Bruno Gröning – sou van God kom, die kwade van sy teenstander: van Satan! Hy sou werklik bestaan en dit hom ten doel gestel om al die goeie, die goddelike te vernietig. Bruno Gröning: "Wie doen dit, wie laat geen steen onaangeroerd om die goeie, die goddelike te vernietig nie? Waarvandaan kom die siekte, die siekte van dit wat hier op hierdie aarde groei? Neem wat jy wil, 'n vrug of enige ander lewende wese, die satan probeer steeds om alles te vernietig. Hy kry dit ook reg om aan die mens te knaag."

"Satan, wat op hierdie aarde bestaan, het niks onaangeraak gelaat om die goeie en die goddelike te vernietig nie."

"Waar God is, is daar liefde, waar Satan is, is daar oorlog."

In die geestelike staan beide pole teenoormekaar: God as die lewe self en Satan wat dit wil vernietig. Legioene van geestelike wesens staan aan elk se kant en die stryd word met alle felheid gevoer. Beide kante beskik oor enorme energieë. Die wese daarvan beskryf Bruno Gröning met eenvoudige woorde: "Die goddelike krag is opbouend, en die kwade, duiwelse, sataniese is afbrekend." Die mens kan beide in hom opneem en laat werk, in liggaam sowel as gees. Die een werk versterkend en opbouend, die andere verswakkend en afbrekend. Die positiewe krag dra die gesondheid in hom, die negatiewe die siekte.

Siekte is nie ’n straf van God nie maar die gevolg van verkeerde gedagtes en dade

Bruno Gröning sê dat die siekte van die kwade kom en nie - soos dikwels beweer word – 'n straf van God is nie. Sulke gedagtes beskryf hy as leuens en wys dit beslis van die hand. God straf nie! Siekte is die gevolg van verkeerde gedagtes en dade. Wanneer die oorsaak uit die weg geruim is, sal die uitwerking daarvan ook verdwyn, en dit is die wil van God.

"Nie soos mense glo, dat siekte 'n straf van God sou wees nie. Dit is vergelykbaar met 'n kind wat sy ouerhuis verlaat. Die ouers kan dan nie meer hulle hande oor sy kop hou nie, hulle kan die kind nie meer beskerm nie. So het ons ook ons Vader verlaat. Ons mag nie vergeet dat ons slegs kinders van God is nie. Alleen Hy kan ons help! En Hy sal ons help as ons weer die pad na Hom gevind het."

Die vrye wil

Die mens besluit self of hy aan siekte of aan gesondheid glo

’n Innerlike konflik

As daar tydens die genesingsproses pyn is, is dit nie altyd maklik om aan die Regelungen te dink nie. Baie mense word onseker: "Is dit nou reëlingspyn of is dit siektesimptome?" Daar begin dan 'n innerlike stryd om die geloof. Hier word beslis of 'n mens die genesing verkry en hoe lank die genesingsproses sal duur. Dit kom daarop aan waaraan jy meer geloof skenk, die gedagte aan siekte of die gedagte aan genesing. As jy verder in die siekte glo sal jy dit ook behou, maar as jy aanhou veg vir geloof in gesondheid, dan sal die genesingsproses voltrek word. Die mens besluit self.

Niemand kan tot genesing gedwing word nie, hy kan slegs vrywillig besluit

Dit is 'n belangrike punt in die leer van Bruno Gröning. Steeds bring hy dit na vore dat die mens 'n onaantasbare vrye wil het, die grootste geskenk wat God aan 'n lewende wese kan gee. Die vrye wil verhef die mens van die vlak van 'n gerigte skepsel tot dié van 'n vrye kind wat die gebooie van die Vader nie gedwonge nie maar vrywillig volg. Die vrye wil maak dit egter ook vir hom moontlik om teen die wette van God op te tree.

