Kronik yorgunluk hastalığından İyileşme (ME, CFS)

M.Koekkoek,Prinsenland(Hollanda)

Hasta olmadan önce çok aktiftim. Randevu takvimim hep doluydu. Yoğun iş beni tatmin ediyordu; mutlu ve olumlu tavır içindeydim. 1994 Mart‘ında, aile doktorumuz benim mononükleozum olduğu kararına vardı. Tamamen tükenmiştim ve hiç dinlenememe hissiyle çok uyuyordum. Bir öğretmen olarak tam zamanlı işimi bırakmak zorunda kaldım ve iki ay sonra engelli olduğum ilan edildi.

İyi günlerde sabah 11‘de uyanır ve televizyon izlerdim. Artık el sanatı ve okumak gibi hobilerimi gerçekleştiremiyordum. Genellikle yatağa öğleden sonra 13.00 gibi giderdim ve akşam yemeğine kadar uyurdum, sonrasında yine uzanırdım. Yürümek artık mümkün değildi, 50 metre sonra çoktan tükeniyordum. Bacaklarımı çok zayıf hissediyordum. Uzun süre ayakta duramıyordum ve bazen bacaklarım boşalıyordu. Boyun ağrısı nedeniyle artık başımı yukarıda tutamıyordum. Gözlerim acıyordu ve göz boşluğumda baskı hissediyordum. Artık okurken gözlerimi tek noktada odaklayamıyordum. Konuşurken amnezik apraksim vardı. Bazen şiddetli terleme ve kusma ile yüksek ateşim olurdu. Eşim ebeveynlerim ve bir ev yardımcısı evi toparlayıp alışverişi yapıyordu. Sosyal hayatım bitmeye yakındı. Telefon konuşmaları bile beni tüketiyordu.

Kabul etmedim ve savaşmaya devam ettim

Kasım 1994‘ten sonra, haftanın iki günü 1 saat çalışma gibi bir çabaya giriştim. Bu sırada bir dahiliyeci kronik yorgunluk sendromu teşhisi koydu. Tedavisi olmadığını söyledi ve onunla yaşamam gerektiğini.ME‘nin şiddetli bir formu olduğunu ve alternatif tıp ile tedavi arayışına girmemi tavsiye etti. Kendimi ona teslim etmedim, savaşmaya devam ettim ve Ekim 1995‘te çalışma saatlerimi yavaş yavaş haftada üç yarım güne çıkardım. Bununla birlikte işten eve döndüğüm zaman, sürekli tamamen tükenmiş oluyordum. Şiddetli bir tekrardan sonra Mart 1997‘ye kadar evde kalmak zorunda kaldım. Bütün önceden bahsedilmiş semptomlar tüm hararetiyle geri döndü. Bu süre boyunca bio-rezonans ve enerji konularında uzmanlaşan bir doktordan yardım bulmayı bekledim. Onlarda beni iyileştiremediler ama olumlu düşüncenin gücünü kullanmayı öğrendim. Bu benim durumumu birazıcık düzeltti ve Mart 1997‘den sonra, küçük adımlarla işe dönebildim. Yine de her zaman çalışma günleri arasında bir dinlenme gününe ihtiyaç duydum çünkü öbür türlü semptomlar bütün hararetiyle geri gelirdi.

Aklımda tek bir düşünceyi tuttum, „Eğer işe gitmeye devam edersem bu hastalığı yenebilirim“. Böylece savaşmaya devam ettim. Kasım 2007‘de, bununla birlikte, yeni bir tekrar benim iyi niyetlerime son noktayı koydu. Halk sağlığı doktoru çalışmama izin vermedi. Bu zamanda yataktan sadece kahvaltı için çıktım. Diğer herşey ve iki çocuğumla eşim ilgilendi.

Kendimi zihnen hastalıktan ayırdım ve hergün daha da iyi hissettim

Ocak 2008‘de, bir okul arkadaşımın annesi beni aradı. Bana telefonda Bruno Gröning‘in öğretisini söyledi. İrademe karşın hastalığımı tek başıma yenmek için çok zayıf olduğumu biliyordum. Umut dolu bir şekilde, Tanrı‘ya ve Bruno Gröning‘e inandım. Kendimi zihnen hastalıktan ayırdım. Bu andan itibaren hergün daha da iyi hissettim. Nisanda ilk tanıtım toplantısına katıldım. Ondan sonra çok hızlı oldu. Heilstrom‘un özümsenmesiyle, sonsuz iniş ve çıkışlar; yükselişlerin daha uzun, düşüşlerin daha kısa sürdüğü bir hale geldi. Temmuz 2008‘de, çoktan tekrar haftada bir buçuk gün çalışabiliyordum ve Eylül‘den sonra tüm kısıtlamalar ortadan kalktı. Bu zamandan beri iyiyim, tükenmiş değilim ve sabahları dinlenmiş oluyorum. Tekrar alışverişe kendim gidiyorum, yemeği pişiriyorum, çocuklarla ilgileniyorum ve el işlerimi yapıp okuyabiliyorum. Tüm acı ortadan kalktı ve iyi bir şekilde odaklanabiliyorum. Tekrar sosyal hayatım var, bisiklet sürüyor ve hayatın tadını çıkarıyorum. Daha önce hiç hissetmediğim kadar iyi hissediyorum. Tanrı‘ya ve Bruno Gröning‘e şifa için şükran duyuyorum.