Genezing van zware depressie en angststoornis

E.B. (50), Ergoldsbach (Duitsland)

In 1995 ontwikkelde zich op mijn werkplek, in de thuiszorg, een voor mij rampzalige situatie: toenemend pestgedrag. Dit bracht me in een staat van chronische angst en ik kon mijn werk nog maar nauwelijks uitvoeren. In 1997 was ik geestelijk zo ontredderd, dat ik bijvoorbeeld geen bloed kon afnemen of intramusculaire injecties kon toedienen. Thuis kon ik niet meer tot rust komen, en ik werd geplaagd door suïcidale gedachten. Omdat ik een gevaar vormde voor mijzelf, liet een neuroloog me in een lokale psychiatrische kliniek opnemen. Daar werd ik vervolgens helemaal platgespoten, zodat ik nauwelijks nog iets waarnam. Op voorwaarde dat ik me onder psychotherapeutische behandeling zou stellen, werd ik na acht weken op eigen verantwoording, zonder wezenlijke verbetering ontslagen. Aan de ene kant hielp de voorgeschreven medicatie me om enigszins actief te zijn, aan de andere kant verliep alles gevoelloos en mechanisch. Uiteindelijk hielp het net zo weinig als gesprekstherapie.

Arbeidsongeschikt

Omdat het werk al snel ondraaglijke angstaanvallen veroorzaakte en ik thuis daardoor volkomen uitgeput en depressief was en 's nachts de slaap niet kon vatten, beëindigde ik eind 1997 het dienstverband.

In de hoop mijn gemoedstoestand te verbeteren, werkte ik als verpleegster in bejaardentehuizen en in de thuiszorg. Totale overbelasting, angstaanvallen tot handelingsonbekwaamheid op het werk aan toe en depressie, rusteloosheid, en futloosheid privé waren de gevolgen. Ik heb de dienstverbanden opgezegd, toen de mate van overspannenheid ondraaglijk werd. Noch psychotherapie, noch een verblijf van zes weken in een gespecialiseerde kliniek in 2002 brachten hier verandering in. Het huishouden doen werd steeds lastiger. Ik bevond me in een voortdurende onrust, die 's nachts alleen werd onderbroken door hoogstens drie uur slechte slaap.

Therapieresistent

De medicijnen die werden voorgeschreven tijdens de doorlopende psychiatrische behandeling gaven me een dag- en nachtritme, plus een minimale kunstmatige normale staat zonder enige levensvreugde. Elke poging om de medicatie af te bouwen maakte me wanhopig. Zelfs gesprekstherapie hielp niet, de toestand verslechterde daardoor zelfs nog.

In een ellendige staat en op zoek naar hulp wisselde ik in 2007 van specialist en psycholoog. Hoewel ik de therapie daar als iets minder vervelend ervoer, veranderde er niets.

Ik gaf verschillende banen op, omdat ik tegen de vereisten niet was opgewassen. Een gezinssituatie in het najaar van 2007 zorgde voor een verdere verslechtering, ik trok me bijna volledig terug uit het sociale leven. De dagelijkse angsten en paniekaanvallen verzwakten me steeds meer. Zelfs een verandering van medicatie bracht geen verlichting, zodat ik begin 2008 de medicatie zonder overleg vooraf met de arts, niet meer innam.

Zo verdwenen in elk geval de fysieke symptomen zoals "rusteloze benen". Mijn psychotherapeut stelde voor dat ik me zou aanmelden voor een of andere cursus. Ik koos voor yoga, omdat ik de cursusleidster kende door het contact tussen haar en mijn kinderen. Via haar ontving ik een informatiefolder over genezing langs geestelijke weg met een contactadres.

Ik verliet de inleiding met een gevoel van lichtheid

Op 27 juni 2008 werd ik ingeleid in de leer van Bruno Gröning. Ik verliet de inleiding met een gevoel van lichtheid en geluk, ik kon het bijna niet geloven. Dit gevoel ging ook door, toen ik mijn huishouden op orde begon te brengen. Ik voelde het bij alle activiteiten, zoals poetsen, stofzuigen, de was ophangen of koken. Ik genoot van alles. Ons gezinsleven begon zich te ontwikkelen. Na drie maanden reed ik voor het eerst in elf jaar weer mee naar de gezamenlijke gezinsvakantie in de bergen. Pas door de opmerking van mijn dochter na vele maanden, dat het echt heel goed met me ging, werd ik me bewust van mijn genezing.

Hoewel het zeer goed met me ging, kwam ik uit een soort plichtsgevoel de afspraken bij de psycholoog en de specialist nog na, zonder hun rechtstreeks hierover te vertellen. De psycholoog was verbaasd, blij en tevreden en complimenteerde me toen ik hem vertelde over mijn activiteiten. Toen er na ongeveer een half jaar nieuwe afspraken moesten worden gemaakt, namen we afscheid. De specialist raadde mij toen een vermindering van de medicatie aan en stelde na negen maanden een eventuele stopzetting in het vooruitzicht. Hij wist niet, dat ik al heel lang geen pillen meer innam.

Alles wat vóór de genezing pijn en last bij mij veroorzaakte, kan ik nu gemakkelijk uitvoeren. Tijdens mijn laatste vakantiereisje in 2009 zat ik bijvoorbeeld 400 kilometer zelf achter het stuur van onze auto. Nadat ik als gevolg van storm en onweer 's nachts wakker was geworden, ging ik me kort einstellen op de goddelijke kracht en sliep vervolgens rustig verder. Dit was vroeger ondenkbaar, omdat een dergelijke gebeurtenis me doodsbang zou hebben gemaakt.

Psychologisch commentaar:

Mevrouw Brunner maakte een recidiverende depressie met soms ernstige depressieve periodes door, die gepaard gingen met angstsymptomen, ernstige innerlijke onrust ("geagiteerde depressie"), slaapstoornissen, grote moeheid zelfs na kleine belastingen, en met suïcidale gedachten. Deze psychiatrische symptomatologie was al jarenlang chronisch, en maakte een normaal leven binnen werk en gezin onmogelijk. Psychotherapieën, medicamenteuze behandelingen en opnamen in psychiatrische klinieken konden de zware symptomen niet wegnemen. Verschillende medische voor- en nabevindingen documenteren het langdurige verloop met als "gematigd" en "ernstig" geclassificeerde depressieve perioden van chronische depressie en angststoornis.

De spontane genezing van deze psychiatrische stoornis op de dag van de inleiding in de leer van Bruno Gröning was vanuit vaktechnisch oogpunt niet te verwachten en is daarom onverklaarbaar. Zowel de behandelende arts als de psychotherapeut bevestigden de fundamentele verandering in de toestand van mevrouw Brunner. De genezing van deze ernstige stoornis is uit vaktechnisch-psychologisch oogpunt zeer indrukwekkend. Op grond van het chronisch verloop en de ernst van de symptomen is het verdwijnen van de stoornis nog verbazingwekkender.
Mevr. dr. Weiß, psycholoog