Bruno Gröning het die vrye wil van mense diep gerespekteer. Daarom kan hy slegs diegene help wat hulle laat help, wat bereid is om hulle van die siekte los te maak. Hy mag slegs dit van die mense wegneem wat hulle uit hulle vrye wil oorgee. Wie aan sy siekte vasklou en voortdurend daaraan dink en daaroor praat, sal tevergeefs op genesing wag. Hieroor sê Bruno Gröning: "Ek mag 'n mens help om die weg na die goeie te vind maar ek mag nie die beslissing daaroor van hom afneem nie, nòg hom tot die goeie dwing nie. Elkeen moet sy weg self vind."

Regelungen

Reiniging van die liggaam kan aanvanklik pyn veroorsaak

"Regelungen" is deel van ’n reinigingsproses

Sommige mense ervaar pyn met die opneem van die Heilstrom. Hierdie verskynsel het Bruno Gröning beskryf as "Regelung". Dit is 'n teken van die omskakeling wat in die liggaam begin. Die pyn van die Regelung is nie te vergelyk met die pyn van die siekte nie. Die reëlingspyn word deur die heilstrom veroorsaak en is die effek van reiniging van die siek organe. Daaroor skryf Kurt Trampler (geneesde, sporadiese medewerker van Bruno Gröning, joernalis en skrywer): "Ook die reëlingspyn verwar hulpsoekers dikwels genoeg. Die reëlingspyn moet daar wees. Dit maak enkele mense angstig as die reëlingspyn kom, as sou dit 'n terugslag wees. Hulle word bang en sê: "Dis nog erger, laat ons na die dokter gaan." Volgens Gröning: 'Daarom maak ek julle daarop attent, as die reëlingspyn kom, om dit te verdra. Niks ergs sal gebeur nie, slegs maar dat die mens gesond word.' "

Die vorm van Regelungen kan deurgaans verskillend wees. Die pyn kan dieselfde wees as dié van die siekte, soms selfs erger. Dit kan egter ook heel anders tot uiting kom. Dit wissel van geval tot geval omdat elke menslike liggaam individueel op die genesende krag reageer. Die mens kan die reëlingspyn nie vryspring nie. Dit is deel van 'n reinigingsproses waardeur die onreinheid van die siekte op 'n geestelike manier uit die liggaam verwyder word.

Verloop van die Regelung

Bruno Gröning het die fenomeen van Regelungen verduidelik met die voorbeeld van 'n vuil melkkan. Hy vra wat gedoen moet word as die suur, stinkende melk in die kan vervang moet word met vars melk. Die antwoord lê voor die hand: Eers moet die slegte melk uitgegooi word, dan moet die kan gewas word. Dit is heeltemal dieselfde – figuurlik gesien - by die mens. Laat ons die liggaam beskou as die kan, die siekte as die slegte melk en die gesondheid as die goeie melk. Eers moet die mens hom in die gedagte van die siekte losmaak - die slegte melk uitgooi. Daarna word die liggaam van die "vuil" van die siekte gesuiwer - dit is die Regelungen. Eers in die gewaste vat kan die vars melk ingegooi word – die gesondheid kom in die mens in.

In 'n ander voorbeeld vergelyk hy die mens met 'n vrugtebak: "Neem 'n bak wat met iets gevul is, sê maar met vrugte wat al dae lank staan, d.w.s gestaan het sonder dat iemand daaroor bekommerd was of dit versorg het en dit het vrot geword. Nou kan jy nie meer van die vrugte geniet nie. En as daar nou iemand sou kom en jou nuwe gesonde vrugte wil gee, dan sou dit erg dom wees as jy die goeie, nuwe, gesonde vrugte op die slegte sou sit want die goeie sal ook sleg word.

As jy gesonde vrugte wil hê moet jy tog eers die slegte, ongesonde, oneetbares weggooi. Nie net dit nie, jy moet ook die bak self skoonmaak voor jy die gesonde vrugte daarin kan sit. Vergelyk nou dit, hierdie bak, met jou liggaam en die vrugte met jou siek organe. Die gesonde is waarop jy hoop. Maar dit is onmoontlik as jy nie die slegtes kan weggooi nie want in daardie geval beteken dit dat jy jou met jou siekte besighou."

Einstellen

Die korrekte liggaams- en sielshouding vir opname van die goddelike heilstrom

Die geestelike krag wat die genesing bewerkstellig noem Bruno Gröning die heilstrom. Daarmee saam gebruik hy ook die begrippe heilgolf en goddelike krag. Hoe kan die mens die Heilstrom in homself opneem en hom oopmaak vir die goddelike krag? Bruno Gröning het vir die hulpsoeker die volgende posisie aanbeveel: arms en bene moet nie gekruis wees nie en die handpalms moet oop na bo op die bobeen rus. Behalwe vir hierdie uiterlike is dit ook belangrik om alle steurende gedagtes af te skakel en heeltemal te konsentreer op wat in die liggaam gebeur. 'n Oop gelowige geesteshouding is die basiese voorwaarde. Op hierdie manier kan 'n mens jou oopmaak vir die instroom van die genesende krag. Bruno Gröning het gesê: "God gee ons al die goeie, ons moet slegs alles van Hom wat Hy vir ons stuur in ons opneem. Dus - doen dit!"

Hoekom die liggaamshouding so belangrik is, verklaar hy as volg: "Wie nog 'n vry beweeglike liggaam het, verkramp dit dikwels so graag. Dit is ook 'n mag, die mag van gewoonte. Om bene te kruis, oormekaar geslaan; sekerlik kan jy dan lekker luierig sit, d.w.s. sy liggaam eers lekker uitrek. Moet dit egter nie doen as jy die goddelike, die goeie wil ontvang nie. Dan moet jy vry en ontspanne wees met oop hande, met leë hande moet jy daar sit of staan."

In sy boek Die grosse Umkehr (Die groot ommekeer) skryf Kurt Trampler (geneesde, sporadiese medewerker van Bruno Gröning, joernalis en skrywer): "Belangrik [...] is behalwe innerlike voorbereiding ook 'n skynbaar klein maar tog wesenlike uiterlike. 'n Mens moet regop sit sonder om teen iets te leun en die bene en hande moet nie aan mekaar raak nie. As die hande mekaar sou raak, ontstaan volgens Gröning 'n kortsluiting van die lewenstroom in die bolyf en as die bene mekaar raak of selfs oormekaar geslaan is, lei dit tot dieselfde skade in die onderlyf. Diegene wat sulke foute uit gewoonte maak, sou selfs op die lange duur werklik onaangename siektes na hulle aantrek."

Let op wat jy in jou eie liggaam waarneem

Die bewustelike opneem van die krag het Bruno Gröning "einstellen" genoem. Die mens stel om dus in op die ontvangs van die heilstroom. Waar en wanneer dit plaasvind is nie deurslaggewend nie. Dit is slegs belangrik dat 'n mens rustig is, alle steurende gedagtes afskakel en noukeurig oplet wat in die liggaam gebeur. Bruno Gröning het sy toehoorders altyd weer gevra wat hulle gevoel het.

"Jy moet jou maar net daarop instel om hierdie ware goddelike uitsending te ontvang, beter gesê, te verkry. Hoe jy hierdie uitsending verkry, vind jy self uit. Maar ek moet steeds weer sê, eers dan as jy werklik aandag aan jou liggaam skenk, sal jy oplet wat daarin gebeur, nie buite om nie maar slegs daarbinne, in jou eie liggaam."

Elke mens kan die Heilstrom aan eie lyf bespeur. Die een voel 'n krieweling, die ander 'n koue of warm rilling. 'n Ander weer, moet arms of bene beweeg, 'n volgende homself skud. So veroorsaak die Heilstrom die mees verskillende reaksies by verskillende mense.